• Νέος Πίρλο; Πρώτος κι αυθεντικός Τονάλι
• Η απόρριψη-σφυρήλατο του προφίλ του και η γλυκιά δικαίωση

«Σε παρακαλώ Santa Lucia, χάρισέ μου μια εμφάνιση της Μίλαν». Στο παιδικό δωμάτιο ενός σπιτιού κάπου στο Λόντι της Λομβαρδίας, γεμάτο από κασκόλ και κάθε λογής αξεσουάρ ένας πιτσιρικάς ασκούσε με ευλάβεια την ροσονέρο προσευχή. Αποζητούσε τη φανέλα ενός από τα πολλά είδωλα του, ει δυνατόν του Πίρλο, ή του Γκατούζο, έσβηνε το φως και περίμενε να ονειρευτεί τον εαυτό του να τη φορά, τρισευτυχισμένος και υπερήφανος.

Πολλά χρόνια αργότερα, το ίδιο αγόρι που ξεσκόνιζε τα άλμπουμ της Panini, φαντασιώνοντας το καθάριο πρόσωπο και το μακρύ μαλλί του στο ορθογώνιο πλαίσιο των «centrocampista», ανδρώθηκε με μια «σκληρή» απόρριψη, αλλά ένα πολύ δυνατότερο όραμα. Κι έφτασε στο σημείο η ομάδα της καρδιάς του να τον καλωσορίζει στις τάξεις της, προσομοιώνοντας το σκηνικό που επικρατούσε κάθε βράδυ στο σπιτικό των Τονάλι.

Proof that dreams do come true
Quando i sogni si avverano #ReadyToUnleash #SempreMilan pic.twitter.com/vZyPvInrTq

— AC Milan (@acmilan) September 10, 2020

Ο Σάντρο, περίμενε καρτερικά τη μέρα που θα γίνει παίκτης της Μίλαν και το ατόφιο, ξεχωριστό ταλέντο τον έφερε προ των πυλών της από τα 20 του, κιόλας, χρόνια. Όχι απλά ως ένα wonderkid με ορίζοντα το μέλλον, αλλά ως έναν επαγγελματία που έχει κάνει ήδη το απόλυτο «μπαμ» στην πρώτη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Έναν έτοιμο μέσο-ηγέτη που τόσα χρόνια έλειπε από την καρδιά του «Σαν Σίρο».

Νέος Πίρλο; Πρώτος κι αυθεντικός Τονάλι

«Δεν είναι ο διάδοχός μου, δεν μοιάζουμε. Είναι πολύ καλός, ο καλύτερος μέσος του πρωταθλήματος, αλλά είναι διαφορετικός από μένα». Ο Αντρέα Πίρλο συνόψιζε μέσα σε λίγες γραμμές ότι η ομοιότητα στην κόμη και το πράο στυλ, δεν πρέπει να οδηγεί σε άδικες συγκρίσεις. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν 2019-20, στην οποία το ευρύ κοινό της Serie A εξοικειώθηκε με το σπάνιο χαρμάνι του, το περιβάλλον του 20χρονου χαφ προσπαθούσε να συντηρεί αδιάκοπα τη μοναδικότητά του, την οποία φρόντισε να αποδείξει στο έπακρο ως νεαρός μπροστάρης της Μπρέσια.

Στα 18 του, ήταν η αποκάλυψη της Serie B, ο καλύτερος παίκτης, ο οποίος οδήγησε την ομάδα του πίσω στα σαλόνια του Campionato. Στα 19 του, επεξέτεινε την εμβέλειά του στους κορυφαίους των κορυφαίων στη χώρα, μέσα από 35 συμμετοχές, 7 ασίστ και πολλές πιο κατατοπιστικές επιδόσεις για τον τρόπο που αγωνίζεται κι «ανθίζει» ως playmaker στον άξονα.

