Mamma mia!

Κάθε άθλημα που σέβεται τον… εαυτό του έχει το δικό του «Game of the Century», δεν χωρεί αμφιβολίας περί τούτου κύριε, όπως έλεγε με σόλοικο τρόπο η Μαρία Κωνσταντάρου στην κωμωδία «Αχ αυτή η γυναίκα μου»!

Στα γρήγορα και στα πρόχειρα θυμάμαι κάμποσα από δαύτα…

Στο ποδόσφαιρο, τον ημιτελικό του Μουντιάλ στις 17 Ιουνίου του 1970 στην Πόλη του Μεξικού ανάμεσα στην Ιταλία και στη Γερμανία που έληξε με 4-3 στην παράταση…Στο μπάσκετ, τον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά στις 9 Σεπτεμβρίου του 1972 στο Μόναχο με το θρίλερ των τριών δευτερολέπτων, το καλάθι του Αλεξάντερ Μπέλοφ, τον θρίαμβο των Σοβιετικών με 51-50 και την πρώτη ήττα των Αμερικανών μετά από 36 χρόνια…

Στο σκάκι κωδικοποιήθηκε ως τέτοιος η μάχη ανάμεσα στον τότε 13χρονο Μπομπ Φίσερ και τον Ντόναλντ Μπάιρν στις 17 Οκτωβρίου του 1956 στη Νέα Υόρκη.

Για το γουότερ πόλο δεν το συζητώ: το ματς του αιώνα είναι αυτό που θα ξαναπαιχθεί αύριο στη Γκουανγκζού και όπως άλλες δυο φορές στο παρελθόν θα κρίνει ποια από τις δυο ομάδες θα ρουφήξει μετά το νερό της πισίνας και το νέκταρ από το ιερό δισκοπότηρο…
Αυτός ο Μεσογειακός τελικός ξαναπαίχθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1994 στο «Foro Italico» της Ρώμης, όπου η Ιταλία επικράτησε της Ισπανίας με 10-5 και στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου, αλλά οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι σε εκείνο το απόγευμα της 9ης Αυγούστου του 1992 στην πισίνα «Bernati Picornell» της Βαρκελώνης…

Αυτό κι αν είναι το ματς του αιώνα!

Στις 5 Αυγούστου οι Ιταλοί και οι Ισπανοί είχαν αναμετρηθεί στην πρώτη φάση του Ολυμπιακού Τουρνουά, στο πλαίσιο του Β’ ομίλου, στον οποίο συμμετείχε και η Ελλάδα και αναδείχθηκαν ισόπαλοι με 9-9. Τέσσερις ημέρες αργότερα βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω στον τελικό, με δέλεαρ το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, που και οι δυο το λιμπίζονταν, το λαχτάραγαν και ξεροστάλιαζαν μπροστά του για πολλούς και διαφόρους λόγους…

Ο βασικότερος εξ αυτών ήταν η (ελέω του εμπάργκο του ΟΗΕ) απουσία των Γιουγκοσλάβων, οι οποίοι είχαν πάρει τη σκυτάλη από τους Σοβιετικούς και… λυμαίνονταν πλέον τα χρυσά μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις. Μάλιστα την προηγούμενη χρονιά οι λεγάμενοι είχαν πετύχει το νταμπλ τον μεν Ιανουάριο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Περθ, τον δε Αύγουστο (παρά την αποχώρηση των Κροατών τις παραμονές της διοργάνωσης) στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας! Και στους δυο εκείνους τελικούς οι Γιουγκοσλάβοι νίκησαν τους Ισπανούς, οι οποίοι έναν χρόνο αργότερα είχαν την ευκαιρία να πάρουν το αίμα τους πίσω και μάλιστα όχι όπου κι όπου αλλά μέσα στο σπιτικό τους!

Στην αντίπερα όχθη η Ιταλία είχε αποτύχει το 1991, ωστόσο ο (γεννημένος στο Βελιγράδι, αλλά Κροάτης) μέγας μάγιστρος Ράτκο Ρούντιτς που υπήρξε ο ηθικός αυτουργός των θριάμβων των «Ορλοβι» ήταν βέβαιος πως με τη συμπλήρωση δυο ετών από την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας, θα έδρεπε τους καρπούς…

