Όταν στις 9 του περασμένου Δεκεμβρίου, Ρίβερ Πλέιτ και Μπόκα Τζούνιορς φιλοξενούνταν αμφότερες στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» για τον επαναληπτικό τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, τα φώτα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είχαν εστιάσει στη «μητέρα των μαχών», σε μια σπάνια, επεισοδιακή περίσταση, σε ένα γήπεδο που εκείνη την βραδιά, έμοιαζε να είναι το επίκεντρο της Γης.

Μια τέτοια ευθυγράμμιση ποδοσφαιρικών πλανητών, όμως, δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να συμβαίνει τακτικά. Κινδυνεύει το στάτους του «ματς του αιώνα», της απερίγραπτης προσμονής που συνοδεύει τα pre-game, που σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξεκινούν μια ώρα, αλλά καμιά εβδομάδα πριν το σπουδαίο παιχνίδι. Το Ρίβερ – Μπόκα ανήκει πλέον στο κλισέ χρονοντούλαπο της ιστορίας, απέδειξε ότι δεν υπάρχει ονειρική μπαλαδόρικη συνάντηση που να μην σημειωθεί στο καλεντάρι των αιώνων και όποια ακόμα δεν έχει έρθει, θα προκύψει στο μέλλον, άκρως ευπρόσδεκτα.

Τέλος, λοιπόν, προχωράμε ολοταχώς για μια νέα λατινοαμερικάνικη περιπέτεια, για μια αργεντινο-βραζιλιάνικη σπεσιαλιτέ, από αυτές που επίσης επενδύονται εύκολα με... αλατοπίπερο, προτού σερβιριστούν στα πιάτα μας.

Φλαμένγκο και Ρίβερ Πλέιτ, η… sophomore «ρούμπρο-νέγκρο» κόντρα στην κάτοχο του τροπαίου και επίδοξη back-to-back νικήτρια. Η μεν στον δεύτερο τελικό Λιμπερταδόρες της ιστορίας της (το 1981 η παρθενική εμφάνιση), η δε, κυνηγώντας τον πέμπτο τίτλο στην έβδομη συμμετοχή της, ισάριθμες με την πολυνίκη του θεσμού Ιντεπεντιέντε και την Ολίμπια Ασουνθιόν.

Πρόκειται για τον 15ο τελικό μεταξύ συλλόγων από Βραζιλία και Αργεντινή (5 νίκες οι μεν, 9 οι δε στο παρελθόν) και μόλις τον 4ο, ο οποίος θα διεξαχθεί στο Περού, για πρώτη φορά στο «Μονουμεντάλ», κάνοντας έτσι τους «εκατομμυριούχους» και τροπαιούχους να νιώθουν ίσως ένα… κλικ πιο οικεία λόγω συνωνυμίας με το δικό τους γήπεδο στο Μπουένος Άιρες.

Το πιο βασικό στοιχείο όμως που προοιωνίζει έναν αμφίρροπο και οριακό τελικό είναι η συγκριτική του διαφορά, η οποία έγκειται στο ένα ματς και όχι σε διπλούς αγώνες με επαναληπτικό. Φαίνεται, λοιπόν, ιδανική συνθήκη, αυτός ο τελικός να αρχίσει απόψε και να τελειώσει χονδρικά στο πρώτο μισάωρο του αύριο: με μια… τρελή διαδικασία των πέναλτι.

Η παράδοση δείχνει το δρόμο

Η Ρίβερ, μπορεί να έχει ευνοϊκή ιστορία κόντρα στην Φλαμένγκο και να μην έχει ήττα στα τελευταία έξι ματς απέναντι της και στα τελευταία πέντε κόντρα σε βραζιλιάνικες ομάδες, όμως, εκείνες, ομολογουμένως της έχουν προκαλέσει ζημιά όταν κλήθηκε να τις αντιμετωπίσει στα πέναλτι. Σε εννιά από τις 22 ανάλογες φορές, οι «μιλιονάριος» αποκλείστηκαν ή ηττήθηκαν και οι οκτώ από αυτές οφείλονταν σε σύλλογο της Βραζιλίας.

Μόνο φέτος, μάλιστα, το σύνολο του Γκαγιάρδο έχει χάσει σχεδόν τα μισά πέναλτι από όσα προέκυψαν υπέρ της (4/7 εύστοχα), άλλο ένα δείγμα ότι η ισχυρή Ρίβερ, που θεωρείται το φαβορί, χάνει την αίσθηση υπεροχής όταν η επιτυχία κρίνεται στο λάκτισμα εντός της περιοχής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι καμιά εκ των δύο δεν έχει βγει νικήτρια από την ψυχοφθόρο διαδικασία σε τελικό διοργάνωσης της CONMEBOL. Στη μοναδική τέτοια περίπτωση που βρέθηκε η Ρίβερ, ηττήθηκε από την Βέλεζ Σάρσφιλντ με 4-2 στον τελικό του Σουνταμερικάνα το 1997. Από την άλλη, η Φλαμένγκο μετείχε σε δύο τελικούς, το 1993 και το 2001, όμως, έχασε τίτλο και από την Σάο Πάολο και από την Σαν Λορέντζο κατ’ αντιστοιχία. Καταλαβαίνει κανείς, ότι η θεωρητική αδυναμία σε αυτό το στάδιο θα προσθέσει άλλο ένα στρώμα ανταγωνισμού και αγωνίας σε μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς προσφέρεται για «φάγωμα νυχιών».

