Οταν ήμουν παιδί, πάντα ονειρευόμουν ότι παίζω σε ένα μεγάλο ματς και γίνομαι ο ήρωας, βοηθώντας την ομάδα μου να δοξαστεί. Ακόμη και ως παιδί, όμως, δεν τολμούσα να φανταστώ ότι αυτό θα γινόταν στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Τότε, όταν ήμουν 27 ετών, πριν ακόμη μπω στα καλύτερα χρόνια ενός τερματοφύλακα, έγινε ακριβώς αυτό. Είχα αποκρούσει πέναλτι και στο παρελθόν, κόντρα στη Ρόμα και κάποιους πολύ καλούς παίκτες στη Ρουμανία. Υποθέτω πως μπορείτε να πείτε ότι αυτή ήταν η ειδικότητα μου. Εμενα στην προπόνηση για ώρες μετά το τέλος της, βάζοντας στοιχήματα με τους συμπαίκτες μου για το πόσα πέναλτι θα απέκρουα. Ολη αυτή η εξάσκηση, τελικά, έκανε τη διαφορά με υπέροχο τρόπο.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν πιθανό για τη Στεάουα Βουκουρεστίου να κατακτήσει το Πρωταθλητριών. Ποιος θα το πίστευε; Η ομάδα δεν είχε περάσει ποτέ από τον πρώτο γύρο στις προηγούμενες έξι προσπάθειες της. Δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Θέλαμε να ικανοποιήσουμε αυτούς που μας πλήρωσαν και μας υποστήριζαν, φυσικά, αλλά ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα κατακτούσαμε το τρόπαιο.

Στους πρώτους γύρους της διοργάνωσης, το 1985-86, αντιμετωπίσαμε ομάδες που δε θα έβλεπες ποτέ στο Champions League σήμερα: Βέιλε από τη Δανία, Χόνβεντ από την Ουγγαρία και Λάχτι από τη Φινλανδία. Η Ρουμανία ήταν ακόμη υπό κομμουνιστικό καθεστώς στα 80's και ο Βαλεντίν Τσαουσέσκου, γιος του δικτάτορα Νικολάε, ήταν σαν ανεπίσημος πρόεδρος του κλαμπ. Οταν προκριθήκαμε στον προημιτελικό, μας είπε ότι θα πάμε μέχρι τέλους. Αμέσως μόλις έφυγε από το δωμάτιο, όλοι οι παίκτες αρχίσαμε να γελάμε. Εμοιαζε ακόμη αδύνατο.

Ο Βαλεντίν, βασικά, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιτυχία μας. Μας πήγε όλους στα βουνά για τη χειμερινή προετοιμασία. Ετσι, όταν ήρθε η άνοιξη ήμασταν δυνατοί σαν ταύροι. Μας βοήθησε να προπονηθούμε με προβολείς, κάτι που βασικά ήταν αδύνατο τότε, λόγω του περιορισμού που υπήρχε στην ηλεκτροδότηση από το κομμουνιστικό καθεστώς. Και όταν η UEFA μας είπε ότι θα πρέπει να παίξουμε με άλλη εμφάνιση στον τελικό γιατί η πρώτη φανέλα μας έμοιαζε με αυτή της Μπαρτσελόνα, ο Βαλεντίν φρόντισε ώστε να έχουμε μια νέα, κόκκινη και λευκή, ειδικά για αυτό το παιχνίδι.

Θα μπορούσα να γράψω μια ντουζίνα βιβλία με τις αναμνήσεις σου από εκείνη τη σεζόν, απλά θα έπρεπε να έχω την υπομονή για να τα γράψω. Τα δύο παιχνίδια με την Λάχτι έχουν αμφότερα ξεχωριστές ιστορίες. Στο Βουκουρέστι παίξαμε παρά το γεγονός ότι όλη η χώρα είχε... πνιγεί από τη βροχή. Σε κάποια στιγμή, το νερό στον αγωνιστικό χώρο ήταν σαν θάλασσα. Ο ρουμανικός στρατός, ο οποίος ουσιαστικά ήλεγχε το κλαμπ, βοήθησε ώστε να διεξαχθεί το παιχνίδι. Η λύση τους; Στέγνωσαν τον αγωνιστικό χώρο με δύο ελικόπτερα.

Οι συνθήκες δεν ήταν και πολύ καλύτερες για τη ρεβάνς στη Φινλανδία, αφού το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα στις εξέδρες. Η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική, πάντως. Περισσότεροι από 30.000 οπαδοί ήρθαν στο γήπεδο και έσπασαν το ρεκόρ προσέλευσης στη Φινλανδία, για να δουν μια ομάδα από τη Ρουμανία. Και από τη στιγμή που νικήσαμε την Αντερλεχτ με 3-0 στον δεύτερο ημιτελικό, έχοντας χάσει με 1-0 στο πρώτο ματς, η αυτοπεποίθηση μας ήταν στο μάξιμουμ.

