Η ποδοσφαιρική Ιταλία έχει αποδεχθεί, καλώς ή κακώς, ως αρχηγό των γκουρού της σχολής της, τον Αρίγκο Σάκι. Το "κακώς" μπαίνει επειδή ο πρώην προπονητής των Μίλαν, Σκουάντρα Ατζούρα ή Ατλέτικο Μαδρίτης, δεν έχει πάντα δίκιο. Είτε επειδή είναι δογματικός, είτε επειδή τα χρόνια έχουν περάσει και κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, είτε επειδή δεν τα έκανε όλα σωστά στην καριέρα του. Ο Στέφανο Τακόνι, για παράδειγμα, θεωρεί ότι το ένα scudetto και τα δύο κύπελλα Πρωταθλητριών με τη Μίλαν, εκείνη την Μίλαν, είναι φτωχός απολογισμός. Ο πρώην τερματοφύλακας της Γιούβε, όμως, είναι και λίγο κάφρος. Οχι ότι δεν μπορεί να γίνει τέτοιος και ο Αρίγκο και ειδικά όταν πρέπει να συνομιλήσει σε ζωντανή σύνδεση με τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Η απουσία του "κακού" ή "αντιπαθητικού" Μαξ (και η επιστροφή του "αγαπημένου" Αντόνιο Κόντε) είναι ένας λόγος που ο 73χρονος Σάκι προβλέπει πιο όμορφο πρωτάθλημα φέτος. Ο άλλος, όπως τον ανέλυσε στο άρθρο του στη Gazzetta dello Sport, είναι η παρουσία όλο και περισσότερων προπονητών που έχουν στόχο να δημιουργήσουν και όχι να καταστρέψουν, να επιτεθούν και όχι να αμυνθούν, να αλλάξουν με λίγα λόγια τη λογική των ιταλικών ομάδων.

Αυτό, με βάση τη λογική, δε θα το πετύχουν όλοι όσοι θα το επιχειρήσουν. Είτε επειδή δε θα ανταποκρίνεται το ρόστερ, είτε επειδή κάποιος ή κάποιοι προπονητές δε θα μπορέσουν να περάσουν αυτά που θέλουν, είτε επειδή (για την Ιταλία μιλάμε) κάποιες διοικήσεις δε θα έχουν υπομονή. Αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, όμως, τότε στη Serie A δικαιούνται να χαμογελούν. Στα δέκα ματς της πρεμιέρας μπήκαν 33 γκολ αλλά το καλύτερο ήταν ότι κανένα δεν έληξε 0-0. Οι λόγοι, διάφοροι. Ο νέος τρόπος σκέψης των ομάδων, το γεγονός ότι σε πρεμιέρα μπορεί να συμβούν τα πάντα, αλλά και το VAR. Οι νέοι κανονισμοί για τα χέρια και τα πέναλτι αναγκάζουν βασικά όλους να προσαρμοστούν και να αλλάξουν τον τρόπο που αμύνονται, ενώ οι διαιτητές μάλλον θα πηγαίνουν πιο εύκολα στη βούλα. Οχι και ό,τι καλύτερο, αλλά χειρότερο κι από αυτό είναι το να μην έχουν υιοθετήσει οι ρέφερι μια κοινή γραμμή στο πότε θα υποδεικνύουν και πότε όχι calcio di rigore. Οπως και να έχει, το φετινό Campionato άρχισε με 3,3 γκολ άνα ματς και αυτό το εκτίμησαν όλοι και το απόλαυσαν από κοντά πολλοί. Για την ακρίβεια, περισσότεροι από ποτέ σε πρεμιέρα. Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο μέσος όρος εισιτηρίων ήταν στις 26.140, επίδοση-ρεκόρ για πρεμιέρα από όταν η Serie A έγινε με 20 ομάδες (2004-05) αλλά και η καλύτερη της τελευταίας 10ετίας σε ό,τι αφορά αγωνιστική που έγινε Αύγουστο (καλύτερη μόνο η 2η της σεζόν 2009-10, επίσης Αύγουστο, με Μίλαν-Ιντερ και Ρόμα-Γιουβέντους όμως). Κι εδώ, οι λόγοι για αυτό το στατιστικό, διαφέρουν. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σχεδόν καμία ομάδα δεν αποδυναμώθηκε (στη χειρότερη κάποιες παρέμειναν στα ίδια), μπορεί να είναι το γεγονός ότι πήγαν κι άλλα καλά ονόματα στη Serie A, μπορεί να είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι είχαν επιστρέψει από διακοπές, μπορεί να είναι το γεγονός ότι τους είχε λείψει η μπάλα, μπορεί να είναι το γεγονός ότι γενικά υπάρχει η αίσθηση πως το φετινό πρωτάθλημα θα είναι πιο όμορφο και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε όλα τα μέτωπα. Και ειδικά σε αυτό του τίτλου.

