Ομορφιά, χάρη, αρμονία. Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο νου στο άκουσμα της ρυθμικής γυμναστικής. Ελάχιστοι είναι όμως εκείνοι που γνωρίζουν πόσος μόχθος και προσπάθεια απαιτείται ώστε το αποτέλεσμα να περιγράφεται από τις παραπάνω λέξεις.

Πόσες κορίνες πρέπει να φας στο κεφάλι από ύψος 4-5 μέτρων, μέχρι να φτάσεις να την πιάσεις σωστά, πόσες κορδέλες έχουν δεθεί κόμπος έως ότου καταφέρεις να τη δεις να στροβιλίζεται...

Η Βαρβάρα Φίλιου μας μίλησε για τη ζωή της που έχει ταυτιστεί με το άθλημα που αγαπά.

«Ξεκίνησα την ρυθυμική 13 χρόνια πριν, σε ηλικία επτά ετών, στον Ολυμπιακό Ρυθμό Αργυρούπολης. Η ενασχόληση μου με αυτό το άθλημα ήταν τυχαία. Στα τέσσερα ξεκίνησα πατινάζ, έκανα 3,5 χρονια στο Μοσχάτο και όταν έκλεισε το παγοδρόμιο το πήρα πολύ βαριά. Η μαμά μου, Ελεονόρα Μαρίνοβα, ήταν αθλήτρια της ενοργανης γυμναστικής, πολύ καλή αθλήτρια με διακρίσεις, παρότι δεν είχε βγει στο εξωτερικό. Αποφάσισε λοιπόν, να με πάει ενόργανη, είχε προσπαθήσει και παλιότερα, αλλά δεν ήθελα και είπε να το δοκιμάσει για ακόμη μία φορά. Πάλι η Βαρβάρα δεν ήθελε... Έκανα δύο μήνες με το ζόρι. Ευτυχώς της είπαν ότι δεν κάνω για ενόργανη και να δοκιμάσω ρυθμική και έτσι κι έγινε», λέει η μόνιμη πρωταθλήτρια Ελλάδας και συνεχίζει για το πως βρέθηκε να κάνει ρυθμική.

«Οι πρωτες εντυπώσεις της ρυθμικής ήταν οι καλύτερες. Λάτρεψα δε, την κορδέλα, αυτό γιατί με το που μπήκα στο γυμναστήριο είδα μία κοπέλα να κάνει κορδέλα. Αμέσως είπα ότι εγώ θα κάνω αυτό το άθλημα. Ξεκίνησα σιγά σιγά χωρίς υψηλούς στόχους για διακρίσεις και κυρίως χωρίς να ξέρω τις απαιτήσεις του αθλήματος για να πρωταγωνιστήσεις. Οι προπονήτριες μου άρχισαν να μου λένε ότι είμαι καλή και ότι έχω δυνατότητες να διακριθώ αν δουλέψω.

Το καλοκαίρι που ήμουν 8 χρονών, δούλεψα όλο το καλοκαίρι, χωρίς να πάω διακοπές και τον επόμενο χρόνο βγήκα πρωταθλήτρια Ελλάδας στην κατηγορία παγκορασίδων, από τότε μέχρι και φέτος είμαι 11 φορές πρωταθλήτρια Ελλάδας. Έχω μία 4η θέση στο παγκόσμιο, 8η ευρωπαική, 2η μεσογειονίκης και το μόνο που μου λείπει είναι να γίνω ολυμπιονίκης. Εκεί εστιάζεται η προσοχή μου, στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016».

Το να ασχολείσαι με την ρυθμική γυμναστική σημαίνει λίγο πολύ να συμβιβάζεσαι με την αδικία. Στους μεγάλους αγώνες υπάρχει ανέκαθεν μπλοκ χωρών, που βρέξει χιονίσει θα είναι στα μετάλλια, ακόμη και όταν η εκτέλεση των προγραμμάτων τους είναι κατώτερη άλλων. Η
20χρονη γυμνάστρια υπογράμμισε ότι αυτό είναι κάτι που έχει αποδεκτεί: «Αυτό είναι μία σκληρή πραγματικότητα, την οποία όμως έχω αποδεκτεί. Πολλές φορές τυγχάνει να έχεις πρόγραμμα καλύτερο από συναθλήτρια σου και να είσαι εκτός μεταλλίων.

Έτσι, έχασα και το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Έμεινα εκτός βάθρου για 0,010 βαθμούς. Δηλαδή για το τίποτα, απλώς κάποιος κριτής αποφάσισε-ήθελε τη Λευκορωσία στα μετάλλια και έτσι έγινε.