Παρ' όλα αυτά, ήμασταν ξεκάθαρα το αουτσάιντερ για τον τελικό της Σεβίλλης. Στο κάτω-κάτω, αντιμετωπίζαμε την Μπαρτσελόνα. Πίστευαν ότι ήταν ανώτερη ομάδα, καλύτεροι από εμάς, σίγουρα έτσι ένιωθαν, οπότε μάλλον δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να πάμε το ματς στην παράταση. Οσο περνούσε η ώρα, όμως, τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα για αυτούς. Η δουλειά που είχαμε κάνει στη χειμερινή προετοιμασία μας βοήθησε πραγματικά, ενώ είχαμε κι εμείς κάποιες καλές ευκαιρίες. Δεν νομίζω πως οι αντίπαλοι ένιωθαν και τόσο σίγουροι στο τέλος της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού. Βασικά, νομίζω πως παίξαμε καλύτερα από αυτούς στην παράταση.

Η αυτοπεποίθηση μας και το άγχος της Μπαρτσελόνα αυξάνονταν όσο περνούσε η ώρα. Σίγουρα δεν ήταν ένας θεαματικός τελικός, αλλά είχαμε φανταστική ενέργεια και πιστεύαμε στους εαυτούς μας. Οταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη της παράτασης, σκέφτηκα "αυτή είναι η στιγμή μου". Δεν με ένοιαζε ποιοι από τους συμπαίκτες μου θα εκτελούσαν πέναλτι, ήμουν 100% συγκεντρωμένος στη δουλειά μου. Δεν έβλεπα καν τα δικά μας πέναλτι, απλά κοιτούσα τις αντιδράσεις του κόσμου.

Είχαμε δύο δημοσιογράφους που μας βοήθησαν να βρούμε βίντεο από τους αντιπάλους μας, από ανθρώπους που δούλευαν στις ξένες προσβείες στη Ρουμανία. Και η πλάκα είναι ότι το μόνο από τα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα που δεν κατάφερα να δω, ήταν ο ημιτελικός με την Γκέτεμποργκ, όπου νίκησε στη διαδικασία των πέναλτι. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήξερα πώς εκτελούσαν τα πέναλτι ο Ανχελ Πεντράθα, ο Πίκι Αλόνσο και οι άλλοι, αλλά αυτό τελικά μπορεί και να αποδείχθηκε πλεονέκτημα. Πιθανότατα πίστευαν ότι ήξερα πώς είχαν εκτελέσει τα πέναλτι την τελευταία φορά, οπότε αυτό τους έκανε πιο ανασφαλείς.

Το πρώτο πέναλτι, από τον Χοσέ Ραμόν Αλεξάνκο, ήταν το πιο δύσκολο. Μάντεψα και έπεσα στη σωστή γωνία. Ηταν το σουτ που κάθε τερματοφύλακας αγαπάει: Οχι πολύ ψηλά και όχι πολύ δυνατό. Αν είχα πέσει στην άλλη γωνία, όλοι θα έλεγαν ότι είχε κρατήσει την ψυχραιμία του, αλλά δυστυχώς για αυτόν μάντεψα σωστά. Ηταν θέμα τύχης; Κοιτάξτε, μπορείς να πέσεις στη σωστή γωνία δέκα σερί φορές, αλλά αν δεν είσαι αθλητικός ή αρκετά δυνατός, δεν θα πιάσεις κανένα πέναλτι. Η πίεση αυξανόταν συνεχώς αφού τα πρώτα δύο δικά μας πέναλτι τα απέκρουσε ο τερματοφύλακας της Μπαρτσελόνα, αλλά ένιωθα ειδικός, λόγω της προπόνησης, στα πέναλτι και αυτό με βοήθησε να μπω στο μυαλό των εκτελεστών.

Με το δεύτερο πέναλτι, προσπάθησα να υιοθετήσω μια πιο λογική προσέγγιση. Ο Πεντράθα ήταν αυτός που θα το εκτελούσε. Προσπάθησα να σκεφτώ τι θα έκανα αν ήμουν αυτός. Ο Ουρούτι, τερματοφύλακας της Μπαρτσελόνα, είχε πέσει αριστερά στο πρώτο πέναλτι και δεξιά στο δεύτερο. Επεσα δεξιά ξανά. Ισως ο Πεντράθα πίστευε ότι θα διάλεγα την άλλη γωνία αυτή τη φορά, όπως έκανε και ο Ουρούτι. Ημουν καλά όμως, είχαμ δυνατά πόδια και πίεσα τον εαυτό μου στο όριο για να το αποκρούσω. Ο Μάριους Λάκατους, αμέσως μετά, σκόραρε αφού πρώτα η μπάλα βρήκε στο οριζόντιο δοκάρι και επιτέλους, έπειτα από δύο άστοχα πέναλτι για κάθε ομάδα, είχαμε το προβάδισμα.

