Παναγιώτης “Spinnerakos” Γρηγορίου: Πρωταθλητής drift και ΑμΕΑ (pics & vid)

Φανταστείτε έναν ΑΜΕΑ αθλητή του μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξίδιο, να κερδίζει ριμπάουντ από αρτιμελείς συναθλητές του. Την ίδια εικόνα σε αγώνα χάντμπολ, με τον παραπληγικό παίκτη κορυφαίο σκόρερ.

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα θα σκεφτείτε. Κι όμως γίνονται. Προφανώς όχι από όλους, αλλά γίνονται. Χρειάζεται τρομερό διανοητικό, βιολογικό και ψυχολογικό μέταλλο, ωστόσο η περίπτωση του Παναγιώτη Γρηγορίου -κατά τον αγωνιστικό κόσμο του αυτοκινήτου “Spinnerakos”- αποδεικνύει ότι το αδύνατον μπορεί να γίνει δυνατό.

Βλέπετε ο Παναγιώτης Γρηγορίου αρχικά σκαρφάλωσε ένα Γολγοθά για να καταφέρει να φτιάξει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο με “αναπηρικές” προδιαγραφές, στη συνέχεια πέρασε από τις Συμπληγάδες της εκπαίδευσης της αγωνιστικής οδήγησης μόνο με τα χέρια και τέλος έπρεπε να ελίσσεται συνεχώς ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των προκαταλήψεων, αλλά και των ίδιων των προβλημάτων υγείας που δημιουργεί μια τέτοια σοβαρή αναπηρία. Κατάφερε όμως να κερδίσει το ελληνικό πρωτάθλημα Drift του 2018 στην κατηγορία Street Legal και να ανανεώσει την ελπίδα μας στα υπερφυσικά φαινόμενα.

​

Αν ο κ. Γρηγορίου ζούσε στην Αμερική, ήδη η Marvel ή η Disney θα είχαν κάνει τη ζωή του ταινία - υπό τη μορφή ενός υπέρ ήρωα, που μετέτρεψε το μεγάλο του μειονέκτημα σε πλεονέκτημα και “καθαρίζει” κάθε κακό οδηγώντας με το πλάι τις νύχτες στη Μητρόπολη.

Στο μικρό μας χωριό από την άλλη, ο Παναγιώτης παλεύει με την καθημερινότητα. Χωρίς όμως να τον πτοεί. Πυροδοτώντας ακόμα περισσότερο το αίσθημα του θαυμασμού απέναντί του, καθώς κλείνει τη συνέντευξή του με μια φράση που δείχνει έναν άνθρωπο εξαιρετικά δυνατό, αποφασιστικό αλλά και προσγειωμένο ταυτόχρονα: “Όταν τα ‘φώτα’ θα σβήσουν και τα κύπελλα σκονιστούν εύχομαι και ελπίζω πως αυτό το μήνυμα θα συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει”. Είμαστε σίγουροι, όπως θα είναι και όλοι οι αναγνώστες μας στο τέλος αυτής της αποκαλυπτικής συνέντευξης.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Πού και πότε γεννηθήκατε; Ποια είναι η οικογενειακή σας κατάσταση; Η αναπηρία σας είναι επίκτητη ή εκ γενετής και τι ακριβώς αφορά;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα (όπου διαμένω ακόμα και σήμερα) στην Χαλκίδα στις 28 Απριλίου 1982. Δεν έχω κάνει δική μου οικογένεια από επιλογή. Η αναπηρία μου προέκυψε από ιατρικό λάθος και πιο συγκεκριμένα σε χειρουργείο, για αφαίρεση λιπώματος μηνιγγοκήλης όπου έγινε ανεπανόρθωτη ζημιά καθώς κόπηκαν κεντρικά και περιφερειακά νεύρα του νωτιαίου μυελού. Το αποτέλεσμα ήταν να μην περπατήσω ξανά από την ηλικία των 13 ετών.

