Η Ιταλία είναι μια χώρα στην οποία μπορείς να δεις σουρεαλιστικές καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα. Στην πολιτική, στο Βατικανό, στον αθλητισμό γενικότερα και στο ποδόσφαιρο ειδικότερα. Γενικά, καταστάσεις που λες ότι δεν γίνεται να υπάρχουν, υπάρχουν και υπάρχουν και με τρόπο, με στυλ που να σου αρέσουν στο τέλος. Σουρεαλιστικό εντελώς, αλλά δεν σου αρέσει αυτό, είναι ο αποκλεισμός της εθνικής Ιταλίας από το Μουντιάλ της Ρωσίας αλλά οι Ιταλοί, επειδή είναι Ιταλοί, βρίσκουν τον τρόπο να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να κάνουν κάτι ακόμη πιο σουρεαλιστικό: Ομοσπονδιακό προπονητή τον Ρομπέρτο Μαντσίνι. Και τότε έρχεται η στιγμή που ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις ποτέ, αρχίζεις να βλέπεις με άλλο μάτι τον «Μάντσιο»...

Ως ποδοσφαιριστής ο Μαντσίνι υπήρξε παικτάρα. Κι όταν λέμε παικτάρα, εννοούμε παικτάρα. Μπαλαδόρος, στυλάτος, έβλεπε γήπεδο, είχε μυαλό, σκόραρε εύκολα, πέτυχε πράγματα και θαύματα στη Σαμπντόρια, με ή χωρίς τον Τζανλούκα Βιάλι. Ο "διόσκουρος", άλλωστε, άφησε νωρίτερα το λιμάνι της Γένοβας για να πάει στη Γιουβέντους. Ο Μαντσίνι έμεινε στους Μπλουτσερκιάτι... ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο, για να συνεχίσει στη συνέχεια στη Λάτσιο. Ως ποδοσφαιριστής ο Ρομπέρτο έδωσε στις ομάδες του και γενικά στο Calcio πολύ περισσότερα από όσα πήρε, οπότε αν δεχθούμε τη λογική πως "αν κάνεις κάτι καλό θα σου επιστραφεί στο πολλαπλάσιο", μπορείς να δώσεις μια εξήγηση για όσα ζει από τη στιγμή που αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του. Και πάλι, όμως, έρχεται η ώρα που απορείς με το αν αξίζει τόσα πολλά. Δεν έχει και σημασία όμως. Γιατί ακόμη κι αν δεν τα αξίζει, ο Μαντσίνι για κάποιο λόγο τα ζει και αυτό, στο φινάλε, σε κάνει να τον αποθεώνεις.

Συναίσθημα που δεν έχει ζήσει, είναι η αλήθεια, ως προπονητής. Κι αυτό κάνει ακόμη πιο... γ@μ@το το γεγονός ότι καταφέρνει πάντα να είναι στον άφρο. Η δουλειά του στον πάγκο της Φιορεντίνα ή της Λάτσιο ήταν πολύ καλή, τόσο ώστε να τον εμπιστευθεί ο Μάσιμο Μοράτι το καλοκαίρι του 2004, αναθέτοντας του την Ιντερ. Αν γύριζε τον χρόνο πίσω, ο Presidente μάλλον δε θα το έκανε ποτέ. Πανηγύρισε μεν πρωταθλήματα, αλλά αυτό του 2006-07 δε θα μπορούσε να το χάσει ακόμη κι αν πάλευε για να το χάσει. Αυτό της επόμενης σεζόν παραλίγο να το χάσει όντως, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Ο Μαντσίνι τη σεζόν 2007-08 ανακοίνωσε παραίτηση μετά τον αποκλεισμό από τη Λίβερπουλ, ανακάλεσε την παραίτηση του πολύ γρήγορα, απείλησε ξανά με παραίτηση προς το τέλος της σεζόν και τελικά περίμενε όσο έπρεπε για να σπάσει τα νεύρα του Μοράτι και να πάρει, ως πρωταθλητής, αποζημίωση για την απόλυση του!

Και μετά τους Νερατζούρι αρχίζει να χτίζει το μύθο του ως ένας προπονητής που καταφέρνει πάντα, μα πάντα, να βρίσκει προέδρους που ήταν έτοιμοι να του κάνουν όποια χάρη ήθελε στα μεταγραφικά. Πώς και γιατί τον εμπιστεύονταν όλοι, είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Ακόμη και ο ίδιος, μάλλον, θα απορεί όταν το σκέφτεται, αλλά θα το διασκεδάζει ταυτόχρονα. Οπως διασκεδάζει με το να υπενθυμίζει, όταν μιλάει στους Ιταλούς δημοσιογράφους, ότι κανείς από όσους πέρασαν από τον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτι έπειτα από αυτόν, δεν τον ξεπέρασε σε επιτυχίες. Πλακώθηκε και τα ξαναβρήκε με τον Μπαλοτέλι κάμποσες φορές, έριξε μια 6άρα στο Old Trafford για τον θυμάται ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ανάγκασε τον Σκωτσέζο να παρατείνει κατά ένα χρόνο την αποχώρηση του επειδή του πήρε στο τελευταίο λεπτό της σεζόν 2011-12 το πρωτάθλημα, κατάφερε να φύγει από την Αγγλία σαν... κυνηγημένος στο τέλος, πήγε στην Τουρκία για να αναλάβει τη Γαλατασαράι, έκανε πλάκα στον Αντόνιο Κόντε και στη Γιουβέντους πετώντας την έξω από τους ομίλους του Champions League, επέστρεψε στην Ιντερ με τον αέρα του πρώην πρωταθλητή που μπορεί να επαναφέρει την ομάδα στις επιτυχίες, έφυγε ως αποτυχημένος κι από εκεί στο τέλος, πήγε στη Ζενίτ των πολλών χρημάτων και δεν έκανε τίποτα κι εκεί.

