ΜΟΥΣΙΚΗ

Οι Saisei στο Gazzetta: «Θα θέλαμε να αλλάξει το μίζερο και το τεμπέλικο στην Ελλάδα, αυτό το "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα για να χαρώ"» (vid)

Δημήτρης Τομαράς 8 Μαΐου 2022 - 18:37

Καυστικοί με τον τρόπο τους για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και όχι μόνο αλλά και ουσιαστικοί ως προς τη μουσική τους και το τι ζητούν οι Saisei, μπάντα με ιαπωνικό όνομα, συστήνονται μέσω του Gazzetta.

Οι Saisei 再生 είναι μία μπάντα με ιαπωνικό όνομα που σχηματίστηκε μεταξύ Αθήνας και Πράγας. Ξεκίνησε το 2019 με τον κιθαρίστα Σταμάτη και τον ντράμερ Δημήτρη και συνδυάζει διάφορα είδη μουσικής. Με αφορμή τη νέα τους δουλειά μιλούν στο Gazzetta για όλα όσα τους απασχολούν και τους ενοχλούν.

Η σύνθεση της μπάντας:

Stamatis Zografos (Guitars, Samples, Keyboards, Programming)
Dimitris Pasas (Drums)
Dionisis Hassos (Scream Vocals)
Stathis Stathopoulos (Clean Vocals)
Thanos Galanis (Guitars, Samples, Keyboards, Programming)
Kostas Dimpalis (Bass)

Band Photo by Ioannis Koliopoulos

Ας δούμε το τι έχουν να μας πουν οι Δημήτρης και Σταμάτης... Το τι τονίζουν στο Gazzetta.

- Saisei: Γιατί διαλέξατε αυτό το όνομα; Γιατί η σύνδεση με Ιαπωνία;

Δημήτρης: Όταν βρέθηκα πρώτη φορά με τον Σταμάτη, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είμασταν εδώ 3.5 χρόνια μετά και θα είχα βρει ξανά την αγάπη μου για τη μουσική. Είχα περάσει από αρκετές αθηναϊκές μπάντες σαν ντράμερ (σπάνιο είδος) της underground metal / core σκηνής. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που οριακά σκεφτόμουν να τα παρατήσω καθώς όπου έπαιζα κανείς δεν το έπαιρνε σοβαρά και δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει θυσίες για την τέχνη του.

Όποτε όταν μου ήρθε το μήνυμα στο messenger, είπα γιατί όχι. Ας τσεκάρουμε τι τυπάκι είναι αυτό πάλι. Θα βρεθούμε και στην χειρότερη θα έχω πιει 3-4 μπύρες παραπάνω. Όταν αργότερα είχαμε ξεκινήσει να βρισκόμαστε για πρόβες κτλ, συνέβησαν πράγματα στην ζωή μου που ήταν κομβικής σημασίας. Έφαγα κάποιες σφαλιάρες μαζεμένες από την ζωή και αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω άλλη μια τελευταία φορά να βγάλω την μουσική μου εκεί έξω.

Αυτή τη φορά όμως, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς καμία ταμπέλα και μέσα από όλο αυτό κατάφερα να σταθώ πάλι στα πόδια μου ψυχικά. Όλο αυτό λοιπόν το ένιωσα σαν μια Αναγέννηση (η αλλιώς η κρίση των 30, δεν είναι κάτι και συμβαίνει σε όλους). Έτσι επηρεασμένος και από την ιαπωνική κουλτούρα, άρχισα να ψάχνω και να διαβάζω κείμενα περί αναγέννησης και εκεί συνάντησα την λέξη Saisei, που σημαίνει Αναγέννηση. Έτσι λοιπόν, το πρότεινα, μας άρεσε και ασχέτως από που είσαι τι προφορά έχεις, είναι μια λέξη που δεν μπορείς να την προφέρεις λάθος και ακούγεται μελωδική. Έτσι μείναμε με το Saisei (το οποίο προφέρεται Σαϊσέ).