Πότε και πως διαμορφώθηκε στο μυαλό σας η ιδέα της συμμετοχής σας σε αγώνες drift;

Από μικρή ηλικία και όντας παραπληγικός είχα ασχοληθεί με κλασσικά αθλήματα όπως μπάσκετ και στίβο (δρόμους ταχύτητας 100μ-200μ). Η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν ήθελα να ανταγωνίζομαι – συναγωνίζομαι ανθρώπους με την ίδια αναπηρία με τη δική μου. Δεδομένου πως ένας ανάπηρος προσπαθεί καθημερινά να κερδίσει σεβασμό και ισότητα, θεωρώ πως αυτό το πετυχαίνεις όταν αποδείξεις πως μπορείς να ανταγωνιστείς αρτιμελείς και ο κλασσικός αθλητισμός δεν σου δίνει αυτή τη δυνατότητα.

Έτσι γεννήθηκε η ιδέα της εμπλοκής μου με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Παρακολουθούσα με φίλους event που γίνονταν τότε στο Καρτόδρομο Αφιδνών τις Τετάρτες (Drift & GP) αλλά θαρρώ πως βλέποντας την Team Orange στην ανάβαση Ριτσώνας το 2007 ήταν το καθοριστικό, που είπα πως αυτό θέλω να κάνω. Πρακτικά και μετά από άπειρες δυσκολίες ξεκίνησα τις πρώτες προπονήσεις – μαθήματα, τον Ιανουάριο του 2015. Μέχρι τότε απλά έκανα κανένα χαζό παντιλίκι στο δρόμο και τίποτα περισσότερο.

Ποια είναι τα ειδικά προβλήματα που έπρεπε να υπερβείτε, προκειμένου να γίνετε ανταγωνιστικός απέναντι στους αρτιμελείς οδηγούς drift;

Το πιο βασικό ήταν να μάθω την τεχνική και τη φιλοσοφία του Drift η οποία έπρεπε να προσαρμοστεί ώστε να γίνεται μόνο με τα χέρια. Είχα την τύχη να έχω δάσκαλο τον Θωμά Παπαπάσχο και το Driving Academy όπου ουσιαστικά έφτιαξαν ένα στυλ οδήγησης στα ‘’μέτρα’’ μου. Αντικειμενικά υπάρχουν αρκετά μείον όπως η έλλειψη ισορροπίας όταν βρίσκομαι στο κάθισμα. Το σώμα δεν βοηθάει και η στήριξή μου προέρχεται μόνο από το αγωνιστικό κάθισμα και τις ζώνες.

Τεχνικά είχα (και έχω) να αντιμετωπίσω το μειονέκτημα της οδήγησης ενός ημιαυτόματου αυτοκινήτου, που σημαίνει πως μπορώ να κάνω χρήση μιας ταχύτητας μόνο, Με την ταχύτητα που ξεκινάω το πέρασμα με αυτή το τελειώνω (συνήθως 3η), καθώς και την έλλειψη συμπλέκτη και χειροφρένου. Ουσιαστικά ή θα κάνω ένα σωστό πέρασμα από την αρχή μέχρι το τέλος ή δεν θα βγει καθόλου. Δεν έχω δηλαδή τη δυνατότητα διορθώσεων κατά τη διάρκεια του περάσματος. Από εκεί και πέρα αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε κάθε άθλημα είναι η προπόνηση. Αυτή σε κάνει καλύτερο και ανταγωνιστικό.

Το ψευδώνυμο ''Spinnerakos'' σχετίζεται με το αγγλικό spin ή έχει άλλη προέλευση;

Το αυθεντικό παρατσούκλι είναι γερμανικό και το οποίο πήρα προίκα όταν ήμουν Γερμανία σε κέντρο αποκατάστασης προκειμένου να εκπαιδευτώ στην αυτόνομη διαβίωση. Εκεί ανακαλύπτοντας πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει ένας παραπληγικός (που μέχρι τότε δεν το είχα φανταστεί καν στην Ελλάδα) ήμουν διαρκώς σε μία απίστευτη υπερένταση και τρέλα.

Der Spinner Grieche έλεγαν όλοι στο κέντρο αποκατάστασης. «Ο τρελοέλληνας» δηλαδή. Ιδιωματισμός ουσιαστικά, καθώς spin όπως και στα αγγλικά έτσι και στα γερμανικά έχει να κάνει με την περιστροφή γύρω από το άξονα σου. Επιστρέφοντας Ελλάδα οι πιο δικοί μου άνθρωποι με αποκαλούσαν Spinner και κάποιοι χαϊδευτικά Spinnerako (όνομα που έχει και το πρώτο αδεσποτάκι σκυλί που υιοθέτησα) και έτσι έμεινε.

