Η Κουλσούμ Αμπντούλα δεν είναι πρωταθλήτρια της άρσης βαρών - δεν είναι καν επαγγελματίας αθλήτρια. Η data scientist που γεννήθηκε στο Μιζούρι, μεγάλωσε στη Φλόριντα των ΗΠΑ και έχει κααγωγή από το Πακιστάν βρέθηκε στο άθλημα σχεδόν τυχαία, όταν έψαχνε γυμναστήριο για να συνεχίσει να κάνει βάρη μετά το διδακτορικό της. Στο γυμναστήριο που πήγε έτυχε να βρίσκονται προπονητές που δίδασκαν την τεχνική της άρσης βαρών κι έτσι ξεκίνησαν όλα.
Η πορεία της Κουλσούμ στην άρση βαρών φαινόταν ότι θα είναι μάλλον συνηθισμένη: προπόνηση στο γυμναστήριο, μερικά τοπικά πρωταθλήματα και με λίγη τύχη ίσως και κανένα εθνικό, αλλά το άθλημα δεν ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από ένα χόμπι. Το 2010 έφτασε να σηκώνει αρκετά κιλά ώστε να προκριθεί στο εθνικό πρωτάθλημα της USA Weightlifting. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: σύμφωνα με τους κανονισμούς της αμερικάνικης ομοσπονδίας, οι αθλήτριες που συμμετέχουν σε πρωταθλήματα της USA Weightlifting έπρεπε να φοράνε το singlet, το γνωστό μαγιό της άρσης βαρών. Ο λόγος ήταν ότι οι αγκώνες και τα γόνατά τους έπρεπε να είναι εκτεθειμένα ώστε οι κριτές να μπορούν να διαπιστώσουν αν βρίσκονται σε έκταση και συνεπώς αν η προσπάθειά τους είναι έγκυρη ή άκυρη. Ο κανονισμός αυτός αποτελούσε πρόβλημα για τη Δρ. Αμπντούλα, η οποία είναι Μουσουλμάνα και ακολουθεί τις διδασκαλίες του Ισλάμ για τη σεμνότητα, δηλαδή κρατάει τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι της καλυμμένα.
Αρχικά η Δρ. Αμπντούλα και ο προπονητής της ζήτησαν από την ομοσπονδία των ΗΠΑ να της παραχωρήσει θρησκευτική εξαίρεση, αλλά πήραν αρνητική απάντηση. «Καθώς USA Weightlifting ακολουθεί τους κανονισμούς της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας» έγραψε στο μέιλ του ο John Duff, CEO της αμερικάνικης ομοσπονδίας, «πρέπει να τους τηρούμε. Γι' αυτό το λόγο απορρίπτουμε το αίτημά σας να τροποποιήσετε τη διαγωνιστική σας στολή». Όντως, η Κουλσούμ έμεινε εκτός πρωταθλήματος εκείνη τη χρονιά, αλλά ξεκίνησε αμέσως να ψάχνει τρόπο να αλλάξει τους κανόνες. Κάποιες οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν, χωρίς όμως επιτυχία καθώς η USA Weightlifting είναι ιδιωτικός οργανισμός. Μπορούσε επίσης να κινηθεί νομικά ενάντια στην αμερικάνικη ομοσπονδία, διαδικασία που θα χρειαζόταν πολύ προσωπικό χρόνο και χρήμα. Έπειτα βρέθηκε το CAIR, το Συμβούλιο για τις Αμερικανο-Ισλαμικές Σχέσεις και με τη στήριξή τους η Κουλσούμ αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του, ζητώντας απευθείας από την παγκόσμια ομοσπονδία να αλλάξει τους κανονισμούς.
«Αποφάσισα να το κυνηγήσω γιατί το συγκεκριμένο ζήτημα δεν αφορούσε μόνο εμένα. Οποιοσδήποτε ντύνεται διαφορετικά και ανήκει σε οποιαδήποτε θρησκεία δεν πρέπει να αποθαρρύνεται από τη συμμετοχή στον αθλητισμό» γράφει η ίδια στην ιστοσελίδα της. Μέσα από μια παρουσίαση με 43 διαφάνειες, η Κουλσούμ έδειξε στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Άρσης Βαρών ότι οι κριτές μπορούσαν να δουν αν οι αρθρώσεις της ήταν τεντωμένες, ακόμα και αν φορούσε αθλητική μπλούζα με μακριά μανίκια και κολάν κάτω από τα ρούχα της. Οι προτάσεις της έγιναν δεκτές. Όπως είπε ο τότε Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Dr. Tamas Ajan όταν ανακοίνωσε τις αλλαγές, «Η άρση βαρών είναι ένα ολυμπιακό άθλημα στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι αθλητές χωρίς διακρίσεις βάση φύλου, φυλής, θρησκείας, ηλικίας ή προέλευσης, σύμφωνα με τον Ολυμπιακό Χάρτη και τις αξίες του. Εγκρίναμε την αλλαγή αυτή στον κανονισμό στο πνεύμα της δικαιοσύνης, της ισότητας και της συμπερίληψης».