Εκείνο το απόγευμα η ατμόσφαιρα ήταν έντονη και ηλεκτρισμένη. Στις εξέδρες του«Πικορνέλ» στοιβάζονταν, κρεμασμένοι κιόλας σαν τσαμπιά από σταφύλια, 18.000 θεατές, ενώ σε περίοπτη θέση καθόταν σε πλήρη απαρτία όλη η βασιλική οικογένεια, με επικεφαλής τον Χουάν Κάρλος και ένα ολόκληρο έθνος αδημονούσε για το χρυσό μετάλλιο…

Απέναντι στον Ρούντιτς βρισκόταν ένας συμπατριώτης του, ο μετέπειτα προπονητής του Ολυμπιακού (2000-01) Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς, ο οποίος επειδή τυφλωνόταν από τον ήλιο (καθότι ο τελικός άρχιζε στις 16:45) κοουτσάριζε φορώντας Ray-Ban γυαλιά!
Ήταν τόσο σφοδρή η επιθυμία των Ισπανών να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ώστε δέχθηκαν (όχι δα και αγόγγυστα) τη μαρτυρική δοκιμασία στην οποία τους υπέβαλε ο «Μάτουτα» και μάλιστα αποτέλεσε την αφορμή να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Regreso Al Infierno» (Επιστροφή στην κόλαση).

Σε αυτό αποτυπώνονται τα βασανιστήρια που περιελάμβαναν επί καθημερινής βάσεως προπόνηση οκτώ ωρών με 10 χιλιόμετρα τρέξιμο, 12 χιλιόμετρα μέσα στην πισίνα με κολύμπι και τακτική (φορώντας μάλιστα κοντομάνικα μπλουζάκια), μια ώρα γυμναστική και μιάμιση ώρα βάρη!!!

Στο βιβλίο του «Todos mis hermanos» (Όλα τα αδέρφια μου), ο Μανουέλ Εστιάρτε περιγράφει με λεπτομέρειες αυτή την κολασμένη προετοιμασία την οποία υπέφεραν στο βωμό του χρυσού μεταλλίου, αλλά πήγε στράφι! Ο τελικός εξελίχθηκε από την πρώτη στιγμή σε μια σκυλομαχία, αλλά φαινόταν πως το άγχος και η πίεση έπνιγαν τους οικοδεσπότες. Το Settebello προηγήθηκε με 4-2, με 6-3 και με 7-5, αλλά η πίεση από τον κόσμο και τα σφυρίγματα του Ολλανδού Αλφρεντ Βαν Ντορπ και του Κουβανού Εουχένιο Μαρτίνεθ επέτρεψαν στους Ισπανούς να ισοφαρίσουν σε 7-7, χάρη στο γκολ που πέτυχε ο Μιγκέλ Οτσα, 34 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη.

Οι Ιταλοί διαμαρτύρονταν από την αρχή για τη διαιτησία, μάλιστα μετά το γκολ της ισοφάρισης κάποιος από τον πάγκο φώναξε «είσαστε κλέφτες», αλλά το δράμα μόλις άρχιζε… Μετά από τέσσερα επτάλεπτα λοιπόν (1-0, 3-2, 2-3, 1-2) οι δυο ομάδες θα έλυναν τις διαφορές τους στην παράταση, μα τούτο θα αργούσε πολύ να συμβεί… Στα δυο τρίλεπτα της πρώτης παράτασης δεν σημειώθηκε κανένα γκολ και το σκορ παρέμεινε ως είχε (7-7). Τα δυο τρίλεπτα της δεύτερης παράτασης έμοιαζαν με μια αιωνιότητα στην οποία συνέβησαν τα πάντα όλα, εκτός από το να αναδειχθεί ο νικητής!

Τα πάντα όλα στην κυριολεξία…

Στα 42’’ ο Μάριο Φιορίλο κτύπησε στον Μανουέλ Εστιάρτε στο φρύδι και οι διαιτητές έδωσαν πέναλτι. «Ήμουν ζαλισμένος και δεν σούταρα πολύ δυνατά, αλλά ευτυχώς ο Ατόλικο δεν μπόρεσε να αποκρούσει» διηγείται ο Εστιάρτε. Η Ισπανία προηγήθηκε με 8-7 και τότε ο Ματουτίνοβιτς ρίσκαρε ζητώντας από τους παίκτες του να παίξουν pressing στην άμυνα. «Δεν έπρεπε να πιέσουμε, αλλά αφού αυτή ήταν η εντολή, την ακολουθήσαμε» σχολιάζει πάλι ο Εστιάρτε. Οι επιφυλάξεις και οι αντιρρήσεις του επιβεβαιώθηκαν όταν στα 33΄΄ ο Τζόρντι Σανς χρεώθηκε με αποβολή και στα 20’’ ο Αλεσάντρο Μπόβο πέταξε την μπάλα στον Μασιμιλιάνο Φερέτι που σκόραρε με παίκτη παραπάνω και έφερε ξανά το ματς στα ίσια (8-8).