Το τρίτο της Μπαρτσελόνα ήταν το πιο εύκολο για να το αποκρούσω. Ο Αλόνσο θα πρέπει να σκέφτηκε "ΟΚ, έπεσε δύο φορές δεξιά, άρα δεν θα επιμείνει σε αυτό. Θα σουτάρω εκεί". Ηταν σίγουρος μάλλον, αλλά έπεσα ξανά σε αυτή τη γωνία και ήμουν εκεί όταν... ήρθε η μπάλα, μπλοκάροντας με αυτοπεποίθηση. Ο Γκαβρίλ Μπαλίντ έστειλε αμέσως μετά την μπάλα στα δίχτυα και ήμασταν μπροστά με 2-0. Ολα, πλέον, θα κρίνονταν στο επόμενο πέναλτι της Μπαρτσελόνα, αφού ο Μάρκος έπρεπε οπωσδήποτε να σκοράρει.

Για μένα, ήταν θέμα έμπνευσης. Αν παρακολουθήσετε προσεκτικά το replay, θα δείτε τα mind games που έπαιξα. Πρώτα, τον άφησα να σκεφτεί ότι πάνω προς αριστερά. Καθώς πλησίαζε, πήγα ελαφρώς προς δεξιά, μετά ξαφνικά πήδηξα αριστερά. Με είδε να αλλάζω κατεύθυνση, πίστευε ότι θα συνέχιζα προς δεξιά και τελικά σούταρε αδύναμα αριστερά. Οταν το εξηγείς έτσι, μοιάζει σχεδόν εύκολο, αλλά όταν είναι 70.000 κόσμος εκεί και σε παρακολουθεί στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, είναι πολύ πιο περίπλοκο!

Δεν είχαμε απολύτως καμία ιδέα για το πώς να πανηγυρίσουμε. Ηταν το απόλυτο σοκ για εμάς. Πήραμε το τρόπαιο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί και ίσως λίγη σαμπάνια, και αυτό ήταν όλο. Η επόμενη μέρα στη Σεβίλλη, όμως, ήταν εκπληκτική. Η Μπαρτσελόνα ήταν αντίπαλος και για τις δύο ομάδες της πόλης, Σεβίλλη και Μπέτις, οπότε οι κάτοικοι μας πρόσφεραν μπύρες και μας ζητούσαν αυτόγραφα ακόμη και πάνω στα χαρτονομίσματα τους. Ηταν κάτι μαγικό για εμάς που προερχόμασταν από μια κλειστή, κομμουνιστική χώρα.

Είχα τρελαθεί, ήμουν μόνο 27 ετών και είχα μόλις αποκρούσει τέσσερα πέναλτι, βοηθώντας την ομάδα μου να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αυτό, όμως, θα αποδεικνυόταν το τελευταίο μου ματς στο υψηλότερο επίπεδο. Στη Ρουμανία υπήρχαν φήμες για μια προσπάθεια ώστε να δώσουμε το ματς. Ηταν ανοησίες. Δεν έχω ιδέα από πού προήλθαν αυτές οι φήμες, αλλά η αλήθεια είναι ότι -αντιθέτως- νιώθαμε ότι ήμασταν πιο motivated από ποτέ λόγω των υποσχέσεων που μας έδωσαν οι κομμουνιστές. Οχι ότι μας έδωσαν τελικά αυτά που μας είχαν υποσχεθεί...

Στην αρχή μας είπαν ότι θα πάρουμε από ένα ρουμανικό Moto, μετά αυτό άλλαξε σε αυτοκίνητο Dacia, μετά σε ARO 4x4, επίσης ρουμανικής παραγωγής. Δύο μήνες μετά τον τελικό, έδωσαν επιτέλους στον καθένα μας από ένα ARO 4x4. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν καινούργια, μας έδωσαν παλιά και χρησιμοποιημένα αυτοκίνητα από τον στρατό! Ο αρχηγός μας, ο Στέφαν Ιοβάν, είχε μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Το δικό του ARO είχε συναρμολογηθεί από κομμάτια αρκετών διαφορετικών αυτοκινήτων! Δεν ήταν χαρούμενος, αν και οι υπόλοιποι ήμασταν. Το ARO ήταν ένα χρήσιμο όχημα για τους βοσκούς, οπότε τα πουλήσαμε για αξιοπρεπείς τιμές.

