Γιατί είναι αγενές να ακουμπάμε τους αγκώνες στο τραπέζι…

Πίσω στο 2018, η συγγραφέας Brie Dyas είχε κάνει τα παράπονά της, μέσω της HuffPost, για τους τρόπους που έχουν οι Αμερικανοί (και όχι μόνο θα λέγαμε) στο τραπέζι. Τι μπορεί να είναι αυτό; Να ακουμπάς τους αγκώνες στο τραπέζι. Από παλιά δεν μας το λέγανε αυτό; Φανταστείτε τώρα, που το φαινόμενο να ακουμπάμε τον αγκώνα στο τραπέζι ενώ μιλάμε στο τηλέφωνο είναι ακόμα πιο συχνό.

Κάποτε λοιπόν, θα μπορούσε μία τέτοια συμπεριφορά, να οδηγήσει τα παιδιά ακόμα και στην τιμωρία. Αργότερα, είχαμε απλά ανασηκωμένα φρύδια και επικριτικά βλέμματα, που μάς έδειχναν με τρόπο να κατεβάσουμε τους αγκώνες από το τραπέζι, έστω κι αν δεν καταλαβαίναμε τον λόγο.

Πως όμως μας προέκυψε όλο αυτό; Από που κρατάει; Θα εκπλαγείτε αν σας πούμε, ότι βαστάει όχι εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες χρόνια πίσω.

Το Readers' Digest παραθέτει την ιστορική μαρτυρία της Margaret Visser, συγγραφέα του «The Rituals of Dinner: The Origins, Evolution, Eccentricities, and Meaning of Table Manners», η οποία μας εξηγεί, ότι πριν από αιώνες, η πιθανότητα να ξεσπάσει μία λογομαχία ή μια σύγκρουση στο τραπέζι ήταν μεγάλη. Υπόβοσκε και αυτό οφειλόταν στους τρόπους συμπεριφοράς που είχαν οι συνδαιτυμόνες.

Αυτοί (οι τρόποι συμπεριφοράς) όριζαν ότι, αν οι αγκώνες ήταν μακριά από το τραπέζι, χαρακτήριζε τη στάση του σώματος που έδειχνε ένδειξη σεβασμού στον χώρο, στους συνανθρώπους, στο προσωπικό.

Όταν ακουμπούσαν τους αγκώνες στο τραπέζι αυτόματα «έσπαγαν» τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, ξεπερνούσαν τα επιτρεπτά όρια και ήταν πιθανό να ξεσπάσει κάποιος τσακωμός, καθώς από τη στάση του σώματος, εκλάμβανε κανείς ασέβεια στο πρόσωπό του.

«Οι αγκώνες στο τραπέζι προκαλούσαν νευρικότητα στους άλλους. Οι άνθρωποι τρόμαζαν όταν άρχιζε ο άλλος να επιδεικνύει να έχει κακούς τρόπους» ανέφερε η Margaret Visser που συμπλήρωσε: «Με αυτή τη στάση δεν ήξεραν τι επρόκειτο, αυτό το άτομο, να κάνει στη συνέχεια».