Η 33χρονη πασαδορος του «τριφυλλιού» αναφέρθηκε στην φετινή προετοιμασία της ομάδας, στην τηλεοπτική κάλυψη του πρωταθλήματος που αποτελεί χρόνιο ζήτημα, αλλά και στην προσπάθεια που καταβάλλεται από κοινού με τον ΠΑΣΑΠ (σύνδεσμος αθλητών/αθλητριών βόλεί) για την δημιουργία επαγγελματικού πρωταθλήματος.
Ακόμη, μίλησε για την οργάνωση «Thriboo» που ξεκίνησε με την Αμερικανίδα συναθλήτριά της, Κάρλι Σνάιντερ (συμπαίκτριες στην ASPTT Mulhouse Volley-Ball της Γαλλίας τη σεζόν 2018-2019), καθώς και για το φαινόμενο των γυναικοκτονιών που μαστίζει την κοινωνίας.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε η Αθηνά Παπαφωτίου:
Πώς έζησες την φετινή προετοιμασία και πως σου φαίνεται η νέα ομάδα, δεδομένου πως ξεκινά με αρκετά ψηλά τον πήχη ήδη από την περσινή επιτυχημένη σεζόν;
«Έχουμε μαζευτεί περίπου εδώ κι έναν μήνα. Είναι η περίοδος που προσπαθούμε να βρούμε συνοχή σαν ομάδα. Υπάρχουν κάποιοι μικροτραυματισμοί. Πέρυσι η χρονιά ήταν πάρα πολύ καλή για μας και πετυχημένη, και για τον Παναθηναϊκό που βρέθηκε μετά από τόσα χρόνια στην κορυφή. Όμως, ήδη ανήκει στο παρελθόν. Έχουμε ξεκινήσει μία εντελώς διαφορετική σεζόν. Με τους στόχους να είναι ίδιοι και πάντα και κάτι παραπάνω, γιατί θέλουμε κάθε χρόνο να πετυχαίνουμε και κάτι καλύτερο. Δεν μπορώ να κάνω κάποια πρόβλεψη. Είναι πολύ νωρίς. Όλες οι ομάδες αυτή τη στιγμή ψάχνουν την ταυτότητά τους. Υπάρχουν 4-5 ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα, το οποίο θα είναι ακόμα πιο ανταγωνιστικό από πέρυσι. Μένει να φανεί στο γήπεδο σταδιακά τι σύνολο έχουμε δημιουργήσει. Κοιτάμε κάθε προπόνηση ξεχωριστά, έχουμε τους στόχους, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, και στο τέλος θα δούμε τι θα κάνουμε».
Πέρυσι προς το φινάλε της σεζόν είχες κάνει μία δήλωση ζητώντας να μεταδίδονται τηλεοπτικά περισσότερα παιχνίδια για να προβληθεί το άθλημα. Τι θεωρείς πως πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτό;
«Δεν είμαι η αρμόδια για να πω ακριβώς που χωλαίνει η υπόθεση αυτή. Το αποτέλεσμα παραμένει και είναι πως δεν έχουμε επαρκή τηλεοπτική κάλυψη. Είναι το Νο.1 άθλημα των γυναικών στην Ελλάδα, τα περισσότερα γήπεδα είναι γεμάτα και πληρούν τις προϋποθέσεις που εγγράφονται στο πρωτόκολλο της ομοσπονδίας. Δεν γνωρίζω νομικά που κωλύεται το συγκεκριμένο θέμα. Πραγματικά δεν είμαι αρμόδια, αλλά είναι πολύ μεγάλο κρίμα, γιατί αν δεν προάγεις τον αθλητισμό μέσω της τηλεόρασης, αν δεν κερδίσεις τους μικρούς φιλάθλους μέσα από την τηλεόραση, δεν ξέρω τι πρότυπα δημιουργούμε για τα παιδιά. Εμείς εδώ είμαστε στο γήπεδο και προσπαθούμε κάθε μέρα. Αντιπροσωπεύουμε και εκπροσωπούμε συγκεκριμένες αξίες, τις δείχνουμε εντός κι εκτός γηπέδου και δεν ξέρω τι περιμένουν πλέον οι αρμόδιοι φορείς. Είναι πραγματικά άξιο... μελέτης γιατί δεν είμαστε στην δημόσια τηλεόραση και γιατί δεν υπάρχει προβολή».
