Κάθε μέρα που περνά, μια μικρή νίκη!

Και τώρα τι; Να χαμογελάμε; Ναι, να χαμογελάμε! Να πανηγυρίζουμε; Όχι βέβαια. Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού γυρίζει τον διακόπτη. Μέχρι εκεί. Πατάει το «on» για να τη σταδιακή αλλαγή της καθημερινότητας. Μικρά – μικρά πράγματα που μας είχαν λείψει θα ξαναμπούν σταδιακά στη ζωή μας. Το κούρεμα (ναι βέεεεβαια και το νύχι για τις κυρίες και τις δεσποινίδες), η βόλτα στα μαγαζιά, αργότερα ένας καφές από… απόσταση, ένα μπάνιο στην παραλία.

Αυτή τη φορά δεν είναι να φοβάσαι την τρίτη ηλικία. Οσοι ανησύχησαν θα συνεχίσουν να ανησυχούν και να έχουν τον καλό «φόβο» (αυτόν, ντε, «που φυλάει τα έρημα») στην καρδιά και στο μυαλό τους. Όσοι πήραν το θέμα του κορονοϊού επιπόλαια, θα συνεχίσουν να το αντιμετωπίζουν επιπόλαια. Αυτή τη φορά είναι να φοβάσαι τους πιτσιρικάδες και την παραγωγική τάξη. Τους 25-55.

Θες να πας στο σινεμά βρε αδερφέ. Θες να πας για ένα φαγητάκι. Θες να πας στους δικούς σου, θες να πας στο χωριό. Θα τα κάνουμε όλα σταδιακά, να’ μαστε σίγουροι. Και τότε, όταν θα τα κάνουμε όλα αυτά και πάλι (έστω με επιφυλάξεις, πολλοί και με τις απαραίτητες αποστάσεις και τις πρέπουσες προφυλάξεις σε θέματα υγιεινής), θα φανεί που βρισκόμαστε και πού πάμε.

Η κουβέντα που κράτησα από το σημερινό διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μία: «Αυτό που πάμε να κάνουμε, η μετάβαση, είναι πιο δύσκολο απ΄αυτό που κάναμε έως τώρα»: και πολύ φοβάμαι πως ακριβώς αυτός τον πυρήνα της λογικής που πρέπει να καθορίσει τις κινήσεις και τις ενέργειές μας από εδώ και πέρα, οι περισσότεροι θα τον πάρουν αψήφιστα!

Σε μια από τις πρόσφατες καθημερινές συνεντεύξεις του, ο Σωτήρης Τσιόδρας είχε τονίσει ότι κάποια στιγμή πρέπει να «τολμήσουμε». Ότι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε τον κορονοϊό για πάντα «αμυντικά». Το είπε χωρίς να του τεθεί σχετική ερώτηση. Ηθελε και το είπε. Ηταν κάτι που είχε αποθηκεύσει σε μια γωνιά του μυαλού του και το εξωτερίκευσε όταν θεώρησε ότι είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή. Άλλο το θάρρος, όμως κι άλλο η απερισκεψία.

Η λέξη «εμβόλιο» ακούγεται όλο και περισσότερο τις τελευταίες ημέρες. Ακούγεται σαν το σύνθημα της απελευθέρωσης! Όμως δεν έχω διαβάσει πουθενά, από καμία πηγή στο εξωτερικό και από κανέναν επιστήμονα ότι είναι πολύ πιθανό το εμβόλιο να βρεθεί και να χρησιμοποιηθεί σε ευρείες μάζες πληθυσμών εντός του επόμενου χρόνου. Στην πραγματικότητα ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για το αν καν θα ανακαλυφθεί κάποιας στιγμή εμβόλιο για τον κορονοϊό! Αυτό που μοιάζει πιο εφικτό και πιο υλοποιήσιμο (ασφαλώς και σε πιο κοντινό ορίζοντα) είναι να βρεθεί αποτελεσματική και «βέβαιη» θεραπεία. Τι σημαίνει αυτό; Να μειωθεί στο… μηδέν ο δείκτης θνησιμότητας, να μειωθεί στο ελάχιστο η εισαγωγή περιστατικών σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Να φτάσει, δηλαδή, στο σημείο η επιστημονική κοινότητα να βρει τον τρόπο γιατρειάς, για να το πούμε απλοϊκά, της ασθένειας. Με αγωγή και με φάρμακα.

