Foxes never quit

Σε επίπεδο κορυφαίων πρωταθλημάτων είναι το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα του καιρού μας. Το πρωτάθλημα εκείνο της Λέστερ ο γράφων θα το θυμάται για πάντα όχι μόνο λόγω αυτής καθεαυτής της φύσης του, αλλά επειδή κατάφερε να πάρει μια τζούρα εκ των έσω. Όσο κι αν παρακολουθείς, όσο κι αν αφουγκράζεσαι, είναι διαφορετικό να βρεθείς έστω και για λίγο εκεί. Να νιώσεις την αύρα μιας ολόκληρης πόλης, τη βοή της κερκίδας που βρίσκεται στην κορυφή χωρίς να έχει γευτεί ποτέ ασήμι, τη μαγική απλότητα μιας ομάδας που ξανάγραψε την ποδοσφαιρική ιστορία. Ήταν τις ημέρες της τελικής ευθείας, που επισκεφτήκαμε το King Power stadium. Για την αναμέτρηση με τη Γουέστ Μπρομ, για ένα τετ-α-τετ με τον Ρανιέρι, για μια ματιά πίσω από τις κουρτίνες που έκρυβαν τον πυρήνα του θαύματος. Μπορείτε να διαβάσετε το θέμα εδώ.

Ο Τζέιμς Σαρπ, κλήθηκε να γράψει το πρώτο του κείμενο στη Daily Mail σε κλίμα πένθους. Τότε, ήταν ρεπόρτερ τότε στην Leicester Mercury. Παρακολούθησε όλη την πορεία αυτής της ομάδας μέχρι την κορυφή και μας έλεγε χαρακτηριστικά: «είναι η ολοκλήρωση μιας μακράς διεργασίας, η οποία εντοπίζεται αρκετές σεζόν πιο πίσω. Με τον Νάιτζελ Πίρσον και το επιτελείο του, στο οποίο υπήρχε ο νυν υπεύθυνος μεταγραφών Στιβ Γουόλς (σ.σ διαφορετικό πρόσωπο από τον παλιό άσο των "Αλεπούδων") και τώρα με την Κλαούντιο Ρανιέρι, η ομάδα χτίζει ένα σύνολο που παίζει ο ένας για τον άλλον και έχει τον πιο δυνατό δεσμό και ομαδικό πνεύμα που έχω δει. Δίνουν τα πάντα ο ένας για τον άλλον και στον αγωνιστικό χώρο. Επίσης είναι όλοι φίλοι εκτός γηπέδου. Αυτό το πνεύμα, σε συνδυασμό με τις ικανότητές τους ως ποδοσφαιριστές, αποτελεί ένα πολύ ελπιδοφόρο μείγμα. Προσθέστε επίσης την φανταστική υποστήριξη του κόσμου και την ατμόσφαιρα εντός και εκτός έδρας, καθώς και έναν προπονητή πολύ χαρισματικό τακτικά και θα δείτε γιατί η Λέστερ έχει δημιουργήσει κάτι το τόσο ιδιαίτερο».

Όλα αυτά φυσικά δεν χτίζονται από τη μία μέρα στην άλλη, ούτε αρκεί ένα καλοκαίρι. Δεν είναι απλό να κατανοήσει κανείς τα όσα έκανε ο Σριβανταναπράμπα για τη Λέστερ. Δύο χρόνια πριν την αγοράσει, υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην τρίτη κατηγορία. Ήταν μια ομάδα των Μίντλαντς που ζούσε όχι με το άγχος του προγραμματισμού της επόμενης μέρας, αλλά του αν θα υπάρχει επόμενη ημέρα. Σε αντίθεση με άλλους, έκανε όλες τις κινήσεις του σεβόμενος την ιστορία και την παράδοση της ομάδας. Δεν προσπάθησε ποτέ να της αλλάξει όνομα, σήμα, έδρα. Δεν σταμάτησε να επενδύει ούτε μετά το πρωτάθλημα, κάνοντας το ίδιο και για την τοπική κοινωνία. Δύο εκατομμύρια σε νοσοκομείο για παιδιά, ένα στο τμήμα ιατρικής του πανεπιστημίου της πόλης. Προφανώς, υπήρξαν αποφάσεις του που δεν άρεσαν στο ευρύ κοινό, όπως η απομάκρυνση του Ρανιέρι, όμως ο δεσμός του με τον κόσμο ήταν εξαιρετικός. Φρόντιζε να κάνει πράγματα γι' αυτούς, μαζικά κεράσματα, πικ νικ για τα παιδιά, μικρά πράγματα που έφεραν κοντά την ιδιοκτησία της ομάδας με την οπαδική της βάση. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι άλλαξε τη μοίρα της ομάδας και ότι ο ποδοσφαιρικός προγραμματισμός προλείανε το έδαφος για την μεγάλη επιτυχία. Και η κούπα που στολίζει από το 2016 την τροπαιοθήκη της θα το θυμίζει στις νεότερες γενιές.

