Ο Θεός της σφαγής…
Απέχω παρασάγγας, από το να χαρακτηριστώ θεατρόφιλος. Όχι γιατί υποτιμώ την τέχνη του θεάτρου, αλλά γιατί πρώτον δεν τη διδάχτηκα σωστά από μικρός και δεύτερον γιατί «πάσχω» από μια ιδιαίτερη φοβία, όταν παρακολουθώ μια θεατρική παράσταση. Συμπάσχω έντονα με τον ηθοποιό, που στα μάτια μου είναι εξαιρετικά εκτεθειμένος πάνω στη σκηνή, φοβάμαι μην του συμβεί κάτι, μην ξεχάσει τα λόγια του, μη δεν έχει καλή επικοινωνία με το κοινό και άλλα πολλά και προβληματικά. Το αποτέλεσμα είναι να έχω παρακολουθήσει τραγικά λίγες παραστάσεις στη ζωή μου, αλλά τα τελευταία χρόνια ευτυχώς ο αριθμός τους βαίνει αυξανόμενος.
Επειδή ζω στην Θεσσαλονίκη, υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα, ότι στην πόλη δεν γίνονται «πράγματα», δεν έρχονται θεάματα κλπ κλπ Διαφωνώ ελαφρώς, γιατί ενώ όντως ο αριθμός παραστάσεων είναι αναλογικά μικρότερος από εκείνον της Αθήνας, υπάρχουν πράγματα που αξίζουν προσοχής.
Ένα από εκείνα που εγώ προσέχω, είναι το πότε έρχεται με παράστασή του ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στην πόλη μας. Στο πρόσφατο παρελθόν με τον «Πουπουλένιο», που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε, στο ακόμα πιο πρόσφατο με το έργο «Για όνομα» το οποίο σκηνοθέτησε και χτες βράδυ με το έργο «Ο Θεός της Σφαγής» στο οποίο υπογράφει τη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστεί, το συμπέρασμα μου είναι ένα: Ο Μαρκουλάκης με κάνει να ξεπερνώ τη φοβία μου για το θέατρο και να απολαμβάνω τις παραστάσεις.
Ο πολυβραβευμένος "Θεός της Σφαγής" της Γιασμίνα Ρεζά είναι για μένα μια κωμωδία σκεπτόμενη, εννοώ πολυεπίπεδη , απολαυστικά διασκεδαστική και με μπόλικη κριτική σε διαφορετικά είδη ανθρώπων του σήμερα. Μιλάει και για το ρόλο των γονέων προς τα παιδιά και για τη σχέση των γονέων μεταξύ τους όσο ακολουθούν τα διαφορετικά μοντέλα διαπαιδαγώγησης, ακόμα και μέσα στο ίδιο το σπίτι. Απογυμνώνει και τον πρωτόγονο άνθρωπο που κρύβουμε όλοι κάτω από το επάγγελμά μας ή τη μόρφωση και την κοινωνική μας τάξη και πόσο παιδιάστικα μπορούμε να συμπεριφερόμαστε ή να ξεσπάμε, αν και γονείς.
Η συγγραφή του έργου είναι το ένα κομμάτι της παράστασης, το άλλο πολύ σημαντικό και δημιουργικό είναι η σκηνοθεσία του, στην οποία ο Μαρκουλάκης είναι εξαιρετικός και διακαιότατα βραβευμένος. Το δέσιμο των 4 ηθοποιών επί σκηνής είναι απολαυστικό, ο χώρος που αφήνουν ο ένας στον άλλον ακομπλεξάριστος, αλλά και τα «καβαλήματα» τους τέλεια συγχρονισμένα.
Η Λουκία Μηχαλοπούλου άψογα εκνευριστική ως χειριστική σύζυγος-μάνα και κουλτουριάρα πολίτης, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης υπερπειστκός ως μεγαλοαστός αλλοτριωμένος δικηγόρος και επιφανειακός έφηβος γονιός-σύντροφος, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ιδανικός μικρομεσαίος κάφρος με το μάτι του τρελού που τον διακρίνει, να θέλει διαρκή παρακολούθηση και την Στεφανία Γουλιώτη σε μια ακραία αλλαγή ρόλου επί σκηνής, να ξεκινάει από τον ορισμό της comme il faut μάνας – συζύγου – γυναίκας καριέρας της εποχής μας, για να καταλήξει υστερικό ον πάνω στο σανίδι, έτοιμη να τα καταστρέψει όλα και να αυτοκαταστραφεί επίσης.
Ρόλος bonus αυτός της μάνας που τηλεφωνεί και δε βλέπουμε, ούτε ακούμε ποτέ, αλλά οδηγεί τους άντρες ηθοποιούς σε κανονική παράκρουση. Δεν έχει νόημα ούτε βαθμολογίες να δώσω, ούτε αστέρια, απλά να σας παροτρύνω, αν μπορέσετε να δείτε τον «Θεό της Σφαγής» βέβαιος, ότι αξίζει με το παραπάνω.
Υ.Γ. Τελειώνει η παράσταση, χειροκροτάς από ψυχής και μετά με το κορίτσι σου περνάς απέναντι, ανοίγεις την πόρτα της θρυλικής «Βεντέτας», για να ακούσεις την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τους Bogaz Musique, να σε ταξιδεύουν από την Πόλη και την Σμύρνη ως την Δύση, με το μαγικό μπλουζ σολάρισμα του αγαπημένου μου Σπύρου Χατζηκωνσταντίνου. Τι άλλο να ζητήσεις από το Σαββατόβραδό σου…