Πόσο σας έχει βοηθήσει σε προσωπικό, αλλά και κοινωνικό επίπεδο, η συμμετοχή σας στους αγώνες;

Η εμπλοκή μου στους αγώνες ήταν κυριολεκτικά ένα όνειρο ζωής, καθώς σε δύσκολες περιόδους της ζωής με σοβαρά θέματα υγείας μου έδινε το κουράγιο, τη δύναμη ή το ντοπάρισμα αν θέλετε, για να συνεχίσω να προσπαθώ και να μην παραδοθώ. Γι΄ αυτό και η ονομασία Spinnerakos Drift Dream και όχι Drift Team.

Είναι ένα όνειρο το οποίο έγινε πραγματικότητα και που πλέον όλη η ζωή μου κινείται γύρω από αυτό. Θαρρώ πως είναι το Α και Ω για οποιονδήποτε άνθρωπο να έχει κάποιο όνειρο ή στόχο στη ζωή και να παλεύει για αυτό. Το μεγαλύτερο κέρδος από την εμπλοκή στους αγώνες είναι η κατάκτηση του σεβασμού από συναθλητές, ανθρώπους του χώρου και απλό κόσμο. Και πιστεύω πως στο πρόσωπό μου κερδίζει λίγο σεβασμό και οποιοσδήποτε βρίσκεται στην ίδια θέση με εμένα. Μπορεί να είναι ‘’ατομική’’ η προσπάθεια αλλά γίνεται για όλους ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες.

Με δεδομένο ότι έχετε κατακτήσει ήδη ένα πρωτάθλημα το 2018 στην κατηγορία street legal, ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;

Όπως ο κάθε άνθρωπος θαρρώ, έτσι και εγώ, αυτό που επιζητώ και προσπαθώ είναι η εξέλιξη. Επόμενο βήμα και στόχος είναι να καταφέρω να τρέξω στην μεγάλη κατηγορία Pro και τα διπλά περάσματα. Δύσκολο εγχείρημα κυρίως από οικονομικής άποψης διότι χρειάζεται να φτιαχτεί ένα αυτοκίνητο και δυνατό αλλά κυρίως λειτουργικό 100% (να μην υπάρχουν τα προβλήματα που ανέφερα πιο πάνω) ώστε να είναι ανταγωνίσιμο. Είναι μεγάλη πρόκληση. Τεράστια θα έλεγα για τα ελληνικά δεδομένα καθώς κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει.

Σαφώς όνειρο είναι και η συμμετοχή σε διεθνείς αγώνες είτε εντός είτε εκτός Ελλάδας. Το καινούριο αμάξι –project έχει ξεκινήσει, υπάρχει τεχνογνωσία πλέον και ανάλογα από το αν βρεθούν οικονομικές βοήθειες ή όχι, θα εξαρτηθεί και το πότε θα είναι έτοιμο. Έχουμε ‘’δρόμο’’ ακόμα οπότε συνεχίζω να αγωνίζομαι στην μικρή κατηγορία με σκοπό βέβαια την απόκτηση εμπειριών.

Εχετε αντιμετωπίσει φαινόμενα αποκλεισμού και απαξίωσης λόγων των κινητικών σας προβλημάτων;

Αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν από την πρώτη στιγμή και συνεχίζουν να υπάρχουν. Θαρρώ πως δεν θα σταματήσουν ποτέ. Ίσως να αλλάζει η ένταση ή η συχνότητα. Έχω βιώσει στα 17 μου να με διώχνουν από το λύκειο και να μου κάνουν μεταγραφή με το έτσι θέλω σε άλλο σχολείο επειδή ζήτησα να φτιάξω με δικά μου έξοδα ράμπα με προδιαγραφές προκειμένου να μπαίνω στο σχολείο μόνος μου και με ασφάλεια. Από κει και πέρα σε όλους τους τομείς εργασία, διασκέδαση, προσωπικά κτλ υπάρχει απαξίωση ή απόρριψη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Καθημερινά στην υπηρεσία μου (ΚΕΠ) αντιμετωπίζω το φαινόμενο να μην μπορεί ο μέσος Έλληνας να συνειδητοποιήσει πως ένας κινητικά ανάπηρος μπορεί να εργάζεται κανονικά. Τους μιλάς και στη θέα της καρέκλας παγώνουν ή γυρίζουν το κεφάλι. Εδώ έχει να κάνει με την γενικότερη έλλειψη παιδείας που υπάρχει σε θέματα ΑμεΑ οπότε είναι κάτι που το αντιμετωπίζουμε όλοι. Το καλό με τους αγώνες είναι η προσβασιμότητα. Αφού μπορεί να πάει το αμάξι μπορώ και εγώ.

Αλλά πέρα από την πλάκα ο χώρος του μηχανοκίνητου με έχει αγκαλιάσει ζεστά από την πρώτη στιγμή και με έχει αποδεχτεί σαν ίσο. Χωρίς οίκτο ή λύπηση. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν μπορούν να χωνέψουν με τίποτα πως κάποιος που οδηγάει μόνο με τα χέρια φέρνει καλύτερα αποτελέσματα από εκείνους, αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα.

Τι θα λέγατε σε άτομα ΑΜΕΑ που έχουν όνειρα για καριέρα σε κάποιο άθλημα, αλλά θεωρούν ανυπέρβλητα τα προβλήματα κινητικότητάς τους;

Κρίνοντας από εμένα πιστεύω πως αν κάποιος έχει πραγματικά κάποιο όνειρο ή στόχο και το θέλει πολύ θα ξεπεράσει το οποιοδήποτε πρόβλημα (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό) και θα καταφέρει να το ζήσει. Δεν είναι εύκολο πάντα. Ίσα ίσα είναι δύσκολο. Χρειάζεται θυσίες, στερήσεις, προσπάθεια.

Είμαι 38 χρονών μένω μαζί με γονείς και δύο σκυλιά για να κάνω οικονομία, δεν πηγαίνω διακοπές (βλέπω σαν διακοπές τα διήμερα των αγώνων), δεν κάνω σπατάλες σε ρούχα ή gadgets, έχω περιορίσει τη διασκέδασή μου και τις εξόδους μου προκειμένου να μπορέσω να αντεπεξέλθω οικονομικά και να κάνω αυτό που με γεμίζει ζωή.

Τρόποι και λύσεις υπάρχουν. Προσπάθησε. Και το πιο βασικό μην κλείνεσαι στο σπίτι. Υπάρχουν άπειρες δραστηριότητες που μπορεί να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε. Με το να προσπαθήσεις έχεις 50% πιθανότητες να τα καταφέρεις ενώ με το να μένεις άπραγος έχεις 100% πιθανότητες αποτυχίας.

Στο πίσω παρμπρίζ του αγωνιστικού σας αυτοκινήτου δεσπόζουν οι λέξεις impossible και unable, με ορατή διαγραφή στα δύο πρώτα γράμματα της κάθε λέξης. Τι εκφράζουν;

Πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι και την όλη απόλαυση που μου προσφέρει η ελεγχόμενη πλαγιολίσθηση υπάρχει και το κοινωνικό κομμάτι της όλης προσπάθειας και αυτό εκφράζεται με τις δύο απλές λέξεις (im)possible και (Un)able. Απλές αλλά τόσο δυνατές λέξεις που ανάλογα την επιλογή που θα κάνει ο καθένας μας προσωπικά (άσχετα αν είναι υπό καθεστώς αναπηρίας ή όχι) θα καθορίσουν τη ζωή του. Εξαρτάται από καθένα αν θα κάνει το αδύνατο, δυνατό και αν από ανίκανος γίνει ικανός.

Είναι θέμα απόφασης και προσπάθειας. Νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια όταν άγνωστοι έρχονται και μου λένε πως παίρνουν δύναμη από την προσπάθειά τη δική μου και δεν το βάζουν. Πως το μήνυμα αυτό τους ακολουθεί και τους εμψυχώνει. Όταν τα ‘’φώτα’’ θα σβήσουν και τα κύπελλα σκονιστούν εύχομαι και ελπίζω πως αυτό το μήνυμα θα συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει.

Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Παναγιώτη Γρηγορίου και ευχόμαστε κάθε επόμενος στόχος του να πραγματοποιηθεί με απόλυτη επιτυχία και πάντα με υγεία.