Μια ταινία - δώρο στην ελληνική οικογένεια για να αλλάξει νοοτροπία

Μέχρι σήμερα, ένα παιδί που μεγάλωνε στην Ελλάδα με τις παραστάσεις των media και των social media ανατρεφόταν με τη νοοτροπία ότι προκειμένου να γίνει δημοφιλές και να αισθανθεί την απήχηση που να το κάνει να περπατά καμαρωτό στη γειτονιά και την μικροκοινωνία του - την πραγματική ή την ψηφιακή - θα έπρεπε να είναι “ταλέντο” στα εξής: στα αθλήματα, στο τραγούδι, στον χαβαλέ, στην υποκριτική, άντε και στον χορό και τη μουσική. Μεγάλωνε διαμορφώνοντας την συνείδηση ότι αν δεν κάνει πολύ καλά κάτι από τα παραπάνω, προκειμένου να διακριθεί θα έπρεπε να καταπίνει σπαθιά και φλόγες ή να αρχίσει τις ημίγυμνες σέλφι που θα του εξασφάλιζαν πολλούς/πολλές followers, δηλαδή θα του εξασφάλιζαν αποδοχή και απήχηση. Αυτά τον συμβούλευε να κάνει το ελληνικό περιβάλλον. Διότι με αυτά τα θεάματα και τα ακούσματα μεγάλωνε στο σαλόνι του σπιτιού του από την “ανοιχτή” τηλεόραση των ριάλιτι και των τηλεπαιχνιδιών και αυτές ήταν οι προσλαμβάνουσές του μέσα από την παρατήρηση της δράσης που ανέπτυσσαν οι “δημοφιλείς” συνομήλικοί του στα social media.

Κι ύστερα, στις πρώτες ημέρες της Ελλάδας του 2020 εμφανίζεται το “The Real Robokids”. Μια ταινία που είναι πολύ κοντά στον ορισμό του ντοκιμαντέρ, δηλαδή ένα είδος κινηματογραφικής ταινίας που πραγματεύεται ένα θέμα το οποίο παρουσιάζει βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά και αποδεικτικά στοιχεία, αλλά και μια ταινία που καταφέρνει να σε πλημμυρίσει με συναισθήματα διότι σου διηγείται ανθρώπινα τις πραγματικές ιστορίες πραγματικών παιδιών, πραγματικών οικογενειών και πραγματικών δασκάλων. Είναι μια συρραφή από πραγματικές ιστορίες παιδιών με κλίση προς την ρομποτική. Παιδιών για να τα θαυμάζεις για την προσπάθεια, τη συγκέντρωση, την πειθαρχία, την προσήλωση στον στόχο, αλλά και για την ευφυία τους. Μια ιστορία δασκάλων που είναι, οι περισσότεροι, για να τους θαυμάζεις για την στάση που κρατούν ως παιδαγωγοί, για την ανιδιοτέλειά τους, για τον σεβασμό που επιδεικνύουν προς την παιδική ψυχή, για τον πολιτισμό και την ανθρωπιά τους. Μια ιστορία γονιών που νοιάζονται ουσιαστικά και φιλοσοφικά για την ανατροφή του παιδιού, και που το καμαρώνουν όχι επειδή βγαίνει πρώτο, αλλά επειδή προσπαθεί, επειδή προοδεύει και επειδή ακολουθεί με συνέπεια τον δρόμο που δεν είναι δημοφιλής στην Ελλάδα: τον δρόμο της επιστήμης.

Όλο αυτό που συμβαίνει μπροστά σου κατά τη διάρκεια των 85’ λεπτών της διάρκειας είναι μια ευχή προς την ελληνική οικογένεια. Παρακολουθείς την πορεία των ελληνικών ομάδων που κέρδισαν την πρόκριση για να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Εκπαιδευτικής Ρομποτικής 2019, στο Γκιόρ της Ουγγαρίας και πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη για την Ελλάδα, στην ιστορία των Ολυμπιάδων Εκπαιδευτικής Ρομποτικής. Ανακαλύπτεις διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας στις οποίες υπάρχουν δάσκαλοι που εμπνέονται από τους μαθητές και εμπνέουν τους μαθητές τους, υποστηρίζοντάς τους και παροτρύνοντάς τους να ακολουθήσουν την επιστήμη τους. Μπαίνεις στο σπίτι φυσιολογικών οικογενειών με ισορροπημένους γονείς που δεν κυνηγούν τα παιδιά για να ακολουθήσουν το ποδόσφαιρο, το τραγούδι, τον χαβαλέ, την υποκριτική με όραμα να γίνουν influencers της καλής ή της κακιάς ώρας προκειμένου να τους φέρουν εύκολο χρήμα στο σπίτι. Κυρίως όμως έχεις μπροστά σου μια καλή παράσταση για τα παιδιά σου, ειδικά στην περίπτωση που αυτά ταλαιπωρούνται στο σχολείο ή στην γειτονιά ή στο instagram και το TikTok επειδή δεν παίζουν καλή μπάλα, δεν τραγουδούν καλά, δεν είναι “πανέμορφα” εξωτερικά, έχουν λίγα κιλά παραπάνω και … απλώς είναι καλοί/καλές στα μαθήματα και έχουν κλίση προς μια επιστήμη και όχι προς τις τέχνες και τα αθλήματα που φέρνουν εύκολη δημοφιλία, αποδοχή, απήχηση, followers.