Στην ανάπαυλα μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης παράτασης, κουβέντα στην κουβέντα, άρχισαν τα σπρωξίματα μπροστά από τη γραμματεία. Ξαφνικά παίκτες και των δυο ομάδων βγήκαν από το νερό και άρχισαν να πλακώνονται στο ξύλο! Η συμπλοκή γενικεύθηκε, μπήκαν στον καυγά και οι δυο προπονητές και μάλιστα ο Ματουτίνοβιτς έσπρωξε τον Ρούντιτς και οι δυο τους είπαν διάφορα λογάκια ανακατεύοντας τα… γενεαλογικά δένδρα τους (sic).

Mετά τα «πίτσκου μάτερι», τις σπρωξιές και τις μπουνιές τα πράγματα άρχισαν να ηρεμούν. Αυτή τη φορά δεν γέμισε με αίματα η πισίνα, όπως είχε συμβεί στον αλήστου μνήμης ημιτελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1956 στη Μελβούρνη ανάμεσα στους Σοβιετικούς και στους Ούγγρους, τον εφεξής καλούμενο «Blood in the Pool»!

Οι διαιτητές και ο επιτετραμμένος της FINA αποφάσισαν να κάνουν… γαργάρα τα επεισόδια και δεν απέβαλαν κανέναν από τους παίκτες και τους προπονητές. «Όλα αυτά είναι μέρος της διασκέδασης» σχολίασε εκ των υστέρων ο Ματουτίνοβιτς. «Σπρώχτηκαν δυο παλιοί φίλοι, αυτό είναι όλο» είπε στωικά ο Ρούντιτς.

Μετά τις α λα μπέιζμπολ εικόνες, οι δυο ομάδες ξαναγύρισαν στη ρουτίνα τους. Οι δυο προπονητές επέστρεψαν στους πάγκους τους και επί (7+7) παίκτες ξανάπεσαν στο νερό για να συνεχίσουν μια παρτίδα που εξελισσόταν στην επιτομή του ψυχοδράματος!
Το πρώτο τρίλεπτο της τρίτης παράτασης απέβη άκαρπο και οι δυο ομάδες συνέχισαν να μάχονται, με τους παίκτες να νιώθουν πως σιγά σιγά τους εγκαταλείπουν οι δυνάμεις τους…

Aπέμεναν τριάντα δυο δευτερόλεπτα για τη λήξη του έκτου τρίλεπτου των παρατάσεων και στην επίθεση που έμελλε να λύσει τον γόρδιο δεσμό και να επιφέρει τη λύτρωση. Ο Μάρκο Ντ’ Αλτρούι πάσαρε την μπάλα στον Μαξ Φερέτι που βρισκόταν στα δυο μέτρα, αλλά οι Ισπανοί του έκαναν παγίδα και τον εγκλώβισαν. Τότε ο Ιταλός φουνταριστός είδε αμαρκάριστο τον Φερντινάντο Γκαντόλφι στον οποίο έλαχε ο κλήρος να γίνει ο από μηχανής Θεός…

Ένα σουτ, η μπάλα σπαρτάρησε στα δίχτυα του συχωρεμένου Χεσούς Ρογιάν (ο οποίος υπέφερε από κατάθλιψη και αυτοκτόνησε στις 11 Μαρτίου 2006 πέφτοντας από την ταράτσα ενός κέντρου θεραπείας κοντά στη Βαρκελώνη) και τα ουρλιαχτά του Γκαντόλφι ακούστηκαν μέχρι τη (γενέτειρα του) Γένοβα!

Ελλείψει του κανονισμού του «ξαφνικού θανάτου» ο τελικός δεν είχε λήξει ακόμα. Μετά το γκολ οι Ισπανοί είχαν την κατοχή της μπάλας και μια τελευταία ευκαιρία να μείνουν ζωντανοί. Τρία δευτερόλεπτα προτού ακουστεί η κόρνα ο Πέδρο Γκαρσία έκανε το σουτ, η μπάλα «έγλειψε» το δοκάρι του Ατόλικο και τετέλεσται!

Μετά από 46 καθαρά λεπτά αγώνα οι Ιταλοί απογειώνονταν στον έβδομο ουρανό, ενώ την ίδια στιγμή ο Εστιάρτε έβαζε τα κλάματα και έκρυβε με τα χέρια του το πρόσωπο του, στην εικόνα που έγινε εξώφυλλο την επόμενη μέρα στην εφημερίδα «El Mundo Deportivo»…

Το 9-8 σηματοδότησε τον τρίτο θρίαμβο των Ιταλών σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ θα ακολουθούσαν οι θρίαμβοι τους στο FINA Cup του 1993 στην Αθήνα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1993 στο Σέφιλντ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1994 στη Ρώμη και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1995 στη Βιέννη. Στην αντίπερα όχθη οι Ισπανοί θα έπρεπε να περιμένουν μια τετραετία για να πάρουν το αίμα τους πίσω, το 1996 στην Ατλάντα, κόντρα στους Κροάτες, ενώ στο καπάκι στέφθηκαν πρωταθλητές κόσμου το 1998 στο Περθ και το 2001 στη Φουκουόκα.

Ιδού οι συνθέσεις αυτού του μυθικού αγώνα:
ΙΤΑΛΙΑ: Φραντσέσκο Ατόλικο, Αλεσάντρο Μπόβο, Σάντρο Καμπάνια 2, Μάριο Φιορίλο, Φραντσέσκο Πόρτσιο, Μασιμιλιάνο Φερέτι 4, Κάρλο Σίλιπο, Μάρκο Ντ’ Αλτρούι, Γκιουζέπε Πόρτσιο, Πάολο Καλνταρέλα 2, Αμεντέο Πομίλιο, Φερντινάντο Γκαντόλφι 1, Τζιάνι Αβεράιμο. Προπονητής: Ράτκο Ρούντιτς
ΙΣΠΑΝΙΑ: Χεσούς Ρογιάν, Μανουέλ Εστιάρτε 3, Ντανιέλ Μπαγιάρτ, Τζόρντι Σανς, Σαλβαδόρ Γκόμεθ 1, Μιγκέλ Οτσα 1, Πέδρο Γκαρθία 2, Σερχι Πεδρερόλ, Μάρκο Αντόνιο Γκονζάλεθ, Ρούμπεν Μισαβίγια, Γιοσεπ Πικό, Ρικάρντο Σάντσεθ, Μανουέλ Σιλβέστρε. Προπονητής: Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς.

Οι μερακλήδες του γουότερ πόλο και όσοι έχουν υπομονή και δυο ώρες για… χάσιμο, μπορούν να παρακολουθήσουν όλο το θρίλερ με ένα κλικ.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι τρέφω τρομερή αδυναμία στο γουότερ πόλο και έχω δει πολύ, μα παρά πολύ από δαύτο στη ζωή μου. Ήμουν παρών σε πέντε Ολυμπιακά Τουρνουά, σε τέσσερα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, σε τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, σε τελικούς των Κυπέλλων Ευρώπης και δεν συμμαζεύεται… Δυστυχώς δεν ήμουν εκεί, εκείνο το απόγευμα, αλλά έχω πάρει τη… μεθαδόνη μου από τις διηγήσεις του Σάντρο Καμπάνια, όσο καιρό καθόταν στον πάγκο της Εθνικής και αύριο θα ξαναπαίξει (ως προπονητής πλέον και όχι ως παίκτης) το déjà vu του θρίλερ του ’92.

Δεν έχω παράπονο όμως. Ο καλός Θεός με ευλόγησε και η αγαθή επαγγελματική τύχη με αξίωσε να παρακολουθήσω δια ζώσης και να περιγράψω κιόλας στην τηλεόραση ένα εφάμιλλο ψυχόδραμα και μάλιστα εις διπλούν, για να μην πω εις το… δωδεκαπλούν!

Στις 23 Αυγούστου του 1986 το τελευταίο βράδυ του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος εξελίχθηκε σε ένα θρίλερ διαρκείας: στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο η Σοβιετική Ένωση νίκησε τις ΗΠΑ με 8-6 μετά από δυο παρατάσεις (τέσσερα τρίλεπτα), ενώ στον επιγενόμενο μεγάλο τελικό η Γιουγκοσλαβία γράπωσε το χρυσό μετάλλιο νικώντας με 12-11 την Ιταλία μετά από τέσσερις, με τον Ιγκόρ Μιλάνοβιτς να σκοράρει τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του όγδοου έξτρα τρίλεπτου!

Μamma mia, που λένε και οι Ιταλοί…