Το 2011, η Κουλσούμ Αμπντούλα συμμετείχε στο Αμερικάνικο κι έπειτα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα φορώντας χιτζάμπ. Πιστή στο όραμά της να δείξει ότι και οι γυναίκες με το δικό της πολιτιστικό και θρησκευτικό υπόβαθρο μπορούν να κάνουν αθλητισμό, αποφάσισε να εκπροσωπήσει το Πακιστάν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. «Ήξερα ότι το Πακιστάν είχε ομοσπονδία άρσης βαρών, αλλά μόνο άντρες κατέβαιναν σε αγώνες» είχε πει σε συνέντευξη στο ESPN. «Όχι γιατί δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να συμμετέχουν, απλώς δεν υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον. Η ομοσπονδία έμαθε για εμένα, μιλήσαμε και τους είπα ότι αφού ο κανονισμός άλλαξε, θα μπορούσα να διαγωνιστώ αν ήθελαν. Συμφώνησαν και είχα μόνο δύο μήνες να προετοιμαστώ για το Παγκόσμιο».
Η Δρ. Κουλσούμ Αμπντούλα μίλησε στο GWomen για τη σχέση της με την άρση βαρών, τους λόγους που την ώθησαν να ασχοληθεί με την αλλαγή του κανονισμού, τα στερεότυπα που αντιμετώπισε τόσο στις επιστήμες όσο και στον αθλητισμό και το τι σημαίνει να σηκώνει κανείς βάρη «σαν κορίτσι».
Έχετε διδακτορικό Ηλεκτρολόγου Μηχανικού. Είστε επίσης η πρώτη γυνάικα που αγωνίστηκε ποτέ σε διεθνή διοργάνωση φορώντας μαντήλα. Μεγαλώσατε στις ΗΠΑ αλλά εκπροσωπήσατε το Πακιστάν σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Πώς θα περιγράφατε εσείς τον εαυτό σας;
«Θα έλεγα ότι πολλές φορές δεν ξέρω πώς να περιγράψω τον εαυτό μου, η απάντηση συνεχώς αλλάζει. Η άρση βαρών ήταν στην αρχή κάτι που έκανα για μένα και για δικό μου όφελος, για να κάνω γυμναστική και να βελτιώσω την ψυχική μου υγεία. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σε αγώνες και ξεκίνησε όλη αυτή η διαμάχη, συνέχισα να κάνω το ίδιο αλλά συνειδητοποίησα ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα. Αρχικά είχε να κάνει μόνο με τις ΗΠΑ, γιατί μένω εδώ και εδώ θα αγωνιζόμουν. Μετά άρχισα να μαθαίνω και για άλλες ιστορίες σαν τη δική μου που είχαν να κάνουν με διακρίσεις στον αθλητισμό και ότι τέτοιου είδους περιστατικά δε συνέβαιναν μόνο στις ΗΠΑ ή στο Πακιστάν. Ξεκίνησα να βλέπω την κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο. Το Πακιστάν είναι σίγουρα κομμάτι του εαυτού μου γιατί οι γονείς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί και έχω συγγενείς που ζουν ακόμα εκεί. Η φυλή μου, η εμφάνισή μου, η καταγωγή μου με συνδέουν με το Πακιστάν. Υπό αυτή την έννοια, ανεξάρτητα με το αν θα ήταν με τις ΗΠΑ ή με το Πακιστάν, το να διαγωνιστώ ήταν μια ευκαιρία για μένα να κάνω τη διαφορά. Δεν ήθελα καν να κερδίσω μετάλλιο, ήθελα απλώς να συμμετέχω και να κάνω την αρχή. Η συμμετοχή στους αγώνες δεν ήταν λοιπόν μόνο για μένα, αλλά η άρση βαρών συνέχισε να είναι κάτι που έκανα για τον εαυτό μου, μακριά από τις κάμερες και τα μίντια».
