• Η στιγμή που «έσπασε»
• «Άκουγα τους γονείς να φωνάζουν στα παιδιά τους για τον... μαύρο»
• Η αποχώρηση και η στήριξη των λευκών συμπαικτών
• Η FIFA δεν βοήθησε καθόλου
• «Δεν φοβάμαι, ακόμα κι αν με αφήσουν όλοι...»

Αναλυτικά το κείμενο του επιθετικού της Μπεσίκτας:

Η στιγμή που «έσπασε»

«Πριν από εφτά χρόνια έπαιζα με τη Μίλαν ένα φιλικό ματς και κάποιοι άρχισαν να κάνουν ήχους μαϊμούδων. Έπειτα από 26 λεπτά είπα στον διαιτητή “αν το συνεχίσουν έφυγα”. Μου απάντησε “μην ανησυχείς, απλά παίζε”.

Όταν προσπάθησα να ντριμπλάρω έναν αντίπαλο, το έκαναν ξανά. Πήρα τη μπάλα, την πέταξα στην εξέδρα και έφυγα. Όταν πήγε να με σταματήσει ο διαιτητής του είπε “σκάσε, δεν έκανες τίποτα”. Έπειτα ήρθε αντίπαλος και του είπα κι αυτού “σκάσε, ούτε εσύ έκανες τίποτα. Σου αρέσει μήπως αυτό που κάνουν;”.

Αφήστε με να σας εξηγήσω... Λέει ο κόσμος ότι αν ήταν ένα ματς του Champions League και η ομάδα μου δεχόταν τιμωρία μετά από αυτό δεν θα το έκανα. Όμως, είχα φτάσει σε οριακό σημείο. Είναι δύσκολο να το καταλάβει ένας λευκός γιατί ποτέ δεν δέχθηκε επίθεση γιατί απλά είναι έτσι το χρώμα του».

«Άκουγα τους γονείς να φωνάζουν στα παιδιά τους για τον... μαύρο»

«Σε ένα τουρνουά στην Ανατολική Γερμανία όταν ήμουν παιδί άκουγα από γονείς να φωνάζουν στα παιδιά τους “κάνε τάκλιν στον μαύρο, μην τον αφήνεις τον μαύρο να παίζει...”.

Αισθάνθηκα μόνος... Κι εγώ και οι συμπαίκτες μου στο πούλμαν επιστρέφοντας, κλαίγαμε... Δεν το είπα ποτέ στη μητέρα μου. Το άφησα να φύγει, αδιαφόρησα. Όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολη η κατάσταση.

Ένας δάσκαλος στο σχολείο μου είπε απλά ότι υπάρχει ηλίθιος κόσμος κι έβαλα τα κλάματα. Άρχισα να γίνομαι επιθετικός, έπαιρνα κόκκινες κάρτες στο γήπεδο, δεν είχα το μυαλό μου...Αποθήκευσα την οργή μου...».

Η αποχώρηση και η στήριξη των λευκών συμπαικτών

«Τον Ιανουάριο του 2013, όλος ο πόνος και η στεναχώρια βγήκαν στην επιφάνεια. Τρελάθηκα. Δεν με ένοιαζε καν αν θα μπλεκόμουν σε μπελάδες μετά. Είχα δουλέψει σε όλη μου τη ζωή για να παίξω σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες και τώρα μου συμπεριφέρονταν όπως το έκαναν όταν ήμουν παιδί. Σκέφτηκα “τελείωσε, θα τους πολεμήσω αυτούς τους τύπους”. Καθώς αποχωρούσα, ορισμένοι με χειροκρότησαν και το κλειδί ήταν πως και οι συμπαίκτες μου με ακολούθησαν εκτός αγωνιστικού χώρου. Όχι μόνο οι μαύροι, αλλά όλοι. Όλοι κατάλαβαν ότι δεν θα επέστρεφα στο γήπεδο γιατί μπήκα στ' αποδυτήρια και έβγαλα τα ρούχα μου. “Αν ο Πρινς δεν συνεχίσει, δεν θα συνεχίσει κανείς μας” είπε ο Αμπροσίνι μπροστά σε όλους.

