Γιατί δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη το “δώσε και σώσε” challenge;

Στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 10 ημερών, δηλαδή από την πρώτη “μένουμε σπίτι” ημέρα μου μέχρι σήμερα δουλεύω πολύ περισσότερο συγκριτικά με πριν. Συμβαίνει με την συντριπτική πλειονότητα όσων εργαζόμαστε για το gazzetta. Δεν μας συμβαίνει επειδή το απαίτησε, το επέβαλε ή το ζήτησε κανείς. Μας συμβαίνει κυρίως λόγω της επιθυμίας μας να φανούμε χρήσιμοι και ωφέλιμοι σε μια ιστορική δοκιμασία των ανθρώπων με τους οποίους ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, δηλαδή με αυτούς τους περίπου 500.000 ανθρώπους που περνούν καθημερινά από το gazzetta. Μας συμβαίνει επειδή αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της ευθύνης που φέρουμε ως ένας από τους 15-20 πιο δημοφιλείς ιντερνετικούς προορισμούς στην Ελλάδα. Της ευθύνης που έχουμε για να πληροφορήσουμε σωστά, όσο το δυνατόν πιο τεκμηριωμένα, με πληροφορίες όσο το δυνατόν διασταυρωμένες και εμπλουτισμένες με εξακριβωμένα στοιχεία.

Κάνουμε καθημερινά υπερβάσεις, δεδομένου ότι στην συντριπτική πλειονότητά του το δημοσιογραφικό δυναμικό μας ήταν μέχρι τώρα εξοικειωμένο στην διαχείριση πληροφοριών και την δημιουργία περιεχομένου σχετικού με τον αθλητισμό. Κάνουμε υπερβάσεις αναζητώντας καθημερινά τρόπους για να ψυχαγωγούμε τους συμπολίτες μας, να τους δίνουμε τροφή που θα κάνει πιο ευχάριστη, ή τουλάχιστον πιο ανεκτή και ανθρώπινη την συνθήκη της καραντίνας. Ξεπερνάμε τεχνικές και φυσικές δυσκολίες προκειμένου να δώσουμε στους αναγνώστες του gazzetta την ευκαιρία να διασκεδάσουν με έναν ψηφιακό ποδοσφαιρικό αγώνα, ή να συνομιλήσουν με έναν ψυχολόγο και να πάρουν συμβουλές για την καλύτερη διαχείριση αυτής της κατάστασης. Προσκαλούμε τους αναγνώστες να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, τις ιδέες τους, τον δικό τους τρόπο δημιουργικής διαχείρισης της κατάστασης προκειμένου να μας δίνουν ερεθίσματα για να σκεφτόμαστε και να βρίσκουμε τρόπους να το ζούμε καλύτερα όλο αυτό που μας συμβαίνει να ζούμε.

Κάνουμε υπερβάσεις. Διότι όλοι θέλουμε να προσφέρουμε.

Σε εμάς, τους δημοσιογράφους και τα media αναλογεί αυτό, να πληροφορούμε ψύχραιμα και με ακρίβεια και να δίνουμε ευκαιρίες στο μυαλό για να ξεκολλά τη βελόνα του από τον κορονοϊό και στην ψυχή να γαληνεύει για λίγο προτού δεχθεί το επόμενο δυνατό χτύπημα από μια νέα σοκαριστική πληροφορία.

Στους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που πωλούν είδη πρώτης ανάγκης αναλογεί η ευθύνη να κρατούν ανοιχτά τα μαγαζιά προκειμένου να διατηρείται στον βαθμό του δυνατού αυτό το αίσθημα ασφάλειας σε σχέση με την επάρκεια των αποθεμάτων σε κάθε σπίτι προκειμένου να συνεχίσουν τα μέλη του να ζουν όσο πιο ήρεμα και βολικά στην συνθήκη της καραντίνας. Ανάλογη ευθύνη αναλογεί στους εργαζόμενους στα Μέσα Μεταφοράς, στους κάθε μορφής κούριερ, σε κάθε έναν που τούτες τις ημέρες εκθέτει τον εαυτό του λίγο περισσότερο στον κίνδυνο προκειμένου να κάνει τη δουλειά που υπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον.

Στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το διοικητικό προσωπικό του εθνικού και του ιδιωτικού συστήματος Υγείας αναλογεί βαρύτερη ευθύνη. Να δίνουν μάχες για να σώζουν ζωές.

Ακόμη βαρύτερη ευθύνη αναλογεί σε αυτούς που διοικούν το κράτος. Σε αυτούς που η ιστορία τους έβαλε στη θέση να λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν και θα επηρεάσουν το σήμερα και την προοπτική της ζωής εκατομμυρίων συνανθρώπων τους σε σχέση με την επιβίωση και την διαβίωση.

Στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας, είμαστε τυχεροί όσοι μπορούμε με οποιονδήποτε τρόπο να προσφέρουμε, να φανούμε χρήσιμοι στον διπλανό μας. Γνωρίζω πάρα πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν πολύ να έχουν την ευκαιρία σήμερα να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους αλλά δεν έχουν την ευκαιρία να το κάνουν, και περιορίζονται στην πολύ σημαντική συνεισφορά προς την κοινωνία: τη συνεισφορά της συνειδητής επιλογής του αυτοπεριορισμού προκειμένου να εμποδίσουν, στον βαθμό που ο ένας μπορεί, την διάδοση του ιού.

Με όλες αυτές, τις παραπάνω σκέψεις στο μυαλό μου δυσκολεύομαι να το δεχθώ, να το καταπιώ ότι στη σημερινή συνθήκη η οθόνη μου, στην οποία προβάλλονται οι πληροφορίες που λαμβάνω και διαχειρίζομαι για το gazzetta, δεν κατακλύζεται από μαντάτα της κοινωνικής προσφοράς αυτών που έχουν για να μοιραστούν και να προσφέρουν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι μεγάλες εταιρείες, που τόσο νοιάζονταν στην “εύκολη” εποχή για την δημιουργία και την διαχείριση των εντυπώσεων και την φήμη που δημιουργούν μέσα από δράσης εταιρικής κοινωνικής ευθύνης δεν κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν. Τίποτα. Δεν προσφέρουν τίποτα σε μια στιγμή που η κατάσταση φωνάζει ότι πρέπει να δημιουργηθούν νέες μονάδες εντατικής θεραπείας.

Σε μια στιγμή που το εθνικό σύστημα υγείας έχει απόλυτη ανάγκη από πολύπλευρη υποστήριξη, αυτοί που έχουν την δύναμη του χρήματος, το φυλάνε στο σεντούκι προκειμένου να αγοράσουν εκ των υστέρων τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Πώς γίνεται να είναι και να παραμένει κανείς τόσο μικρός στις στιγμές της μεγαλύτερης δοκιμασίας που θα μπορούσε να φανταστεί ο νους;

Η “μένω στο σπίτι” καμπάνια είναι υψίστης σημασίας, δεδομένου ότι η Κυβέρνηση επέλεξε αυτό τον δρόμο, της καραντίνας, για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Η “δώσε και σώσε” καμπάνια όμως είναι εξίσου μεγάλης σημασίας. Γιατί δεν έχει ξεκινήσει; Για ποιο λόγο δεν το αισθάνονται οι πλούσιοι και οι δυνατοί αυτού του τόπου το μέγεθος της ευθύνης τους; Γιατί δεν το αναλαμβάνουν; Γιατί κάνουν το κορόιδο; Και γιατί όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν τους φωνάζουμε ότι η ιστορία απαιτεί από αυτούς να πάψουν να κάνουν το κορόιδο;