Πώς ξεκινήσατε την άρση βαρών;
«Ήρθα στην άρση βαρών μέσω του ταεκβοντό. Από μικρή ήθελα να κάνω κάποιο άθλημα, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ. Νομίζω ότι ο λόγος είναι ότι δεν είχα πρότυπα ή την απαραίτητη ενθάρρυνση για να το δοκιμάσω. Στο πανεπιστήμιο δεν είχα χρόνο, αλλά ξεκίνησα πάλι να το σκέφτομαι όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου. Ήξερα μια κοπέλα που έκανε ταεκβοντό κι έτσι πήγα κι εγώ. Το ταεκβοντό ήταν μια δεξιότητα που ήθελα να μάθω και παράλληλα ήταν μια μορφή γυμναστικής και με βοηθούσε να παραμείνω υγιής. Αυτό με οδήγησε και στην προπόνηση δύναμης, γιατί είδα ότι με βοηθούσε το να είμαι πιο δυνατή. Έκανα ταεκβοντό μέσω του πανεπιστημίου οπότε σταμάτησα όταν αποφοίτησα, αλλά ήθελα να συνεχίσω να κάνω κάποια μορφή άσκησης. Έτσι έμαθα για την άρση βαρών. Αυτό που μου άρεσε στην άρση βαρών ήταν ότι δεν είχε να κάνει μόνο με το πόσο δυνατή είσαι, πρέπει να σκεφτείς και το τάιμινγκ, πού βρίσκεται η μπάρα κάθε δευτερόλεπτο, την ταχύτητα αλλά και την ψυχική διάσταση του αθλήματος. Σκέφτηκα ότι η άρση βαρών θα ήταν μια νέα δοκιμασία κι έτσι ξεκίνησα. Το άλλο που με βοήθησε ήταν ότι υπήρχε ένα γυμναστήριο στην περιοχή μου όπου οι γυμναστές μάθαιναν στους νέους αθλητές τις κινήσεις. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα πραγματική προπόνηση δύναμης και είχα βοήθεια με την τεχνική και άρχισα να ασχολούμαι με την άρση βαρών».
Και γιατί συνεχίσατε παρόλο που μάθατε ότι δεν μπορείτε να συμμετάσχετε στο Εθνικό Πρωτάθλημα χωρίς αλλαγές στον κανονισμό; Πώς αποφασίσατε να επιδιώξετε τις αλλαγές;
«Όταν πήραν την πρόκριση για το Εθνικό Πρωτάθλημα κι έμαθα ότι δεν μπορούσα να ανέβω στην πλατφόρμα με τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι μου καλυμμένο, απογοητεύτηκα και αυτό επηρέασε και την απόδοσή μου. Το ηθικό μου ήταν πεσμένο. Αυτό που με έκανε να μην τα παρατήσω είναι ότι σήκωνα βάρη για τον εαυτό μου για για να είμαι εγώ υγιής και ήθελα να συνεχίσω τουλάχιστον για αυτό το λόγο. Σκέφτηκα ακόμα και να σταματήσω να ασχολούμαι με το αγωνιστικό κομμάτι και το Εθνικό Πρωτάθλημα και να συνεχίσω να κάνω απλώς την προπόνησή μου. Γι’αυτό και συνέχισα. Σε ό,τι αφορά του αγώνες, νομίζω ότι ένιωσα ότι είχα κοινωνική υποχρέωση να το κάνω όταν μου είπαν ότι τελικά μπορούσα. Σκέφτηκα ότι είχα προσπαθήσει τόσο πολύ για να έχω αυτή την ευκαιρία και ότι πολλοί άνθρωποι στην ίδια θέση δεν έχουν την τύχη να ακουστούν. Στη δική μου περίπτωση ένιωσα ότι ήμουν τυχερή που υπήρχε κόσμος στα κανάλια και στα μέσα ενημέρωσης που ήθελε να με βοηθήσει. Επειδή υπάρχει ισλαμοφοβία κι επειδή οι ιστορίες που μαθαίνει κανείς από τις ειδήσεις είναι συνήθως το αντίθετο -κάποια βγάζει τη μαντήλα ή τα κορίτσια δεν μπορούν να πάνε σχολείο- ενώ η δική μου περίπτωση ήταν διαφορετική, επειδή είχα όλη αυτή τη βοήθεια και στήριξη και στο τέλος κατάφερα να φέρω την αλλαγή, είχα την κοινωνική και ηθική υποχρέωση να συνεχίσω ώστε να βοηθήσω και άλλους στο μέλλον. Γι’αυτό συνέχισα και επέμεινα μέχρι να μπορέσω να αγωνιστώ»
.