Αυτή η ταινία, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων βημάτων που έχει κάνει η Cosmote προς αυτή την κατεύθυνση, είναι βέβαιο ότι θα κάνει ακόμη πιο mainstream την ρομποτική στην Ελλάδα. Είναι εύκολο να το αντιληφθείς ότι συμβαίνει αν κοιτάξεις γύρω σου πόσα σχολεία ρομποτικής εμφανίζονται στις γειτονιές. Αυτή η ταινία όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Αποτελεί ιδανικό ερέθισμα, και γι’ αυτό είναι μεγάλο βοήθημα, προκειμένου οι γονείς να κάνουν λίγη παραπάνω δουλειά εσωτερικά και να επαναπροσδιορίσουν τη θεώρησή τους και τη στάση τους απέναντι στην προοπτική του παιδιού. Και - κυρίως αυτό - αυτή η ταινία είναι μεγάλο κουράγιο για κάθε παιδί που θα ταυτιστεί με κάποιον από τους ήρωές της και θα πειστεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί ή επιθυμεί να ακολουθήσει, της επιστήμης, είναι δρόμος που βγάζει - και - στην αποδοχή, την απήχηση και τον κοινωνικό θαυμασμό. Αυτή η ταινία είναι τροφή για τη νοοτροπία μας.

Τα δύο παιδιά της φωτογραφίας, τον Γιάννη και τον Βασίλη τα θαυμάζω πλέον πολύ περισσότερο από την συντριπτική πλειονότητα αν όχι το σύνολο των συνομήλικών τους που έχουν ξεχωρίσει μέσα από τον αθλητισμό, τα τηλεπαιχνίδια, το youtube, το instagram, το TikTok, το οτιδήποτε τέτοιο. Είναι παιδιά που με έκαναν χαρούμενο που τα γνώρισα από μακριά. Παιδιά που τα καμάρωσα. Κι είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα συμβεί και με την αυλή του σχολείου τους και με τη γειτονιά τους, περισσότερο από πριν. Τον προπονητή τους, τον Κώστα Τσατσαρώνη, τον σέβομαι περισσότερο και βαθύτερα από τον οποιονδήποτε coach έχω δει σε οποιοδήποτε τηλεπαιχνίδι, κι ας μην αποκτήσει ποτέ instagram λογαριασμό με εκατομμύρια followers. Η αναγνώριση που παίρνει στο πρόσωπο αυτών των προπονητών ο Έλληνας δάσκαλος της σύγχρονης εποχής είναι θείο και αναγκαίο δώρο προς την σημερινή ελληνική κοινωνία.

Χαίρομαι αφάνταστα που αυτή η ταινία θα γνωρίσει, χάρη στην Cosmote, την απήχηση που της πρέπει. Χαίρομαι πολύ που θα προβληθεί στην “ανοιχτή” τηλεόραση, και που κάθε ένας έχει την ευκαιρία να την παρακολουθήσει χάρη στο youtube. Και εύχομαι η απήχησή της να είναι τέτοια που να δημιουργήσει ένα ρεύμα προβολής των “ολυμπιάδων” κάθε διαφορετικής επιστήμης μέσα από τα media. Δεν θα μπορούσα να κάνω καλύτερη ευχή προς την Ελλάδα για να αλλάξει νοοτροπία.

ΥΓ. Και κάτι πολύ προσωπικό, και πολύ αναγκαίο για μένα. Αυτή η ταινία έχει την υπογραφή του αδερφού μου. Ο Πάνος Σαμπράκος έχει δημιουργήσει στη διάρκεια της τελευταίας 15ετίας μερικές από τις πιο γνωστές integrated καμπάνιες στην Ελλάδα, κερδίζοντας περισσότερα από 15 Grand Ermis βραβεία και έχει πετύχει αδιανόητες, για έναν Έλληνα δημιουργικό της διαφήμισης, διεθνείς διακρίσεις (6 Cannes Lions, CLIO, One Show, LIA και Webby Awards). Είναι ένας πολύ σημαντικός Έλληνας δημιουργός, που του αναλογεί πολύ μεγαλύτερη απήχηση με όρους δημοφιλίας από αυτήν που έχει σήμερα από τις “μάζες”, και θα την είχε αν είχε επιλέξει να δημιουργεί μακριά από την Ελλάδα, κάτι που θα του ήταν πολύ εύκολο με τόσες και τόσο αξιόλογες διακρίσεις στο διαβατήριό του. Διαχρονικά τον “έβριζα” που μένει εδώ. Βλέποντας αυτή την ταινία χαίρομαι πολύ που έμεινε εδώ. Αυτή είναι η πρώτη φορά που γράφω για αυτόν, κι ενώ έχουν προηγηθεί ένα σωρό ταινίες και σημαντικά έργα του. Δεν το κάνω για να τον παινέψω, διότι δεν το χρειάζεται από μένα δημόσια. Το κάνω για τον ίδιο λόγο για τον οποίο σήμερα καμαρώνω περισσότερο από ποτέ για ένα έργο του: για να πω, εγώ ο “εμπορικός”, ο κατά τεκμήριο πιο “δημοφιλής” και “αναγνωρίσιμος” πόσο πολύ θα ήθελα να είχα την δύναμή του να δημιουργώ εικόνα που μπορεί να αλλάζει με τόσο καλή έννοια τη ζωή και την προοπτική των συνανθρώπων μου. Για να εξηγήσω με ένα παράδειγμα πόσο πιο σημαντικός, χρήσιμος και απαραίτητος μπορεί να είναι για τους συνανθρώπους του ένας με λιγότερους followers στους social media λογαριασμούς του. Ο αδερφός μου είναι μεγαλύτερος από μένα. Όχι μόνο βιολογικά. Κι ας τον έχετε δει λιγότερες φορές στην τηλεόραση φίλοι μου.