Η ιστορία πίσω από έναν ασυνήθιστο αριθμό
Έντγκαρ Ντάβιντς
Μετά την εντυπωσιακή καριέρα του σε κάποιους από τους μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς συλλόγους, ο Ολλανδός μέσος έγινε παίκτης-προπονητής της αγγλικής Μπαρνέτ. Τη σεζόν 2013-14 προχώρησε σε μία ασυνήθιστη επιλογή, καθώς πήρε το Νο1 από τον τερματοφύλακα της ομάδας και το φόρεσε ο ίδιος. Ο Ντάβιντς, τότε, δήλωσε πως ήθελε να ξεκινήσει μια νέα μόδα, η οποία στην Ελλάδα ήταν ήδη γνωστή, μέσω του Παντελή Καφέ.
Νίκλας Μπέντνερ
Παίκτης της Άρσεναλ από το 2005 ο Δανός επιθετικός, ο οποίος είχε από το ξεκίνημα της καριέρας του στο Λονδίνο το Νο26 στη φανέλα. Ξαφνικά, πριν την έναρξη της σεζόν 2009-10, αποφάσισε να αλλάξει αριθμό και να πάρει το 52. Ο ίδιος, τότε, δήλωσε πως το έκανε για γούρι, ενώ δεσμεύθηκε να αναλάβει το κόστος για όσους φίλους της ομάδας είχαν τη φανέλα του με το παλιό νούμερο και ήθελαν να την αντικαταστήσουν με το καινούργιο.
Ροναλντίνιο-Αντρέι Σεφτσένκο-Ματιέ Φλαμινί
Αγωνίστηκαν μαζί στη Μίλαν τη σεζόν 2008-09 και δεν είχαν τη δυνατότητα να πάρουν τον αγαπημένο τους αριθμό. Το Νο10 του Ροναλντίνιο το είχε ο Ζέεντορφ, το Νο7 του Σεφτσένκο το είχε ο Πάτο και το Νο16 του Φλαμινί το είχε ο Κάλατς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τρεις ποδοσφαιριστές να επιλέξουν στη φανέλα τον αριθμό από το έτος γέννησής τους. Έτσι, ο Βραζιλιάνος φόρεσε το 80 (1980), ο Ουκρανός το 76 (1976) και ο Γάλλος το 84 (1984).
Ντέρεκ Ριόρνταν
Η περίπτωσή του μοιάζει αρκετά με αυτή του Ζαμοράνο, αφού όταν επέστρεψε στη Χιμπέρνιαν το 2008, το αγαπημένο του 10 ήταν «καπαρωμένο» από άλλο συμπαίκτη του. Κανείς από τους τερματοφύλακες της ομάδας δεν είχε το Νο1, οπότε ο Σκωτσέζος επιθετικός σκέφτηκε να το πάρει εκείνος, προσθέτοντας και το μηδέν μπροστά. Έτσι, φόρεσε το 01, που ήταν το... ανάποδο του 10.
Γουίλιαμ Γκαλάς
Το 2006 μετακόμισε από την Τσέλσι στην Άρσεναλ, όμως κανένα από τα «κλασικά» νούμερα κεντρικών αμυντικών δεν ήταν διαθέσιμα. Η λύση ήρθε από τον Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος έδωσε το Νο10 (!) στο Γάλλο αμυντικό. «Μόνο το 3 ήταν διαθέσιμο, όμως πίστευα πως δεν του ταιριάζει. Αποφάσισα να του δώσω το 10, που φορούσε ο Μπέργκαμπ, ο οποίος μόλις είχε αποσυρθεί, γιατί θα ήταν άδικο για έναν επιθετικό να συγκριθεί με τον Ντένις. Έτσι, έκρινα πως η ιδανικότερη λύση θα ήταν να το πάρει ένας αμυντικός», δήλωσε τότε ο Αλσατός τεχνικός.
Καλίντ Μπουλαρούζ
Μία ακόμη περίπτωση ποδοσφαιριστή, που δε διάλεξε ένα «κλασικό» νούμερο αμυντικού (που ήταν η θέση του), αλλά επιθετικού. Ο Ολλανδός έγινε ποδοσφαιριστής της Τσέλσι το καλοκαίρι του 2006, προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Ο Κρέσπο είχε αποχωρήσει για την Ίντερ, με αποτέλεσμα το Νο9 να είναι διαθέσιμο και να το πάρει ο Καλίντ Μπουλαρούζ.
Ασαμόα Γκιαν
Όπως αμυντικοί διάλεγαν νούμερα επιθετικών, έτσι και ο Γκανέζος επιθετικός επιλέγει αριθμούς αμυντικών. Συγκεκριμένα, ο Γκιαν προτιμά πάντα το Νο3 και μάλιστα για συγκεκριμένο λόγο. «Το 3 το φορούσα πάντα όταν ήμουν μικρός. Επίσης, είναι ένας δυναμικός αριθμός. Όταν θες να σηκώσεις κάτι βαρύ λες “με το τρία”, ενώ όταν θες να προειδοποιήσεις κάποιον, το κάνεις μία, το κάνεις δύο και στην τρίτη αναλαμβάνεις δράση», είχε δηλώσει παλαιότερα ο ίδιος.
Μπισεντέ Λιζαραζού
Στην πρώτη του θητεία στην Μπάγερν καθιερώθηκε με το Νο3 στη φανέλα, όμως μετά την αποχώρηση και την επιστροφή του στο Μόναχο, το 2005, ο Γάλλος αριστερός μπακ επέλεξε το 69. Το μυαλό όλων πήγε... στο πονηρό, όμως ο Λιζαραζού έδωσε μια διαφορετική εξήγηση. Δήλωσε πως το διάλεξε επειδή ο ίδιος είναι γεννημένος το 1969, έχει ύψος 1,69 και βάρος 69 κιλά.
Ζινεντίν Ζιντάν
Το 2001 η Ρεάλ Μαδρίτης «τίναξε την μπάνκα στον αέρα» με την απόκτηση του Ζινεντίν Ζιντάν από τη Γιουβέντους. Το κορυφαίο δεκάρι της εποχής (ίσως και όλων των εποχών) δεν μπορούσε να πάρει το Νο10 στη «βασίλισσα», καθώς ήταν στην κατοχή του Φίγκο. Ο Γάλλος άσος δε διάλεξε ούτε το 21 (το είχε στη Γιουβέντους), που μπορούσε εύκολα να το πάρει από τον Σολάρι, όμως προς έκπληξη όλων διάλεξε το Νο5. Έναν αριθμό, που τον κράτησε μέχρι το τέλος της καριέρας του στη Ρεάλ και δεν τον άλλαξε ούτε όταν έγινε διαθέσιμο το 10, με την αποχώρηση του Φίγκο.
Εθνική Αργεντινής
Η πιο ξεχωριστή περίπτωση, αφού ολόκληρη η ομάδα – και όχι ένας παίκτης – είχε ιδιαιτερότητα στους αριθμούς της φανέλας. Στα Μουντιάλ του 1978, του 1982 και του 1986 η επιλογή γινόταν από την ομοσπονδία... αλφαβητικά, δηλαδή ανάλογα με το αρχικό του επιθέτου τους, οι ποδοσφαιριστές είχαν και το αντίστοιχο νούμερο. Ωστόσο, υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, που
δεν αποχωριζόταν το Νο10.
