Η συζήτηση που έχει ανοίξει στην ποδοσφαιρική Ιταλία τις τελευταίες εβδομάδες, γίνεται ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν ότι πάνω από όλα είναι το αποτέλεσμα και σε αυτούς που είναι υπέρ του όμορφου ποδοσφαίρου. Ηταν δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα οι Ιταλοί θα άρχιζαν να έχουν και τέτοιες ανησυχίες, ειδικά μετά τη φετινή ευρωπαϊκή αποτυχία της Γιουβέντους, αλλά αν μπεις στη διαδικασία να "παρακολουθήσεις" τη συζήτηση, θα συνειδητοποιήσεις ότι κάποια στιγμή θα φτάσεις στην παράνοια. Γιατί; Επειδή για κάποιον λόγο, ο οποίος ίσως να υπάρχει αλλά να αδυνατούμε να τον καταλάβουμε, μοιάζουν και οι μεν και οι δε να έχουν αποφασίσει ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν και τα δύο. Αποτελέσματα με όμορφο ποδόσφαιρο. Τέσσερις λέξεις που παραπέμπουν σε μια ομάδα. Στην Αταλάντα του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι. Του προπονητή που "μαθαίνει" στα 61 του, ότι είναι καλύτερος από ό,τι πίστευε...

Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που προκύπτει με βάση τα λεγόμενα του ίδιο του Γκασπερίνι. «Η διοίκηση διέθεσε ένα σημαντικό μπάτζετ φέτος αλλά κυρίως για μεταγραφές νεαρών παικτών. Η σεζόν θα είναι πάρα πολύ δύσκολη και για να επιτευχθούν τα αποτελέσματα των προηγούμενων χρόνων μάλλον θα χρειαστεί ένας καλύτερος προπονητής», έλεγε τον περασμένο Αύγουστο, λίγο πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, έχοντας να αντιμετωπίσει την αποδυνάμωση του ρόστερ μετά την αποχώρηση (και) του Ματία Καλντάρα. Εννιά μήνες μετά, η Αταλάντα απέχει 270 λεπτά ή αλλιώς επτά βαθμούς από την εξασφάλιση του εισιτηρίου για το Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία της, απέχει 90 λεπτά από το 2ο Coppa Italia της ιστορίας της, απέχει πολύ σε οργάνωση, προγραμματισμό, αγωνιστική εικόνα από άλλες, πολύ μεγαλύτερες ομάδες από αυτή. Δεν είναι κάτι που η Ιταλία δεν είχε ξαναδεί, δεν έχουν περάσει άλλωστε και τόσα πολλά χρόνια από όταν η Ουντινέζε κέρδισε την εκτίμηση και το χειροκρότημα όλων. Είναι ακόμη πιο όμορφο όμως, επειδή αποτελεί την επιβράβευση/επιβεβαίωση ενός προπονητή που αδικήθηκε στην καριέρα του.

Οχι από την μοίρα, από την ατυχία ή τη διαιτησία. Αλλά από τον μοναδικό παράγοντα μεγάλης ομάδας που τον εμπιστεύθηκε. Τον Μάσιμο Μοράτι. Ο Γκασπερίνι -ο οποίος ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Γιουβέντους- δεν είναι μόνο ο προπονητής που οδήγησε δύο φορές στην έξοδο στην Ευρώπη την Τζένοα, χάνοντας το εισιτήριο για το Champions League το 2008-09 στην ισοβαθμία με τη Φιορεντίνα. Είναι και ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία της Ιντερ -εξαιρώντας τους "υπηρεσιακούς" του ενός ματς- που δεν έκανε νίκη. Σε πέντε ματς, για όλες τις διοργανώσεις. Τόση υπομονή είχαν μαζί του οι Νερατζούρι το φθινόπωρο του 2011... Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, "οδηγώντας" ξανά τα ίδια χρώματα αλλά για λογαριασμό της μικρής Αταλάντα, ο "Γκασπ" ακούει και διαβάζει τους πάντες να τον αποθεώνουν όχι μόνο για τα αποτελέσματα του, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο φτάνει σε αυτά.

