Είχαμε κυριαρχήσει στο ματς με την Ιρλανδία για τη φάση των «16» του Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία, αλλά στα πέναλτι δεν τα πήγαμε το ίδιο καλά. Είχαμε πολύ ταλέντο στην ομάδα και παίξαμε καλά στη νίκη επί της ΕΣΣΔ και στην ισοπαλία με την Αργεντινή. Δεν είχαμε, όμως, αρκετή εμπειρία για αυτό το επίπεδο. Ήμουν καλεσμένος στο πάρτι του Πελέ για τα 50ά του γενέθλια. Δειπνήσαμε μαζί και του είχα ζητήσει αυτόγραφο για έναν φίλο μου στην εθνική.

Και το δικό του όνομα ήταν Πελέ, καθώς ο πατέρας του λάτρευε τον Βραζιλιάνο μαέστρο. Ως Ρουμάνος νιώθω μεγάλη τιμή που με κάλεσε. Κατά τη διάρκεια του επετειακού αγώνα, όλοι θέλαμε να εκτελέσουμε ένα φάουλ, αλλά το ανέλαβα εγώ και σκόραρα! Ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης ήρθε να με επισκεφθεί μετά το Μουντιάλ του 1990 και η μεταγραφή από την Στεάουα έγινε πολύ γρήγορα. Για μένα ενδιαφέρονταν και άλλες ομάδες από την Ιταλία, την Γερμανία και την Γαλλία, αλλά η Ρεάλ με ήθελε πραγματικά.

Το κομμουνιστικό καθεστώς μόλις είχε πέσει στην Ρουμανία και η ζωή ήταν πολύ διαφορετική στην Ισπανία. Έπρεπε να προσαρμοστώ σε μία διαφορετική νοοτροπία, καθώς η Ρεάλ είχε κατακτήσει τον τίτλο για πέντε συνεχόμενες χρονιές. Έπρεπε να παλέψω για να γίνω ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Έμαθα τη νοοτροπία της La Liga. Μου έδωσε μία ιδέα ότι μπορώ για γίνω ο καλύτερος.

Δεν μετανιώνω το ότι έφυγα από την Ρεάλ το 1992. Ήθελα να γευτώ το ιταλικό ποδόσφαιρο, που εκείνη την εποχή ήταν το κορυφαίο στον κόσμο. Είχα ρήτρα στο συμβόλαιό μου, η οποία θα το ανανέωνε αυτόματα αν κερδίζαμε το πρωτάθλημα, κάτι που δεν συνέβη και υπέγραψα στην Μπρέσια. Έμαθα πώς προετοιμάζεσαι σωστά για ένα παιχνίδι στην Ιταλία. Κοιτούσαν και την παραμικρή λεπτομέρεια.

Ήξερα ότι η Ρουμανία θα τα πάει καλά στο Μουντιάλ του 1994 και το είχα πει και στον Τύπο ότι πάμε για κάτι μεγάλο. Το ένιωθα. Πολλοί από τους παίκτες μας έπαιζαν σε καλές ομάδες στο εξωτερικό και είχαμε περισσότερη εμπειρία από το 1990. Είχα πετύχει ένα εκπληκτικό γκολ σχεδόν από την πλάγια γραμμή στο ματς με την Κολομβία. Πάντα προσπαθούσα να κάνω το απίθανο όταν ήμουν στο γήπεδο. Κοίταξα τον τερματοφύλακα, είδα τη θέση του και είχα το τρελό ένστικτο να σουτάρω. Ήξερα ότι η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα.

Η στιγμή που αποκλείσαμε την Αργεντινή στους «16» ήταν φανταστική. Κάναμε τους συμπατριώτες μας περήφανους. Έπαιζα για την Ρουμανία, όχι για τον εαυτό μου, και με παίκτες όπως ο Ντουμιτρέσκου και ο Ποπέσκου νιώθαμε ότι κανένας δεν είναι ανώτερός μας. Κάναμε απίστευτο τουρνουά. Θα ήμασταν πολύ επικίνδυνοι αν αποκλείαμε την Σουηδία στα προημιτελικά. Εκεί ήταν που φάνηκε ότι κάτι μας έλειπε, ώστε να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Η Σουηδία έπαιζε με παίκτη λιγότερο και είχε τραυματισμούς στα τελευταία λεπτά της παράτασης. Κερδίζαμε με 2-1, αλλά δεχθήκαμε την ισοφάριση. Πώς έγινε αυτό; Δυστυχώς, χάσαμε στα πέναλτι.

Έπαιξα και για την Ρεάλ και για την Μπαρτσελόνα και είμαι περήφανος που βρίσκομαι ανάμεσα στους λίγους ξένους που το έχουν καταφέρει. Επειδή είχα ήδη παίξει για την Ρεάλ οι πρώτοι μου μήνες στην Μπαρτσελόνα δεν ήταν εύκολοι. Κάποια στιγμή οι οπαδοί με αποδοκίμαζαν, έτσι έβαλα το χέρι μου στο σήμα. Τότε, κατάλαβαν ότι ήμουν ένας από αυτούς.

Ο Ρομάριο ήταν μοναδικός. Μπορούσε να παίξει ταυτόχρονα και ως 10άρι και ως 9άρι. Είχε τα πάντα. Σκόραρε, είχε τρομερή αντίληψη, δημιουργούσε, ήταν δυνατός. Ήταν ο ιδανικός επιθετικός και ο πρώτος αυτού του είδους. Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν το είδωλό μου και ήταν μεγάλη τιμή όταν είπε ότι είμαι το αγαπημένο του 10άρι εκείνης της δεκαετίας. Είχα ερωτευτεί με το ποδόσφαιρο που έπαιζε ο Άγιαξ τη δεκαετία του ’70 και με επηρέασε πολύ ως προπονητής στην Μπαρτσελόνα.

Στο Μουντιάλ του 1998 η Αγγλία δεν μας υποτίμησε όταν την κερδίσαμε. Πιστεύαμε πολύ στους εαυτούς μας και νιώθαμε το φαβορί για την πρώτη θέση του ομίλου μπροστά και από την Αγγλία και από την Κολομβία. Είχαμε βάψει όλοι τα μαλλιά μας ξανθά για το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου με την Τυνησία για ένα στοίχημα. Είχαμε πει στον προπονητή μας, Άνχελ Ιορντανέσκου, ότι θα μαζεύαμε έξι βαθμούς στα δύο πρώτα παιχνίδια, αλλά δεν μας πίστευε. «Εντάξει τότε, αν το κάνουμε θα ξυρίσεις το κεφάλι σου και εμείς θα βάψουμε τα μαλλιά μας ξανθά».

Κερδίσαμε τα δύο πρώτα παιχνίδια και ο Ιορντανέσκου δεν είχε βγει από το ξενοδοχείο για τρεις ημέρες, καθώς δεν ήθελε να τον δει κανένας με ξυρισμένο το κεφάλι! Χάσαμε από την Κροατία στη φάση των «16», καθώς δεν πιστεύαμε ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημά μας διαχρονικά. Πιστεύω ότι μία μέρα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Θα το πιστεύω μέχρι να πεθάνω!