Επιστροφή στον τόπο που δοξάστηκε

Τέτοιες ημέρες πέρσι ξεκινούσαν πολλοί Έλληνες tennis fans για το Λονδίνο και την O2 Arena, το σπίτι των ATP Finals για να απολαύσουν πέρα από τους καθιερωμένους ήρωες του αγαπημένου μας σπορ και την πρώτη ελληνική συμμετοχή, τον Στέφανο Τσιτσιπά να έχει κλείσει θέση στο ραντεβού των κορυφαίων.

Η ψυχολογία μας θυμάμαι εκτός από τη χαρά του ταξιδιού (τόσο μακρινή χαρά πια) ήταν και ο ενθουσιασμός για το βάπτισμα του πυρός του παιδιού από την Βουλιαγμένη έχοντας χαμηλές προσδοκίες για την παρθενική του εμφάνιση στο μπλε χολιγουντιανό σκηνικό της O2 Arena. Ήμασταν βέβαιοι ότι ο Στέφανος θα έκανε μια ψαρωμένη πρώτη συμμετοχή αλλά θα είχαμε τη χαρά να τον απολαμβάνουμε για πολλά χρόνια να πρωταγωνιστεί.

Ο μικρός είχε άλλη άποψη! Σαν να πήρε ένα extra κίνητρο από την παρουσία τόσων ελληνικών σημαιών στην κερκίδα, απαντώντας με εκπληκτικούς πόντους στις παροτρύνσεις που ακούγονταν από την υποφωτισμένη κερκίδα και αποφασισμένος να μπει από την πρώτη του χρονιά στο ρόλο που ομοσπονδία και χορηγοί του επιφυλάσσουν για το μέλλον: Πρωταγωνιστής.

Σύμμαχοί του η γρήγορη επιφάνεια, οι αγώνες στα νικηφόρα 2 set, το υγιές κορμί του που πάντα είναι ζητούμενο στο τέλος μιας σεζόν και η υψηλή τενιστική του φόρμα, απαραίτητη για ένα flash tournament μιας γρήγορης εβδομάδας. Πραγματοποίησε μια αψεγάδιαστη τενιστική εβδομάδα με σχεδόν αλάνθαστο παιχνίδι από τη baseline, σταθερότατο backhand που πάντα δίνει extra αυτοπεποίθηση και δύναμη ειδικά σε όσους χτυπούν με ένα χέρι, service που μπορούσε να χτίσει πάνω του γρήγορους πόντους και άνοιγμα του γηπέδου και τέλος τρέξιμο, πολύ τρέξιμο από αυτό που αποκαρδιώνει τον αντίπαλο και τον οδηγεί σε εξεζητημένες προσπάθειες και αβίαστα (αν υπάρχουν τέτοια) λάθη.

Κάθε αγώνας του ήταν αντικείμενο ανάλυσης από τη δική μας παρέα στα café, στα brunchάδικα και στα εστιατόρια της Portobello Road, του Camden, του Soho, του Covent Garden και των άλλων αγαπημένων σημείων του Λονδίνου. Ο απόλυτος θρίαμβος της τενιστικής μας αποστολής: μικροί θρίαμβοι του Στέφανου κάθε μέρα, μεγάλες απολαυστικές βόλτες στην αγαπημένη πόλη που μόλις είχε στολιστεί για τις γιορτές.

Η Κυριακή του τελικού είχε ήδη δημιουργήσει μια γιορτινή ανυπομονησία, η Σταχτοπούτα είχε πάρει θέση στο πάρτι απέναντι στον φανταστικό Αυστριακό Ντόμινικ Τιμ, με το φονικό drive και την ακατάβλητη επιμονή και υπομονή. Δεν ήταν εύκολος αντίπαλος κι όπως πήγε το ματς έδειξε, πως θα μπορούσε και θα ήταν εξίσου δίκαιο να κατακτήσει τον τίτλο. Δεν ήταν όμως ένας από τους Big Three για να κουβαλήσει ο Στέφανος κάποιο σύμπλεγμα θαυμασμού, φόβου ή κατωτερότητας, ήταν απλά ένας πολύ ικανός παίχτης χωρίς το προφίλ του ανίκητου.

Ο αγώνας είχε τα πάνω και τα κάτω του, τον Στέφανο να μην απογοητεύεται από κανένα προβάδισμα του Αυστριακού και στο τέλος να επικρατεί απλά γιατί το αποφάσισε: η πρώτη φορά μπορούσε να είναι παραπάνω από μια συμμετοχή, μπορούσε να είναι ένας θρίαμβος κι έτσι έγινε. Όσοι Έλληνες βρέθηκαν στις κερκίδες δε θα ξεχάσουν ποτέ αυτή τη βραδιά, όσοι τυχεροί δημοσιογράφοι το έζησαν από μέσα, ευλογούν την επαγγελματική τους επιλογή και δυνατότητα να βρεθούν εκεί και ένας ολόκληρος κίτρινος πλανήτης απόλαυσε τη γέννηση του νέου Βασιλιά του Λονδίνου.

Οι ATP Finals ξεκινούν για τελευταία φορά (;) στο λατρεμένο Λονδινάκι πριν ταξιδέψουν την επόμενη χρονιά στο βασανισμένο ιταλικό βορρά και στο Τορίνο. Θα τους απολαύσουμε μέρα μέρα από την οθόνη πια περιμένοντας κάτι που δε μοιάζει ακριβώς με απατηλό όνειρο άλλα σε έναν πολύ δύσκολο να επαναληφθεί θρίαμβο. Είναι ήδη θριαμβευτικό το δίνει ο Στέφανος κάθε χρόνο το παρών στο ραντεβού των γιγάντων, θα ήταν ακόμα πιο θριαμβευτικό να είμαστε κι εμείς παρόντες 