Νεκροταφείο... διαστημόπλοιων στη μέση του πουθενά (pics & vid)

Σε ένα ιδιότυπο νεκροταφείο έχει μετατραπεί μία τεράστια θαλάσσια έκταση καταμεσής του νότιου Ειρηνικού ωκεανού.

Το «σημείο του Νέμο», όπως αναφέρεται στους επιστημονικούς κύκλους, βρίσκεται σε μία εντελώς απομονωμένη περιοχή του ωκεανού, κάπου μεταξύ Νέας Ζηλανδίας, Νοτίου Αμερικής και των πάγων της Ανταρκτικής και αποτελεί την τελευταία κατοικία εκατοντάδων διαστημικών αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων δορυφόρων, διαστημικών σταθμών και διαστημοπολίων.

Περίπου 260 απομεινάρια διαστημικών στοιχείων βρίσκονται στην περιοχή, που απέχει σχεδόν 1.600 ναυτικά μίλια από την κοντινότερη στεριά, εξασφαλίζοντας ότι κανένας δε θα βρεθεί εντός της εμβέλειας των τμημάτων που πέφτουν με τεράστιες ταχύτητες στην επιφάνεια της Γης. Πιο κοντινή στεριά αποτελεί το ακατοίκητο νησί του Πάσχα, ενώ η εγκύτερη ανθρώπινη δραστηριότητα βρίσκεται στην πόλη Κονσεψιόν της Χιλής μόλις 2.624 ναυτικά μίλια μακρυά.

Το «σημείο του Νέμο» άρχισε να δέχεται τα απομεινάρια των διαστημικών μας ταξιδιών το 1971 σε μία προσπάθεια να περιοριστούν τα διαστημικά απόβλητα που παραμένουν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη, αποτελώντας απειλή για τους διάφορους τεχνητούς δορυφόρους που βρίσκονται στο διάστημα.

Βέβαια, όπως είναι φυσικό, τα διαστημικά απόβλητα που «θάβονται» στο νεκροταφείο διαστημόπλοιων δε γίνεται να εντοπιστούν με ακρίβεια, για αυτό το λόγο διάφορες υπηρεσίες συμπεριλαμβανομένης και της NASA διεξάγουν κατά καιρούς έρευνες για τον εντοπισμό των τμημάτων που βρίσκονται στην περιοχή.

Μεταξύ των -κυρίως Σοβιετικών και Ρώσικων- διαστημικών απομειναριών βρίσκονται ένας διαστημικός πύραυλος, 6 διαστημικοί σταθμοί Σαλιούτ, 1 διαστημικός σταθμός Μιρ, 140 ρώσικα σκάφη ανεφοδιασμού και 5 σκάφη του Ευρωπαϊκού Διαστημικού Προγράμματος.

Ήδη τα διαστημικά σκουπίδια που βρίσκονται κάπου έξω στο διάστημα υπολογίζονται σε 170.. εκατομμύρια κομμάτια, καθιστώντας επιτακτική τη μείωση τους, καθώς ακόμα κι ένα μικρό σε έκταση αντικείμενο με την ταχύητα που ταξιδεύει στο διάστημα (περίπου 27.000 χιλιόμετρα την ώρα) μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημία ή ακόμα κι ολοκληρωτική καταστροφή ενός δορυφόρου, επιβραδύνοντας δραματικά την πρόοδο επιστημονικών προγραμμάτων αλλά κι αυξάνοντας κατακόρυφα το κόστος τους.