- Πως αυτοπροσδιορίζεστε μουσικά από τη στιγμή που είστε σαν μία... μείξη ειδών;

Σταμάτης: Παίζουμε Metal. Η βάση του είδους μας τουλάχιστον την δεδομένη στιγμή είναι σε αυτό το μουσικό ύφος. Ακούγεται κλισέ, αλλά δεν θεωρούμε πως οι ταμπέλες βοηθάνε τον καλλιτέχνη να εκφραστεί. Οι ταμπέλες όσο και να βοηθάνε στην καθημερινή επικοινωνία πολλές φορές τον ίδιο τον δημιουργό τον φυλακίζουν.

Εγώ σαν μουσικός και συνθέτης δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι. Ούτε και κανείς μας μέσα στην μπάντα. Σήμερα μπορεί να θέλω να γράψω το πιο γρήγορο και πιο άγριο κομμάτι που έχει υπάρξει και αύριο να θέλω να χαθώ στις μελωδίες ενός dark synthwave κομματιού, γιατί να πνίξω αυτές τις δημιουργίες κάτω από μια ταμπέλα; Δεν αυτό προσδιορίζομαι λοιπόν: δεν είμαι μεταλάς, είμαι μουσικός και γράφω αυτό που με εκφράζει σήμερα και αυτό που βγαίνει από μέσα μου, ανάλογα το πως είμαι συναισθηματικά.

Ο Δημήτρης.

- Τι θέλετε να πετύχετε μέσα από τη μουσική σας;

Σταμάτης: Όπως ανέφερα και πάνω, η μουσική που γράφω βγαίνει από μέσα μου, ανάλογα το πως είμαι ψυχολογικά και μη εκείνη την περίοδο. Όλοι μας δηλαδή έτσι λειτουργούμε και ο Δημήτρης ως στιχουργός αλλά και ο Θάνος ως συνθέτης επίσης.

Η μουσική στα μάτια μου, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προϊόν δημιουργίας συναισθημάτων. Είναι μία μείξη ή σύνθεση αν θες ακατέργαστων συναισθημάτων που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν τα ίδια ή παρόμοια συναισθήματα στον ακροατή μας. Αυτό λοιπόν θέλω να πετύχω μέσα από την μουσική μας. Να καταφέρω να δημιουργήσω συναισθήματα στον ακροατή. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν μένουμε κάτω από μία ταμπέλα.

Θέλω ο ακροατής να μπορεί να ακούει Saisei όταν είναι χαρούμενος, λυπημένος, νευριασμένος, ερωτευμένος και απογοητευμένος. Η μουσική είναι συναισθήματα και δημιουργούμε συναισθήματα και τίποτα παραπάνω.

Ο Σταμάτης.

- Μουσικά πρότυπα είχατε ή έχετε και εάν ναι γιατί;

Σταμάτης: Μουσικά πρότυπα ή μουσικές επιρροές; Μουσικές επιρροές άπειρες. Από EDM, Psyctrance & Synthwave μουσική, μέχρι Death Metal, Pop Rock κλπ. Μουσικά πρότυπα όμως έχω μόνο ένα και αυτοί είναι οι While She Sleeps.

Οι WSS είναι μια μπάντα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ισχυρό δεσμό μεταξύ των φαν της το οποίο στα μάτια μου είναι κάτι μαγικό και αξιοζήλευτο. Επιπλέον είναι 5 άτομα με διαφορετικό background. Αποτελούνται από άτομα με γνώσεις Μάρκετινγκ, Γραφιστικής, Μουσικής παραγωγής κλπ. σαν και εμάς δηλαδή. Σε ότι αφορά το κομμάτι του Μάρκετινγκ θεωρώ πως είναι masterminds. Πέρσι ίδρυσαν μέσω του Patreon το Sleeps Society, μια online κοινότητα που δίνει την δυνατότητα, φυσικά μέσω συνδρομής, στους φαν της μπάντας να έχουν πρόσβαση σε αποκλειστικό περιεχόμενο της μπάντας. Πόσο τέλειο είναι αυτό;

