Βασίλης Κουκαλάνι: «Αυτό που θα δείτε είναι κάτι διαφορετικό» (pics)
- Τα παιδιά ξεπερνούν το φόβο από τη φύση τους συλλογικά
- Όλα όσα βγήκαν στην επικαιρότητα έχουν κυρίως να κάνουν με την κατάχρηση εξουσίας
Ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι εξαιρετικός άνθρωπος και ηθοποιός. Κοινωνικά ευαίσθητος, έτοιμος να δεχτεί κάθε καλλιτεχνική πρόκληση και να βοηθήσει τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους του. Φέτος συμπρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Κομάντα και Δράκοι». Υποδύεται τον επιθεωρητή Στέλιο Αναστασάκη. Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα του σίριαλ δέχτηκε να μιλήσει Gazzetta και τον ευχαριστούμε. Αναφέρεται στον ρόλο του, στο γιατί δέχτηκε να συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη, τι συμβουλεύει τους μικρούς συμπρωταγωνιστές του… Μιλά επίσης για την «Συντεχνία γέλιου», την καλλιτεχνική ομάδα που ίδρυσε το 2011 και παίρνει θέση για τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. [photo credit: Πέτρος Παττακός]
Τι σας έκανε να δεχτείτε τον ρόλο στη σειρά «Κομάντα και Δράκοι»;
Καταρχάς, η πρόταση ήρθε από τον ίδιο τον Θοδωρή Παπαδουλάκη τον οποίο εκτιμώ αφάνταστα. Η υπόθεση ήταν ακόμα ένας σημαντικός παράγοντας για να πω το ναι. Είναι μία περιπέτεια την οποία κινούν τα παιδιά. Λόγω του ότι ασχολούμαι και με το παιδικό θέατρο, πιστεύω ακράδαντα στην περιπέτεια της ζωής των παιδιών και στη συμμετοχή τους στη ζωή από νωρίς. Με ρίσκο, με χαρά και τόλμη ξεπερνούν συλλογικά τον φόβο και κάθε επιφύλαξη κι αυτό έχει πάντα σαν αφετηρία κάτι δημιουργικό. Τέλος, έχω μεγάλη αγάπη στην Κρήτη, καθώς η ελληνική μου καταγωγή είναι από αυτό το φοβερό νησί. Η Κρήτη είναι, ήταν και θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.
Τι απαιτεί από εσάς αυτός ο ρόλος;
Τον συγκεκριμένο ρόλο περιβάλλει ένα μυστήριο. Ο χαρακτήρας αυτός μπαίνει λίγο αργότερα στην ιστορία από μία παράλληλη συνθήκη. Είναι γραμμένος αδιευκρίνιστα θα έλεγα, αυτός είναι ο σωστός όρος. Έχει μία ιδιαίτερη δυναμική με την οποία μπορείς να παίξεις και ο Θοδωρής Παπαδουλάκης το έχει πετύχει. Δεν είναι ένας συμβατικός ρόλος, μία συμβατική παρουσία ενός αστυνομικού μέσα στον δραματουργικό άξονα της ιστορίας. Ο σκηνοθέτης έχει προσπαθήσει με δημιουργικούς τρόπους να τον περιπλέξει, να τον κάνει πιο αντισυμβατικό από ό,τι μοιάζει να είναι μέσα στο σενάριο. Αυτό από μόνο του έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Χρειάζεται αυτοσχεδιασμό, ρίσκο και τόλμη. Τόσο από εμένα όσο και από τον δημιουργό.
Είναι πρόκληση για το κοινό σίριαλ που συνδυάζει γουέστερν ατμόσφαιρα και κωμικά στοιχεία;
Σίγουρα. Aυτό που θα δείτε είναι κάτι διαφορετικό για τα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα. Έχει μυστήριο και ατμόσφαιρα γουέστερν. Δεν είναι μια dramedy που έχει χιούμορ. Άλλωστε, η ζωή η ίδια έχει χιούμορ και ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα είναι μεταβλητός. Το χιούμορ μέσα σε αυτή τη σειρά προκύπτει από τα έτσι και αλλιώς υπάρχοντα ευτράπελα ή τις γραφικότητες της ζωής. Δεν είναι μία κωμωδία ατακών, που γελάμε με την άγνοια κάποιων ή την απελπισία τους, και αυτό απεικονίζεται με αστείο τρόπο.