(Τα επιμέρους στατιστικά του Τονάλι την περασμένη σεζόν)

Ο παίκτης, άλλωστε, που θαύμαζε κι ο ίδιος περισσότερο ήταν και παραμένει ο Τζενάρο Γκατούζο. Αν η μετακίνησή του στη Μίλαν ερχόταν δύο χρόνια νωρίτερα, θα είχε την ευκαιρία να συνυπάρξει με το μυθικό «Νο8» των Ροσονέρι. Το λιγότερο που μπορούσε να κάνει ήταν να τον ρωτήσει, προτού υιοθετήσει το «ιερό» νούμερο που φόρεσαν τόσοι και τόσοι θρύλοι του συλλόγου πριν από τον ίδιο (Ντοναντόνι, Ντεσαγί, Μπόμπαν, Λεντίνι, Ράικαρντ, Αντσελότι, κ.α.)

«Δεν χρειαζόταν να με ρωτήσεις, αλλά κι εγώ είχα ρωτήσει τον Ντοναντόνι. Σε συμβουλεύω να είσαι υπομονετικός και να ακούς όσους είναι εκεί. Η Μίλαν είναι κάτι σοβαρό», ήταν τα λόγια του νυν τεχνικού της Νάπολι, που θα κρατήσει για φυλαχτό στο ξεκίνημά του δίπλα σε προσωπικότητες όπως ο Ζλάταν κι ο Μαλντίνι.

Η απόρριψη-σφυρήλατο του προφίλ του και η γλυκιά δικαίωση

Οι γονείς του τον είχαν γράψει στην ακαδημία «Lombardia Uno» στο Μιλάνο, που λειτουργεί ως δορυφόρος των τμημάτων υποδομής των Ροσονέρι. Το μαύρο και το κόκκινο επένδυσαν έτσι από την τρυφερή ηλικία τους εσωτερικούς «τοίχους» του Σάντρο, που με τη μετακίνησή του αυτή είχε πολλαπλασιάσει τις πιθανότητές του να διακριθεί από τους σκάουτερ των «μεγαθηρίων» της πόλης.

Η Ίντερ δεν θέλησε να τον δοκιμάσει ποτέ. Η Μίλαν, όμως, το έκανε, τον ενέταξε στην Ακαδημία της για μερικές εβδομάδες, αλλά μετά από λίγες προπονήσεις, τον απέρριψε. Ο πρώτος του προπονητής, Ντάβιντε Γκάτε, θυμάται πως η Μίλαν εκείνη την εποχή προωθούσε παιδιά με καλύτερη τεχνική, με έφεση στο 1vs1 παιχνίδι, πιο «φαντεζί», μακριά δηλαδή από το προσγειωμένο, ουσιαστικό παιχνίδι του Τονάλι.

​Ο δρόμος του έκτοτε σφυρηλατήθηκε δραστικά από αυτό το «όχι», τον ώθησε στην Πιατσέντζα κι έπειτα στο δυναμικό της Μπρέσια και πιθανόν να συντόμευσε τη διαδρομή μέχρι την ανάδειξη, αφού κανείς δεν μπορούσε να υποσχεθεί πως θα είχε την ίδια πορεία στον ανταγωνισμό που θα βίωνε ως πρωτογενές υλικό των Ροσονέρι.

Μέχρι που το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου του 2020, έγινε η πιο σημαντική μέρα της ζωής του ως την επόμενη. Στο instagram του Τονάλι εμφανίστηκε ένα story, που τον απεικόνιζε με τη φανέλα της Μίλαν ως μικρό παιδί, σε μια από τις μετρημένες προπονήσεις του με τον σύλλογο. Ήταν η προσωπική δήλωση-ανακοίνωση της μεταγραφής του, προτού οποιοδήποτε Μέσο ή επίσημος λογαριασμός στα κοινωνικά δίκτυα μεταφέρει την είδηση.

(Η ανάρτηση του Τονάλι στον λογαριασμό του στο Instagram)

Η ζέση, ο ενθουσιασμός ενός 20χρονου παιδιού που μεγάλωσε με ταπεινότητα και ωρίμασε πιο γρήγορα από τους συνομήλικούς του, απέδειξαν ότι η Μίλαν δεν απέκτησε απλά έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή, δεν σφράγισε το deal του καλοκαιριού της κόντρα στον ανταγωνισμό. Πάνω από όλα, επανέφερε μόνιμα στις τάξεις της ένα άτομο που ζει κι αναπνέει για τις αξίες, τα χρώματά της και που μπορεί να εξελιχθεί στο επόμενο σύμβολό, στο πάνθεον των Milanisti.