Κάρλι Λόιντ: Αγωνίστρια, νικήτρια, θρύλος

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Λόιντ κρατούσε σε εφαρμογή στο κινητό της μια λίστα από όλα όσα άκουσε στα γήπεδα. Από οπαδούς, αντιπάλους, προπονητές, από τον Τύπο. Πολλοί αθλητές υποστηρίζουν ότι δεν τους αγγίζουν αυτές οι άυλες γροθιές. Ότι είναι απλά ένας λευκός, απροσδιόριστος ήχος. Ένας θόρυβος. Εκείνη παραδέχεται ότι κάποιες από αυτές τις λέξεις την πλήγωσαν βαθιά. Όσο έπαιζε το «όμορφο παιχνίδι» ένιωσε κάθε συναίσθημα. Το πιο όμορφο. Το πιο άσχημο. Ένιωσε στεναχωρημένη, αγχωμένη, καταθλιπτική, συντετριμμένη, ηττημένη. Ένιωσε ότι δεν αξίζει τίποτα. Εκείνη. Που όλοι πίστευαν πως είναι ρομπότ. Πως τίποτα δεν την αγγίζει.

Ήταν 25 ετών όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον προπονητή της Εθνικής ΗΠΑ. Λίγους μήνες πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Την ρώτησε ποιος είναι ο στόχος της. Εκείνη την περίοδο ήταν μια σκιά. Μια παίκτρια πάγκου. Είχε σκοράρει 1 γκολ στα πρώτα 24 παιχνίδια της. Τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Να γίνω η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο». Αυτός αρχικά σάστισε. Στη συνέχεια άρχισε να γελάει. Νόμιζε πως η αστειεύεται. Ή ότι έχει παραισθήσεις.

Εκείνη η αντίδραση την στιγμάτισε. Την έκανε να συνειδητοποιήσει πώς την έβλεπε ο κόσμος. Δεν ήταν ποτέ στα πλάνα. Δεν ήταν ποτέ κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Στα εξώφυλλα περιοδικών. Σίγουρα δεν ήταν η παίκτρια που θα γινόταν το πρόσωπο της Εθνικής Γυναικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Έβαλε σκοπό της ζωής της να τους διαψεύσει. Όλους. Να κάνει κάθε έναν από τους ανθρώπους που αμφέβαλλαν για εκείνη να φάνε τα λόγια τους. Να κάνει το αδύνατο.

Είναι 2011. Έχει μόλις αστοχήσει στο πέναλτι του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στην Ιαπωνία. Ήταν στον πάγκο σε όλους τους αγώνες πριν τους Ολυμπιακούς του 2012. Είχε προσπαθήσει πολύ, όμως εκείνη την στιγμή ένιωσε ότι η καριέρα της στην εθνική έχει τελειώσει. Ένιωθε τα βλέμματα αμφισβήτησης ανάμεσα στο προπονητικό staff. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Δεν μίλησε για την πίεση που αισθανόταν. Τα μάζευε για καιρό μέσα της και μια ημέρα που προπονούνταν στο γκαράζ του σπιτιού της, ξέσπασε. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Έκλαιγε για τρεις ημέρες. Σε εκείνο το σκοτεινό γκαράζ, ανάμεσα στις ασκήσεις. Μόνη της.

Ένιωθε εγκλωβισμένη. Τι θα έκανε στην ζωή της αν σταματούσε το ποδόσφαιρο; Όμως κάθε πρωί, όταν το ξυπνητήρι χτυπούσε, σηκωνόταν. Έσερνε το κορμί της σε εκείνο το γκαράζ, στο προπονητικό κέντρο. Προπονούνταν τρεις φορές την ημέρα πριν ταξιδέψει με την αποστολή των ΗΠΑ στο Λονδίνο. Συνέχισε να βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να προχωράει.

Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις θυσίες που απαιτεί η διάκριση. Ιδιαίτερα στον αθλητισμό. Κυρίως στο ποδόσφαιρο. Είναι κάτι σαν ανταλλαγή. Όχι απαραίτητα δίκαιη. Κατ' ουσίαν ανταλλάζεις οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου. Τον εαυτό σου εκτός αγωνιστικού χώρου, τους φίλους, την οικογένεια, τον ελεύθερο χρόνο. Και κερδίζεις την πιθανότητα να διακριθείς με τον σύλλογο ή με τη φανέλα με το εθνόσημο.

Είναι το πρώτο παιχνίδι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. ΗΠΑ εναντίον Γαλλίας. Στα πρώτα 16 λεπτά της αναμέτρησης, η Σάνον Μποξ (Shannon Boxx) τραυματίζεται και ο προπονητής δίνει εντολή στην Λόιντ να περάσει στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είχε καν χρόνο για προθέρμανση. Ήταν η στιγμή της. Η ευκαιρία της. Ήταν το turning point στην καριέρα της. Ποτέ δεν κοίταξε πίσω μετά από εκείνη τη μέρα. Ή όπως λέει και η ίδια «δεν βγήκα ποτέ από τον αγωνιστικό χώρο μετά από εκείνο το τουρνουά»!

Στον τελικό των Ο.Α. εναντίον της Ιαπωνίας σκόραρε δύο φορές. Οι Η.Π.Α στέφθηκαν Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες. Τρία χρόνια αργότερα, το 2015, στο Παγκόσμιο έκανε χατ - τρικ στον τελικό κόντρα στην ίδια ομάδα. Ξαφνικά οι σκιές εξαφανίστηκαν. Τα βλέμματα αμφισβήτησης αντικαταστάθηκαν από βλέμματα θαυμασμού. Η οξεία κριτική με ρυθμικά GOAT - GOAT από την κερκίδα.

Ήταν η ηρωίδα της Αμερικής. Στα φώτα της δημοσιότητας. Στα εξώφυλλα των περιοδικών. Προσκεκλημένη σε τηλεοπτικά σόου. Ήταν το πρόσωπο που ήθελα όλοι να μιλήσουν. Τρία χρόνια πριν, ήταν στο γκαράζ του σπιτιού της. Κλαίγοντας για την αποτυχία που θεωρούσε δεδομένα ότι θα έρθει.... «Δεν έπρεπε να είμαι αυτή που έγινα. Δεν ήταν στο σενάριο. Και αυτό ήταν που τα έκανε όλα τόσο γλυκά», περιγράφει η ίδια για την αναπάντεχη εξέλιξη στην καριέρα της.

Τέλη Νοέμβρη του 2021 και ψάχνοντας τα σωστά λόγια να περιγράψει την καριέρα της, να αποχαιρετήσει τα γήπεδα. Μια λέξη της ήρθε στο μυαλό στην προσπάθεια να συμπεριλάβει όλα όσα έζησε στα γήπεδα 17 χρόνια. «Δύσκολο». Δεν ήταν παραμύθι. Ήταν πραγματικά δύσκολο.

«Έχω περάσει πολλές δύσκολες στιγμές. Έχω δει κοντινούς μου ανθρώπους να με εκμεταλλεύονται για δικό τους όφελος, έχω υποστεί πλύση εγκεφάλου και χειραγώγηση από κάποιους, χώρισα από την οικογένειά μου για 12 χρόνια, χάνοντας τόσα πολλά πράγματα.

Εξόργισα πολλούς ανθρώπους επειδή ήμουν πιστή στον εαυτό μου και δεν ακολουθούσα το πλήθος. Διάβασα και άκουσα πολλά πράγματα που πονάνε. Έκλαψα. Ανέβαλα τη δημιουργία οικογένειας. Ανέβαλα να έχω κανονική ζωή. Έδωσα κάθε ουγγιά από τον εαυτό μου σε αυτό το παιχνίδι για 17 συνεχόμενα χρόνια. Και ξέρεις τι; Θα τα ξαναέκανα όλα.», είπε.