Μέσα σε μια ημέρα η είδηση είχε φτάσει μέχρι τη Γκάνα και την Κίνα και την Βραζιλία. Και δεν έγινε αυτό διότι απλά ένας μαύρος έφυγε από το γήπεδο, αλλά γιατί τον ακολούθησαν και όλοι οι λευκοί συμπαίκτες του. Αυτό το μήνυμα άλλαξε τον κόσμο. Τουλάχιστον για λίγο...».

Η FIFA δεν βοήθησε καθόλου

«Όταν συνάντησα τη FIFA ο Μπλάτερ με ρώτησε τι μπορούν να κάνουν και του είπα “βάλε μικρόφωνα και κάμερες στα γήπεδα. Όποιος βρίσει ρατσιστικά, τον πετάτε έξω. Αν δουλέψει θα είσαι ήρωας, αν όχι, θα έχεις προσπαθήσει”.

Μιλήσαμε, ανταλλάξαμε μηνύματα όμως δεν συνέβη τίποτα απολύτως...

Τον Σεπτέμβρη του 2016 έλαβα ένα e-mail από την επιτροπή της Ομοσπονδίας που έλεγε “κάναμε τη δουλειά μας”. Έκλεισαν τον φάκελο. Πήρα τον ατζέντη μου και του είπα πως αυτό είναι αστείο. Η FIFA όρισε αυτή την επιτροπή απλά και μόνο για να φανεί ότι έκανε κάτι, αλλάδ δεν έκανε τίποτα και δεν φοβάμαι να το πω. Ο ρατσισμός είναι σε ακόμα πιο δυνατό σημείο έπειτα από τόσα χρόνια.

Και μπορεί στην Ευρώπη να μην πεθαίνουμε ή να μας σκοτώνουν τους μαύρους, αλλά σίγουρα προσπαθούν να μας ρίξουν κάτω».

«Δεν φοβάμαι, ακόμα κι αν με αφήσουν όλοι...»

«Όταν είμαι στο αμάξι, σκέφτομαι ότι με αντιμετωπίζουν λέγοντας “για να έχει τέτοιο αμάξι και τόσα τατουάζ θα είναι είτε ράπερ είτε έμπορος ναρκωτικών”. Τόσο πολύ έχει ποτίσει ο ρατσισμός μέσα στην κοινωνία.

Τα λέω όλα αυτά γιατί είμαι οργισμένος. Έκλαψα όταν είδα το βίντεο με τον Φλόιντ. Το είδα πέντε φορές για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Ήταν οδυνηρό να τον ακους... Ήξερε ότι θα πέθαινε γι' αυτό φώναζε τη μητέρα του... Ήξερε...

Πως να το εξηγήσεις αυτό στο παιδί σου;

Φοβάμαι ότι τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο όλα θα έχουν ηρεμήσει, τα media δεν θα προβάλουν τίποτα και το θέμα θα έχει σβήσει. Όπως συνέβη και με εμένα το 2013. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι δεν θα σβηστεί και θα ξεχαστεί.

Πρέπει και οι λευκοί να είναι μαζί μας. Θέλω να παίξω κι εγώ το ρόλο μου. Δεν φοβάμαι. Ακόμα κι αν φύγουν αύριο όλοι μου οι χορηγοί, δεν με νοιάζει. Χρειαζόμαστε τους παίκτες, όπως οι Κάπερνικ, ΛεΜπρον, Ραπίνο, τον Ράσφορντ... Που είναι οι υπόλοιποι μεγάλοι αθλητές;

Καλό και το BlackOut Tuesday και το μπλουζάκι με το No Racism αλλά χρειάζεται όλοι να μάθουν την ιστορία των μαύρων.

Κάποιοι θα σας κριτικάρουν συνέχεια, κάποιοι θα σας μισήσουν.

Μη φοβάστε, μην μείνετε σιωπηλοί, θα είμαστε μαζί σας».