Σε μια συζήτηση με έναν σοφό πριν λίγα χρόνια, ο άνθρωπος που γράφει αυτό το κείμενο άκουσε την (μάλλον) μεγαλύτερη κουβέντα που έχει ακούσει ως τώρα: «Το παν στη ζωή είναι ο κώλος». Δεν είχε, φυσικά, κανένα λόγο να διαφωνήσει και δε διαφώνησε, αν και ο σοφός διευκρίνισε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ότι δεν αναφερόταν στο συγκεκριμένο σημείο του γυναικείου σώματος αλλά στην τύχη. Αν έχεις τύχη θα σταθείς μια χαρά στη ζωή ακόμη κι αν είσαι "γίδι", αν δεν έχεις τύχη θα δυσκολευτείς να σταθείς και να τα φέρεις πέρα, ακόμη κι αν είσαι ικανός. Μεγάλο πράγμα η τύχη. Οπως και το timing. Και είναι το σωστό timing για να γράψουμε για τη Γιουβέντους, ζητώντας συγγνώμη από το... ποδόσφαιρο για το γεγονός ότι δε θα αποθεώσουμε σήμερα την Κάλιαρι. Την ομάδα που δείχνει ικανή να νικήσει ακόμη και τις καλοκαιρινές προβλέψεις μας, στο αφιέρωμα για τη Serie A που άρχιζε, περί τρομερής πορείας φέτος. Αν το πετύχει αυτό η Κάλιαρι θα είναι επικό, γιατί αν ο Παλλαντζάς προβλέψει ότι η Γιούβε θα νικήσει το gazzetta.gr σε αγώνα 8x8, υπογράφουμε όσα χαρτιά θέλετε ότι ο Τσίγκας δε θα τρώει με τίποτα γκολ από Ρονάλντο, Ντιμπάλα ή Μάντζουκιτς, ο Τσακίρης θα βγει νικητής στην τιτανομαχία με τον Γκονσάλαρο (μόνο αγάπη, τα έχουμε πει) και ο Αθανασίου θα βάλει γκολ σε άμυνα με Κιελίνι, Μπονούτσι, Ντε Λιχτ, Μπουφόν. Δε θα χρειαστεί καν να έρθει από τον πάγκο ο Τομαράς και να σκοράρει -γεγονός και υπάρχουν και μάρτυρες- στην πρώτη του επαφή με την μπάλα...

Οι τελευταίες δύο λέξεις διαβάζονται και "Ντιμπάλα", οπότε αφήνουμε για μία από τις επόμενες μέρες την Κάλιαρι -κάπως πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την κατάρα που λέγεται προκριματικά Euro- και να επικεντρωθούμε στη Γιουβέντους. Η οποία, αυτή την περίοδο νικάει απλά και μόνο επειδή ο Τσαμπάς επιλέγει πάντα τη σωστή καρέκλα για να κάτσει τη σωστή στιγμή. Το timing που λέγαμε παραπάνω... Σαν κι αυτό, δηλαδή, του Μαουρίτσιο Σάρι όταν έρχεται η ώρα των αλλαγών και ειδικά αυτή του Κριστιάνο Ρονάλντο. Εξω με τη Λοκομοτίβ Μόσχας, έξω με τη Μίλαν, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην ομάδα του να παίξει με 11. Ο Πορτογάλος, φυσικά, δεν το πήρε καλά, αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Πριν δύο-τρεις εβδομάδες άλλωστε, μιλώντας στο France Football, είπε πως «αν μπορούσα θα έπαιζα μόνο στα ματς του Champions League και όχι του πρωταθλήματος, γιατί μου αρέσουν τα ματς που έχουν ένταση και πίεση, αλλά πρέπει να σεβόμαστε τις ομάδες που μας πληρώνουν». Το βράδυ της Κυριακής, όμως, έφυγε για τα αποδυτήρια και στη συνέχεια έφυγε και από το γήπεδο 3 λεπτά πριν τη λήξη, επειδή ο προπονητής του τον έβγαλε από ματς πρωταθλήματος... Βλέπει κανείς -γιατί εμείς όχι, αλλά εμείς είμαστε και κάφροι- κάποια straight αντίδραση ή συμπεριφορά του Πορτογάλου; Οχι. Αντιθέτως, βλέπουμε θράσος, το οποίο είναι βασικό χαρακτηριστικό ανθρώπων που σκέφτονται ή θέλουν (ψυχικά/σωματικά) αυτά που θέλει ο Κριστιάνο.

Στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς, βέβαια, ο Σάρι μπήκε στη διαδικασία να εξηγήσει ότι οι ενοχλήσεις που έχει ο Ρονάλντο στο γόνατο τον επηρεάζουν, δεν τον αφήσουν να δουλέψει καλά μέσα στην εβδομάδα και αυτό φαίνεται και στο γήπεδο την ώρα του αγώνα. Κακώς μπήκε στη διαδικασία να το εξηγήσει, γιατί καλώς έκρινε (και το έκανε πράξη) ότι έπρεπε να βγει από το ματς ο συγκεκριμένος παίκτης. Ενας παίκτης, μην το ξεχνάμε, ο οποίος παίρνει 30 εκατ. ευρώ ετησίως από τη Γιουβέντους και κοστίζει 60 με την εφορία. Πιστεύει έστω ένας ότι οι εμφανίσεις του δικαιολογούν 30 εκατ. ευρώ; Κάποιος, βέβαια, θα επισημάνει ότι η Γιούβε δεν έδωσε και δε δίνει όλα αυτά τα λεφτά στον CR7 μόνο για αγωνιστικούς λόγους αλλά και για όλα τα υπόλοιπα, όλα όσα της δίνει οικονομικά. Σωστό. Ο Σάρι, όμως, δεν κάθεται στον πάγκο για να υπολογίζει πόσα περισσότερα λεφτά έρχονται από τους χορηγούς ή πόσοι περισσότεροι είναι οι "πελάτες" (social media κλπ) της Γιουβέντους. Κάθεται εκεί ως προπονητής και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει η ομάδα τη δουλειά της εντός αγωνιστικού χώρου.

Αν κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό, μπορούμε να το θέσουμε κι αλλιώς: Αν στη δουλειά σας υπάρχει κάποιος ακριβοπληρωμένος, κάποιος που παίρνει περισσότερα από εσάς, αλλά δεν προσφέρει το παραμικρό και ο προϊστάμενος σας τον έχει στο απυρόβλητο και του επιτρέπει να συνεχίζει χωρίς να κάνει τίποτα, πώς θα αντιδράσετε; Θα τα βάλετε με τον κηφήνα; Οχι. Απλά θα χάσετε, με τον καιρό, την εκτίμηση σας στον προϊστάμενο σας. Ο Σάρι λοιπόν, επειδή έχει αυτοσεβασμό, επειδή σέβεται την πορεία του από το γκισέ της τράπεζας ως τον πάγκο της Κυρίας, επειδή ένα κακομαθημένο από την Ισπανία (Κέπα) τον διέσυρε πέρυσι στα μάτια όλων των ποδοσφαιρόφιλων και επειδή ξέρει πολύ καλά την ιστορία της Γιουβέντους κι ας μην υπήρξε ποτέ οπαδός της, αποφάσισε ότι προτιμάει να χάσει την εκτίμηση του ενός, παρά των υπόλοιπων 25-30 που βρίσκονται στα ίδια αποδυτήρια.

Σε αυτούς τους 25-30 θα πρέπει τώρα να απολογηθεί ο Ρονάλντο και να τους εξηγήσει ότι τους βλέπει σαν τους χαμάληδες του, ότι τους βλέπει σαν κατώτερα μέλη μιας ομάδας. Αν δε θέλει να το κάνει σε αυτούς τους 25-30, μπορεί να εξηγήσει στον Μπουφόν ή στον Ντελ Πιέρο, με τους οποίους τα λέει καλά, ότι τους έχει όλους γραμμένους. Αν δε θέλει να απολογηθεί σε κανέναν και θεωρεί ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον Σάρι, μπορεί απλά να πάει στον Ανιέλι και να ζητήσει την αποχώρηση του στο τέλος της σεζόν. Η Γιουβέντους όλο και κάποιον θα βρει, παικταρά (και πιτσιρικά) ή προπονητή (ακριβοπληρωμένο), να δώσει συμβόλαιο μέχρι και 30 εκατ. ευρώ (στη χειρότερη) ετησίως. Ο Κριστιάνο ποια ομάδα θα βρει να του δώσει αυτά τα λεφτά έχοντας φύγει τσακωμένος από το Τορίνο και με αριθμούς αισθητά χαμηλότερους σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια; Με λίγα λόγια, το πάνω χέρι -αν υποθέταμε ότι το πράγμα θα πήγαινε στα άκρα- θα το είχε η Γιούβε, αλλά δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι το καταλαβαίνουν αυτοί που πρέπει. Βασικά δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι τους απασχολεί πρωτίστως το αγωνιστικό και μετά όλα τα άλλα.

