Ο πατέρας της μια μέρα της είπε: «Αν νικήσεις τον θάνατο σημαίνει κάτι, οπότε οτιδήποτε σου συμβεί έχει νόημα». Αυτή τη φράση η Τσάρλιν Κοράλ δεν την ξέχασε ποτέ. Ίσως να μην είχε και επιλογή. Η λίστα με τις υπερβάσεις, με τα εμπόδια, τις «τιμωρίες», που κλήθηκε να προσπεράσει κυνηγώντας το δικό της πεπρωμένο στη ζωή έμοιαζαν ατελείωτες.
Ήταν μόλις τρεις μήνες στη ζωή όταν ένας από τους πνεύμονές της «εξερράγη» κινδυνεύοντας να πεθάνει. Όμως η Τσαρλίν νίκησε τον θάνατο γιατί είχε μια αποστολή. Έναν στόχο. Που χρόνια αργότερα θα συνειδητοποιούσε μέσα από την μπάλα.
Στην παιδική της ηλικία βίωσε τον εκφοβισμό των συμμαθητών της. Γελούσαν επειδή ήταν πολύ ντροπαλή, σχεδόν πάντα μόνη. Με μια μπάλα. Εκείνα τα κρυφά γελάκια και τα πειράγματα τα κουβαλούσε έκτοτε ως τραύμα. Για τουλάχιστον επτά χρόνια, μέχρι τα 20, ένα πρόβλημα στα πόδια την εμπόδισε να τρέξει καλά. Ενώ στην εφηβεία δέχθηκε πάλι έντονη κριτική για το βάρος και τη σωματική της διάπλαση, που δεν ξεπερνούσε το 1,52μ.
Τίποτα όμως δεν κατέστη δυνατό να κάμψει την ισχυρή θέλησή της.
Η Κοράλ μεγάλωσε στο Ecatepec, στην Πολιτεία του Μεξικού, μια από τις περιοχές που μαστίζονται από ακραία περιστατικά βίας και γυναικοκτονιών. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια με τον μπαμπά της γιατί η μαμά της δούλευε πάντα και γύριζε σπίτι το βράδυ.
Άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο με τον αδερφό της στις αλάνες. Τις πρώτες φορές, τρόμαζε. Ήταν το μόνο κορίτσι και αντιμετώπιζε πάντοτε κορμιά διπλάσια από εκείνη. Όμως η μπάλα ήταν μέρος της ρουτίνας της.
Στο σχολείο εξάλλου ένιωσε ξένη. Οι δάσκαλοί της δεν καταλάβαιναν γιατί παίζει ποδόσφαιρο, τα αγόρια την κορόιδευαν για το ανάστημά της και τα κορίτσια επειδή έπαιζε ποδόσφαιρο. Εκείνη δεν μιλούσε πολύ. Ένιωθε συνεχώς έξω από τα νερά της. Ήταν ένας καθημερινός εφιάλτης.
Εκτός από τις στιγμές που είχε μια μπάλα στα πόδια. Τότε δεν ήταν το μοναχικό, ντροπαλό κορίτσι. Η μπάλα την απελευθέρωνε. Την έφερνε σε επαφή με τον εαυτό της. Με τις ικανότητές της άρχισε σταδιακά να γίνεται αποδεκτή. Όσο πιο πολύ επαφή είχε με την μπάλα, τόσο περισσότερο σίγουρη ένιωθε για εκείνη. Για το σχολείο, τις προσωπικές της σχέσεις, τους στόχους της.
Έγινε διεθνής με την Κ15 του Μεξικού στα 13 της. Και τότε, στα πρώτα της βήματα στο χορτάρι κατάλαβε ότι το ποδόσφαιρο θα' ναι η σωτηρία της. Μέσω της μπάλας, η Τσαρλίν άφησε πίσω της εκείνο το μοναχικό κορίτσι. Διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της.
Στα 14 χρίστηκε πρώτη σκόρερ στο πρωτάθλημα Κ20 της CONCACAF. Η FIFA την ονόμασε «κορίτσι θαύμα». Στα 15 της έγινε η μικρότερη που σκόραρε γκολ με την εθνική ομάδα.
Αν και κανένα επίτευγμα δεν την «γλίτωσε» από τη σύγκρουση. Παραιτήθηκε από την εθνική ομάδα (το 2015) λόγω αντιπαράθεσης με τον προπονητή και λογοκρίθηκε για καιρό στο Μεξικό για την εμφάνισή της.
Γεννημένη πολεμίστρια, η Κοράλ πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για σπουδές έχοντας ήδη διαπιστώσει φρικτούς πόνους στα πόδια όταν έτρεχε. Διαγνώστηκε με ένα σύνδρομο που επηρεάζει τα γόνατα. Έκανε επέμβαση. Στα 19 της την αποκαλούσαν ήδη βετεράνο... Όμως δεν τα παράτησε. Στην Ισπανία, μετά από ένα σύντομο κι αποτυχημένο πέρασμα από την Φινλανδία, άρχισε να βρίσκει τον εαυτό της.
Μετακόμισε στη Βαλένθια για χάρη της Λεβάντε, κέρδισε ένα τρόπαιο Pichichi και σκόραρε και στα τέσσερα χρόνια της παραμονής της στο κλαμπ -τουλάχιστον- 20 γκολ ανά σεζόν. Και έπειτα φόρεσε τη φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης κάνοντας το μεγάλο βήμα στην καριέρα της. Το διαβατήριό της έγραψε ύστερα επιστροφή στην πατρίδα για λογαριασμό της Πατσούκα.
«Επιστρέφω σε ένα μέρος όπου μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αδύνατο να παίξω επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Έχω όνειρα να εκπληρώσω, επιστρέφω στα καλύτερά μου για να βοηθήσω το ποδόσφαιρο στη χώρα μου να αναπτυχθεί», ανέφερε στο βίντεο της παρουσίασής της.
Στην Απερτούρα του 2021 έπαιξε το 57% των δυνατών λεπτών στην κανονική φάση και την επόμενη σεζόν σχεδόν διπλασίασε τα λεπτά συμμετοχής της. Τα τέσσερα γκολ του 2021, έγιναν 13 γκολ (δεύτερη σκόρερ του πρωταθλήματος). Σε ένα περιβάλλον οικείο και τόσο φορτισμένο για εκείνη -με πολλούς διαφορετικούς τρόπους- η Κοράλ άρχισε να μοιάζει με εκείνο το 13χρονο «κορίτσι θαύμα» που έτρεχε χωρίς να ξεκουράζεται με τη φανέλα του Μεξικού. Πλέον στα 30 της η αρχηγός της Πατσούκα, ζητά ξανά την μπάλα, καταπίνει τα χιλιόμετρα ακούραστη, σκοράρει γκολ υψηλής τεχνικής.
Αυτό ήταν το πλάνο της. Να παίξει ποδόσφαιρο, επαγγελματικά, στη χώρα της, μπροστά σε παιδιά που την έβλεπαν ως το είδωλό τους!