Tο ταβάνι!
Κάποτε μου΄λεγε ο Πάριος στο bar της ακτής Μοναστήρι της Πάρου, ότι όντως του'χανε ζητήσει να κάνει διεθνή καριέρα γιατι πολλοί πίστευαν στην Ευρώπη ότι θα'κανε μεγαλυτερη καριέρα από τον Χούλιο Ιγγλέσιας.
Το΄λεγε με σεμνότητα...δεν μου το'παιζε μούρη...και αυτο αποδεικνύεται από τα παρακάτω:
-Και γιατί δεν το τόλμησες;
-Δεν ήταν φόβος... απλώς εμένα μ αρέσει το νησί μου...οι φίλοι μου... η καριέρα μου στο ελληνικό τραγούδι.
Και με μια κίνηση μου΄δειξε την καταπληκτική αμμουδιά, με τα γκομενάκια, την θάλασσα γαλάζια, την ηρεμία, τη ζωή...
Δεν του το'πα γιατι δεν υπήρχε λόγος... αλλά έχω αντελώς άλλη γνώμη
Η Πάρος και η ομορφιές της θα'ταν πάντα εδω... ενώ η καριέρα δεν είναι...
Τρομερά ερωτική φωνή δεν το κουβεντιάζουμε... σε καψούρευε ακόμα κι αν τραγουδούσε τη λίστα για το σουπερ μάρκετ...
Απλώς το ταβάνι που τον βόλευε ηταν στο δικό του ύψος.
Προφανώς και είναι ο Απόλυτος Βασιλιάς στο Νησί του.
Χωρίς καμμία απολύτως αμφιβολία θα αφήσει βαθειά το αποτύπωμά του στην ελληινκή μουσική.
Υπήρξε Θεός!
Ομως άμα πεις σε Γιαπωνέζο, Νορβηγό, Κολμβιανό, Αμερικανό, Γερμανό κ.λ.π. “Γιάννης Πάριος” θα σε κοιτάει σαν χάνος , ενω αν του πεις “Χούλιο Ιγγλέσιας” (φυσικά την εποχή της λάμψης του) θα συνεννοηθείται πλήρως.
Είναι η διαφορά του διάσημου από τον γνωστό.
Δηλαδή ρε φιλαράκο εσένα τί σε κόφτει που ο Πάριος δεν εγινε Χούλιο Ιγγλέσιας.
Εμένα;
Σιγά που με κόφτει. Αντιθέτως τον συμπαθώ πάρα πολύ, λατρεύω τα τραγούδια του και τον εκτιμώ ιδιαιτέρως λόγω μιας μικρής αλλά γεμάτης τάκτ κίνησης του προς τον πατέρα μου.
Λέω απλώς ότι δεν δοκίμασε τις τεράστιες δυνατότητές του σε άλλο επίπεδο.
Φαντάζεστε τι θα μπορούσε να'χε κάνει με έναν αρχιδάτο παγκοσμίου φήμης μουσικό παραγωγό;
“Θυμώνω” με τους ανθρώπους που έχουν μοναδικές δυνατότητες... πετυχαίνουν και ξαφνικά (την “βολεύονται “ στον μικρόκοσμο της επιτυχίας τους.
Δεν είπα να φτύσεις το παρελθόν ή να μην είσαι ευγνωμων στη ζωή... είπα ότι τα όνειρα δεν φυλακίζονται σε κλουβιά όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά.
Η επιτυχία ζεί και αναπνέει για ένα μοναδικό σκοπό:
Την αναγνωριση της από τους άλλους.
Την πραγματική αναγνωριση ...όποια κι αν είναι αυτη:
Αλλες φορές είναι το χρήμα, άλλες το βραβείο Νόμπελ, άλλες το κτύπημα-μπράβο στην πλάτη από τον πατέρα...είναι θέμα μεγέθους και συγκυριών και βασικά αποτελεσμάτων.
Κάποτε κάτω απο τα σπίτια μου υπήρχε ενα ουζομεζεδοπωλείο... Σερβίριζε ένα κορίτσι που κατα την ταπεινή μου γνώμη είχε ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΕΓΓΥΑ να γίνει η καινούργια Ρένα Βλαχοπούλου. Είχε έμπνευση, είχε ατάκα, τραγουδούσε, παρλάτες, έβαζε τους πελάτες στη θέση τους, φλερτάριζε, είχε χιούμορ ήταν αξιαγάπητη και ποοοοολύ συμπαθητική και εκ φύσεως γοητευτική.