Τα παιδιά ξεπερνούν το φόβο από τη φύση τους συλλογικά
Στη σειρά ξετυλίγονται ιστορίες της κρητικής παράδοσης μέσα από ένα μεταφυσικό ταξίδι που μας γυρίζει στα παιδικά μας χρόνια. Συμφωνείτε ότι στα παιδικά μας χρόνια υπάρχουν όλες οι απαντήσεις για τη ζωή μας;
Πολύ εύστοχη τοποθέτηση. Είναι όντως σα να υπάρχουν από φυσικού όλες οι απαντήσεις στη ζωή μας. Θεωρώ πως όταν είμαστε μικροί είναι αυθόρμητος ο δεσμός μας με τη ζωή, με τα πράγματα, με τους ανθρώπους και τις σχέσεις. Ακόμα και με τα δυσάρεστα γεγονότα. Μοιάζει όμως τα παιδιά, επειδή είναι αυθόρμητα, να έχουν μία δεκτικότητα προς την πραγματικότητα την οποία δε φανταζόμασταν καν. Στους μεγάλους, όσο περνούν τα χρόνια, προστίθενται πάντα μια ενοχή και ένας φόβος απέναντι στα πράγματα, τα δυσάρεστα ή σε αυτά που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Ακόμα και η ευθύνη που έχουμε, που δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε, να τα κάνουμε καλύτερα. Ενώ τα παιδιά είναι αποδεσμευμένα από όλα αυτά και αυτό τα κάνει πολύ διαθέσιμα στη ζωή, στο διάλογο, σε ιστορίες. Όπως και στην περιπέτεια και στο ρίσκο. Τα παιδιά ξεπερνούν το φόβο από τη φύση τους συλλογικά, μαζί. Πηγαίνουν σε μία διάσταση που οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει. Δεν τη φοβούνται αυτή τη διάσταση, τη δέχονται σαν μέρος της πραγματικότητας.
Τι συμβουλεύετε τους μικρούς συμπρωταγωνιστές σας;
Τους μικρούς συμπρωταγωνιστές τους συμβουλεύω αυτά που ενδεχομένως βιώνουν στην ιστορία που αφηγούνται, να τα κοιτάξουν με την ίδια τόλμη, το ίδιο αχαλίνωτο πάθος και να τα εφαρμόσουν και στη ζωή τους. Να έχουν τόλμη και να διεκδικούν αυτό που θέλουν και πιστεύουν.
Ο τόπος των γυρισμάτων, η Κρήτη, πόσο και πώς επηρεάζει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;
Νομίζω το φυσικό τοπίο της Κρήτης σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο εκτός από το εικαστικό και ατμοσφαιρικό κομμάτι. Είναι και ο τόπος που ο Θοδωρής Παπαδουλάκης γνωρίζει πολύ καλά. Είναι ένα συναρπαστικό νησί με ιστορία. Ένας ενδιαφέρον τόπος, με απίθανη ομορφιά και πολλές αντιφάσεις. Η μία μεριά με την άλλη είναι διαφορετικές και αυτά την κάνουν να ξεχωρίζει. Η μορφολογία του νησιού χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλομορφία Αυτό επηρεάζει και τον Θοδωρή Παπαδουλάκη για το πώς την βλέπει. Μπορεί να δει μέσα στην Κρήτη και ένα γουέστερν. Να βλέπεις κάκτους εκεί που είναι μια ελιά. Αυτό προσθέτει στο περιπετειώδες πνεύμα και της ιστορίας και της ίδιας της Κρήτης,
Όλα όσα βγήκαν στην επικαιρότητα έχουν κυρίως να κάνουν με την κατάχρηση εξουσίας
Έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες στον κινηματογράφο (Παντελής Βούλγαρης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Γιάννης Σακαρίδης, Τόνυ Λυκουρέσης) και στο θέατρο (Λευτέρης Βογιατζής, Στάθης Λιβαθινός, Κατερίνα Ευαγγελάτου, κ.α). Τι κρατάτε από κάθε συνεργασία;
Σίγουρα ήμουν τυχερός. Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες. Αυτό που με χαροποίησε στις συνεργασίες αυτές είναι ο ενθουσιασμός και η ορμή τους, που σε συνδυασμό με τη γνώση τους πήγαιναν μπροστά αυτό που οραματιζόντουσαν. Ο καθένας μου έχει αφήσει κάτι σημαντικό και με πολύ μεγάλη χαρά θα ξανά συνεργαζόμουν μαζί τους. Όταν οι άνθρωποι δημιουργούν μία ιδιαίτερη συνθήκη είναι κάτι που θεωρώ άκρως επιτυχημένο και σημαντικό.
Μιλήστε μας για τη «Συντεχνία του γέλιου».
