Η Εθνική που σκόρπισε

Πριν φύγουμε όλοι από την Ελλάδα, οι κακοί και οι καλοί, οι αθώοι και οι ένοχοι, οι δίκαιοι και οι άδικοι, πριν αδειάσει τελείως η χώρα και μείνει βορά των απρόσκλητων και των αναίσθητων, έφυγε πριν από εμάς η Εθνική Ελλάδας. Μέσα σε ένα χρόνο.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο Μιχάλης Κακογιάννης.

Ο Θανάσης Βέγγος. Ο Γιάννης Δαλιανίδης.

Ο Νίκος Παπάζογλου. Η Δόμνα Σαμίου. Ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης.

Ο Φαίδων Ματθαίου, αν πρέπει να μιλήσω για αθλητικά.

Άνθρωποι που είχαν τη δύναμη να ενώσουν όλους τους Έλληνες. Με την τέχνη τους. Με το βλέμμα τους. Με το μυαλό τους. Με τη μπέσα τους. Με τον ανδρισμό τους. Με την ψυχή τους. Με την αλήθεια τους.

Μας άφησαν πιο φτωχούς, εμάς τους πτωχούς.

Τους αποχαιρετήσαμε με γνήσια θλίψη και βαθιά συγκίνηση. Ολοι ενωμένοι. Χωρίς να μας νοιάζει τι καπνό φουμάρει ο διπλανός.

Πήγαν να συναντήσουν τον Eλύτη. Τον Ξυλούρη. Το Χατζιδάκι. Τη Μελίνα. Το Μπιθικώτση.

Μας άφησαν να βασανιζόμαστε πίσω από τα τζάκια που ξαναγεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους για να μετατρέψουν σε στάχτες ό,τι απέμεινε από την Ελλάδα. Τους Καραμανλήδες. Τους Παπανδρέου. Τους Μητσοτάκηδες. Τους Πάγκαλους.

Μη φεύγετε ακόμη. Μείνετε λίγο. Σας χρειαζόμαστε.

Πόσοι έμειναν πίσω, ικανοί να ενώσουν αυτόν τον κακόμοιρο λαό τώρα που ζούμε τη ζωή εν τάφω; Δυό τρεις άνθρωποι, μόνο αυτοί θα ακούσουν ένα πάνδημο «αντίο» όταν έρθει η ώρα να φύγουν για το τελευταίο ταξίδι. Από εκείνους που ξέρει ο κοσμάκης, τουλάχιστον.

Ο Μίκης, πάω να γράψω, αλλά και αυτόν θα βρεθούν έξυπνοι να τον χλευάσουν. Ο Μανώλης Γλέζος.

Ο Νίκος Γκάλης.

Τους άλλους μεγάλους δεν τους δείχνει η τηλεόραση ούτε τους χωράει η ρημάδα η δημόσια ζωή. Ο Εμμανουήλ Κριαράς. Ο Δημήτρης Νανόπουλος. Τους περισσότερους, τους καλύτερους, δεν τους χωράει ούτε η Ελλάδα. Θα τους βρείτε στα πανεπιστήμια της Εσπερίας.

Η Εθνική Ελλάδας δεν μένει πια εδώ. Αποδεκατίστηκε. Αποψιλώθηκε.

Και τέσσερις-πέντε αθλητές τώρα που το σκέφτομαι: να ποιοι μπορούν να σκορπίσουν μερικά, στιγμιαία έστω, χαμόγελα. Αλλά κι αυτοί πάνε και μπλέκουν με τους άπλυτους και με τους άξεστους, με τις εξέδρες του μίσους. Τους καταπίνει η Ελλάδα με τον τρόπο της. Τους κάνει να μη θέλουν να τη βλέπουν. Να μη καταδέχονται τη σημαία της και τη φανέλα της.

Το σκέφτομαι και με πιάνει ντροπή. Να είσαι ο Μητροπάνος και να τραγουδάς μόνο στο σπίτι σου. Ξένα.

Τ’ακούτε κύρε Διαμαντίδη; Για εσάς το γράφω κι ας ξέρω ότι δεν σας αρέσει. Ζωή να’χετε, γερός να είστε, εκατό χρόνια να ζήσετε, εσείς είστε ο Μητροπάνος, ο Μίκης, ο Γλέζος του ελληνικού αθλητισμού. Ο ζωντανός του θρύλος. Εσείς και μερικοί από τους συνοδοιπόρους σας. Ο Θοδωρής, ο Βασίλης, ο Αντώνης, ο Νίκος. Το ταλέντο σας δεν ανήκει στον εκάστοτε εργοδότη σας, αλλά σε όλους τους Έλληνες. Ούτε καν στον ίδιο σας τον εαυτό.

Εφ’όσον προικιστήκατε με το χάρισμα να μοιράσετε λίγα ψίχουλα παρηγοριάς με μοναδικό τίμημα κάποια ψιχία κόπωσης, έχετε την υποχρέωση να το κάνετε. Εχετε την υποχρέωση να το θέλετε. Θα έχετε άφθονο χρόνο για να ξεκουραστείτε αργότερα. Δεν σας παρακαλάμε, δεν θα σας στρώσουμε κόκκινο χαλί. Ούτε όμως θα σας πετάξουμε εμείς μάρμαρα και ύβρεις. Αλλού συμβαίνουν αυτά, όχι στην Εθνική.

Πρέπει να το καταλάβετε μόνος σας. Η δική σας αναχώρηση είναι πρόωρη και αδικαιολόγητη. Ελάτε. Θα σας περιμένουμε.