Δημήτρης: Από που να το πιάσουμε. Ας πούμε για επιρροές. Να ξεκινήσουμε με Death; Ναι τους Death του Chuck, για το groove των Pantera, για τον ωμό ήχο των Hatebreed, Kublai Khan tx, anime opening songs; Ας πούμε για αυτές τις επιρροές αλλά να αναφέρουμε και την επιρροή που έχει στον ήχο και το παίξιμο μου το EDM, ή το early 00s Pop, grunge κλπ. Γενικά η μουσική είναι τέχνη και κάθε τέχνη εμπνέετε από πολλά ερεθίσματα. Θα ήταν λάθος να ακούω μόνο ένα πράγμα, να έχω μονοδιάστατες επιρροές, έτσι δεν θα ήμουν μουσικός, δεν θα ήμουν καλλιτέχνης και επιτέλους κύριοι μην κρύβεστε, δεν είναι κακό να είστε σε metal μπάντες και να ακούτε και έναν Διονυσίου. Δεν υπάρχουν όρια στην μουσική, όπως το συναίσθημα, έτσι και το κάθε είδος έχει το δικό του timing.

Τώρα τα μουσικά πρότυπα, όντας και μεγαλύτερος κατά 9 έτη από το Σταμάτη, έχω άλλα πρότυπα, λίγο πιο απλά, πρόλαβα να ζήσω και το κλασσικό δήθεν “oldschool”. Σαν περσόνες, παρόλο που έπαιζα ντραμς, τα 2 πρότυπα είναι οι Chuck Schuldiner και Dimebag. Μου έκαναν πάντα τρομερή εντύπωση πως κατάφερναν να είναι τόσο down to earth και να βγάζουν τόση μουσική βαναυσότητα, δεν υπάρχει κακό τραγούδι που να έχουν γράψει και χάρης αυτούς έχουμε σήμερα μουσικά στοιχεία που ίσως να μην είχαμε. Για παράδειγμα, η τεχνικότητα στο death metal που γέννησε αργότερα την Deathcore, το core και πάει λέγοντας. Ελπίζω κάποια στιγμή μέσα από την δουλειά μας να καταφέρω να φτάσω και εγώ το status τους. Να εμπνέω κόσμο μέσα από την μουσική μου και να καταφέρω να είμαι τόσο μουσικά και όχι μόνο ώριμος στη ζωή μου.

- Θεωρείτε πως τα live έχουν αλλάξει σε σχέση με τη προ covid εποχή;

Σταμάτης: Η έξαρση του Covid ήταν και είναι αναμφισβήτητα κάτι που επηρέασε όλους μας, την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας τον τρόπο που ζούμε και εκφραζόμαστε. Κατά συνέπεια, δεν γίνεται τα πράγματα που κάναμε πριν να συνεχίσουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Υπήρξε μια περίοδος που οι συναυλίες γίνονταν με καθήμενους ενώ παράλληλα πολλές ακυρώνονταν, ακόμα περιμένω να δω τους Slipknot από το 2020 (αχαχαχαχαχ).

Ωστόσο, μετά από τόσο καιρό, σιγά σιγά, βλέπουμε πως αρχίζει πάλι να ζωντανεύει η κατάσταση. Και βλέπω, πως πάλι γυρνάμε όλοι εκεί, στα ίδια στέκια, στα ίδια μαγαζιά για να δούμε από την local μπάντα μέχρι την μεγαλύτερη μπάντα από το εξωτερικό.

Ας μην κοροιδευόμαστε, η αδρεναλίνη του live είναι κάτι που σου μένει, κάτι που θες να ζεις ξανά και ξανά, είναι ακόμα ένας τρόπος για να ξεφύγεις από την χαοτική καθημερινότητα που ζούμε. Οπότε, μπορεί να περιμέναμε 2 χρονιά, αλλά πλέον ήρθε η στιγμή για να ζήσουμε ξανά, εκεί που μάθαμε, έτσι όπως μάθαμε.

