Οι 10+1 πιο σπουδαίοι «loser» των γηπέδων (poll)

Μετράει πάνω από 20 τίτλους στη συλλογική του καριέρα, με έξι πρωταθλήματα σε Κορίνθιανς, Ρίβερ Πλέιτ και Μπαρτσελόνα, όπως και δύο Champions League με τους Μπλαουγκράνα και την Λίβερπουλ. Από κει και πέρα, όμως, η δική του γενιά στην Αλμπισελέστε έχει στιγματιστεί από τους τρεις σερί χαμένους τελικούς σε Μουντιάλ και Κόπα Αμέρικα και δυστυχώς για τον ίδιο κουβαλά τη «ρετσινιά» ανάμεσα στις πλείστες διακρίσεις του.

Σε συλλογικό επίπεδο λογικά ούτε ο αυστηρός Πάολο δεν έχει κάτι να προσάψει στον εαυτό του. Το παλμαρέ των 5 Champions League σε οκτώ τελικούς δεν το λες κακό, αλλά όπως αναφέρθηκε, ο μεγάλος καημός του είναι αυτά που (δεν) πέτυχε με την Σκουάντρα Ατζούρα.

Από το 1986 με την εθνική Ελπίδων ως και το 2002, μέτρησε δύο χαμένους τελικούς και έναν ημιτελικό Euro, καθώς και έναν τελικό Μουντιάλ το 1994, ενώ το 1990 στην πρώτη του συμμετοχή έφτασε με την Ιταλία ως την 3^η θέση. Και στο αμέσως επόμενο της απόσυρσής του Παγκόσμιο Κύπελλο, το 2006, είδε την χώρα του να στέφεται κυπελλούχος.

Ο απολογισμός του 1/4 σε τελικούς Champions League είναι εν πολλοίς ο λόγος που συγκαταλέγεται σε αυτή τη λίστα. Το σήκωσε στην παρθενική του συμμετοχή με τη Γιουβέντους το 1996, αλλά μέτρησε τρεις αποτυχίες το 1997, το 1998 και το 2003 στον ιταλικό «εμφύλιο» κόντρα στη Μίλαν. Το status του εξιλεώθηκε με την σημαντική συμβολή του στο Μουντιάλ του 2006 που κατέκτησε με την Ιταλία, όταν έδωσε τη χαριστική βολή στη διοργανώτρια Γερμανία στα ημιτελικά. Πέραν όλων των αποτυχιών, οι 15 τίτλοι σε συνδυασμό με την πίστη που επέδειξε στη Μεγάλη Κυρία ακόμα και στα χρόνια της Serie B, τον καθιστούν πολύ πιο ψηλά στα μάτια των ποδοσφαιρόφιλων, παρά τις μαζεμένες αποτυχίες του σε τελικούς.

Ο ρέκορντμαν παρουσιών σε Παγκόσμια Κύπελλα (5), ο ηγετικός μέσος της εθνικής Γερμανίας που πανηγύρισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 και το Μουντιάλ του 1990, αλλά κατέγραψε και δύο απώλειες κόντρα σε Αργεντινή και Ιταλία. Και σε συλλογικό επίπεδο, οι ευρωπαϊκοί τελικοί δεν του... πήγαιναν, καθώς με τη φανέλα της Γκλάντμπαχ ηττήθηκε στο UEFA από την Άιντραχτ Φρανκφούρτης το 1980, όπως και με την Μπάγερν Μονάχου στο Champions League κόντρα σε Πόρτο και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Λυτρώθηκε με την κατάκτηση του Champions League με τη φανέλα της Μπάγιερν κόντρα στην Ντόρτμουντ το 2013, διότι την προηγούμενη τριετία δεν σταματούσε να χάνει τελικούς.

Το 2010 ήρθε η πρώτη αποτυχία σε ευρωπαϊκό τελικό απέναντι στην Ίντερ, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους γνώρισε την ήττα στον τελικό του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής από την Ισπανία. Ακολούθησε το «κάζο» από την Τσέλσι μέσα στην «Αλιάνς Αρίνα» και ευτυχώς που πήρε μερικό από το αίμα του πίσω στον γερμανικό «εμφύλιο» της επόμενης χρονιάς. Σε επίπεδο πρωταθλήματος πάντως, σήκωσε συνολικά 30 κούπες σε όλη την καριέρα του σε Ολλανδία, Αγγλία, Ισπανία και Γερμανία.

