Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με το mega-deal ανάμεσα σε Γιουβέντους και Μίλαν, ήταν μια καλή ευκαιρία για να διαβάσει κανείς τα πάντα. Τα νεότερα γύρω από τις συζητήσεις των δύο ομάδων, το τι κερδίζει και τι χάνει ο καθένας, τα οικονομικά δεδομένα, τις αναλύσεις για το σκεπτικό της κάθε πλευράς και όλα τα σχετικά. Μέσα σε όλα αυτά, όταν πια το deal είχε κλείσει, σε μια ιστοσελίδα που ασχολείται με τους Ροσονέρι, έγραφαν την εξής ατάκα: «Οταν λέμε η Μίλαν στους Μιλανίστι, δεν εννοούμε απαραίτητα ότι ο προπονητής ή οι παίκτες θα πρέπει να είναι έτοιμοι για την Curva. Εννοούμε ότι αυτοί που στελεχώνουν το κλαμπ, θα πρέπει να συμπεριφέρονται όπως οι Μιλανίστι, να συμπεριφέρεται επιτέλους η Μίλαν ως Μίλαν». Το συγκεκριμένο σημείο το είχαν γράψει προς υπεράσπιση του Λεονάρντο -ο οποίος είχε... λερώσει το βιογραφικό του με την Ιντερ- και ήταν σωστό. Ακόμη πιο σωστό όμως, ήταν το να επιστρέψει ο Πάολο Μαλντίνι. Ο ένας που συνδυάζει τέλεια το συναίσθημα με τη λογική, τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά, το DNA της μεγάλης ομάδας.

Ο λόγος που τα συνδυάζει αυτά τόσο άψογα ο Μαλντίνι, είναι επειδή... είναι η Μίλαν. Είναι η προσωποποίηση της Μίλαν που προσπαθούσε να αφήσει πίσω της τα πιο δύσκολα χρόνια και να σταθεί ξανά στα πόδια της, για να αρχίσει ξανά να αισιοδοξεί και να στοχεύει στα πάντα με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αυτά τα "πάντα" που ήθελαν οι Ροσονέρι τα κατέκτησαν, με τον Πάολο να είναι ο predestinato πιτσιρικάς, μετά ένας σύγχρονος αριστερός μπακ, στη συνέχεια ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου, ακολούθως ο αρχηγός και τελικά η leggenda. Το σύμβολο, ο άνθρωπος που σήμαινε και σημαίνει Μίλαν. Το γιατί δε χρειάζεται να αναλυθεί, αφενός γιατί η απαρίθμηση των επιτευγμάτων του και των τίτλων του θα είναι κουραστική, αφετέρου γιατί να μπεις στη διαδικασία να... παρουσιάσεις τον αμυντικό Μαλντίνι αποτελεί ύβρις. Ολα αυτά ο παντοτινός αρχηγός των Ροσονέρι τα πέτυχε, τα κατέκτησε, τα κατοχύρωσε, τα δικαιολόγησε και τα απέδειξε με όσα έκανε από τον Ιανουάριο του 1985 στο Ούντινε, ως ένα 16χρονο παιδάκι, μέχρι τον Μάιο του 2009 στη Φλωρεντία, όταν ήταν πλέον 41χρονος.

Για 1/4 του αιώνα ο «ωραίος Πάολο», γιατί όταν λέμε τα συνδύαζε όλα εννούμε ότι τα συνδύαζε όλα, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κερδίζει μονομαχίες με αντιπάλους, να σηκώνει τρόπαια, να βάζει τους νεότερους στη λογική του mondo Milan, να σπάει ατομικά ρεκόρ, να δείχνει και να εισπράττει σεβασμό, να γίνεται ο αρχηγός των αρχηγών. Ο ενθουσιασμός που υπάρχει σήμερα όμως για την επιστροφή του στους Ροσονέρι, δεν οφείλεται ή δε θα πρέπει να οφείλεται σε τίποτα από όλα αυτά, αλλά σε όλα όσα δεν έκανε ο Μαλντίνι από το 2009 κι έπειτα. Τότε που απέδειξε ότι όσο λογικός, ισορροπημένος και κλάση ήταν στο γήπεδο, άλλο τόσο ήταν και εκτός. Αν δεν ήταν, θα έκανε ό,τι μπορούσε για να πάρει αμέσως πόστο στο κλαμπ, επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί το όνομα του. Θα στήριζε τον Αντριάνο Γκαλιάνι ή την Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι για να τα έχει πάντα καλά με τα αφεντικά, θα έβγαινε να κάνει κριτική στις άσχημες σεζόν για να έχει πάντα με το μέρος του τον κόσμο και το λαϊκό αίσθημα που έβραζε με διοίκηση-προπονητές-παίκτες, θα έλεγε "ναι" στην περσινή πρόταση των Κινέζων και θα... καβαλούσε κι αυτός το κύμα ενθουσιασμού που υπήρχε στη Ροσονέρα πλευρά της πόλης τότε.

Ο Μαλντίνι, όμως, δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Δε θέλησε να πάρει κανένα πόστο για να δώσει πάτημα στους καμένους που τον είχαν κράξει στο «αντίο» του στο San Siro επειδή θεωρούσαν ότι εκμεταλλεύεται τη Μίλαν, προειδοποίησε τον Γκαλιάνι ότι με την πολιτική του οδηγεί το κλαμπ στα βράχια, απέφυγε να δώσει στήριγμα στη Μπάρμπαρα γιατί ήξερε ότι δε γινόταν να "χωριστούν" οι Γκαλιάνι-Μπερλουσκόνι στο μυαλό του, έδειξε τον μέγιστο σεβασμό στους προπονητές και στους παίκτες που προσπαθούσαν να πετύχουν στόχους που αντικειμενικά ήταν πάνω από τις δυνατότητες τους και γι'αυτό δεν τους πέτυχαν, είπε «όχι» στον Γιόνγκχονγκ Λι γιατί κατάλαβε από νωρίς ότι το project του δεν είχε καμία τύχη. Και κάνοντας τα όλα αυτά, ο Μαλντίνι σεβάστηκε σε απόλυτο βαθμό τον εαυτό του, την ιστορία του και τον δεσμό του με την ομάδα του. Σεβάστηκε το πώς έχει ο ίδιος τη Μίλαν στο μυαλό του. Και το πώς θέλει να την ξαναδεί.

Θα γίνει αυτό; Πιθανότατα ναι, αν μπούμε στη λογική ότι στη ζωή όλα κάνουν κύκλους. Δε θα είναι εύκολο, δε θα είναι γρήγορο και δεν είναι κάτι που μπορεί να πετύχει μόνος του ο Πάολο Μαλντίνι. Η επιστροφή του, όμως, ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζονταν όλοι αυτοί τη στιγμή, γιατί αυτή η επιστροφή δίνει credibilita στο project των Αμερικανών του Elliott, δίνει πόντους στον Λεονάρντο, δίνει σιγουριά στον Γκατούζο ότι θα τον αντιμετωπίσουν (αν τα πράγματα δεν πάνε καλά) με τον σεβασμό που του αξίζει, δίνει στους ποδοσφαιριστές μια φιγούρα που προκαλεί δέος, δίνει στους τιφόζι έναν καλό λόγο για να πιστεύουν ότι γίνονται σωστά ή στέρεα βήματα, δίνει στους Ροσονέρι τον αρχηγό που τους έλειψε και δίνει και σε όλους τους υπόλοιπους, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουν, έναν καλό λόγο για να θυμηθούν ξανά τι σεβασμό δικαιούται η Μίλαν...