Επειδή πήγαινα συχνά με ήξερε και είχα σχετικό θάρρος.
Ειχα ήδη μιλήσει γι αυτην σε φίλους μου σκηνοθέτες, ηθοποιούς κ.λ.π.
-Τι θες να γίνεις; τη ρωτησα ενα βράδι, κάνοντας την ερωτηση παγίδα, ώστε να της πώ ότι “εσύ παιδί μου πρέπει να ασχοληθείς με το show κ.λ.π.
Τη ρωτησα εντελώς στα σοβαρά.
Με κοίταξε επίσης εντελώς σοβαρά και μου είπε με ΜΕΓΑΛΟ καμάρι:
-Λιμενικός!
Νομίζω ότι οι έκφράσεις “έμεινα μαλάκας” και “φάτε έναν μαλάκα!” γεννήθηκαν μαζί μου εκείνο το βράδι στο “Παραδοσιακό” στην όδό Βουλής.
Η πρώην γυναίκα μου και ένας φίλος μου ο Μάρκος που είχε χαθεί (στη κυριολεξία) επί 35ετία στην Αργεντινή και πού ήξεραν την πρόθεση μου... έπεσαν κάτω από το τραπέζι από τα γέλια.
Συγγνώμη, αλλά ποιός είμαι εγώ που θα πώ σε ένα 18χρονο κορίτσι να μη γίνει λιμενικός, αλλά να δοκιμάσει την τύχη του στο θέαμα... επειδή είχα πάθει κρίση και νομιζα ότι είμαι ο Σκορτσέζε;
-Γιατί ρωτάτε; με ρώτησε.
Της είπα δειλά δειλά τις σκέψεις μου για το φυσικό της ταλέντο.
Εβαλε τα χέρια στη μέση και μου είπε (αλήθεια) σαν τη Ρένα Βλαχοπούλου:
-Α, ωραία , όταν τελειώσω από δω να πάμε μαζί στη μάνα μου στο Κερατσίνι, που κάνει δυο δουλειές...ότι θα αφησω τη δουλειά μου και θα γινω θεατρινα... Θα πάμε μαζί όμως έ; Και δεν θα της το πω εγω, αλλά εσείς!
Και τα σκυλιά δεμένα, βλάκα Μάνο.
Προφανώς έβλεπα ένα ταβάνι ψηλό για την κοπελίτσα. Μιλούσα και εκ του ασφαλούς. Τη στιγμή που εκείνη ήταν σχεδόν γονατιστη και έψαχνε ενα ταβανι για να ναι όρθια. Κι ο πραγματικός Σκορτσέζε ναμουνα πάλι δεν θα τσίμπαγε.
Λιμενικός! Γουστάριζε κιόλας με τρέλλα.
Απογοητευτηκα.
Μετα από 3-4 χρόνια κόβωντας βόλτες στην Ερμού μια κοπέλα μέσα από ένα πανάκριβο, επώνυμο κοσμηματοπωλείο μου'κανε νόημα. Ήταν η ίδια η αγαπημένη μου σερβιτόρα, που δούλευε εκεί ως πωλήτρια.
Ουφ! Δεν ειχε γίνει λιμενικός.
Με συνέστησε στους συναδελφους της και την διευθυντρια του μαγαζιού διηγουμενη την παραπάνω ιστορία, επειδή την έχω ξαναγράψει.
Ολες μου είπαν ότι ήταν η ψυχή του καταστήματος και τρομερη πωλήτρια.
Τελικά είχα δίκιο.
Χάρηκα γιατι τωρα που σταθηκε όρθια κάτω από το ταβάνι που την βολέυει, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να ψάξει για ένα ακόμα ψηλότερο.
Η φιλοδοξία δεν είναι ελάττωμα.
Η φιλοδοξία επί πτωμάτων είναι ελάττωμα.
Το διστάζω είναι λάθος, το αδίστακτος είναι έγκλημα.
Και ας μην ξεχνάμε ότι πριν ο Γκάλης πάρει από το χέρι το ελληνικό μπάσκετ να το πάει εκεί που το πήγε, είχε πει το αμίμητο: “no pay-no play!”
