Πορεία σε αγγλικό ντέρμπι με τους φιλοξενούμενους οπαδούς

«Τι είναι ένας σύλλογος, σε κάθε περίπτωση; όχι τα κτήρια ή οι διευθυντές, ή οι άνθρωποι που πληρώνονται για να τον εκπροσωπήσουν. Δεν είναι τα τηλεοπτικά συμβόλαια και οι ρήτρες, τα τμήματα μάρκετινγκ ή οι σουίτες. Είναι ο θόρυβος, το πάθος, η αίσθηση του ανήκειν, η περηφάνια της πόλης. Είναι ένα μικρό παιδί που ανεβαίνει τα σκαλιά του γηπέδου για πρώτη φορά, κρατώντας το χέρι του πατέρα του, χαζεύοντας σε αυτό το ιερό τμήμα του χλοοτάπητα από κάτω του και χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα ερωτεύεται». Η παραπάνω ρήση του αείμνηστου σερ Μπόμπι Ρόμπσον επιστρέφει στο μυαλό κάθε φορά παρουσίας σε αγγλικό γήπεδο. Και αυτό έχει να κάνει περισσότερο από κάθε άλλο με την παρουσία φιλοξενούμενων οπαδών. Ακόμα και πιτσιρικάδων, που κρατώντας το χέρι του πατέρα τους χαζεύουν από τη γηπεδική εμπειρία.

Είναι πολλά τα case studies στο εξωτερικό που αποδεικνύουν ότι η απαγόρευση της μετακίνησης οπαδών δεν συνιστά ουσιαστικό μέτρο αντιμετώπισης της βίας. Με το να αποβάλεις ένα ζωτικό κομμάτι της ατμόσφαιρας των γηπέδων απλά μπαίνεις σε μια λογική «πονάει χέρι, κόψει χέρι». Πριν από περίπου ένα μήνα η επίσημη Premier League αποφάσισε ότι τουλάχιστον ένα μέρος των φιλοξενούμενων οπαδών πρέπει να είναι δίπλα στο χορτάρι και όχι απομονωμένο σε κάποια γωνία του πάνω διαζώματος. «Έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα. Ένα από τα μοναδικά πράγματα στο δικό μας παιχνίδι, κυρίως στην Αγγλία, είναι ο αριθμός των φιλοξενούμενων οπαδών και ο θόρυβος που δημιουργούν. Όταν μπαίνει ένα γκολ από τους φιλοξενούμενους, θέλεις αυτή την ατμόσφαιρα και την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους οπαδούς». Δεν το είπε απλά κάποιος σχολιαστής, αλλά ο εκτελεστικός πρόεδρος της Premier League.

Μια πορεία για όλους

Προφανώς και στην Αγγλία δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Ούτε η βία καταπολεμήθηκε με μιας. Ωστόσο, αποβλήθηκε από το γήπεδο και μολονότι σε ορισμένα γήπεδα αυτό συνδυάστηκε με ξερίζωμα της γηπεδικής ατμόσφαιρας, υπάρχουν ακόμα έδρες που διατηρούν τη μαγεία. Η κοινή προσπάθεια έδειξε ότι υπάρχει τρόπος διαχείρισης του πλήθους, έτσι ώστε ακόμα και όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, να υπάρχει άμεση αποκλιμάκωση. Το βιώσαμε όλο αυτό σε ένα από τα τοπικά ντέρμπι με τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες στο Νησί. Ανάμεσα στη Ντέρμπι Κάουντι και τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Αφήνοντας το αυτοκίνητο σχετικά μακριά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μην μπλέξουμε στην κίνηση, ξεκινήσαμε με τα πόδια στο Ντέρμπι (ή πιο σωστά Ντάρμπι) για το γήπεδο. Τα εισιτήριά μας, τα οποία δεν χρειάστηκε να δείξουμε πουθενά αλλού παρά μόνο στην είσοδο, το έλεγαν ξεκάθαρα. Away ticket, με τους της Νότιγχαμ Φόρεστ. Κανείς ωστόσο δεν σε υποχρεώνει να στιβαχτείς και να μπεις στο γήπεδο τρεις ώρες νωρίτερα. Πλησιάζοντας το σταθμό του τρένου είδαμε ένα από τα μπλοκ των φιλοξενούμενων. Είχαν φτάσει μόλις με το τρένο και με τη συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης πήγαιναν προς το iPro Stadium. Aποφασίσαμε να τους ακολουθήσουμε. ει