Είναι η ομάδα που ίδρυσα το 2011 με πολύ σημαντικούς και αγαπημένους συνεργούς και εξακολουθώ να το κάνω. Είναι ένα θέατρο, χειραφετικό, αντιαυταρχικό, για παιδιά και νέους που θέτει με ρεαλιστικούς όρους αλλά και κωμικούς ρόλους τα παιδιά στο κέντρο των συμβάντων της ζωής, στο κέντρο της δράσης κάθε ιστορίας. Δείχνει τα παιδιά με την κοινή λογική τους, με την απλή και έμφυτη τους αίσθηση για δικαιοσύνη, να δίνουν λύσεις στα πιο σύνθετα κοινωνικά θέματα που οι μεγάλοι πάντα βρίσκουν εμπόδια. Με την αγάπη τους προχωράνε τον κόσμο των μεγάλων. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι ότι όλες μας οι παραστάσεις προκαλούν ένα καθολικό ενθουσιασμό στο κοινό. Δείχνει πολύ έντονα ότι συνηγορεί σκηνικά με τα παιδιά και τα προβλήματα τους, τα εμψυχώνει να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Αυτό με κάνει να θέλω να συνεχίσω.
Επιβιώνει το γέλιο σήμερα;
Το γέλιο οφείλει να επιβιώσει, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές που όλοι μας ζούμε. Είναι στο χέρι μας στο πώς εμείς βλέπουμε τη ζωή και στο πώς βγάζουμε γλώσσα στους ισχυρούς, στους μεγάλους, στους ενήλικες. Τα παιδιά έχουν το ηθικό πλεονέκτημα να μπορούν να προκαλούν. Αυτή η πρόκληση κάποιων ιδεών πάντα ανοίγει χώρους για διάλογο και για πρόοδο. Το γέλιο πρέπει να έχει αυτόν τον τσαμπουκά, να προκαλεί, να είναι σκωπτικό. Περιέχει τον κεντρικό όρο της ύπαρξης μας σε αυτή τη γη με τον πιο αυθόρμητο τρόπο. Όταν γυρνάνε από τα σχολεία (τα παιδιά) είναι σα να κελαηδάνε. Το γέλιο της αναίτιας χαράς της ύπαρξης είναι αυτός ο κεντρικός όρος και τα παιδιά το έχουν. Το γέλιο, όταν συναντάς στον απέναντι σου κάτι που έχεις και εσύ, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Τι σας έχει μάθει η πανδημία του κορονοϊού;
Όλα αυτά που ζήσαμε προκάλεσαν έναν τρόμο και μία αίσθηση του αβοήθητου απέναντι στα πράγματα. Κατάσταση πρωτόγνωρη για τις γενιές μας. Ο κόσμος πρέπει να ξαναγυρίσει σε πιο απλά πράγματα, στην αίσθηση της αλληλεγγύης, της αυτό- οργάνωσης και της αυτοδιάθεσης στα πράγματα. Οι κοινωνίες είναι πολύ ευάλωτες και στα χέρια λίγων. Ο κόσμος όλος αποδεικνύεται και με την κλιματική κρίση, πως βρίσκεται σε λάθος χέρια και είναι μάλλον καιρός τα παιδιά να τον πάρουμε πίσω. Αν μου έμαθε κάτι ο κορωνοιός είναι ότι τα πράγματα τελικά είναι οριακά.
Τελευταία μάθαμε για σοβαρές κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του θεάτρου. Πού πιστεύετε ότι οφείλονται και πώς πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε;
Όλα όσα βγήκαν στην επικαιρότητα έχουν κυρίως να κάνουν με την κατάχρηση εξουσίας. Άνθρωποι που βρίσκονται σε θέσεις ισχύος και θεωρούν ότι μπορούν να καταχραστούν την γενετήσια αξιοπρέπεια, την ψυχή και τις συνειδήσεις ανθρώπων, να κακομεταχειρίζονται, να εκβιάζουν. Έχει να κάνει και με το πώς είναι φτιαγμένη η ανταγωνιστική μας κοινωνία, πώς είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων και ειδικά στους χώρους μας. Η παντοδυναμία ενός σκηνοθέτη ή παραγωγού που εκμεταλλεύεται την ανάγκη για δουλειά ή για καταξίωση κάποιου ανθρώπου μοιάζει να έχουν ένα μαύρο ηθικό σύμπαν. Έχει να κάνει και με το πώς είναι θεσμοθετημένοι οι συσχετισμοί δυνάμεων και εξουσιών. Έχει να κάνει με την κατάχρηση και την απόδοση εξουσίας. Η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο και η κακοποίηση επίσης. Η κοινωνία αντέδρασε έντονα και έστρεψε την προσοχή της εκεί, αυτό είναι σημαντικό. Όταν η δικαιοσύνη αδυνατεί να τα επιβλέπει, πρέπει να τα επιβλέπει η ίδια η κοινωνία.