Εώς τότε, όμως; Θα… ξεσαλώσουμε; Θα πηγαίνουμε να αγκαλιάζουμε και να φιλάμε τους δικούς μας ανθρώπους έχοντας πλύνει τα χέρια μας από την… προηγούμενη ημέρα; Θα ακουμπάμε οποιονδήποτε και οτιδήποτε στις βόλτες και στην εργασία μας χωρίς γάντια, χωρίς "μαντηλάκια", χωρίς αντισηπτικό; Δηλαδή, θα γράψουμε τον ιό εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι; Αυτός θα ήταν ένας βέβαιος οδηγός αποτυχίας. Είναι ένας βέβαιος οδηγός υψηλής επικινδυνότητας.

Υπάρχει κάποιος – έστω ένας – που πιστεύει ότι η δική μας κυβέρνηση δεν θέλει αύριο να ανοίξει τα πάντα; Τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα αεροδρόμια, τα μπαρ, τα καφέ, τα σχολεία; Θεωρεί κάποιος ότι η ιταλική κυβέρνηση που έχει αποφασίσει εδώ και ένα μήνα τη λήξη της σχολικής χρονιάς εκτιμά πως η τηλε-μάθηση είναι το ίδιο αποτελεσματική – ειδικά για τις μικρές ηλικίες και τα παιδιά του Δημοτικού – με την εκπαίδευση εντός του σχολείου, όπου τα πιτσιρίκια μεγαλώνουν φυσιολογικά με πολλούς τρόπους και όχι μόνο με τα μαθήματα εντός της τάξης; Γιατί να τους το στερήσουν αυτό;

Γιατί ακόμα – ακόμα αν θέλετε να μην δοθεί από αύριο κιόλας το πράσινο φως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες για την επανέναρξη των προπονήσεων ώστε από τον Ιούνιο να βλέπουμε μπαλίτσα στην τηλεόραση και να παρακολουθήσουμε και τελικό Τσου Λου και Γουλβς – Ολυμπιακός στο Europa League τον Αύγουστο; Είναι… τρελοί όλοι όσοι βλέπουν κάθε μέρα να χάνονται εκατομμύρια στο ΑΕΠ κάθε χώρας, να χάνονται δουλειές, να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο, να ακυρώνεται ό,τι πιο όμορφο και σαγηνευτικό στη ζωή των ανθρώπων, δηλαδή οι παρέες, τα ταξίδια και οι σχέσεις με τους δικούς μας ανθρώπους;

Όχι, δεν είναι τρελοί και μάλλον αυτοί ξέρουν καλύτερα από όλους εμάς. Γι’ αυτό, στη δεδομένη στιγμή που γυρίζει ο διακόπτης, η σοφή κουβέντα που έχω ακούσει και μοιράζομαι με όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο, είναι μία: «Κάθε μέρα που περνά είναι μια μικρή νίκη!». Κάθε μέρα που «σβήνεται» από το ημερολόγιο του ιού είναι μια νίκη όλων ημών που παραμένουμε υγιείς και προστατεύουμε την υγεία όλων των άλλων. Ας το δούμε απ΄αυτή τη σκοπιά: του μαραθωνοδρόμου που δεν έχει άλλο αντίπαλο στην κούρσα παρά μόνο τον εαυτό του! Είναι κούρσα αντοχής και νικητές είναι όλοι όσοι θα τερματίσουν! Μετά από πολλά – πολλά χρόνια θα τα θυμόμαστε και θα αναπολούμε τι περάσαμε όντες «νικητές». Οσο περισσότεροι συνειδητοποιήσουμε ότι περάσαμε μόνο το πρώτο εμπόδιο, τόσο λιγότερο(ι) θα κινδυνεύσουμε.