Οταν έχει τελειώσει 0-0 ένα Γιουβέντους-Ιντερ και οι Νερατζούρι φεύγουν από το Τορίνο με βαθμό, ως πρωτοπόροι και αήττητοι, αλλά συνειδητοποιείς ότι δεν χαλιέσαι πολύ, ψάχνεις να βρεις τι γίνεται. Τα ενδεχόμενα, πάνω-κάτω, είναι τα εξής... Είτε "ωριμάζεις" και δεν είσαι κάφρος 24 ώρες το 24ωρο, είτε σκέφτεσαι ότι είναι καλό για τη δουλειά να γίνεται ένας χαμός στη Serie A, είτε έχεις αρχίσει και τα χάνεις ή να καίγεσαι περισσότερο από όσο πρέπει, είτε έχεις αρχίσει να βαριέσαι το να είσαι σίγουρος από νωρίς ότι θα το πάρει πάλι η Γιουβέντους το πρωτάθλημα. Δεν ξέρεις τι από όλα αυτά είναι το χειρότερο, αλλά όταν νικάει και η Ρόμα την Κάλιαρι στο 94' και το πρώτο που λες στο γραφείο είναι «όλοι μαζί μέχρι το τέλος, έτσι γαμ... η Serie A», καταλαβαίνεις ότι μάλλον αυτό θέλεις. Να πάμε όλοι μαζί ως το τέλος και εκεί ας γίνει ό,τι είναι να γίνει...

Το «ας γίνει ό,τι είναι να γίνει», βέβαια, σκέφτεσαι ότι μπορεί να έρθει η στιγμή που θα το μετανιώσεις. Ναι, βαρετό το να παίρνεις το scudetto και να μην το πανηγυρίζεις όσο θα περίμενες, αλλά να το χάσεις; Θα την φας την πίκρα σου, όταν αυτό γίνει. Από την άλλη, όμως, σκέφτεσαι την... λύσσα με την οποία θα θες το επόμενο πρωτάθλημα και γίνεσαι πιο διαλλακτικός. Στο κάτω-κάτω, αν το χάσεις, θα είναι από τη Νάπολι. Ομάδα που πάντα έχεις θετική διάθεση απέναντι της λόγω του Ντιέγκο. ΟΚ, μπορούν να σε φέρουν στα πρόθυρα εγκεφαλικού όταν θα αρχίσουν να σε κατηγορούν για τα πάντα, αλλά από την άλλη θα πρέπει να είσαι και πολύ stronzo για να μην αναγνωρίσεις αφενός ότι ως νότιοι μάλλον έχουν λόγο να θεωρούν εαυτούς αδικημένους από την Ιταλία, αφετέρου ως Παρτενοπέι αξίζουν να πάρουν κάποια στιγμή αυτή τη χαρά για την δουλειά που έχουν κάνει όλα αυτά τα (πολλά) χρόνια.

Γράφοντας την λέξη "δουλειά", μάλλον η χειρότερη λέξη ή έννοια στην ιστορία της ανθρωπότητας, το μυαλό σου πάει στο Μιλάνο. Αυτό το Μιλάνο που κάποτε ευχόσουν να εξαφανιστεί ποδοσφαιρικά και τώρα θέλεις να το δεις να εμφανίζεται ξανά. Να εμφανίζεται κανονικά όμως και όχι μόνο στις δηλώσεις τον Αύγουστο. Η μεταγραφή του Μπονούτσι και τα σχόλια που ακολούθησαν στην Ιταλία, από οπαδούς ή παράγοντες, ήταν αρκετά για να σε κάνουν να θυμηθείς ότι μπορείς να αντιπαθήσεις τους Ροσονέρι. Κι αυτό δεν γράφεται με μίσος, καφρίλα κλπ. Ο Κόντε κάποτε, επειδή είναι οπαδός, είπε ότι «η Γιουβέντους δεν έχει δικαίωμα να είναι συμπαθητική, γιατί αν είναι συμπαθητική σημαίνει ότι δεν νικάει». Στην αρχή είχε πλάκα, μετά είχε κι άλλη πλάκα, αλλά τώρα δεν είναι και τόσο ωραίο να βλέπεις με συμπόνοια τους οπαδούς της Μίλαν για όσα περνάνε ή με συμπάθεια την προσπάθεια της Ιντερ να βγει στο Champions League, επειδή ξέρεις ότι δεν θα γίνει περισσότερο απειλητική. Κι ας παίρνει Χ στο Τορίνο.

