Ο Τραμπ είναι η καλύτερη ευκαιρία που θα μπορούσε να είχε ποτέ η ανθρωπότητα

Φαντάσου να είσαι σ' ένα καφενείο. Πόσες φορές έχεις ακούσει τους θαμώνες να τσακώνονται. Να λένε για παράδειγμα ότι για όλα φταίνε οι ξένοι, να λένε για τους φόρους, να λένε ότι επί χούντας τα πράγματα είναι καλύτερα. Και αν έχεις προσέξει πάντα κλείνουν με την ίδια ατάκα. «Κάντε μέρα μια μέρα πρωθυπουργό να δείτε». Κι εσύ εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι ότι έτσι και γίνει αυτός πρωθυπουργός τον ήπιαμε.

Έλα όμως που ένας τέτοιος και χειρότερος τύπος όχι μόνο έγινε πρωθυπουργός, αλλά έγινε κάτι πολύ περισσότερο. Έγινε πλανητάρχης. Ένας τρελός, ένας ψυχοπαθής, ένας κακομαθημένος νάρκισσος κρατάει στα χέρια του τις τύχες του κόσμου όλου. Όχι και το καλύτερο σενάριο.

Ένας άνθρωπος οποίος δεν θα εμπιστευόσουν ούτε να σου κρατήσει το σκύλο για 3 ώρες έχει στα χέρια του κωδικούς των πυρηνικών όπλων. Και τα αποτελέσματα αυτά θα ήταν ήδη από τις πρώτες δέκα μέρες που είναι πλανητάρχης.

Τα είπε και τα έκανε

Προκάλεσε χάος με τις βίζες και τις πράσινες κάρτες, σταμάτησε το Obamacare, ανακοίνωσε ότι ξεκινά ήδη να χτίζει το τείχος, απαγόρευσε τις αμβλώσεις και στην αυγή του 2017, οι πολίτες της Αμερικής αλλά και όλου του κόσμου νιώθουν ότι ξημερώνει 1960.

Θέμα χρόνου ο Τραμπ να κάνει τη μαλακία

Ο Τραμπ είναι ένας άνθρωπος των media. Ξέρει πως να τα χειριστεί, ξέρει πως να τα προκαλέσει ξέρει πως να τα χαλιναγωγήσει. Καμία του κίνηση δεν κάνει τυχαία. Φάνηκε από την προεκλογική του εκστρατεία. Άφηνε όλες τις επιθέσεις που γινόταν εναντίον του να γινονται γιατί ήξερε ότι ο κόσμος θα κουραστεί και θα λειτουργήσει η αντίστροφη ψυχολογία, Άφηνε όλους τους διάσημους και ημίδιασημους να υποστηρίξουν την Χίλαρι γιατί ήξερε κατά βάθος ότι στον απλό κόσμο αυτό θα φανεί περίεργο, απαντούσε δημοσίως κάθε φορά που αισθανότανε προσβεβλημένος όπως θα απαντούσε πίνοντας μπύρες με τον κολλητό του σε ένα μπαρ δείχνοντας ότι είναι «ανθρώπινος». Έπαιξε το παιχνίδι του άψογα.

Όπως ακριβώς θα κάνει και ως πρόεδρος. Όταν όμως το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει όταν όμως θα κληθεί να πάρει σωστές, κρίσιμες και γρήγορες αποφάσεις που δεν θα κρίνουν το αν θα ανέβει στην εξουσία αλλά το αν η χώρα του και ο κόσμος γενικότερα θα παραμείνει ζωντανός, είναι ένα μεγάλο ερώτημα το πως θα το χειριστεί. Θα προτιμήσει πάλι την εικόνα του πάνω απ' όλα; Θα προτιμήσει πάλι να παίξει ή θα σκεφτεί το καλό των πολιτών; Ένα μεγάλο ερώτημα.

