Η κατάκτηση και του φετινού πρωταθλήματος, όποτε κι αν αυτό επισημοποιηθεί, μάλλον αποδεικνύει ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα για να κλείσει αυτός ο κύκλος της Γιουβέντους. Κι ας κλείνει κάθε χρόνο, πια, ο κύκλος κάποιου ή κάποιων εξ αυτών που έβαλαν τις βάσεις, υπήρξαν τα θεμέλια και οι κολώνες, πάνω στις οποίες χτίστηκε αυτή η κυριαρχία. Το 2015, για παράδειγμα, ήταν ο Πίρλο και ο Βιδάλ. Το 2018 ήταν ο Μπουφόν, ο Λιχτστάινερ και μετά ο Μαρκίζιο. Τώρα, σε δύο μήνες, θα είναι ο Αντρέα Μπαρτσάλι, ο οποίος ετοιμάζεται για το δικό του "αντίο" σχετικά αθόρυβα. Οπως υπήρξε πάντα, δηλαδή, μέσα στο γήπεδο ή και έξω από αυτό. Αν και εντός των τεσσάρων γραμμών, ήταν πάντα λιοντάρι. Barzaglione...

Αυτό, όμως, δεν φαινόταν και τόσο ή τουλάχιστον δεν περνούσε προς τα έξω όσο θα έπρεπε. Σε αυτά τα σχεδόν εννιά χρόνια του στη Γιούβε, ο Αντρέα δεν μάτωσε ποτέ τόσες φορές το κεφάλι του όσες ο Κιελίνι και δεν έβγαλε ποτέ τόσες μπαλιές-ποίημα (για αμυντικό) όσες ο Μπονούτσι. Δεν υποδείχθηκε ποτέ ως ο καλύτερος του κόσμου στο man-to-man ή ως ο κορυφαίος αμυντικός στο να κάνει παιχνίδι από πίσω. Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα όμως, δηλαδή για τα μισά (τουλάχιστον) χρόνια αυτής της Μπιανκονέρα κυριαρχίας, υπήρξε καλύτερος τους. Υπήρξε, βασικά, αυτός που έδενε τέλεια μια αμυντική τριάδα που έμεινε ή θα μείνει στην ιστορία της Γιούβε ή του Calcio σαν BBC. Σε αυτή την τριάδα, ο Κιελίνι ήταν η δύναμη, ο Μπονούτσι ήταν τα πόδια, ο Μπαρτσάλι ήταν λίγο το ένα, λίγο το άλλο και πολύ μυαλό. Οπως και προσωπικότητα. Ισως επειδή αυτά που είχε ζήσει αυτός, δεν τα είχαν (και δεν τα έχουν) ζήσει οι άλλοι, όπως για παράδειγμα την κατάκτηση του Μουντιάλ 2006.

«Οταν μπήκα ως αλλαγή, το παραδέχομαι, δεν ήμουν καθόλου ήρεμος. Ηρέμησα όταν ο Καναβάρο μου είπε "χαλάρωσε μικρέ, εγώ είμαι εδώ. Το ελέγχουμε, το έχουμε"», έχει διηγηθεί για την στιγμή που μπήκε ως αλλαγή σε εκείνο το ματς της Ιταλίας με την Αυστραλία το 2006, με τον Νέστα νοκ-άουτ λόγω τραυματισμού και τον Ματεράτσι να βλέπει κόκκινη κάρτα. Σχεδόν μια δεκαετία μετά, τον Φεβρουάριο του 2016, σε εκείνο το Γιουβέντους-Νάπολι με το γκολ του Τζάτζα στο τέλος, ήταν η σειρά του, ως μεγάλος πια, να πει τα ίδια λόγια στον Ρουγκάνι. «Ολα πήγαν καλά. Οπως το είπε ο Αντρέα όταν μπήκα στο ματς. "Ηρεμα, εγώ είμαι εδώ, το ελέγχουμε"», έχει διηγηθεί ο Ντανιέλε για εκείνο το ματς, στο οποίο έλειπε ο τραυματίας Κιελίνι και κατά τη διάρκεια τραυματίστηκε και ο Μπονούτσι. Και το είχαν όντως, όπως το είχε γενικά η Γιούβε στα χρόνια που ο Μπαρτσάλι ήταν στο 100%.

«Ο Αντρέα είναι η καλύτερη μεταγραφή επί προεδρίας μου», έχει πει ο Ανιέλι και δεν αναφερόταν στον Πίρλο αλλά στον Ιταλό κεντρικό αμυντικό που αποκτήθηκε για 300.000 ευρώ τον Ιανουάριο του 2011. Τόσα δόθηκαν στη Βόλφσμπουργκ, με την οποία -εν τω μεταξύ- πανηγύρισε και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τίτλοι, αυτός στη Γερμανία, αυτοί στην Ιταλία ή το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, οι οποίοι δικαιώνουν και τιμούν μια καριέρα, η οποία θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά, αν ο Μπαρτσάλι δεν συναντούσε νωρίς αυτόν που τελικά έμελλε να είναι ο τελευταίος του προπονητής, αυτός με τον οποίο θα έχει μια τελευταία ευκαιρία για να φύγει με μια κούπα που έχει γίνει και για τον ίδιο, έπειτα από δύο χαμένους τελικούς, απωθημένο. «Δεν το ξέρουν πολλοί, αλλά με τον Αντρέα υπήρξαμε συμπαίκτες για μια σεζόν στην Πιστοϊέζε, το 2000. Ηταν χαφ τότε. Οταν τον είδα, στις πρώτες προπονήσεις, του είπα ότι αν θέλει να κάνει καριέρα θα πρέπει να γυρίσει στην άμυνα. Ας πει ότι είχα άδικο αν τολμάει...», είπε ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, ο οποίος τόνισε ότι ο 37χρονος στόπερ είναι τέλειος για να αναλάβει την εκπαίδευση των αμυντικών της Γιουβέντους από τη νέα σεζόν.

Ισως επειδή υπήρξε ο καλύτερος Ιταλός αμυντικός της τελευταίας 10ετίας, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος του έχει κάνει και το καλύτερο κοπλιμέντο: «Ο Μπαρτσάλι άργησε να εκτιμηθεί από όλους, επειδή έπεσε ως πιτσιρικάς πάνω στα τέρατα της προηγούμενης γενιάς. Ως αξία όμως, ανήκει σε εκείνη την γενιά, όχι στη νυν». Οταν το λέει ο Don Fabio, ακόμη κι αν το θεωρείς υπερβολικό, το κρατάς...