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι μαθηματικά, δεν είναι μια ακριβής επιστήμη, 1+1 κάνουν δύο κλπ. Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη», είπε πριν λίγα 24ωρα ο -αρκετά νευρικός το τελευταίο διάστημα- Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, θέλοντας να απαντήσει στους επικριτές του. Αυτά που λέει ο προπονητής της Γιουβέντους είναι σωστά, αλλά θα ήταν ακόμη καλύτερο, για τον ίδιο πρώτο από όλους, αν έδειχνε και στην πράξη ότι τα πιστεύει. Οπως κάνει, για παράδειγμα, ο Γκασπερίνι, ο οποίος μπορεί να έχει κόλλημα με τους τρεις στην άμυνα (το 3-4-3 είναι το βασικό του σύστημα όπου κι αν πάει), αλλά η ομάδα του παίζει τόσο επιθετικά ώστε να έχει την καλύτερη επίθεση της Serie A και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες τη χειρότερη άμυνα από τις πρώτες δέκα της βαθμολογίας. Ως απάντηση, κατά κάποιο τρόπο, σε όσους επιμένουν ότι "χωρίς άμυνα" δεν πας πουθενά.

Η Αταλάντα πάει... Πάει όπως το 2016-17, όταν έκανε ρεκόρ με 72 βαθμούς και τερμάτισε στην 4η θέση (δεν έδινε εισιτήριο για το Champions League). Πάει τρένο με τους Ντε Ρουν-Φρόιλερ να τρέχουν ακατάπαυστα. Πάει με πολύ μυαλό, όσο ο Γκόμες γίνεται trequartista και μοιάζει ακόμη καλύτερος. Πάει σίγουρα, όσο ο Ζαπάτα κάνει μια σεζόν-μπαμ σαν κι αυτή του Ντιέγκο Μιλίτο το 2009 και είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος μαζί με τον Μέσι (!) με 15 εκτός έδρας γκολ στο πρωτάθλημα. Πάει με αυτοπεποίθηση όσο πιτσιρικάδες σαν τον Μαντσίνι μπαίνουν στην ομάδα και δείχνουν ότι κάθε ταλέντο που πωλείται μπορεί να αντικατασταθεί από τις μαγικές ακαδημίες της. Πάει με τρέλα, έχοντας πετύχει (3 αγωνιστικές πριν το τέλος) για πρώτη φορά στην ιστορία της 71 γκολ. Πάει με τη νοοτροπία του νικητή, όπως δείχνουν τα 18 τρίποντα, τα οποία μπορεί να γίνουν 21 και θα είναι ρεκόρ (όπως το 2016-17).

Πάει χωρίς άγχος αλλά με ενθουσιασμό, διάθεση για δουλειά και καθαρό μυαλό, όπως ο προπονητής της. Αυτός που αμέσως μετά τη λήξη στο 3-1 επί της Λάτσιο στο Olimpico φόρεσε το χαζό χαμόγελο της ευτυχίας και αγκάλιαζε όποιον έβλεπε μπροστά του, έχοντας "βαρεθεί" να ακούει ότι αξίζει μια νέα (ή μια κανονική αυτή τη φορά) ευκαιρία σε μια μεγάλη ομάδα. «Ο Γκασπερίνι είναι ο προπονητής που όλοι θέλουν να δουν στον πάγκο μιας μεγάλης ομάδας. Οχι όμως της δικής τους ομάδας, αν γίνεται», έγραψαν πριν μια εβδομάδα στη La Repubblica, περιγράφοντας με αυτή τη διατύπωση την επιφυλακτικότητα που πάντα υπάρχει στην Ιταλία σε ό,τι αφορά τους πάγκους των μεγάλων ομάδων ή αυτή που υπάρχει συγκεκριμένα για τον "Γκασπ" λόγω εκείνης της σύντομης θητείας στην Ιντερ.

Ο ίδιος, πάντως, θέλει να του δοθεί ξανά μια ευκαιρία για να δείξει ότι αξίζει να προπονήσει μια μεγάλη ομάδα. Και αν δεν του δοθεί, όπως έγραψε η Gazzetta dello Sport, θα κάνει μεγάλη την Αταλάντα...

Αταλάντα με τρέλα!
Η Αταλάντα σε νέα εποχή
Αταλάντα: Ταλαντούχα νιάτα