Η τακτική ήταν ως εξής. Λίγοι αστυνομικοί στο πίσω μέρος του σταθμού απλά για να επιτηρούν και στη συνέχεια τοποθέτηση μονάδων με τέτοιο τρόπο, που να περικυκλώνουν την πορεία, να κλείνουν το δρόμο προς το απέναντι πεζοδρόμιο και να είναι πανέτοιμες για άμεση επέμβαση. Στα οχήματα της αστυνομίας διακρίναμε ένα με εκπαιδευμένα σκυλιά, άλλα με κάμερες, καθώς και δύο μεμονωμένους αστυνομικούς που είχαν μονίμως μια κάμερα στραμμένη προς τον κόσμο, έτσι ώστε αν τυχόν έφευγε κάποιο αντικείμενο, να είχαν αμέσως τον δράστη.

Κατά τα άλλα, με εξαίρεση φυσικά τα αυτοκίνητα που λόγω του πλήθους δεν μπορούσαν να περάσουν, δεν υπήρχε κανένας αποκλεισμός της περιοχής. Βιώσαμε το εξής πρωτόγνωρο. Από το ένα πεζοδρόμιο να πηγαίνουν οι οπαδοί της Νότιγχαμ Φόρεστ προς το γήπεδο και από την άλλη οι αντίστοιχοι της Ντέρμπι μεμονωμένα. Η αστυνομία προσπαθούσε με οχήματα να κόψει την οπτική επαφή, αλλά προφανώς υπήρχαν διάλογοι, συνθήματα, χειρονομίες. Μέχρι εκεί όμως. «Καλά, δεν τα έχουν σπάσει ποτέ;» ήταν μια εύλογη απορία για τις εκθέσεις και αντιπροσωπίες αυτοκινήτων που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το γήπεδο και στο δρόμο της πορείας των φιλοξενούμενων. «Γιατί να τα σπάσουν;», ήταν η απάντηση.

Σε όλη αυτή την πορεία, υπήρχαν πατέρες με παιδιά, παρέες μόνο με κοπέλες, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Υπήρχαν προφανώς και κάποιες... περίεργες φάτσες, στις οποίες ήταν εμφανής η υπερκατανάλωση μπύρας στις κινήσεις τους. Ένας-δυο πήγαν να κινηθούν απειλητικά προς την απέναντι πλευρά του δρόμου, ωστόσο το μετάνιωσαν πριν καν διασχίσουν τη μισή απόσταση. Άλλοι, έκαναν πλάκα με τους αστυνομικούς που συνόδευαν την πορεία, οι οποίοι σε κανένα σημείο δεν προκάλεσαν.

Το αντίθετο, ήταν ευγενέστατοι με τον κόσμο, βοηθώντας κι αυτοί με τη συμπεριφορά τους στο να μην ξεφύγουν τα πράγματα. Ένιωθαν απίθανη σιγουριά και είναι λογικό. Όλα είχαν προβλεφθεί, από την διαδρομή μέχρι την άφιξη, έτσι ώστε να μην γίνει το παραμικρό. Και όλο αυτό συμβαίνει γιατί όποιος ξεφύγει ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσει. Ο σωματικός έλεγχος δεν ήταν ιδιαίτερα εντατικός, η διαχείριση απέτρεψε συμφόρηση στα τουρνικέ, ενώ υπήρχαν παντού άνθρωποι του συλλόγου που βοηθούσαν, έδειχναν το δρόμο και τις θέσεις. Γιατί και στα ντέρμπι οι φιλοξενούμενοι, οφείλουν να κάθονται εκεί που γράφει το εισιτήριό τους. Όρθιοι σε όλο το ενενηντάλεπτο, αλλά στη θέση τους.