Ξέρω πια ότι επειδή είμαι από την Ελλάδα δεν θα έχω τα αποτελέσματα που έχει μία αθλήτρια από την Ρωσία, Αζερμπαιτζάν, Ουκρανία και Λευκορωσία. Δυστυχώς, πια με δείχνουν με το δάκτυλο και μου λένε ότι η χώρα μου έχει σοβαρά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα και δεν μπορεί να με στηρίξει. Τα ξέρω αυτά, αλλά εγώ αθλήτρια είμαι... Μέχρι και το 2004, οταν έβγαινε η Ελλάδα, όλοι στέκονταν προσοχή, όπως συμβαίνει τώρα με τη Ρωσία».

Εν ολίγοις αν θες να διακριθείς δεν πρέπει να αφήνεις τίποτα στην τύχη και αυτό ακριβώς κάνει και η Βαρβάρα Φίλιου, η οποία προπονείται με τη Ρωσίδα, Γκριγκόρεβνα και την Βουλγάρα, Ιλίεβα, «Βασικά ζω και προπονούμαι στη Μόσχα. Εκεί ζω και προετοιμάζομαι, μαζί με την εθνική ομάδα της Ρωσίας. Βασική προπονήτρια μου είναι Λαρίσα Γκριγκόρεβνα, η οποία είναι διεθνής κριτής.
Το 95% των κριτών στη ρυθμική γυμναστική είναι και προπονήτριες. Το διάστημα που έχουμε αγώνες όπως τώρα, έρχομαι στην Ελλάδα, όπου προπονούμαι υπό τις οδηγίες της Ιρίνα Ιλίεβα, η οποία ήταν ομοσπονδιακή όταν το άθλημα στην Ελλάδα μεσουρανούσε. Κατεβήκαμε μαζί στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και είμαι πολύ ικανοποιημένη, αφού είναι φοβερά έμπειρη και υπάρχει συνεννόηση».

Στη διάρκεια της συνέντευξης η Βαρβάρα Φίλιου ανέφερε πολλές φορές τις λέξεις στόχος, προσήλωση, προσπάθεια. Η γεννημένη πρωταθλήτρια ξεκινά να εξηγεί τι αγαπά περισσότερο στην ρυθμική και καταλήγει να μιλά για τον πρωταθλητισμό: «Κάθε άθλημα έχει τη δική του χάρη, στη ρυθμική με μάγεψε η εικόνα της αθλήτριας που είδα να κάνει κορδέλα. Πέρα από αυτά όμως για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να βάζεις στόχους, να προσπαθείς γι αυτούς και να τους πραγματοποιείς. Ο πρωταθλητισμός σε βοηθάει να έχεις κίνητρο. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ στον αθλητισμό. Βέβαια είμαι τυχερή γιατί οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου για να στηρίζουν τις επιλογές μου και να με καθοδηγούν.

Ο αθλητισμός, για τα 20 που είμαι τώρα με έχει ωριμάσει. Από τα 15 και ξέρω τι μου γίνεται. Μέσω της προσπάθειας και των αγώνων μου έχουν δοθεί περισσότερες ευκαιρίες να καταλάβω τον εαυτό μου και τη ζωή, απ' ότι αν είχα διαλέξει να ακολουθήσω τα γράμματα και το σχολείο. Οι εμπειρίες που έχω από τα ταξίδια ο κόσμος που έχω γνωρίσει είναι μεγάλο σχολείο.

Έχω στερηθεί πολλά, όπως να μην βγω με τους φίλους μου, γιατί είχα προπόνηση και έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς, αλλά δεν μετανιώνω για κάτι. Αντίθετα, θεωρώ ότι είμαι τυχερή και ευχαριστώ τους γονείς μου που μου έδειξαν το δρόμο, για το πόσο πιστή πρέπει να είμαι στην προσπάθεια και στο στόχο μου.

Θα μπορούσα λόγω των προνομίων να διαλέξω ανάμεσα σε πολύ καλές σχολές, όμως είμαι ταγμένη στο άθλημα που αγαπώ και αυτό θέλω να υπηρετήσω ακόμα και όταν τελειώσω ως αθλητρια. Αυτή τη στιγμή έχω πάρει απαλλαγή από τα ΤΕΦΑΑ, έως ότου πετύχω το στόχο μου που δεν είναι άλλος από την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Διάβασμα και μουσική είναι ο ιδανικός τρόπος για να περνά η Βαρβάρα Φίλιου τον ελεύθερο χρόνο της: «Μου αρέσει να διαβάζω μυθιστρήματα και να ακούω μουσική. Αγαπημένο μου βιβλίο είναι το Twilight και οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι που πρόσφατα διάβασα. Σε ότι αφορά στη μουσική ακούω τα πάντα εκτός από ροκ. Μου αρέσουν πολύ οι λάτιν χοροί, μάλιστα για πολλά χρόνια κάθε σαββατοκύριακο έκανα ιδιαίτερα μαθήματα. Φυσικά λατρεύω να βγαίνω με τους φίλους μου βόλτες και φυσικά σινεμά».