Ο Γάλλος μπακ γέμισε με 21 τίτλους στην πλούσια καριέρα του στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αλλά σε ό,τι αφορά το Champions League έμεινε με μία κατάκτηση σε ουκ ολίγες ευκαιρίες. Τέσσερις χαμένοι τελικοί, ένας με τη φανέλα της Μονακό όταν ηττήθηκε από την Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο το 2004 και άλλοι τρεις με «δήμιο» την Μπαρτσελόνα, όταν εκείνος αγωνιζόταν σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2009, 2011) και Γιουβέντους (2014). Κανείς άλλος δεν έχει σημειώσει τόσους χαμένους τελικούς στην ιστορία του θεσμού. Αν συμπεριλάβει κανείς και το γεγονός ότι με την εθνική Γαλλίας έφτασε σε έναν τελικό Μουντιάλ και Euro και τελικά οι Τρικολόρ κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 μετά την απόσυρσή του, καταλαβαίνει κανείς πώς δικαιολογείται η παρουσία του Εβρά στη λίστα.

Είναι ο… μάστερ των εγχώριων τίτλων, καθώς έχει σηκώσει τρόπαια σε La Liga, Serie A και Premier League, ενώ έχει στο παλμαρέ του και το περσινό Europa League με την Τσέλσι. Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με τελικούς, ο «Πιπίτα» είναι κινούμενη καταστροφή και μεταμορφώνεται προς το χειρότερο. Τρανταχτό παράδειγμα οι τρεις χαμένοι τελικοί με την Αλμπισελέστε, με τον ίδιο να στιγματίζεται για τη χαμένη ευκαιρία στον τελικό του Μουντιάλ κόντρα στη Γερμανία, καθώς και για το χαμένο του πέναλτι στον τελικό του Κόπα Αμέρικα εναντίον της Χιλής. Όλα αυτά συν την αποτυχία να κατακτήσει το Champions League με τη Γιουβέντους το 2017 και ένα League Cup με την Τσέλσι και πάλι στην περσινή σεζόν, χτίζουν τον αρνητικό μύθο του Αργεντίνου στράικερ.

Ο «Τζίτζι» θα συνεχίσει για τουλάχιστον ακόμη μια σεζόν στα γήπεδα και από ό,τι φαίνεται έχει βαλθεί να μην σταματήσει αν δεν κατακτήσει αυτό που λείπει πιο πολύ από την τροπαιοθήκη του: το Champions League, στο οποίο έφτασε τρεις φορές στον τελικό με τη Γιουβέντους το 2003, το 2015 και το 2017, αλλά Μίλαν, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης του στέρησαν να γευτεί τη μοναδική επιτυχία που ψάχνει ακόμη στα 42 του χρόνια.

Συνολικά έξι χαμένοι τελικοί στην καριέρα του. Τους τρεις σε μία σεζόν, όταν το 2002 ηττήθηκε με τη Λεβερκούζεν από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League, έχασε το Κύπελλο από τη Σάλκε και λίγο καιρό αργότερα και το Παγκόσμιο Κύπελλο από τη Βραζιλία, συν ότι συμμετείχε στην «αυτοκτονία» των Ασπιρίνων που έχασαν τη Bundesliga στην τελευταία αγωνιστική. Αν προσθέσει κανείς και τη «μαύρη» επίσης χρονιά του 2008, όταν έχασε το Euro με τα Πάντσερ από την Ισπανία και το Champions League με τη φανέλα της Τσέλσι από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, συμπληρώνεται το παζλ των ηχηρών αποτυχιών του Μίκαελ Μπάλακ.

Η ιστορία του Κολομβιανού βραχύσωμου «θρύλου» (1,59μ.) είναι ιδιαίτερη γιατί αντιμετώπισε αντιστρόφως ανάλογη «γκίνια» στο θεσμό του Κόπα Λιμπερταδόρες. Ο επονομαζόμενος και «Στρουμφάκι» Ντε Άβιλα είναι ο 6^ος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού με 29 γκολ αλλά ηττήθηκε και στους τέσσερις (!) τελικούς στην καριέρα του με την Αμέρικα Ντε Κάλι (1985, 1986, 1987, 1996).

Η «κατάρα» που... δέρνει τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ είχε εμβέλεια και στη χώρα μας, όταν ως προπονητής του Άρη έχασε το Κύπελλο από τον Παναθηναϊκό το 2010. Μέχρι τότε βέβαια, είχε προλάβει να μείνει στη συνείδηση των οπαδών ως ένας εξαιρετικός coach μεν, τρομερά loser δε. Δεν κατάφερε να σηκώσει τρόπαιο με τη Μαγιόρκα στο Κόπα Ντελ Ρέι το 1998, ούτε στο Κυπελλούχων του 1999 με τη Λάτσιο. Κι έκτοτε ακολούθησαν οι μεγάλες back-to-back «σφαλιάρες» στον πάγκο τη Βαλένθια, χάνοντας τους δύο τελικούς του Champions League από Ρεάλ Μαδρίτης και Μπάγερν το 2000 και το 2001 αντίστοιχα. Κερασάκι στην τούρτα η «αυτοχειρία» ως τεχνικός της Ίντερ στο Campionato του 2003 όπου έχασε δικό του Scudetto, ακόμη και Κύπελλο Εθνών Αφρικής με την Αίγυπτο το 2017.