Στην διάρκεια της περασμένης σεζόν ξεκινήσατε μία προσπάθεια μαζί με τον ΠΑΣΑΠ για να γίνει επαγγελματικό το πρωτάθλημα του βόλεϊ γυναικών στην Ελλάδα. Σε ποιο σημείο βρίσκεται αυτή η υπόθεση;
«Είναι δύσκολη η υπόθεση. Ο στόχος είναι να γίνει επαγγελματικό, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί υπάρχουν επιμέρους στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν. Επειδή όμως κάθε αλλαγή θέλει προσαρμογή, προσπαθούμε σιγά σιγά με τα σωματεία να δούμε τι μπορούμε να πετύχουμε. Η ομοσπονδία δηλώνει πως είναι με το μέρος μας. Υπάρχει όμως αρκετά μεγάλος δρόμος ακόμα μέχρι να πετύχουμε τον τελικό σκοπό μας. Προσπαθούμε να διεκδικήσουμε κάποια εργασιακά δικαιώματα. Τα σωματεία πρέπει λίγο να πρωτοστατήσουν σ' αυτό το κομμάτι. Είναι όμως μακρύς ο δρόμος και δεν είναι τόσο απλό θέμα. Μακάρι να γίνει, γιατί το έχει ανάγκη ο γυναικείος αθλητισμός, το έχουν ανάγκη οι αθλήτριες να στηρίξουν τον επαγγελματικό αθλητισμό, γιατί αλλιώς δεν μένουν πολλές επιλογές από το να φθήνει σιγά σιγά το άθλημα».
Θα ήθελα να μας πεις και δύο λόγια για την οργάνωση «Thriboo», μέσω της οποίας είχαν έρθει και κάποια στιγμή στο γήπεδο κάποια άτομα να σε δουν.
«Ήτανε την χρονιά πριν την περίοδο της πανδημίας. Αυτό το είχαμε ξεκινήσει με μία Αμερικανίδα συμπαίκτριά μου, την Κάρλι Σνάιντερ. Ήμασταν σ' ένα σχολείο στην Αφρική για ένα μήνα εθελοντικά και ουσιαστικά δημιουργήσαμε μόνες μας ένα πρόγραμμα που συνδύαζε τις αθλητικές δραστηριότητες με την εκπαίδευση, δηλαδή πως μπορείς να μάθεις πράγματα μέσα από το παιχνίδι.
Ουσιαστικά για εμάς τόσα χρόνια ο αθλητισμός ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Έχουμε πάρει μαθήματα ζωής μέσα από την ομαδικότητα, την συνεργασία κι άλλα πράγματα που εφαρμόζονται στην αθλητική ζωή. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε κι εμείς σε μία περιοχή και σε μία κοινότητα που έχει περιορισμένους πόρους και πρόσβαση σε ότι αφορά τον αθλητισμό. Ήρθε μετά ο covid και δεν μπορέσαμε να το συνεχίσουμε. Υπάρχει ένας στόχος να καταφέρουμε να το κάνουμε πάλι το καλοκαίρι που έρχεται. Για μένα ήταν η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει και τα συναισθήματα ήταν μοναδικά. Ένιωσα πιο ολοκληρωμένη σαν άνθρωπος όσο ήμουν εκεί. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι ο αθλητισμός ενώνει και η γλώσσα του είναι οικουμενική. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον αθλητισμό σαν ένα στοιχείο που να μας ενώνει και να μας οδηγεί».
Τέλος, θα ήθελα και τη γνώμη σου για το θέμα των γυναικοκτονιών που μαστίζει την κοινωνία μας σχετικά με το που πιστεύεις πως οφείλεται αυτό και το πως θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί.
«Χωρίς να είμαι ειδική και αρμόδια να μιλήσω γι' αυτό, θεωρώ πως ο εγκλεισμός κατά την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού και οι επιπτώσεις φαίνονται τώρα στην κοινωνία και σίγουρα παίζει ρόλο στην ένταση του φαινομένου. Σίγουρα είναι η αφορμή που έφερε το πρόβλημα των γυναικοκτονιών στην επιφάνεια, γιατί το πρόβλημα αυτό υπέβοσκε πιο πριν. Έχει να κάνει με την ανδροκρατία, έχει να κάνει με πατριαρχικά πρότυπα, δεν ξέρω. Θα ήταν καλο η κάθε οικογένεια μόνη της, γιατί αυτό είναι ουσιαστικά που μπορούμε να ελέγξουμε, τα του οίκου μας, να αναζητήσει τις αιτίες.
\Και η κοινωνία και οι θεσμοί φυσικά. Να βρουν γιατί έχουμε αυτές τις εκφάνσεις, τις πράξεις βίας. Το γιατί είναι ένα ερώτημα που απασχολεί πολύ κι εμένα. Σίγουρα ο εγκλεισμός που προκάλεσε ο κορωνοϊός έπαιξε τον ρόλο του. Όμως πρέπει όλοι οι θεσμοί να οργανωθούν μαζί και να προσπαθήσουν να βρουν τις αιτίες, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα καταπολεμηθεί αυτή το φαινόμενο. Και φυσικά ο καθένας ενδοοικογενειακά να μεταδώσει τις καλύτερες αξίες στα παιδιά του. Είναι πολύπλοκο και πολυεπίπεδο το θέμα. Δεν έχει απλή λύση, που μπορεί αναζητηθεί σ' ένα κομμάτι».