Από την αρχή της σεζόν οι Ιταλοί έχουν βρει άλλο τρόπο για να ασκούν πίεση στους Μπιανκονέρι: Περιμένουν σε κάθε ματς να δουν το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Νάπολι και όσο δεν το βλέπουν, κράζουν. Και όσο κράζουν, ψάχνουν να βρουν τι φταίει και προχωρούν από αναλύσεις σε αναλύσεις. Τον Παλλαντζά που δεν είναι Ιταλός και δημοσιογράφος, αλλά Ελληνας και οπαδός, τον προβληματίζει κάτι άλλο. Το γεγονός ότι βγήκαν MVP του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου οι Ιγουαΐν και Ντιμπάλα. Οι δύο, δηλαδή, που ήταν υπό παραχώρηση το καλοκαίρι. Ας ελπίσουν οι Γιουβεντίνοι να ήταν απλά μια άστοχη εκτίμηση του Φάμπιο Παράτιτσι, ότι έτυχε. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να δουν τρελά πράγματα το προσεχές καλοκαίρι σε ό,τι αφορά το ποιοι θα έρθουν, ποιοι θα μείνουν ή ποιοι θα φύγουν. Οπως θα τρελαθούν μέχρι να φύγει επιτέλους αυτή η νοοτροπία του αποτελέσματος και να έρθει αυτή του ποδοσφαίρου, του θεάματος.

Ο Γιουβεντίνος που γράφει αυτό το κείμενο, έχει ρίξει πλέον αρκετά τις απαιτήσεις του από την ομάδα του. Δεν τον απασχολεί στο ελάχιστο αν θα κατακτήσει ή όχι το Champions League, δε θα φάει καμία μεγάλη πίκρα αν δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα (μόνο ο Κόντε με τις υστερίες του μπορεί να το αλλάξει αυτό). Το μόνο που τον ενδιαφέρει πλέον είναι να δει ΜΠΑΛΑ. Να δει επιτέλους από αυτούς τους παίκτες να αλλάζουν σωστά την μπάλα για περισσότερες από 2-3 πάσες, να μπαίνει η ομάδα στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο, να μη φτάνει στο σημείο την ώρα του αγώνα (όπως έγινε για παράδειγμα με τη Λέτσε ή με τη Λοκομοτίβ) να εύχεται γκολ του αντιπάλου και ήττα. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή που σου γυρνάει το μυαλό και πας στο άλλο άκρο. Για αυτό, όμως, δε φταίει ο Σάρι, αλλά ο προηγούμενος ή η διοίκηση. Ο αγαπημένος Μαξ ή ο Ανιέλι. Αυτοί που έβαλαν τέρμα μέσα στο μυαλό των παικτών και όλων των στελεχών της ομάδας ότι το αποτέλεσμα είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει (η ιστορική ατάκα του Μπονιπέρτι έχει παραφραστεί σε εγκληματικό βαθμό).