Οι γκολκίπερ σπέρνουν τον τρόμο

Η παράδοση από μόνη της για κάποιους ίσως ήταν από μόνη της επαρκής λόγος για να προσμένουμε την ισοπαλία και μετά τα 30 λεπτά της παράτασης, όμως υπάρχει ένα crash test, το οποίο ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα καθοριστικά δίπολα, που χαρακτηρίζουν το ματς. Βαρύτατο το προπονητικό Ζεσούς-Γκαγιάρδο, δυνατό το σεντερφορίσιο Γκαμπιγκόλ – Ράφαελ Σάντος, αλλά σαν αυτό δεν έχει: Ντιέγκο Άλβες εναντίον Φράνκο Αρμάνι.

Ο «σπάιντερ-μαν» του ισπανικού ποδοσφαίρου κόντρα στον τύπο που νομοτελειακά αποκρούει ένα πέναλτι στις πέντε εκτελέσεις της διαδικασίας. Ο τερματοφύλακας ο οποίος έχει σταματήσει τον Κριστιάνο Ρονάλντο τρεις φορές σε τέσσερα περιπτώσεις από την άσπρη βούλα, εναντίον του ήρωα της Ρίβερ στο φετινό Λιμπερταδόρες και τη φάση των «16», όταν βοήθησε τα μέγιστα για να αποκλείσει την Κρουζέιρο.

Ο Βραζιλιάνος Άλβες έγινε «σύμβολο» στην Βαλένθια λόγω της εκπληκτικής μαντικής ικανότητας του και ανάλογης εκτίναξης, εξολοθρεύοντας τα 32 από τα 77 πέναλτι που επιχειρήθηκαν απέναντι του από το 2007 που πρωτοήρθε στην Ευρώπη. Για όσους αναρωτιούνται σε ποσοστιαίο επίπεδο, το 42% σταμάτησε πάνω του, επίδοση μυθική, που μαζί με τα 6 πέναλτι που απέκρουσε μέσα στη σεζόν 2016-2017 τον έκαναν σελίδα στο «ιερό βιβλίο» της La Liga.

Και ο Φράνκο Αρμάνι, ωστόσο, φαντάζει ως ο ιδανικός κίπερ για να παίρνει τη σκυτάλη στην εστία από τον 34χρονο πορτέρο των «ρεγκάτας». Ο 33χρονος Αργεντίνος, μέσα σε μια δεκαετία σχεδόν στην Κολομβία με τη φανέλα της Ατλέτικο Νασιονάλ αλλά και εσχάτως με την εθνική Αργεντινής, διαμόρφωσε τη φήμη του ως ενός δυσκολοκατάβλητου τερματοφύλακα όταν πρόκειται για πέναλτι, σε διαδικασίες ή μη. Οι επτά νικηφόρες «ρώσικες ρουλέτες» της καριέρας του σε σύνολο 13 αλλά και τα 14/66 πέναλτι που απέκρουσε κατά τη διάρκεια τους, συνηγορούν ότι τόσο οι παίκτες της Φλαμένγκο, όσο και εκείνοι της Ρίβερ θα έχουν αυξημένο δείκτη δυσκολίας για να βγουν νικητές από τα έντεκα μέτρα.

Ανεξαρτήτως όμως, από όσα προστάζουν οι αριθμοί, η φύση των πρωταγωνιστών και η εγγενής επιθυμία του γράφοντα αυτό το κείμενο για τα φινάλε γεμάτα σασπένς (πέναλτι, τι καλύτερο) κι ακόμα κι αν οι διαφορές ανάμεσα σε Φλαμένγκο και Ρίβερ Πλέιτ λυθούν εν τέλει εντός 90λέπτου ή έξτρα 30λέπτου, το σίγουρο είναι ότι, όπως κάθε τελικός Κόπα Λιμπερταδόρες, ο αποψινός θα έχει την δική του, μοναδική σφραγίδα, αφού οι δύο μονομάχοι εκπροσωπούν και πάλι διαφορετικούς δρόμους, κόσμους και χώρες εν προκειμένω. Αλλά, ποιος δεν θα ήθελε να δει το απόλυτο ποδοσφαιρικό έργο της βραδιάς να οδηγείται στην πλήρη κορύφωση των συναισθημάτων;

Υ.Γ.: Εκείνος που είναι σίγουρο ότι προτιμά μια όσο το δυνατόν ευθύγραμμη και νικηφόρα βέβαια αναμέτρηση είναι ο Ζόρζε Ζεσούς. Διότι αν δεν το γνωρίζει, εσείς θα το μάθετε, ότι πριν από αυτόν, μόλις τρεις ευρωπαίοι προπονητές κοούτσαραν σε τελικό Κόπα Λιμπερταδόρες και ένας εξ αυτών ήταν ο Μπέλα Γκούτμαν, ως προπονητής της Πενιαρόλ το 1962. Ναι οκ, η περίφημη κατάρα του Ούγγρου τεχνικού αφορούσε την Μπενφίκα αυτή καθ’ αυτή, αναφορικά με το να μην σταυρώσει νίκη σε ευρωπαϊκό τελικό για 100 χρόνια, όμως ο Ζεσούς έχασε δύο, και μάλιστα σερί, όταν βρισκόταν στους «αετούς» της Λισσαβόνας. Συνεπώς, μάλλον θα ήθελε να ξεμπερδέψει από τα 90 λεπτά με την κατάκτηση του πρώτου του τίτλου σε επίπεδο ηπείρου και να μην αναλωθεί εκ νέου και πλέον… επί προσωπικού σε «αρρωστημένες συμπτώσεις.