Και όπως μας έχει συνηθίσει και με τις επιχειρήσεις του ή με την προσωπική του ζωή, ο πορτοκαλί κύριος πολύ φοβάμαι ότι πάλι την εικόνα του θα κοιτάξει. Πράγμα που δύσκολα θα μας βγει σε καλό. Γιατί αν στο μυαλό του, «προκληθεί» από την Κίνα για παράδειγμα, πολύ δύσκολα θα προτιμήσει μία ψύχραιμη λύση. Είναι πολύ πιο εύκολο για εκείνον να δείξει ότι δε μασάει και ότι είναι «άντρας». Πολλά μπορεί αν αποβάλει ο άνθρωπος από πάνω του, εκτός από το κόμπλεξ.

Όταν πετάς την ψήφο σου

Η αλήθεια είναι ότι «ο κόσμος» μας δεν πηγαίνει καλά. Δεν μένω στο αν οι παγκόσμιοι δείκτες δείχνουν ότι και τα επίπεδα φτώχειας έχουν μειωθεί και το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί και οι ασθένειες μπορούν να γιατρευτούν πιο γρήγορα, αλλά στην γενική πεποίθηση ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει καλά. Και το συναίσθημα που έχουμε όλοι είναι ότι ο κόσμος θα συνεχίζει να πηγαίνει χειρότερα.

Ο εθνικισμός ανεβαίνει, ο ναζισμός ζει χρυσές μέρες, οι ακραίες φωνές πληθαίνουν και ακούγονται πιο εύκολα στα αυτιά όλο και περισσοτέρων ανθρώπων και όλο αυτό το θέμα αρχίζει και γίνεται αρκετά επικίνδυνο. Γιατί οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν με κριτήριο το αν η πολιομυελίτιδα δεν αποτελεί πια απειλή για την ζωή μας, αλλά με την καθημερινότητά τους. Και δυστυχώς, αντίθετα με την γιατρειά της πολιομυελίτιδας, η καθημερινότητά μας δεν πάει και πολύ καλά.

Η εκλογή Τραμπ και ακόμα καλύτερα η διακυβέρνηση του, είναι μια απτή απόδειξη του τι γίνεται όταν χαϊδεύεις τα αυτιά του λαού, όταν του λες αυτό που θέλει να ακούσει, όταν λες στο λαό ότι για όλα φταίνε οι ξένοι, ότι όλοι θέλουν το κακό μας και όταν εμπιστεύεσαι όποιον τον πρώτο τυχόντα για να κάνει την χώρα σου πάλι μεγάλη.

Είναι μια υπέροχη ευκαιρία επόμενα τέσσερα χρόνια οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι οι Αμερικανοί να δουν τι συμβαίνει όταν ψηφίζεις με οργή, όταν ψηφίζεις με την πεποίθηση ότι δεν έχεις κανέναν ανάγκη, όταν ψηφίζεις για χαβαλέ, όταν ψηφίζεις «τους είδαμε τους άλλους ας δούμε κι αυτόν», όταν ψηφίζεις με μια ιδιότυπη διαμαρτυρία στο κεφάλι σου. Η ψήφος είναι πολύ σημαντικό πράγμα για να την ρίχνουμε στην κάλπη απερίσκεπτα.

Γιατί δεν είναι αμάξι που πήρες λάθος χρώμα πάνω στην παρόρμηση σου, αλλά OK δεν έγινε και κάτι, μπορείς να ζεις και με αυτό έστω και λίγο στεναχωρημένος. Εδώ μιλάμε για τη ζωή σου, για τη ζωή μας, για τη ζωή των παιδιών μας. Αυτά γίνονται όταν πιστεύεις αμάσητα ότι διαβάζεις, αυτά γίνονται με τις καφενειακές αναλύσεις, αυτά γίνονται όταν θεωρείς ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις χωρίς να παλέψεις για αυτές.

Μία καταπληκτική ευκαιρία

Στο ευχάριστο σενάριο που δεν ξεσπάσει τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος και στο τέλος τετραετίας Τραμπ είμαστε ακόμα ζωντανοί, όλο αυτό το γεγονός μπορεί να γίνει μία καταπληκτική ευκαιρία. Μπορεί δηλαδή μετά από 20-30 χρόνια, ο κόσμος μας να είναι καλύτερος Τα παιδιά μας να ζουν πιο όμορφα και όλα αυτά επειδή το 2016 πάνω από 60 εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφισαν έναν παρανοϊκό.