Εμείς οι πολλοί δίνουμε σημασία και βοηθούμε στη διάδοση κάθε toilet paper challenge. Θα ήθελα πολύ να έχω τη δύναμη να δημιουργήσω και να διαδώσω την “δώσε και σώσε” πρόκληση, για να γίνει viral και να επηρεάσει συνειδήσεις, να αλλάξει τη νοοτροπία και να βοηθήσει στη διαμόρφωση της συλλογικής νοοτροπίας τούτη την ώρα που η Ελλάδα την έχει απόλυτη ανάγκη. Ξέρω ότι δεν έχω τη δύναμη. Και κάνω αυτό που μπορώ: χρησιμοποιώ τη δύναμη της φωνής μου για να φωνάξω πιο δυνατά αυτό που έλεγα σχεδόν ψυθιριστά πριν από μερικές ημέρες: τούτη τη φορά φίλε δεν θα έχεις τρόπο να την βγάλεις καθαρή αν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Τούτη τη φορά αν δεν βοηθήσεις δεν θα κάνεις skip αυτό το επεισόδιο που ζούμε για να πας στο επόμενο, στις πολυτελείς θερινές διακοπές σου. Το πότε θα βγεις και το τι Ελλάδα, ποια Ελλάδα θα βρεις στους δρόμους όταν ξανακυκλοφορήσεις εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις σημερινές επιλογές και τη δράση σου.

Εγώ κάνω αυτό που μπορώ, καρφωμένος σε μια καρέκλα να καίω το μυαλό μου για να βοηθήσω τον διπλανό μου μέσα από το περιεχόμενο που δημιουργώ. Ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ λιώνει στη δουλειά και μένει εκτεθειμένος στον κίνδυνο για τους άλλους. Η νοσοκόμα και η καθαρίστρια του νοσοκομείου δίνει μάχη να αποφύγει τον ιό για να προσφέρει. Ο γιατρός παλεύει να σώσει ζωές. Ο Τσιόδρας σηκώνει τον σταυρό των 6 μ.μ.. Ο Μητσοτάκης πέφτει για ύπνο με την ευθύνη κάποιου που ορίζει κυριολεκτικά το μέλλον της ζωής των Ελλήνων. Ο γείτονας μου παλεύει με το σπίτι του χωρισμένο στα δύο - στο μισό σπίτι δύο 60+ άνθρωποι που δεν έχουν προσβληθεί από τον ιό και στο άλλο μισό δύο 20αρηδες με τον ιό. Εσύ φίλε, τι νέα; Τι άλλο κάνεις εκτός από το να κοιτάζεις τους δείκτες των χρηματιστηρίων και να μετέχεις σε τηλεσυνεδριάσεις για απολύσεις, περικοπές μισθών και μείωση κόστους; Τι άλλο κάνεις από το να αλλάζεις ημερομηνίες για τις θερινές διακοπές σου και για τις κοινωνικές εκδηλώσεις σου; Τι σκοπεύεις να κάνεις για να βοηθήσεις να το αντέξουμε όλο αυτό; Όχι φίλε μου, εσένα δεν σου αναλογεί μόνο το να μένεις σπίτι. Αν θέλεις να μη βιώσεις την ταραχή που θα σε κυριεύσει τη στιγμή που κάποιος θα φταρνιστεί προς το μέρος σου, δώσε. Μόνο έτσι θα σώσεις την ψυχή και τον οργανισμό σου.

Το έγραφα προ ημερών, αυτά τα σημειώματα είμαι βέβαιος ότι θα λειτουργήσουν ως σημειώματα ημερολογίου. Σημειώματα που θα δείχνω μετά από χρόνια στην κόρη μου. Για να της δείχνω ότι προσπάθησα να κάνω αυτό που μου αναλογεί εκ των προτέρων, δηλαδή πριν από τα χειρότερα. Σε έναν μήνα από σήμερα, αυτό το σημείωμα θα έχει άλλη αξία. Σε έναν μήνα από σήμερα θα ζούμε σε μια άλλη Ελλάδα.

Καλή Κυριακή!