Ακόμα κι έτσι φυσικά δεν μπορεί κάποιος να μπει στη ψυχοσύνθεση του κάθε οπαδού. Αυτό που μπορεί να διαβεβαιώσει η κάθε αρμόδια αρχή, είναι ότι όλα γίνονται κλιμακωτά. Πρόληψη, διάλογος και μετά καταστολή, χωρίς όμως δεύτερη κουβέντα και στραβά μάτια. Και τιμωρία δια παντός από τις ίδιες τις ομάδες. Απλά είναι τα πράγματα.

Μέσα στο γήπεδο

Μολονότι στα αγγλικά γήπεδα δεν βλέπεις αστυνομία στις κερκίδες, παρά μόνον τους άνδρες της ιδιωτικής ασφάλειας, στο συγκεκριμένο, λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης και της έντασης ανάμεσα στους οπαδούς, υπήρχαν ορισμένοι αξιωματικοί στις ζώνες που χώριζαν τους φιλοξενούμενους από τους γηπεδούχους. Χωρίς να αφήνουν κενό κανένα κάθισμα, απλά για να συντονίζουν και να... στέλνουν το μήνυμα. Παντού υπήρχαν διάσπαρτοι stewards, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το να συνεττούν τους ταραξίες και να τους βγάζουν έξω αν δεν συμμορφώνονται. Επτά στο σύνολό τους βγήκαν εκτός γηπέδου από τους σεκιούριτι, ξέροντας ότι αν αντιδρούσαν περισσότερο, οι συνέπειες θα ήταν οδυνηρές.

Οι φιλοξενούμενοι οπαδοί ενεργοποιούν πάντα και τους γηπεδούχους, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ωραία ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Μέχρι η Ντέρμπι Κάουντι να ανοίξει το σκορ οι Reds έκαναν την περισσότερη φασαρία. Τραγούδια για την ομάδα, αλλά και για τους απέναντι τους οποίος αποκαλούσαν «κατσικομπήχτες», τους θύμιζαν ότι δεν θα δουν ποτέ τα δύο Ευρωπαϊκά Κύπελλα που έχουν δει εκείνοι και αποθέωναν τον Μπόμπι Ζαμόρα, το γκολ του οποίου τους έκοψε την άνοδο στον τελευταίο τελικό ανόδου που έπαιξαν απέναντι στην ΚΠΡ. Που και που ακούγονταν και κραυγές προβάτων! Οι γηπεδούχοι από την άλλη έδωσαν ξεχωριστό χρώμα στην κερκίδα πριν και κατά τη διάρκεια της σέντρας με χιλιάδες σημαιάκια, πλακάτ και σημαίες. Το χρώμα στην κερκίδα λείπει συνήθως από τα αγγλικά γήπεδα, όμως το συγκεκριμένο ντέρμπι κρατά κάτι από τα παλιά και δεν μοιάζει με τα αποστειρωμένα τοπικά ματς της Premier League. το σκορ έφτασε στο 3-0 και οι Rams ήταν σε έκσταση.