Πώς αντέδρασε η πακιστανοαμερικανική κοινότητα όταν ξεκινήσατε να κάνετε άρση βαρών; Αυτό άλλαξε καθόλου όταν αρχίσατε να αγωνίζεστε;
«Όταν ξεκίνησα να σηκώνω βάρη, τα μέλη της κοινότητάς μου δεν το ήξεραν. Μένω σε μια μεγάλη πόλη και είμαι και λίγο εσωστρεφής, οπότε πήγαινα στη δουλειά, πήγαινα σπίτι, μπορεί να πήγαινα και κάπου αλλού και μετά στο γυμναστήριο. Ήμουν επίσης η μόνη Πακιστανοαμερικανίδα Μουσουλμάνα στο γυμναστήριο που πήγαινα. Δεν υπήρχαν καν πολλές γυναίκες, οπότε δεν υπήρχε κανένας εκεί που με ήξερε. Δεν έκρυβα ότι έκανα άρση βαρών, αλλά δεν μιλούσα και γι’αυτό αφού κανείς δε με ρωτούσε. Η οικογένειά μου και οι κοντινοί μου φίλοι ήταν οι μόνοι που ήξεραν ότι έκανα βάρη. Ανησυχούσαν ότι θα τραυματιζόμουν και μου έλεγαν να προσέχω, ότι θα χτυπήσω την πλάτη μου, τέτοια πράγματα. Εγώ τους καθησύχαζα, τους έλεγα ότι είμαι προσεκτική, ότι δεν έχω τρελαθεί εντελώς (γέλια). Τους εξηγούσα ότι πρώτα μαθαίνεις την τεχνική και ξεκινάς με λίγα κιλά και βλέπεις πού είναι τα όριά σου. Βασικά κάνοντας άρση βαρών γίνεσαι πιο δυνατή και ουσιαστικά προστατεύεις τον εαυτό σου από τραυματισμούς εκτός αθλήματος. Νομίζω ότι με τον καιρό κατάλαβαν ότι όντως ήμουν εντάξει και σταμάτησαν να φοβούνται τόσο. Η κοινότητά μου όμως δεν ήξερε ότι σήκωνα βάρη μέχρι να βγω στις ειδήσεις. Ακόμα και τότε δεν με αναγνώρισαν αμέσως. Απ’ό,τι κατάλαβα, οι αντιδράσεις ήταν ανάμεικτες. Είχα γενικώς στήριξη, αλλά υπήρξαν σίγουρα κάποιοι που είπαν ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να κάνουν άρση βαρών ή ότι είναι ανδρικό άθλημα. Νομίζω όμως ότι επειδή στις ΗΠΑ οι Πακιστανοαμερικανοί, αλλά και οι Μουσουλμάνοι και οι μετανάστες γενικότερα αντιμετωπίζουν πολλές προκαταλήψεις και διακρίσεις και η δική μου περίπτωση είχε να κάνει με τα ίδια ζητήματα, ίσως δεν τους απασχόλησε καν η άρση βαρών. Ίσως σκέφτηκαν ότι "η Κουλσούμ πάλεψε για τα δικαιώματά της" και γι’αυτό ξέχασαν κάποια από τα αρνητικά στερεότυπα για την άρση βαρών, όπως το "θα μοιάζεις με άντρα", "δεν θα μπορείς να κάνεις παιδιά" ή "θα γίνεις πολύ μυώδης"».