Εκεί, αυτή που δικαιωματικά θεωρείται το φαβορί, είναι η Γιουβέντους. Το 1-0 επί της Πάρμα στο Ennio Tardini ήταν μια νίκη από αυτές που ξέρουν να παίρνουν με... κλειστιά μάτια οι Μπιανκονέρι, οι οποίοι ήταν ευχάριστοι στο πρώτο ημίχρονο και κουρασμένοι στο δεύτερο. Τίποτα από τα δύο δεν είναι παράλογο, ενώ λογικό ήταν και το γεγονός ότι η 11άδα δεν είχε ούτε ένα νέο πρόσωπο. Με τον Μαουρίτσιο Σάρι όχι μόνο να μην έχει δουλέψει όπως θα ήθελε στην προετοιμασία, αλλά και να μην είναι καν στον πάγκο λόγω της πνευμονίας, η... επανάσταση μπορεί να περιμένει. Προς το παρόν -και αυτό λογικά θα ισχύσει και για το ματς με τη Νάπολι- η Γιούβε θα πάει με την πεπατημένη. Με αυτούς που ξέρουν πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα και γνωρίζονται και καλά μεταξύ τους. Εχουν, άλλωστε, το περιθώριο να το κάνουν αυτό, όπως αποδεικνύει και μια ματιά στον πάγκο τους κόντρα στους Παρμέντσι: Μπουφόν, Ντε Λιχτ, Ντιμπάλα, Ραμπιό, Μπερναρντέσκι, Μάντζουκιτς, Ντανίλο, Κουαδράδο, Τσαν ή Μπεντανκούρ και ο Ράμσεϊ εκτός αποστολής. Αν πρέπει να περάσει από... ορό αλήθειας οποιοσδήποτε οπαδός οποιασδήποτε άλλης ομάδας, μάλλον θα απαντήσει ότι η Γιουβέντους έχει το πιο δυνατό ρόστερ, αυτό με το μεγαλύτερο βάθος. Αν κατάφερνε να το μειώσει και λίγο αυτό, αν μπορούσε ή μπορέσει τα προσεχή 24ωρα να ξεφορτωθεί και κάποιους από αυτούς που είναι για να χαιρετάνε, καλά θα ήταν...

Juventus bench against Parma:
Buffon
de Ligt
Demiral
Danilo
Emre Can
Rabiot
Bentancur
Cuadrado
Bernardeschi
Dybala
Mandzukic

If the bench was a team by itself they would finish 2nd in Serie A. Ridiculous.

— DeRossi’s Tattoo (@RomaThings) August 24, 2019

Η Νάπολι, από την πλευρά της, χαιρέτησε τη Φλωρεντία και τη νέα -ενδιαφέρουσα- Φιορεντίνα του Ρόκο Κομίσο με αυτό το 4-3 στο Artemio Franchi. Μια βραδιά, η οποία για τους Παρτενοπέι είχε μόνο ευχάριστα μαντάτα, όπως και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν αυτά σε επίπεδο... θορύβου. Ισως επειδή κάποιος εκεί ψηλά τα πάντα εν σοφία εποίησε, όσα έγιναν στην Τοσκάνη αφορούσαν τη Νάπολι και όχι τη Γιούβε, γιατί τότε η Ιταλία θα αργούσε πολύ να σχηματίσει κυβέρνηση και ο Τραμπ όντως θα έριχνε πυρηνικά για να σταματήσει τους τυφώνες. Το θέμα είναι τι "πυρηνικά" πρέπει να ρίξουν οι αντίπαλες άμυνες για να σταματήσουν τον τυφώνα που προκαλούν... τα κοντά στην επίθεση των Παρτενοπέι. Αν σε ό,τι αφορά τους Μπιανκονέρι πρέπει να σταθεί κάποιος, σε ό,τι αφορά την πρεμιέρα, στον πάγκο τους, σε ό,τι αφορά τους Ναπολιτάνους πρέπει να σταθεί στο 4ο γκολ τους. Ινσίνιε-Καγιεχόν-Μέρτενς την έκρυψαν για πλάκα μέχρι να σκοράρει ο πρώτος με κεφαλιά (!) και θα έχει πολύ ενδιαφέρον όταν προστεθεί στην εξίσωση και ο Λοσάνο. Μέχρι να το δούμε αυτό, ο Κάρλο Αντσελότι θα αστειεύεται λέγοντας «τι επιθετικό; Μάλλον αμυντικό πρέπει να αποκτήσουμε» και ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις θα προχωράει μάλλον με βαριά καρδιά προς τον Φερνάντο Γιορέντε, ελπίζοντας ότι έστω και την ύστατη στιγμή θα υπάρξει θετική εξέλιξη με τον Μάουρο Ικάρντι.

Ο Αργεντίνος, άλλωστε, πρέπει να κατάλαβε ότι όταν στην Ιντερ λένε ότι δεν τον υπολογίζουν, το εννοούν. Το 4-0 επί της Λέτσε ήταν ο καλύτερος τρόπος για να μπουν στη φετινή Serie A οι Νερατζούρι και για να επιστρέψει σε αυτή ο Αντόνιο Κόντε. Από τον αγώνα που έγινε το βράδυ της Δευτέρας, υπάρχουν πολλά θέματα για να ασχοληθεί κανείς. Το νέο ντεμπούτο του Λουκάκου με γκολ, το γεγονός ότι ο Λαουτάρο καταφέρνει να συνεργάζεται με οποιονδήποτε επιθετικό μπει δίπλα του, η γκολάρα του Καντρέβα που κάτι παθαίνει όταν δουλεύει με τον Κόντε (όπως στην εθνική Ιταλίας 2014-16), η πλήρης εμφάνιση του μυαλωμένου Μπρόζοβιτς ή η καλή αρχή του Σένσι. Ολα αυτά μπορούν να κάνουν τους Ιντερίστι, οι οποίοι ούτως ή άλλως παραδοσιακά παρασύρονται εύκολα ή γρήγορα, να παραληρούν στο Meazza και να αδημονούν για τη συνέχεια, στην οποία θα έχουν και τον Αλέξις Σάντσες. Η πιο ενθαρρυντική σκηνή από όσες εκτυλίχθηκαν στο Μιλάνο στη δική τους πρεμιέρα, όμως, ήταν αυτή μετά το λήξη. Ο Κόντε να αγκαλιάζει έντονα έναν προς έναν τους παίκτες του και στη συνέχεια αυτοί, όλοι μαζί, να πάνε για το "όλε" μπροστά από την Curva Nord. Θύμισε και σε κανέναν άλλο, όλο αυτό το κλίμα, εκείνο το Γιουβέντους-Πάρμα (4-1) στην πρεμιέρα του 2011-12;

Στους τιφόζι της Μίλαν πάντως, η δική τους ομάδα, τους θύμισε την... περσινή. Ή την προπέρσινη. Ο Μάρκο Τζαμπάολο έχει πολλή δουλειά να κάνει και μάλλον το κατάλαβε όχι με ευχάριστο τρόπο στην ήττα από την Ουντινέζε, όπως στη Ρόμα θυμήθηκαν ότι αν δεν φτιάξουν με κάποιο τρόπο την άμυνα τους, όσο ταλέντο ή ευχέρεια στο σκοράρισμα κι αν έχουν μπροστά, θα πάει χαμένο. Τέτοιο θα μπορούσε να ήταν για την Αταλάντα το ματς με την Σπαλ, αλλά η ομάδα του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι δείχνει ότι έχει χτίσει χαρακτήρα, ενώ το πιο αισιόδοξο μήνυμα για τη συνέχεια ήταν το γεγονός ότι στο Μπέργκαμο δεν πανηγύρισαν για την ανατροπή με τρία γκολ, αλλά προβληματίστηκαν για το γεγονός ότι επέτρεψαν στη Σπαλ να βρεθεί στο 2-0. Τον χαρακτήρα της τον έδειξε και η Λάτσιο, όπως και τα θετικά του να μην αλλάζει η ομάδα, με το εμφατικό 3-0 επί της Σαμπντόρια στη Γένοβα, αλλά το θέμα είναι η ομάδα του Σιμόνε Ιντσάγκι να μην κουραστεί στη συνέχεια, να μην τα παρατήσει και να μην λυγίσει στο τέλος.

Γιατί ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, ο οποίος συγκίνησε τους πάντες με την παρουσία του στο Bentegodi για την πρεμιέρα της Μπολόνια κόντρα στη Βερόνα, δε θα κουραστεί, δε θα τα παρατήσει και δε θα λυγίσει. Θα νικήσει, γιατί έτσι πρέπει. Δεν ξέρουμε αν ο Σέρβος έδωσε ή όχι ένα μάθημα σε όλους με την παρουσία του στον πάγκο της ομάδας του ενώ δίνει τη δυσκολότερη μάχη της ζωής του, αλλά ξέρουμε ότι έδωσε και αυτό το διαφορετικό συναίσθημα που χρειαζόταν σε μια πρεμιέρα που ήταν επιτυχημένη για τη Serie A.

Και αυτό το επιβεβαιώνει το γεγονός ότι περιμένεις με ακόμη καλύτερη διάθεση τη 2η αγωνιστική. Με Γιουβέντους-Νάπολι το Σάββατο και Λάτσιο-Ρόμα την Κυριακή...