Πλέον, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, δεν υπάρχουν άλλα παιχνίδια στο ημερολόγιό της. Δεν υπάρχουν άλλες ψυχρές πρωινές προπονήσεις ή θυσίες. Μετά την απόσυρσή της από την ενεργό δράση η Λόιντ δηλώνει έτοιμη να ζήσει τη ζωή της με τον μαθητικό της έρωτα που έγινε μετέπειτα σύζυγός της. Ήταν μία από τις πιο καλοπληρωμένες γυναίκες παίκτριες στον κόσμο, ο μισθός της υπολογίζεται στα 390.000 δολάρια ετησίως. Ποσό που δεν είναι παρά ένα κλάσμα αυτού που κερδίζουν οι άνδρες ποδοσφαιριστές.

Δεύτερη στη λίστα με τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές στην ιστορία της ομάδας (πρώτη η Κρίστιν Λίλι) με 316 παιχνίδια. Από αυτά, οι ΗΠΑ έχασαν μόλις 17! Tα 134 γκολ της για τις ΗΠΑ την τοποθετούν στην 3η θέση της λίστας με τις καλύτερες σκόρερ στην ιστορία της ομάδας. Μόνο 3 παίκτες ανεξαρτήτως φύλου έχουν σκοράρει περισσότερο. (O CR7 έχει 115)

Η καριέρα της, σε συλλογικό επίπεδο, διήρκεσε 12 χρόνια, με έξι ομάδες σε δύο ηπείρους και περιελάμβανε άλλα 46 γκολ σε 131 αγώνες. Είναι η μόνη παίκτρια που σημείωσε νικητήριο γκολ σε τρεις αγώνες Ολυμπιακών μεταλλίων, κατακτώντας δύο φορές το χρυσό. Και είναι επίσης το μόνο άτομο, ανεξαρτήτως φύλου, που σημείωσε χατ τρικ σε τελικό Μουντιάλ μετά το 1966! (τρία γκολ στα πρώτα 16 λεπτά του τελικού του 2015 με την Ιαπωνία).

Η Λόιντ είναι η παίκτρια που όταν βραβεύτηκε ως παίκτριας της χρονιάς από τη FIFA το 2016, το γιόρτασε με μια πρωινή προπόνηση στο γυμναστήριο του ξενοδοχείου. Εκείνη που στους τελευταίους της Ολυμπιακούς Αγώνες, μέρες πριν ανακοινώσει την αποχώρησή της, έκανε σπριντ στην τιμωρητική ζέστη και υγρασία του ιαπωνικού καλοκαιριού. Η παίκτρια που δεν αγάπησε ποτέ ο Τύπος. Εκείνη που επέλεγε να επικεντρωθεί μονάχα στο άθλημα. Κι ας αναγκάστηκε έτσι σε μια μοναξιά που την ακολούθησε 17 χρόνια, μια μοναξιά που τελικά ασπάστηκε, δίνοντας τίτλο στην αυτοβιογραφία της «Όταν κανείς δεν παρακολουθούσε».

«Αποκάλεσε με όπως θες.

Εγωίστρια.

Περίεργη.

Εκνευριστική.

Πες ότι θες.

Αλλά να ξέρεις ότι έδωσα οτιδήποτε είχα.

Δεν έκανα διάλειμμα.

Δεν φίλησα κανέναν κώλο.

Ήμουν πάντα αληθινή.

Πάντα ο εαυτός μου.

Όταν είπα ότι ήθελα να είμαι η καλύτερη, γέλασαν.

Είπαν ότι έχω ψευδαισθήσεις. Προσπάθησαν να με κρατήσουν πίσω.

Αλλά το κορίτσι από το Τζέρσεϊ δεν σταμάτησε να προσπαθεί. Δεν παραιτήθηκε. Έγινε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Έγινε "χρυσή" Ολυμπιονίκης. Έγινε η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο»

*Ατάκες από συνέντευξή της στο The Players Tribune