Κι όμως, ο Ρομπέρτο έχει καταφέρει, όπως προαναφέραμε, να είναι πάντα στον αφρό. Να είναι πάντα περιζήτητος. Να είναι βαρύ όνομα στο μυαλό των ανθρώπων της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Μιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, για να μην ξεχνιόμαστε, που δεν έχει ακόμη νέο πρόεδρο μετά την αποχώρηση του Κάρλο Ταβέκιο. Σουρεάλ κι αυτό. Οχι περισσότερο, όμως, από το γεγονός ότι ο Μαντσίνι θα είναι, όπως παραδέχονται όλοι πλέον, ο νέος προπονητής της εθνικής ομάδας. Εχει λογική; Για να απαντήσεις σε αυτό, πρέπει πρώτα να δεις τα δεδομένα... Και τα δεδομένα είναι ότι η Ιταλία, ως εθνική ομάδα, είναι αυτή τη στιγμή στον πάτο, στη χειρότερη κατάσταση της τα τελευταία 60 χρόνια και παράλληλα θα πρέπει να κάνει ανανέωση, να προχωρήσει στο "αύριο" βασιζόμενη στους νεαρούς, οι οποίοι πάντως έχουν ταλέντο. Είναι, όμως, ο "Μάντσιο" ο κατάλληλος για να τη χτίσει αυτή την ομάδα; Αδιάφορο προς το παρόν.

Αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή, είναι ότι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι για ακόμη μία φορά έχει καταφέρει να βρει καλή δουλειά. Και αυτή τη δουλειά, το ξέρουμε όλοι, θα τη λατρέψει. Τι καλύτερο για τον Ρομπέρτο από το να φοράει το κασκόλ του, μπλε πλέον, για να κάνει βόλτα από γήπεδο σε γήπεδο; Τορίνο, Μιλάνο, Ρώμη, Φλωρεντία, Νάπολη, Γένοβα, Μπέργκαμο, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, θα είναι και ο Μαντσίνι. Και θα είναι ως ο αρχηγός όλων, ο προπονητής των Ατζούρι, αυτός που θα πάει για να βλέπει παίκτες, αγώνες, να σχολιάζει προπονητές, συστήματα, να δίνει τις συμβουλές του, να κάνει τις εκτιμήσεις του κλπ. Πάντα με το μαλλί αγέρωχο, πάντα με το κασκόλ στο λαιμό, με το στυλάκι του Ιταλού που ξέρει ποιος είναι, τι θέλει και πώς θα το... ρίξει.

Ο Μαουρίτσιο Σάρι, βέβαια, θα τις έχει τις αμφιβολίες του για το τελευταίο, αλλά μικρή σημασία έχει. Ή μάλλον, καμία σημασία δεν έχει. Αυτό που μετράει πλέον, είναι ότι στην πιο δύσκολη στιγμή της εθνικής Ιταλίας, αυτός που αναλαμβάνει να τη σώσει είναι ο Μαντσίνι. Σουρεαλιστικό; Ναι. Το καλύτερο όμως, είναι ότι δεν έχουμε δει ακόμη... το καλύτερο. Γιατί ο συνδυασμός "Ιταλία στον πάτο" και "Ρομπέρτο Μαντσίνι", είναι απλά μαγικός. Μπορεί να αποτύχει εντελώς και να δημιουργηθούν θρύλοι για τη θητεία του που θα αντέξουν για δεκαετίες, μπορεί όμως -με κάποιο τρόπο- να πετύχει κιόλας. Και κάτι τέτοιο δε θα είναι μόνο σουρεαλιστικό, αλλά και η επιβεβαίωση πως αφού έκανε τόσα καλά ως ποδοσφαιριστής, του άξιζε κάτι ακόμη καλύτερο ως προπονητής. Είθε να είναι στον πάγκο της Σκουάντρα Ατζούρα. Ελάχιστοι το πιστεύουν, αλλά Ρομπέρτο είναι αυτός, άρα σίγουρα δε θα πλήξει κανείς σε αυτή τη νέα περιπέτεια του...