Αυτή τη νοοτροπία, αυτόν τον τρόπο ζωής, είναι αυτονόητο ότι ο Σάρι δεν μπορεί να τον αλλάξει μέσα σε δύο, τρεις ή πέντε μήνες, γιατί πολύ απλά τον λένε Μαουρίτσιο Σάρι και όχι Ιησού Χριστό. Ο Μαουρίτσιο -προσωπική εκτίμηση αυτή και έχει καταγραφεί από το καλοκαίρι- κλήθηκε από τη Γιουβέντους για να κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά, να κάνει το δύσκολο κομμάτι, αυτό της αλλαγής μυαλού των παικτών και φιλοσοφίας όλων στο κλαμπ, πριν έρθει ο Γκουαρδιόλα για να το τελειοποιήσει. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η διοίκηση να στηρίξει τον Σάρι στο θέμα Ρονάλντο. Θα πρέπει η διοίκηση να στηρίξει τον Σάρι όταν ωρύεται από τον πάγκο προς τους παίκτες του ώστε να παίξουν πιο μπροστά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι η στατιστική θα καταγράψει λιγότερα clean-sheets από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Θα πρέπει η διοίκηση να στηρίξει τον Σάρι αν έρθουν γκέλες όσο κάνει την προσπάθεια του για αλλαγή. Γιατί αν δεν τα κάνει όλα αυτά, το αποτέλεσμα θα είναι να αλλάξει ο Σάρι από τη Γιουβέντους και αυτό είδαμε και με τον Αλέγκρι πού οδήγησε. Σίγουρα όχι στο να γουστάρει ο κόσμος αυτό που βλέπει και σίγουρα όχι (όσο κι αν πλησίασε) στην κατάκτηση του Champions League.

Το επιθετικό, όμορφο ποδόσφαιρο, είναι το μόνο που θέλει ως οπαδός ο Γιουβεντίνος που γράφει αυτό το κομμάτι. Αυτό -το θέαμα δηλαδή που λείπει μετά την εποχή του άρχοντα Μαρτσέλο Λίπι- και το να μη βγάζουν τα ψυχολογικά τους στην ομάδα του οι Ελληνες δημοσιογράφοι ή οπαδοί άλλων ομάδων. Πριν δύο εβδομάδες γράφτηκε ένα άρθρο για τον Μαραντόνα και τον Μέσι, διευκρινίζοντας μάλιστα ότι γράφτηκε ακριβώς με το ύφος όσων έχουν την αντίθετη άποψη και προσπαθούν να μας την επιβάλουν, μπας και καταλάβουν και αλλάξουν λίγο (ύφος, όχι άποψη). Μια ματιά στα σχόλια-απαντήσεις, οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Ανύπαρκτος βαθμός επικοινωνίας με το αναγνωστικό κοινό. Την επόμενη μέρα γράφτηκε ένα άρθρο για τη διαιτησία στην Ιταλία, διευκρινίζοντας ότι γράφτηκε λόγω των όσων έλεγαν ή έγραφαν οι Ελληνες δημοσιογράφοι. Μια ματιά στα σχόλια-απαντήσεις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο βαθμός επικοινωνίας με το αναγνωστικό κοινό είναι εντελώς ανύπαρκτος.

Είναι η κατάλληλη ευκαιρία επομένως, αφού το σχετικό κείμενο αναφέρεται στη Γιουβέντους, να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα... Ο υπογράφων, ποτέ στη ζωή του δε δήλωσε "δημοσιογράφος" όταν γνώρισε ή γνωρίζει κάποιον και ποτέ δε θα το κάνει. Οι λόγοι είναι δύο: Πρώτον, δε θεωρεί ότι είναι δημοσιογράφος αλλά ένας οπαδός και ποδοσφαιρόφιλος που γράφει για αυτά που γουστάρει (και κάνει και τρομερή αυτολογοκρισία). Δεύτερον, γνωρίζοντας όσο περνούσαν τα χρόνια τον Ελληνα δημοσιογράφο -το πιο κωμικό είδος που θα κυκλοφορούσε στην κοινωνία αν δεν υπήρχε ο Ελληνας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής- κατάλαβε ότι δε θέλει να θεωρείται τέτοιος. Παρ' όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι αδιαφορεί παντελώς για τα όποια αιτήματα του κλάδου ή οτιδήποτε άλλο, στενοχωριέται (και τρελαίνεται) πολύ όταν βλέπει δημοσιογράφο που δίδαξε ή διδάσκει σε σχολή δημοσιογραφίας, να γράφει -αυτολεξεί- στα social media ότι η Γιουβέντους είναι το μεγαλύτερο σίχαμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Να τον χαίρονται όσοι τον επέλεξαν για να διδάξει και όσοι τον εμπιστεύτηκαν για να τους διδάξει...

Υ.Γ.: Το χέρι πότε είναι πέναλτι τελικά; Τι χρώμα πρέπει να έχει η φανέλα Ελληνα δημοσιογράφε ή οπαδέ για να υποκριθείς ότι γουστάρεις δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο;