Αν υπήρχε μια ποδοσφαιρική ερώτηση με μια εύκολη απάντηση, θα ήταν ότι μετά το «αντίο» του Αλεξ Φέργκιουσον μόνο ο Αντερ Ερέρα το 2016-17 έσπασε την κυριαρχία του Ντε Χέα στον τίτλο του παίκτη της χρονιάς από το 2013 μέχρι σήμερα. Ο Ερέρα ήταν ένας παίκτης κλειδί για τον Ζοσέ Μουρίνιο στην πρώτη του σεζόν, όμως ο ίδιος έχασε την πίστη στο Πορτογάλο και με τον Σόλσκιερ στον πάγκο μοιάζει ξανά ο μαχητικός μέσος που ήταν. Είναι υπερβολικά λίγοι οι... επιζώντες από το 2013 καθώς οι περισσότεροι έχουν κινηθεί στη μετριότητα. Η συνεχής παρουσίας των Σμόλινγκ και Τζόουνς μπορεί να εκνευρίζει αρκετούς fans της Γιουνάιτεντ ενώ και ο Βαλένσια, έπεσε πολύ. Ο Φελαϊνί ήταν σημαντικός και για τον Φαν Χααλ και για τον Μουρίνιο, με τον τελευταίο να τον χρησιμοποιεί - σαν τρικ - στην επίθεση πολλές φορές.

Από τους υπόλοιπους, οι Ράσφορντ και Μαρσιάλ έχουν τεράστιο ταλέντο το οποίο ίσως χαραμίστηκε από τον Μουρίνιο. Με τον Σόλσκιερ, το ίδιο γίνεται με τον Πογκμπά, ενώ ο Λίνγκαρντ είναι συχνά ο παίκτης που φαίνεται στα δύσκολα, όμως συχνά φαίνεται πως κάτι του λείπει. Η Γιουνάιτεντ ποτέ δεν πήρε το καλύτερο από τον Μάτα, ενώ ο Γουέιν Ρούνεϊ έφυγε μόλις έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του club. Σε μια μαύρη εποχή για τους Κόκκινους Διαβόλους, σε μια εποχή που έχουν φύγει 700 εκατ. λίρες σε μεταγραφές, ο Ασλεϊ Γιανγκ έχει παίξει το ίδιο καλά σε κάθε θέση που του έχει ζητηθεί.

Αποκτήθηκε σαν εξτρέμ το 2011 από τον Φέργκιουσον, σε μια φτηνή σχετικά μεταγραφή και επτά χρόνια μετά ήταν ο βασικός αριστερός μπακ της Εθνικής Αγγλίας που έφτασε μέχρι τους «4» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ηταν ο μοναδικός 30+ βασικός σε ένα ιστορικό ματς για τα Τρία Λιοντάρια και η ιστορία του δίδαξε αποφασιστικότητα και προσαρμοστηκότητα.

Τον Δεκέμβριο, θα είναι η επέτειος δέκα ετών από το winner του Γιανγκ για την Αστον Βίλα στο εκτός έδρας ματς με την Εβερτον. Το απόγευμα της προηγούμενης Κυριακής, ο προπονητής της Βίλα, Μάρτιν Ο' Νιλ, εκθείασε έναν παίκτη «παγκόσμιας κλάσης», ο οποίος έκανε μαγικά πράγματα κόντρα στην Εβερτον συγκλίνοντας από αριστερά. Ο Γιανγκ ποτέ δεν ξέφυγε από αυτό το επίπεδο όμως ακόμα και σήμερα τα πηγαίνει καλά στα 33 του σε μια θέση που η έλλειψη σταθερότητας είναι κομμάτι της δουλειάς.

Οταν Ο Φαν Χααλ αφίχθη στο Old Trafford τον Ιούλιο του 2014 είπε ότι η Γιουνάιτεντ θα χτιστεί πάνω σε τρεις κεντρικούς αμυντικούς και ο Γιανγκ ήταν απόλυτα επιτυχημένος στην πλευρά με ενέργεια και αντοχή που μπορούσαν να τον βάλουν και στις δύο πλευρές. Ο Αγγλος έγινε ένας από τους leaders εκείνης της ομάδας. «Η ψήφος για τον αρχηγό δεν πάει στον Ντε Χέα αλλά στον Ας» είχε πει ο Γουέιν Ρούνεϊ για τον Γιανγκ τον οποίο είχε χαρακτηρίσει «εκπληκτικό». Εκείνος τα πήγε καλά και όταν ο Φαν Χααλ αποφάσισε να εγκαταλείψει την 3άδα στην άμυνα, είτε σαν μπακ, είτε και στην παλιά του θέση, ως εξτρέμ.

Ακόμα και ο Μουρίνιο, που στην πρώτη του σεζόν στο Old Trafford περίμενε μέχρι τον Νοέμβριο για να τον βάλει, είδε τον Αγγλο να τον κερδίζει. «Τα τελευταία 1-2 χρόνια, πολλοί τραυματισμοί, πολλά ερωτηματικά υπήρξαν για το αν θα μπορέσει να παραμείνει στο top-level» είπε τον περασμένο Μάιο ο Πορτογάλος για τον Γιανγκ. «Την επόμενη χρονιά, θα είναι σημαντικό μέλος της πρώτης ομάδας μας. Ο Μουρίνιο κατέληξε λέγοντας ότι ο Αγγλος είναι ο τύπος παίκτη που του αρέσει. Οχι ο πιο ταλαντούχος αλλά διατεθειμένος να τα δώσει όλα.

Υπήρξαν οι ευκαιρίες για να αποχωρήσει από το Old Trafford, όπως εκείνη για να μετακομίσει στην Κίνα τον Ιανουάριο του 2017, όμως εκείνος ποτέ δεν ζήτησε να φύγει και εκείνοι που τον ξέρουν θα μπορούσαν να πουν ότι ήθελε πάντα να παίξει στο club όσο το δυνατόν περισσότερο. Το ότι είχε αποκτηθεί από τον Φέργκιουσον ήταν από μόνο του όνειρο, όμως ο Γιανγκ ήταν από τους λίγους παίκτες που αντιλαμβανόταν την παρουσία του στην Γιουνάιτεντ σαν προνόμιο...