Δεν παίζουν, φυσικά, μπάλα οι ιδιοκτήτες και οι πρόεδροι. Όμως το θαύμα δεν θα μπορούσε να συντελεστεί χωρίς την παρουσία του. Και ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα αν όχι η ίδια η κατάκτηση; Το καλοκαίρι, από τη Μόσχα, ο Ντμίτρι Μπουλίκιν, ο Ρώσος φορ που κόντεψε να αφήσει την Εθνική του 2004 εκτός ομίλων, για να κατακτήσει στη συνέχεια τον τίτλο, μου είχε πει κάτι απλό, αλλά πολύ σημαντικό. «Αυτό που μάθαμε και θυμόμαστε από την Ελλάδα του 2004 είναι ότι μια ομάδα που δεν είναι φαβορί μπορεί να κερδίσει μια μεγάλη διοργάνωση. Πάντα περιμένουμε την έκπληξη από τότε και γι' αυτό μας αρέσει το ποδόσφαιρο».

Ο Βιχάι Σριβανταναπράμπα έχασε λεφτα, έμαθε από τα λάθη του, επέλεξε έναν προπονητή που ερχόταν ως αποτυχημένος από την Εθνική Ελλάδας και εμπιστεύτηκε ένα πολυμελές επιτελείο που στελέχωσε το ποδοσφαιρικό τμήμα. Κι εκείνοι, μαζί με τον Ιταλό, πήραν πρωτάθλημα με ένα μικρόσωμο αμυντικό χαφ που δεν ήξερε κανείς, με έναν επιθετικό που δούλευε σε εργοστάσιο φορώντας «βραχιολάκι», έναν «μάγο» που μεγάλωσε δύσκολα, έχασε τον πατέρα του όταν ήταν 15 και άκουγε να του λένε συνεχώς ότι είναι «πολύ αδύναμος για να τα καταφέρει στην Αγγλία». Με δύο στόπερ που χλευάστηκαν για την ταχύτητά τους, με έναν μέσο και έναν τερματοφύλακα που δεν τους πίστεψαν ποτέ οι μεγάλοι του Μάντσεστερ, με ένα σύνολο που για αρκετό καιρό άκουγε σχεδόν από παντού μόνο μια ατάκα. «Πότε θα σκάσει η φούσκα;».

Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Λέστερ είναι ότι απέδειξε πως η μαγεία του ποδοσφαίρου παραμένει ζωντανή ακόμα και σήμερα, όπου οι αποστάσεις των μεγάλων από τους μικρομεσαίους αυξάνονται ακόμα περισσότερο, όπου οι ομάδες γίνονται αυτοκρατορίες και τα ποσά για μεταγραφές ξεπερνούν τη λογική. Έδειξε πως πάντα θα υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας, που αποτελεί τον εν δυνάμει καλύτερο αμυντικό χαφ του κόσμου και κανείς δεν τον έχει ανακαλύψει, γιατί δεν συνεργάζεται με μεγαλομάνατζερ. Πως ποτέ δεν είναι αργά για να ακολουθήσεις το όνειρό σου και να φτάσεις στην κορυφή, όπως έκανε ο Βάρντι. Ότι «εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο», που έλεγε και ο Γκαλεάνο. Ή ένα κοπάδι από αγρίμια. Η ποδοσφαιρική Λέστερ έκανε μια πόλη να βιώσει το όνειρο και μια ολόκληρη κοινωνία να πιστέψει ξανά. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της.

«Foxes never quit», έγραφε χαρακτηριστικά στο τούνελ των αποδυτηρίων, πριν πατήσεις χορτάρι. Δεν θα τα παρατήσουν ούτε τώρα, όποιο κι αν είναι το επίσημο ανακοινωθέν...