Μία από τις θεωρίες που υπάρχουν, είναι ότι παράδεισος και κόλαση είναι εδώ. Αν είσαι καλός θα ανταμειφθείς εδώ, αν είσαι κακός θα τιμωρηθείς εδώ και ιστορίες τέτοιες... Αν δεχθούμε για οποιοδήποτε λόγο, ακόμη κι αν αυτός είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο για να αρχίσουμε αυτό το κείμενο, ότι το παραπάνω ισχύει, ότι όντως στη ζωή του ανταμείβεται ή τιμωρείται ο καθένας, τότε γιατί να μην το περιορίσουμε κι άλλο και να πούμε ότι το ίδιο μπορεί να ισχύει και στην καριέρα ενός ποδοσφαιριστή; Εχουμε, άλλωστε, καλό παράδειγμα: Γκονσάλο Ιγουαΐν...

Υπάρχουν αρκετοί, στο γραφείο και μη, που μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι τον Ιούλιο του 2015, στον πρώτο χαμένο τελικό της Αργεντινής κόντρα στη Χιλή στο Κόπα Αμέρικα, ο Παλλαντζάς είπε για τον Ιγουαΐν κάμποσα. Με την υποσημείωση στο τέλος ότι «παρ' όλα αυτά, για κάποιο λόγο τον συμπαθώ αυτόν». Μία καλή εξήγηση για αυτή την συμπάθεια, είναι ότι ο Γκονσάλο θα την έκανε τελικά, ένα χρόνο μετά, την προδοσία του για να φορέσει τη φανέλα της Γιουβέντους. Μια άλλη εξήγηση, όταν σκέφτεσαι την περίπτωση Ιγουαΐν αφού έχει φύγει από την ομάδα σου, είναι ότι τον συμπαθείς επειδή τελικά τιμωρείται για όλα. Για ό,τι λάθος μπορεί να έχει κάνει, τιμωρείται πάντα και αυτό επειδή είναι και σπάνιο πια, ως δίκαιο, είναι λόγος για να τον στηρίζεις. Ακόμη κι αν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σε κάποιο σημείο της καριέρας του, θα έχει δώσει αφορμή για να τον "αντιπαθήσεις" ακόμη κι αν δεν σε αφορά άμεσα το θέμα.

Ο Γκονσάλο άκουσε τις κατάρες αμέτρητων ανθρώπων, πολύ περισσότερων από ό,τι θα συνέβαινε υπό άλλες συνθήκες, άνα τον πλανήτη στις 13 Ιουλίου 2014, απλά και μόνο επειδή υπάρχει ο Μέσι. Σε μια εποχή που τα πάντα κινούνταν γύρω από την κόντρα του Αργεντίνου της Μπαρτσελόνα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ιγουαΐν άκουσε τις κατάρες του μισού πλανήτη επειδή κατέρρευσε το όνειρο της κατάκτησης του Μουντιάλ από τον Λίο. Εγινε ο αποκλειστικός υπεύθυνος της μη κατάκτησης του Μουντιάλ λόγω της χαμένης ευκαιρίας, ενώ ξέρουμε όλοι ότι δε θα γινόταν ο ήρωας αν η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα. Αυτός ο τίτλος θα πήγαινε αλλού. Κρίνοντας εκ των υστέρων, τελικά, ίσως το σπουδαιότερο γκολ που "έβαλε" στην καριέρα του ο Γκονσάλο, να είναι αυτό που έχασε εκείνη την ημέρα. Γιατί, έστω έτσι, απέδωσε δικαιοσύνη, ακόμη κι αν ένοχος αναδείχθηκε ο ίδιος.

Και αυτή η "ετυμηγορία" τον ακολουθεί από τότε παντού. Η απόφαση του να πει "ναι" στη Γιούβε το 2016 και να αφήσει τη Νάπολι τον έκανε και προδότη, αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι έτσι είναι, ότι πρόδωσε την αγάπη των Ναπολιτάνων, τότε η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν αυτή που έπρεπε για να ικανοποιηθούν όσοι τον μίσησαν ξανά ή για πρώτη φορά τότε. Ο Ιγουαΐν πήγε στη Γιουβέντους ως η ακριβότερη μεταγραφή της ιστορίας της και δύο χρόνια μετά τον "ξεφορτώθηκε" με δανεισμό στη Μίλαν. Αν υποθέσουμε ότι έπρεπε να πάρει ένα μάθημα περί αγάπης, το πήρε. Στο Τορίνο πήγε επειδή μπήκαν πολλά λεφτά στη μέση και συνήθως όταν γίνεται αυτό η σχέση είναι πρώτα από όλα επαγγελματική. Αρα ο Ιγουαΐν που πρόδωσε την αγάπη των νότιων, τιμωρήθηκε όπως έπρεπε από τους βόρειους. Και συνεχίζει να τιμωρείται...