Ο Στάθης.

- Τι live να περιμένουμε από εσάς για τη συνέχεια; Τι άλλο έχετε στα... σκαριά;

Δημήτρης: Για lives μακάρι να είχαμε κάτι σίγουρο να απαντήσουμε. Καθώς τώρα άρχισε να υπάρχει μια κάποια ελευθερία, ειδικά στην Ελλάδα, καθώς ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που ακόμα έχει μέτρα σε ισχύι. Είμαστε σε επικοινωνία όμως για κάποια lives στο εξωτερικό. Άσχετα όμως με το αν θα γίνουν ή όχι, έχουμε ένα σεταρισμένο πρόγραμμα νέων κυκλοφοριών μέχρι και το 2023.

Εν ολίγοις, δε θα βαρεθεί καθόλου όποιος μας κάνει follow με τις κυκλοφορίες που έχουμε έτοιμες. Σύντομα θα κυκλοφορήσουμε και video clip σαν μέρος του EP μας, ώστε να μπορεί η μαμά μου να με θαυμάσει και να δει που πηγαίνανε τα λεφτά που έδινε τόσα χρόνια. Επίσης, δεν ξέρω αν με αφήνει ο Σταμάτης να το πω, αλλά ετοιμάζουμε και merch το οποίο θα είναι Limited Time διαθέσιμο.

- Υπάρχουν live που να σας έμειναν αξέχαστα ή κάτι που να θυμάστε;

Σταμάτης: Αναμφισβήτητα τα live που θυμάμαι ακόμα και τώρα είναι τα τελευταίο που είδα πριν τον Covid, το πρώτο ήταν το Tomorrowland της Ελλάδας που έγινε στο Ελληνικό και είχε έρθει ο Armin Van Buren & Nicky Romero, και το δεύτερο ήταν αυτό των While She Sleeps στο Gagarin, ήταν ένα από τα πιο δυνατά που έχω παρακολουθήσει, ενέργεια, πάθος και μελωδίες

Δημήτρης: Έχοντας δει όλες τις μεγάλες μπάντες, αλλά και πιο σύγχρονες, το live που θα θυμάμαι όλη μου την ζωή είναι το live των Megadeth Πράγα το 2020. Ανοίξανε για τους Five Finger Death Punch και το performance τους ήταν απλά, με το χέρι στην καρδιά ότι καλύτερο έχω δει. Στην ηλικία που είναι ο Dave και με το πρόβλημα της υγείας που είχε, βγάζανε ένα vibe, μια ενέργεια που δεν το έχω δει ξανά ή νιώσει ποτέ σε άλλο live. Παίξανε καλύτερα από ότι ακούγονται στα άλμπουμ τους, δεν το περίμενα.

Το δεύτερο live που είχε παρόμοιο feeling ήταν των Amon Amarth to 2016 στο Fuzz. Ίσως και όντας πιο νέος, αλλά το vibe ήταν απίστευτο, ο κόσμος απλά τρελάθηκε, ένιωθες μια τρελή ευφορία, ακόμα θυμάμαι τον απίστευτο πόνο τις επόμενες μέρες και το ότι φορούσα κολάρο για μια βδομάδα από το headbanging.

Ο Διονύσης.

- Τι θα θέλατε να αλλάξει στη μουσική και την κοινωνία; Τι σας ενοχλεί;

Δημήτρης: Μεγάλη ερώτηση. Θα απαντήσω για την Ελλάδα γιατί αν πιάσουμε το θέμα παγκοσμίως δεν μας φτάνουν ούτε 20 σελίδες στο word. Θα ήθελα να δω να αλλάζει η νέο-ελληνική νοοτροπία που έχουμε σαν λαός. Αυτό το μίζερο, να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα να χαρώ λίγο. Αυτό το τεμπέλικο, εγώ δεν έχω π.χ. αυτοκίνητο γιατί είμαι τεμπέλης, αλλά ο άλλος που έχει είναι λαμόγιο και κλέφτης. Να αρχίσουμε να κοιτάμε λίγο την καμπούρα μας και να κάνουμε συχνότερα την αυτοκριτική μας. Μόνιμος κάτοικος εξωτερικού πλέον, όταν έρχομαι Ελλάδα με στεναχωρεί αφάνταστα να βλέπω ανθρώπους μίζερους, ταλαιπωρημένους κοινωνικά και ψυχικά, που αντί να προσπαθούν να βγουν από αυτή την λάσπη, εύχονται οι τριγύρω τους να πέσουν μέσα μαζί τους.

Αυτό προφανώς και έχει και αντίκτυπο και στην μουσική μας και δεν θα αναφερθώ στην mainstream μουσική που πουλάει, αλλά κυρίως στην όχι και τόσο πλέον «underground» metal σκηνή. Το πόση ζήλια και φθόνος υπάρχει είναι απίστευτο και τραγικότερο από αρχαία τραγωδία. Τα ίδια άτομα ξανά και ξανά με τις ίδιες αντιλήψεις που είναι για τον κάδο να κάνουν κουμάντο στα lives, να κουτσομπολεύουν και να το παίζουν κακές καρικατούρες ξένων συγκροτημάτων. Έχει χορτάσει ο κόσμος να τους βλέπει να προσπαθούν να τραβήξουν κάτω ο ένας τον άλλον.

Θα ήθελα λοιπόν να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε ένας από εμάς κοιτάει τον εαυτό του, να αρχίσουμε λίγο να προσέχουμε τον εαυτό μας, να μας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω, αν δεν έχεις αγάπη για εσένα, δεν μπορείς να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις τίποτα άλλο τριγύρω σου, πόσο μάλλον την μουσική σου, που είναι τέχνη.

- Ποια είναι τα πιο μεγάλα προβλήματα που έχετε αντιμετωπίσει;

Η αλήθεια είναι πως σαν μπάντα δεν έχουμε τόσα προβλήματα. Είμαστε ένα σύνολο ατόμων που τα βρίσκουμε, μια παρέα, που όμως όταν μιλάμε για την μπάντα λειτουργούμε ως συνεργάτες σε ένα εργασιακό χώρο. Τα μόνα προβλήματα μας είναι αυτά της απόστασης καθώς ο τραγουδιστής μας ζει στην Νέα Υόρκη και ο ντράμερ μας στην Τσεχία, αλλά φυσικά και σε ένα βαθμό τα οικονομικά της μπάντας αποτελούν μια «ενόχληση» στα αυτά μας. Όπως όλες οι μπάντες εκεί έξω, ο βασικός εχθρός μας είναι τα λεφτά.

- Πως κρίνετε τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά και την παγκόσμια κατάσταση γενικότερα στη Covid-19 εποχή;

Νιώθουμε ότι νιώθουμε για κάθε πόλεμο, είτε αυτός είναι στο Ιράκ, είτε στην Συρία, είτε στην Παλαιστίνη. Πάντα κρύβονται συμφέρονται από πίσω, πάντα οι ίδιοι είναι οι εμπλεκόμενοι και η αλήθεια είναι πως όσα και να διαβάσεις, όσες γνώσεις και να αποκτήσεις ποτέ δεν θα είσαι σε θέση να ξέρεις πραγματικά τι έχει γίνει. Δεν πρέπει να συνηθίζουμε σε αυτές τις καταστάσεις και πρέπει να εναντιωνόμαστε κάθε φορά σε εκείνους, που για δικός τους όφελος, εξαφανίζουν λαούς από το χάρτη. Πόλεμοι συμβαίνουν διαρκώς όπως αναφέραμε και πιο πάνω και η επιλεκτική ευαισθητοποίηση απλά ενισχύει την πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι μέλι γάλα μέχρι τα ΜΜΕ να μας πουν για το τι πρέπει να εξεγειρόμαστε.