Ήδη από την πρώτη βδομάδα διακυβέρνησης του δημοτικότητα του Τραμπ έχει πέσει σε επίπεδα που άλλοι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών χρειάστηκαν χρόνια ολόκληρα να πέσουν. Δεν λέει κάτι αυτό, είναι όμως μια (καλή) αρχή. Οι διαδηλώσεις που γίνονται εναντίον του είναι καθημερινές, είναι μαζικές και μέρος δεν λαμβάνουν μόνο γυναίκες που αισθάνθηκαν προσβεβλημένες από αυτό το πορτοκάλι πράγμα, ούτε μόνο μετανάστες, μουσουλμάνοι, gay ή εβραίοι.

Πλέον ο κόσμος κατεβαίνει μαζικά στις διαδηλώσεις κατά του Τραμπ από την πρώτη βδομάδα διακυβέρνησης του. Γιατί κατάλαβε, γιατί φοβήθηκε, γιατί συνειδητοποίησε ότι αυτός ο τύπος δεν έχει πλάκα, δεν είναι γραφικός, δεν είναι γαμάτος και κατά του συστήματος. Κατάλαβαν ότι αυτός ο τύπος δεν θα μας βγει σε καλό.

Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία έχει δείξει τα τελευταία χρόνια ότι τίποτα καλό δεν βγαίνει με τις διαδηλώσεις. Θέλω να πω ότι οι διαδηλώσεις έχουν αποδείξει ότι πολύ δύσκολα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Δηλαδή πέρα από την αραβική άνοιξη, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πράγμα με άλλα δεδομένα και άλλες συναρτήσεις, πολύ δύσκολα στον Δυτικό Κόσμο αλλάζει κάτι από τις διαδηλώσεις. Ίσως βεβαία επειδή γίνονται συχνά και πολύ πιο συχνά για ψύλλου πήδημα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Η Αμερική όμως από την άλλη δεν είναι συνηθισμένη σε διαδηλώσεις. Μόλις τα τελευταία χρόνια και λόγω του Black Lives Matters, οι Αμερικάνοι κατέβηκαν ξανά στους δρόμους. Οπότε αυτό δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει. Μπορεί ο Τραμπ τα επόμενα τέσσερα χρόνια να είναι ο πιο άνετος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και να γελάει στα μούτρα μας. Μπορεί από την άλλη πάλι, σε ένα χρόνο να έχει πέσει.

Απλά αυτή η τελευταία ευκαιρία που έχουμε σαν ανθρωπότητα να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο βλέποντας το τι είναι ο Τραμπ και το αποτέλεσμα της εύκολης, φοβισμένης και ηλίθιας ψήφου.

Η τελευταία μας ευκαιρία.

Να αποδείξουμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας.

Σε ένα κόσμο με τείχη ή σε ένα έναν κόσμο με ελεύθερη πρόσβαση;

Σε ένα κόσμο που δεν θέλει αδερφές, εβραίους, μουσουλμάνους, χριστιανούς ή σε ένα κόσμο που δεν τον νοιάζει η διαφορετικότητα;

Σε έναν κόσμο που θα φοβάται τους ξένους; Ακόμα και εσένα, αν τα φέρει η ζωή να γίνεις «ξένος»;

Σε ένα κόσμο που θα φοβάσαι μήπως κάποια στιγμή τους «ενοχλήσεις» και εσύ;

Σε ένα κόσμο όπου θα βασιλεύει ο λαϊκισμός;

Σε ένα κόσμο που ο μόνος τρόπος να σε «ελέγξουν» θα είναι να σου πουλάνε κάθε τόσο και έναν νέο φόβο, ένα νέο εχθρό;

Δεν χρειάζεται να διαλέγεις φόβο. Δεν έχεις εχθρούς.

Απλά σκέψου το μέλλον που θες.

Και το βασικότερο;

Ας μην πετάξουμε αυτή την τελευταία, μεγάλη, γαμημένη μας ευκαιρία να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα βλέποντας από το πορτοκαλί πράγμα να ρυθμίζει τις ζωές μας και το μέλλον μας.