Το χαμένο πέναλτι κόντρα στη Γιουβέντους και η αποβολή του στη συνέχεια, σήμανε και την αρχή των δημοσιευμάτων για τη δυσαρέσκεια των Μιλανέζων, την αβεβαιότητα τους για το αν πρέπει να τον αγοράσουν κλπ. Λίγες μέρες μετά το ματς εκείνο, κάποιος έγραψε μια ωραία ατάκα σε ιταλική ιστοσελίδα αναλύοντας το ματς: «Η βραδιά του Ιγουαΐν ήταν η απόδειξη γιατί η Γιούβε έδωσε τόσα για τον Ρονάλντο και άδειασε τον Αργεντίνο. Το ήθελε τόσο πολύ ώστε να καταρρεύσει όταν ήρθε η ώρα. Η ιστορία του...». Μπορεί να είναι όντως έτσι, μπορεί να ακούγεται όντως όσο κακό είναι, αλλά από την άλλη κάποιος πρέπει να γίνεται και ο τραγικός, ο κακός, ο λίγος ή ο μαλάκας της υπόθεσης. Και ο Γκονσάλο μάλλον έχει παίξει με επιτυχία όλους τους παραπάνω ρόλους, σε μια εποχή που συνηθίσαμε στο ποδόσφαιρο να κυριαρχούν οι αθλητές-ρομπότ, αυτοί που δεν απογοητεύουν ποτέ, που πιστώνονται επιτυχίες αλλά δεν χρεώνονται ποτέ αποτυχίες.

Ο Γκονσάλο Ιγουαΐν, τελικά, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χρεώνεται τα πάντα. Είναι ο υπεύθυνος που η Αργεντινή δεν κατέκτησε το Μουντιάλ, άκουσε τα πάντα από τους πάντες και η παρουσία του ακόμη και στο πρόσφατο παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας περισσότερο με τιμωρία έμοιαζε, αφού δεδομένα η ομάδα θα αποτύγχανε, παρά με τιμή. Είναι ο προδότης των Ναπολιτάνων, παρά το γεγονός ότι αρκετοί πρώην παίκτες των Παρτενοπέι δεν έχουν πει και τόσο διαφορετικά πράγματα για τον Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις. Αντιμετωπίστηκε ψυχρά από τη Γιουβέντους τελικά και τον "υποβίβασε" δύο χρόνια μετά την απόκτηση του, παρά το γεγονός ότι σε αυτή τη διετία ο ίδιος έπαιζε πρώτα για την ομάδα και μετά για τον εαυτό του. Γίνεται ξαφνικά πρόβλημα για τη Μίλαν και υπάρχουν σενάρια για το μέλλον του, με το όνομα του και την (οικονομική) αξία του να πέφτει συνεχώς.

Από το καλοκαίρι του 2014 ο Γκονσάλο Ιγουαΐν θα μπορούσε να είχε γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής με την Αργεντινή, πρωταθλητής Ιταλίας με τη Νάπολι και πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γιουβέντους. Τελικά έγινε loser για τους συμπατριώτες του, προδότης για τους Παρτενοπέι, όχι απαραίτητος για τους Μπιανκονέρι και μυστήριο για τη Μίλαν. Ακόμη κι αν ο Pipita δεν άξιζε να κατακτήσει τους τίτλους που προαναφέραμε, τιμωρήθηκε με ηχηρό τρόπο τα επόμενα χρόνια και αυτό είναι αρκετό για να τον στηρίξεις τελικά. Ειδικά όταν τον βλέπεις να θέλει να συνεργαστεί ξανά με τον Μαουρίτσιο Σάρι, αναγνωρίζοντας ή παραδεχόμενος έτσι κάτι για το 2016...