Το Μιλάνο το θες ζωντανό και δυνατό, επειδή σου δίνει κι εσένα ζωή και δύναμη. Κι επειδή το θες ξανά δυνατό, εύχεσαι να δουλέψουν σωστά από εδώ και πέρα και στις δύο πλευρές της πόλης και να έρθει όσο πιο σύντομα γίνεται η στιγμή που η Ιντερ θα χάνει από την Σασουόλο και θα χαίρεσαι επειδή θα έχεις... έννομο συμφέρον και όχι επειδή έτσι πρέπει, επειδή έμαθες από παλιά ότι όταν χάνουν βαθμούς αυτοί είναι μια καλή μέρα για το πρωτάθλημα. Απλά, η διαδικασία επιστροφής των Μιλανέζων, θέλεις να είναι το ίδιο κουραστική, δύσκολη και τελικά όμορφη, όπως της ομάδας σου. Μάτρι-Βούτσινιτς-Κουαλιαρέλα-Μπέντνερ (και τον Γενάρη Ανελκά) έπαιρνες κάποτε, επειδή για αυτούς έφταναν τα λεφτά που έβγαζες ως κλαμπ. Δεν ήταν και η... φαντασίωση του οπαδού, αλλά τουλάχιστον η επιστροφή βασίστηκε σε πραγματικές βάσεις και όχι σε φανταστικές. Μακάρι να δουλέψουν σωστά και στο Μιλάνο μέσα στο 2018 και να μην περιμένουν ότι θα έρθει ξανά ένας Σίλβιο κι ένας Μάσιμο για να ξοδεύουν όσα χρειάζονται και όταν φύγουν να αφήσουν, τελικά, οικονομικά ερείπια...

Οχι ότι δεν τα αγαπούν στην Ιταλία τα ερείπια. Εχει πολλά τέτοια η Serie A. Στο Μουντιάλ του 1990, για παράδειγμα, έβλεπες τα γήπεδα κι ένιωθες ένα δέος. Σχεδόν 30 χρόνια μετά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, βλέπεις ακριβώς τα ίδια... Είναι στην κουλτούρα των Ιταλών η αγάπη προς την παράδοση και όλα τα σχετικά, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουν απόφαση ότι η ζωή προχωράει και να προχωρήσουν κι αυτοί. Και να προχωρήσουν γκρεμίζοντας αντιλήψεις δεκαετιών ή τουλάχιστον να τις... ξεχάσουν για λίγο, για όσο χρειάζεται ώστε να γίνουν όσα πρέπει να γίνουν για να εκσυγχρονιστεί η επιχείρηση Calcio. Ας παραβλέψουν το γεγονός ότι ο Ανιέλι είναι ο επιτυχημένος πρόεδρος της Γιουβέντους και ας μείνουν στο "επιτυχημένος πρόεδρος", μπας κι ακούσουν καμία πρόταση του. Επιχειρηματίας είναι, (περισσότερα) λεφτά θέλει να βγάλει, αλήθεια λέει ότι θέλει καλύτερο πρωτάθλημα. Ας ανοίξουν, επιτέλους, τον δρόμο στον Παλότα και τους άλλους Αμερικάνους της Ρόμα για να φτιάξουν το νέο γήπεδο, το οποίο θα δώσει σούπερ δυναμική λόγω της Ρώμης που πάντα θα πουλάει σε όλα τα επίπεδα. Ας... γλυκάνουν κάπως τους Κινέζους της Ιντερ για να μην απογοητευτούν αν κάτι στραβώσει, ας στηρίξουν όσους παράγοντες μικρότερων ομάδων δουλεύουν σοβαρά και ας εκδιώξουν από το ποδόσφαιρο τους όσους δεν το κάνουν πλέον. Ας σκεφτούν, για να το πούμε απλά, όπως οι ανταγωνιστές τους στα άλλα πρωταθλήματα: Πάνω από όλα η προστασία και η διαφήμιση του προϊόντος. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο με το VAR, το οποίο δικαίως -τις περισσότερες φορές, τουλάχιστον- κάνει έξαλλο τον Ιντσάγκι.

Κι αφού θα τα κάνουν όλα αυτά, βασικά τίποτα δεν θα κάνουν αλλά λέμε τώρα, ας τους φωτίσει ο Θεός στις εκλογές για την ποδοσφαιρική ομοσπονδία και στην επιλογή του νέου προπονητή της εθνικής ομάδας. Ας είναι το 2018 η τελευταία χρονιά μεγάλης διοργάνωσης με απούσα την Σκουάντρα Ατζούρα...

Buon anno a tutti!