Τότε, όμως, η ζωή μου άλλαξε προς το χειρότερο. Λίγες εβδομάδες μετά τον τελικό, θα έπαιζα σε ένα ματς που θα ήταν στημένο. Ο στόχος ήταν να εξασφαλιστεί ότι ο δικός μας σέντερ φορ θα έβγαινε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, αλλά δεν ήθελα να ανακατευτώ. Ο συμπαίκτης μας, τελικά, έβαλε τρία γκολ, αλλά ένας νεαρός ποδοσφαιριστής της Σπορτούλ έβαλε περισσότερα στην τελευταία αγωνιστική και ολοκλήρωσε τη σεζόν με 31 γκολ. Το όνομα αυτού του νεαρού ήταν Γκιόργκι Χάτζι.

Η άρνηση μου να αγωνιστώ, είχε ως συνέπεια να αποκλειστώ από τις προπονήσεις για δύο εβδομάδες. Εγινε μέχρι και... δίκη στο προπονητικό μας κέντρο, με τον Ιλίε Τσαουσέσκου, αδερφός του δικτάτορα και στρατηγός, να επιτηρεί τη διαδικασία. Τελικά τιμωρήθηκα με πρόστιμο που έφτανε στους μισθούς δύο μηνών, πριν μου επιτραπεί να επιστρέψω στην ομάδα, αλλά ο εφιάλτης δεν είχε τελειώσει ακόμη. Ενα ανεύρισμα διαγνώστηκε στο δεξί χέρι μου. Υποβλήθηκα σε επέμβαση λίγο πριν τον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με την Ρίβερ Πλέιτ στο Τόκιο.

Ταξίδεψα στην Ιαπωνία και ήμουν μαζί με την ομάδα, κάνοντας ακόμη και εκτινάξεις στην εστία ώστε οι ντόπιοι δημοσιογράφοι να με φωτογραφίσουν σε δράση. Απλά έπρεπε να πέφτω πάντα με το αριστερό μου χέρι. Πολύ σύντομα, όμως, οι γιατροί είπαν ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα το να συνεχίσω να παίζω. Μετά με έδιωξαν από τον στρατό, αφού ο Τσαουσέσκου είπε ότι από την στιγμή που δεν μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο, πρέπει να φύγω και από τον στρατό. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, πήγα από αδιανόητα ψηλά τόσο τραγικά χαμηλά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Αυτό προκάλεσε φήμες ότι ο Νίκου Τσαουσέσκου, ο μικρότερος γιος του δικτάτορα και αδερφός του Βαλεντίν, με πυροβόλησε στο χέρι, αλλά αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Επρεπε να αρνούμαι διάφορες ιστορίες σχετικά με ένα μέλος της οικογένειας που με πυροβόλησε επειδή τους "επισκίασα" ή επειδή τους ενοχλούσα, για σχεδόν 33 χρόνια. Στο Βουκουρέστι εκείνη την εποχή το μίσος απέναντι στο καθεστώς ήταν έντονο. Αν κάποιος έλεγε κάτι στο εργοστάσιο το πρωί, όλη η πόλη συζητούσε για αυτό τα μεσάνυχτα.

Η αλήθεια είναι ότι γνωρίσαμε τον Νικολάε μετά τον τελικό. Υπήρξε μια υποδοχή και ήρθε εκεί, μπαίνοντας ανάμεσα μας. Τα λόγια του δεν ήταν φιλικά ή εγκωμιαστικά, ήταν ψυχρός. Μας είπε, μάλιστα, ότι αν είχαμε προετοιμαστεί καλύτερα, θα είχαμε νικήσει από το 90λεπτο!

Αργότερα, βρήκα δουλειά ως συνοριοφύλακας και έμεινα για επτά χρόνια. Τώρα είμαι ξανά στη Στεάουα ως πρέσβης, εκπρόσωπος της. Ο κόσμος με ρωτάει αν θα μπορούσε να γίνει ξανά αυτό που συνέβη τότε, αλλά η εμφάνιση μου, κατά κάποιο τρόπο, ήταν μοναδική. Ημουν σε μια ομάδα της ανατολικής Ευρώπης, το σκορ έπειτα από 120 λεπτά και τέσσερα πέναλτι (δύο για κάθε ομάδα) ήταν 0-0 και έπιασα και τα τέσσερα πέναλτι που μου εκτέλεσαν.

Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που μετατρέπουν αυτόν τον τελικό σε πραγματικά ξεχωριστό και δεν νομίζω ότι θα συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo