Ο 21χρονος κολυμβητής από τη Kεφαλλονιά πάσχει από δυστροφία κωνίων του αμφιβληστροειδούς, μία πάθηση, την οποία ανακάλυψε σε ηλικία 15 ετών. Έως τότε η ζωή του ήταν δύσκολη χωρίς να έχει γίνει εξακριβωθεί ο λόγος που συμβαίνει αυτό, αφού έχει αδύναμη όραση, χωρίς να πάσχει από τις κλασικές παθήσεις των ματιών, όπως τη μυωπία και τον αστιγματισμό.

Πριν λίγο καιρό ο πρωταθλητής του Φιλόξενου Ζακύνθου μετείχε για πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην κολύμβηση και πιο συγκεκριμένα στα 100μ. ύπτιο κατηγορίας S13 και 100μ. πρόσθιο της κατηγορίας SB13 και μιλά για την εμπειρία που άλλαξε μεταξύ άλλων και τα σχέδια του για την επόμενη τετραετία...

Πως ήταν η πρώτη παρουσία σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση στην οποία έχω μετάσχει έως τώρα. Έπεσα κατευθείαν στα βαθιά! Προκρίθηκα τελευταία στιγμή, ως επιλαχών, αφού στη δική μου κατηγορία προκρίνονταν 11 αθλητές κι εγώ είχα τον 12ο χρόνο. Έτσι, λίγες ημέρες πριν από την αναχώρηση έμαθα ότι θα αγωνιστώ κι εγώ.

Ευτυχώς, είχα σταματήσεις τις προπονήσεις μόλις 4 ημέρες πριν. Αγωνιστικά είμαι πολύ ευχαριστημένος από την παρουσία μου, καθώς τερμάτισα 6ος στο πρόσθιο, με χρόνο κοντά στο ατομικό μου ρεκόρ.

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ήταν εμπειρία ζωής, την οποία στόχος μου είναι να ξαναζήσω το 2020.
Φυσικά, επόμενη πρόκληση είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μεξικού.

Μόνο όταν ζήσεις από κοντά ένα τόσο μεγάλο γεγονός μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο του. Είναι απίστευτο να βρίσκεσαι με 4.000 αθλητές στο Ολυμπιακό Χωρίο και ομολογώ ότι στην αρχή δεν είχα καταλάβει που βρισκόμουν.

Εκείνο όμως που θα θυμάμαι για πάντα είναι η Τελετή Έναρξης, στο Μαρακανά. Ήταν ανεπανάληπτη στιγμή, το να βλέπεις τόσες χιλιάδες κόσμου να είναι τόσο ενθουσιώδεις. Ανατρίχιασα!»

Πόσο δυσκολεύει την καθημερινότητα σου το πρόβλημα υγείας που έχεις;
«Όταν με βλέπει κάποιος δεν καταλαβαίνει ότι έχω πρόβλημα στα μάτια. Έχω συμβιβαστεί με αυτά που με ενοχλούν και γι αυτό προσπαθώ να τα αποφεύγω, φορώντας γυαλιά ηλίου ή μεγεθύνοντας τα γράμματα με φακό όταν διαβάζω.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σεβασμός στα άτομα με αναπηρίες και δυστυχώς η κατάσταση δεν είναι καλύτερη ούτε στους χώρους άθλησης. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στη δική μου περίπτωση, όσο ανθρώπων που έχουν σοβαρά κινητικά προβλήματα.

Ίσως γι αυτό οι άνθρωποι με αναπηρίες να είναι τόσο δυνατοί χαρακτήρες. Έχουν μάθει να αντεπεξέρχονται σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Δυστυχώς, η κοινωνία μας δεν βλέπει τους ανθρώπους με αναπηρία όπως βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, αλλά τους αντιμετωπίζει με λύπηση, το οποίο είναι το τελευταίο που θέλουν.

Σε ότι αφορά στο δικό μου πρόβλημα, διαγνώστηκε όταν ήμουν 15 ετών, παρότι σύμφωνα με τους γιατρούς κατά πάσα πιθανότητα το είχα εκ γενετής. Με ενοχλεί το έντονο φως και δυσκολεύομαι στην ανάγνωση και την αναγνώριση προσώπων, γι αυτό και δεν οδηγώ.
Όταν κάποιος δεν με ξέρει δεν του περνά από το μυαλό ότι έχω πρόβλημα, όμως υπάρχει…»

Το γεγονός ότι το πρόβλημα όρασης που έχεις σου επιτρέπει να αυτοεξυπηρετείσαι, σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ό,τι και ένας αρτιμελής αθλητής;
«Ναι είναι γεγονός ότι κατεβαίνω σε διοργανώσεις αρτιμελών αθλητών για να παίρνω κούρσες και να κερδίζω εμπειρίες. Κολυμπάω από 4 ετών και μέχρι να διαγνωστεί το πρόβλημα μου, μετείχα κανονικά σε αγώνες αρτιμελών αθλητών.

Είχα σταματήσει τον πρωταθλητισμό, για τρία χρόνια και ξεκίνησα ξανά πριν από δύο. Ήταν η εφηβεία, ήταν και οι απαιτήσεις της σχολής και έκανα κι εγώ την επανάσταση μου, όμως μετά απ’ όσα έζησα στο Ρίο θέλω να αφοσιωθώ στο να είμαι στο Τόκιο το 2020 και να είμαι καλύτερος».

Ποιο είναι το αντικείμενο των σπουδών σου;
«Φοιτώ στο ΤΕΙ Καρδίτσας διαιτολογία και διατροφολογία. Προσπαθώ λοιπόν να εφαρμόζω τις γνώσεις μου στις απαιτήσεις που έχω κάνοντας πρωταθλητισμό. Είναι γνωστό ότι οι κολυμβητές τρώμε πολύ, οπότε προσπαθώ να μην κάνω ατασθαλίες.

Ανέκαθεν ήθελα να κάνω ένα επάγγελμα που να έχει σχέση με τα παραϊατρικα επαγγέλματα, γιατί μου αρέσει να βοηθώ τους ανθρώπους. Αν δεν είχα μπει σε αυτή τη σχολή θα είχα επιλέξει είτε φυσιοθεραπεία, είτε λογοθεραπεία».

Η μητέρα σου, Αλεξία Μωραΐτου είναι και προπονήτρια σου, πόσο δύσκολο είναι για εσένα και εκείνη να έχει αυτόν το διττό ρόλο;
«Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, με τη μητέρα μου έχουμε μία μοναδική σχέση. Δεν είναι εύκολο να είναι και προπονήτρια μου, όμως τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα έχουμε καταφέρει πολύ καλά.

Παρά τα όποια προβλήματα μπορεί να παρουσιάζονται μεταξύ μας την ώρα της προπόνησης, έχουμε πολύ μεγάλη αδυναμία ο ένας στον άλλο κι έτσι καταφέρνουμε πάντα να έχουμε εποικοδομητική συνεργασία.

Η αλήθεια είναι ότι είμαι ο μικρός κακομαθημένος της οικογένειας, είμαι και αγόρι και ως γνωστόν, οι μαμάδες έχουν αδυναμία στα αγόρια τους…

Η σκληρή προπόνηση απαιτεί πίεση και πόνο και γνωρίζουμε και οι δύο ότι για να επιτευχθεί το στόχος να ανέβουμε πιο ψηλά απαιτείται υπομονή και επιμονή».