Ως Μουσουλμάνα Πακιστανοαμερικανίδα σε δύο ανδροκρατούμενους χώρους, ήταν πιο εύκολο να ξεπεράσετε τα στερεότυπα στις επιστήμες ή στον αθλητισμό;
«Νομίζω ότι ήταν δύσκολο και στα δύο πεδία, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Στον αθλητισμό βίωσα τη διάκριση με πολύ προφανή τρόπο. Ήταν κάτι πολύ άμεσο και πολύ συγκεκριμένο: δεν μπορείς να πας στο πρωτάθλημα, δεν μπορείς να ανέβεις στην πλατφόρμα. Όταν έκανα προπόνηση και στα γυμναστήρια που πήγαινα δεν είχα πρόβλημα γιατί κανένας δεν μου έλεγε "δεν μπορείς να σηκώσεις βάρη, πρέπει να φύγεις από εδώ". Μπορεί να είχαν προκαταλήψεις, αλλά δεν έκαναν κάτι για να με εμποδίσουν ή να με διώξουν, οπότε δεν επηρεαζόταν και η προπόνησή μου. Εκ των υστέρων, νομίζω ότι ίσως οι κοινωνικές συναναστροφές στο γυμναστήριο να ήταν διαφορετικές. Ξεπέρασα επίσης στερεότυπα στη δουλειά και στις σπουδές μου, αλλά δεν ήταν τόσο προφανή. Στην αρχή δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν λιγότερες γυναίκες στις επιστήμες μέχρι που ξεκίνησα να παρατηρώ τα έδρανα στα μαθήματά μου. Θυμάμαι ότι το κτίριο της φυσικής στο πανεπιστήμιό μου -το οποίο ανακαινίστηκε για να στεγάσει κι άλλα τμήματα- είχε μόνο ένα μπάνιο σε κάθε όροφο και ήταν εναλλάξ γυναικών και ανδρών. Πριν την ανακαίνιση τη δεκαετία του ‘80 -που δεν είναι και τόσο πίσω στο χρόνο- όλες οι τουαλέτες ήταν ανδρικές. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε τέτοιο χάσμα στις επιστήμες, μάλλον γιατί μεγάλωσα σε μικρή πόλη. Ήταν πάντα αυτές οι μικρές λεπτομέρειες. Ενώ ούτε καθηγητές ούτε συνάδελφοι θα σου έλεγαν ποτέ ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι ή ότι δεν ανήκεις, υπήρχαν φορές που κάποιος έκανε κάποιο μικρό σχόλιο που το υπονοούσε».
Η κοινότητα της άρσης βαρών πώς αντέδρασε στη χιτζάμπ;
«Όταν ξεκίνησα να κάνω άρση βαρών σε ένα γυμναστήριο CrossFit, κάποιοι φαίνονταν λίγο σαστισμένοι, αλλά γενικώς με αποδέχτηκαν. Καμιά φορά με ρωτούσαν αν ζεσταίνομαι με τη μαντήλα και τα μακριά παντελόνια και τα μανίκια κι εγώ απαντούσα "Μα όλοι ζεσταινόμαστε, το γυμναστήριο δεν έχει κλιματισμό". Δεν ήμουν σίγουρη πώς έπρεπε να απαντήσω. Κανένας δεν ήταν όμως επιθετικός ή δεν με εμπόδισε από το να είμαι στο γυμναστήριο».
Από το 2011 έχετε ανοίξει το δρόμο και για άλλες Μουσουλμάνες απ’όλο τον κόσμο να κάνουν προπόνηση και να διαγωνιστούν φορώντας χιτζάμπ. Για παράδειγμα, στους Ολυμπιακούς του 2016 η Σάρα Αχμέντ κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 69 κιλών φορώντας μαντήλα. Είστε φεμινίστρια;
«Υποθέτω πως ναι. Ξέρω ότι η λέξη έχει διαφορετικές ερμηνείες, αλλά αν σημαίνει απλώς ότι υπερασπίζομαι τις γυναίκες και αναγνωρίζω τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, τότε ναι. Βλέπω πως υπάρχουν προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε εγώ και άλλες γυναίκες γύρω μου και παντού στον κόσμο και δεν υπάρχει τίποτα "μαχητικό" ή "στρατιωτικό" στο να το αναγνωρίζεις αυτό. Αν δεις τα δεδομένα και χρησιμοποιήσεις τη λογική σου μπορείς να δεις ότι λιγότερες γυναίκες συμμετέχουν στο άθλημα. Δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς, αυτά είναι τα δεδομένα. Αλλά ακόμα και αν γίνομαι "συναισθηματική", τι σημασία έχει; Γιατί αυτό να είναι κάτι τόσο αρνητικό;».