Τραγουδούσε και χόρευε όλο το γήπεδο, καλύπτοντας προφανώς κάποιες προσπάθειες των απογοητευμένων φιλοξενούμενων, οι οποίες έδιναν έξτρα κίνητρο στους απέναντι! Κάποια στιγμή ένας οπαδός της Φόρεστ άναψε ένα καπνογόνο. Εντοπίστηκε και συνελήφθη. Όπως και τρεις της Ντέρμπι. Ο ένας επειδή μπήκε στον αγωνιστικό χώρο μετά από ένα γκολ, οι άλλοι γιατί αρπάχτηκαν με τους αντιπάλους στα... σύνορα των κερκίδων. Όσοι είχαν ίδιες προθέσεις δεν το σκέφτηκαν ξανά, αν και πάλι λόγω των ιδιαιτεροτήτων της αναμέτρησης στα γκολ το κύμα των οπαδών έφτανε σχεδόν μέχρι το χορτάρι και κολλούσε ακόμα περισσότερο με τους διπλανούς. Εκείνοι που ξέφυγαν όμως ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι υπόλοιποι αρκούνταν στο να δείχνουν το σκορ και να κάνουν άλλες χειρονομίες προς τους ταξιδιώτες, να τους φωνάζουν «who are you» και να βάζουν διαφόρων ειδών κοσμητικά επίπεδα δίπλα στη λέξη Νότιγχαμ. Η έκστασξ που τους έδινε το αποτέλεσμα εντός γηπέδου διοχετευόταν όλη εκεί.

Χειροκρότημα και αποχώρηση

Στο ημίχρονο, το σκορ ήταν 1-0 και τα πράγματα ήταν ακόμα ρευστά. Κάποια λεπτά πριν σφυρίξει ο διαιτητής, ξεκίνησε η κάθοδος προς τα μπαρ για μπύρες και πίτες. Η μπύρα του ημιχρόνου έπρεπε να καταναλωθεί άμεσα, καθώς μέσα στην κερκίδα δεν επιτρέπεται το αλκοόλ. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και με τα τσιγάρα που άναψαν. Απλά πράγματα, που όμως σε βοηθούν να εξηγήσεις στο μυαλό σου το πως και το γιατί. Όταν το ματς τελείωσε, αρκετοί τα είχαν με τον Μπέντνερ, ο οποίος πήγε στο Νότιγχαμ για να κάνει τη διαφορά αλλά ήταν για ένα ακόμα ματς τραγικός. Όταν όμως κάποιοι παίκτες της Φόρεστ κινήθηκαν προς την κερκίδα και χειροκρότησαν τους φιλοξενούμενους για τη βοήθειά τους, εκείνοι ανταπέδωσαν. Μετά από ήττα από τον πιο μισητό αντίπαλο και μάλιστα με κάτω τα χέρια. Όπως μας είπε και ο Απόστολος Βέλλιος, είναι θέμα νοοτροπίας.

Με τη λήξη, απομακρυνθήκαμε από τον κύριο όγκο των οπαδών προκειμένου να φτάσουμε από αλλού στον προορισμό μας. Κανείς αστυνομικός δεν μας σταμάτησε, καθώς υπήρχε επιτήρηση όλου του χώρου συνολικά, ούτε χρειάστηκε να περιμένουμε με τις ώρες για να εκκενωθεί το γήπεδο. Είδαμε και στο δρόμο της επιστροφής μεμονωμένους οπαδούς των δύο ομάδων να περνούν ο ένας δίπλα στον άλλον, με ένα πείραγμα ή ένα... μπινελίκι ως απάντηση να αποτελούν την πιο ακραία συμπεριφορά. Στο σταθμό βρέθηκαν λίγοι οπαδοί της Νότιγχαμ Φόρεστ στη μία σκάλα και πολλοί της Ντέρμπι στην άλλη. Η ατμόσφαιρα μύρισε λίγο μπαρούτι, όμως από του πουθενά κατέφτασαν τρεις αστυνομικοί, στάθηκαν ανάμεσά τους και όλα τελείωσαν. Η ισχυρή παρουσία στα πέριξ προκάλεσε ανησυχία στους περαστικούς, καθώς κυκλοφόρησε μια φήμη ότι ακούστηκε πυροβολισμός και γι' αυτό μαζεύτηκαν. Όλα όμως ήταν μέρος του σχεδίου τους για διαχείριση του κόσμου. Ενός κόσμου που μας έδειξε στην πράξη ότι δεν είναι μίασμα για το ποδόσφαιρο, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του....

Δείτε όλα τα παραπάνω σε videos!