Στη λογική του «τρέξε σαν κορίτσι» και «πάλεψε σαν κορίτσι», τι σημαίνει το «σήκωσε βάρη σαν κορίτσι»;
«Ως προς τη βιολογία και την επιστήμη, αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι είναι ότι οι άντρες έχουν τεστοστερόνη, οπότε θα σηκώσουν περισσότερα βάρη ή σηκώνουν βάρη επειδή είναι στη φύση τους. Αλλά και οι γυναίκες έχουμε μύες -βασικά έχουμε τους ίδιους μύες- οπότε προφανώς και μπορούμε να σηκώσουμε βάρη. Υπάρχουν μάλιστα κάποια πράγματα στα οποία οι γυναίκες είναι καλύτερες, όπως η αντοχή και η διάρκεια. Μπορούμε γενικώς να κάνουμε περισσότερες επαναλήψεις με πολλά κιλά, ενώ αν οι άντρες κάνουν μία άρση με το μαξ τους, δεν μπορούν να κάνουν επαναλήψεις με το ίδιο βάρος. Φυσικά ο καθένας είναι διαφορετικός, αλλά υπάρχουν πολλά οφέλη για τις γυναίκες που κάνουν άρση βαρών! Δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσα κιλά σηκώνεις. Αν μιλάμε για μόνο μία άρση, ένας άντρας θα σηκώσει περισσότερα κιλά από μια γυναίκα με το ίδιο σωματικό βάρος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι κακό να "σηκώνεις βάρη σαν κορίτσι"».
Η άρση βαρών μπορεί να μην είναι ολυμπιακό άθλημα το 2028 στο Los Angeles. Πώς βλέπετε αυτή την εξέλιξη;
«Οι Ολυμπιακοί είναι η πιο γνωστή διοργάνωση με τη μεγαλύτερη κάλυψη και κοινό απ’όλο τον κόσμο. Όταν λές "Ολυμπιακοί Αγώνες", όλοι ξέρουν τι εννοείς και είναι μεγάλη επιτυχία το να έχεις πάει στους Ολυμπιακούς ή να είσαι Ολυμπιονίκης. Υπό αυτή την έννοια, θα ήταν απογοητευτικό αν η άρση βαρών δεν ήταν πλέον ολυμπιακό άθλημα. Θα σήμαινε ότι λιγότερος κόσμος θα είχε την ευκαιρία να δει άρση βαρών και η δημοφιλία του αθλήματος θα έπεφτε. Αλλά ελπίζω ότι στο τέλος το άθλημα θα είναι εντάξει- υπάρχουν κι άλλες μεγάλες διοργανώσεις και πρωταθλήματα, όπως το Παγκόσμιο Άρσης Βαρών. Έτσι, ακόμα και χωρίς του Ολυμπιακούς, θα συνεχίσει να υπάρχει συμμετοχή και ενθάρρυνση, ειδικά για τις γυναίκες».
Ποια είναι η κατάσταση του γυναικείου αθλητισμού στις ΗΠΑ σήμερα; Πιστεύετε ότι αυτό θα αλλάξει στα επόμενα χρόνια;
«Σε σχέση με όσα είχα δει μεγαλώνοντας, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Ακόμα και στην άρση βαρών, οι γυναίκες συμμετείχαν πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ το 2000, οπότε η κατάσταση έχει σαφώς βελτιωθεί από τότε. Και σε άλλα ανδροκρατούμενα αθλήματα έχει αυξηθεί ο αριθμός των γυναικών. Είμαι σίγουρη ότι συνεχίζουν να υπάρχουν προκλήσεις, αλλά περισσότερες γυναίκες ασχολούνται πλέον με τον αθλητισμό. Για παράδειγμα, στο κολεγιακό μπάσκετ οι γυναίκες δεν είχαν την ίδια κάλυψη με τους άντρες και είχαν και χειρότερο εξοπλισμό. Η επίσημη απάντηση ήταν ότι κανένας δε βλέπει γυναικείο μπάσκετ. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια, γιατί όσοι ενδιαφέρονταν για το γυναικείο μπάσκετ πήγαιναν κι έβλεπαν τους αγώνες από τις κερκίδες. Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων και αμοιβών, είναι και θέμα υποδομών, ακόμα και στον πρωταθλητισμό. Ελπίζω να συνεχίσουμε να προχωράμε μπροστά».
Η Δρ. Αμπντούλα συνεχίζει να κάνει άρση βαρών, «για τον εαυτό μου» όπως λέει η ίδια. Παρόλο που δεν έχει πρωταθλητικές βλέψεις, συνεχίζει να μοιράζεται την προπόνησή της μέσω του Instagram και να υποστηρίζει ότι όλοι μπορούν να κάνουν άρση βαρών.