Σ' ευχαριστώ πολύ πατέρα που μ' έκανες ΑΕΚτζή!

• Μια ζωή με (και για) την Α.Ε.Κ.!
• Δέκα φορές να πέσεις, τόσες να σηκωθείς, να αντέξεις!

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος νομίζω όλο και περισσότερο μοιάζει να υποδέχεται με μελαγχολία στιγμές που στο παρελθόν αφορούσαν αιτίες για απίστευτα πάρτι – γλέντια με αγαπημένα πρόσωπα και φίλους – συγγενείς. Τουλάχιστον αυτό παίζει... μπάλα στο δικό μου κεφάλι και παρά το γεγονός ότι μπορεί να χαίρομαι (σε Χριστούγεννα, Πάσχα, ονομαστικές γιορτές και γενέθλια) με τη ψυχή μου, πιάνω τον εαυτό μου να μελαγχολεί πλέον, να του λείπει πάντα κάτι, γεγονός που μετριάζει τη χαρά!

Τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω πόσα αλλά όχι πολλά, το ίδιο μου συμβαίνει με την ΑΕΚ και τα γενέθλιά της. Κάθε φορά που φτάνει αυτή η μέρα, κάθε χρόνο, όλο και περισσότερο μετράω αυτούς που λείπουν. Δυστυχώς η ζωή τα φέρνει έτσι που συνεχίζουν να φεύγουν αγαπημένα πρόσωπα, συγγενείς οι φίλους, γεγονός που πονάει. Άρα και λογικά περιορίζει τη δυνατότητα χαράς και τις αφορμές για γιορτές ακόμη και για την μεγάλη, παιδική και παντοτινή μου, αγάπη...

Λογικό θα πει κανείς και έτσι είναι... Μεγαλώνουμε και έτσι χάνουμε όλο και περισσότερο ανθρώπους από γύρω μας αφού το ίδιο συμβαίνει και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ο χρόνος δε κάνει παύση, δε σταματά, για όλους και όλα! Όμως αυτό δεν παύει, όσο φυσιολογικό και να μοιάζει, να μην πονάει. Αντίθετα όσο μεγαλώνεις τόσο το υποδέχεσαι το κακό μαντάτο πιο δύσκολα και μεγαλώνει η πίκρα. Έτσι μετριάζεται κάθε χαρά, μικρή ή μεγάλη, αφού θα αφορούσε και αγαπημένα σου πρόσωπα που στο παρελθόν μοιραζόσουν όλο αυτό και τώρα δεν είναι ανάμεσά μας.

Αυτό το blog είναι αφιερωμένο σε όλους εκεί ψηλά με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα μου, τον άνθρωπο που με έκανε (μαζί με τη μητέρα και τα αδέρφια μου) ΑΕΚ και με έμαθε να Την αγαπώ γι' αυτό που είναι, για όσα πρεσβεύει, για τα ιδανικά και τις αρχές της που συνιστούσαν παράλληλα και μαθήματα ζωής. Με αφορμή τα γενέθλια της μεγαλύτερης κυρίας του ελληνικού ποδοσφαίρου θέλω να γράψω το δικό μου ευχαριστώ σε τούτο το χώρο στον μπαμπά μου, αλλά και να προσπαθήσω να συνεχίσω να θυμάμαι όλους εκείνους που χάρη στα τρία αυτά αγαπημένα γράμματα μπήκαν στη ζωή μου και (παρά το γεγονός πως πλέον δεν είναι ανάμεσά μας) θα είναι πάντα σε αυτή...

Μια ζωή με (και για) την Α.Ε.Κ.!

Στο σκληρό δίσκο του μυαλού μας η ζωή του κάθε ένα από εμάς μένει ως στιγμές. Κλειδώνουν και οι πιο σημαντικές δεν σβήνουν ποτέ... Θαρρώ αυτό ισχύει για όλους. Σίγουρα στο δικό μου το κεφάλι αυτό υπάρχει, στιγμές, μοναδικές, ευχάριστες, δυσάρεστες, στιγμές χαράς, πόνου, τα πάντα... Έτσι και η ζωή, όλη μου, με την ΑΕΚ είναι... στιγμές! Τέτοιες μάλιστα που αδυνατώ να ξεχάσω και να τις συγκρίνω.

Η πρώτη δεν γίνεται να είναι άλλη από το κράτημα του χεριού του πατέρα μου, σφιχτά από αγάπη και... φόβο για το άγνωστο μάλλον, την πρώτη φορά που πήγαμε στην Νέα Φιλαδέλφεια. Στη δική μας πόλη, στον προσωπικό μου παράδεισο, στο γήπεδο της ΑΕΚ. Δεν ξεχνιέται ποτέ αυτή η στιγμή. Όλη η διαδικασία από το σταθμό του τρένου στον Περισσό έως τη στροφή μέσα απ' το παρκάκι που σε έβγαζε μπροστά απ' τη Σκεπαστή που «πάνε οι τρελοί που είναι και οι καλύτεροι και φωνάζουν συνέχεια» που συνήθιζε να λέει και η μάνα μου που δεν έχανε ματς, όπως και ευκαιρία για βόλτα (κι ας μην είχε αγώνα) στην Νέα Φιλαδέλφεια...

Συμπληρώνει 97 χρόνια ζωής η ΑΕΚάρα μας πατέρα και δεν είσαι εδώ να γκρινιάξουμε ο ένας στον άλλον... Έφυγες άλλωστε πολύ νωρίτερα. Τη χρονιά που η αγάπη μας θα γονάτιζε και τελικά θα έπεφτε, σα να μην ήθελες να το ζήσεις ρε άνθρωπε, σα να μην έπρεπε πιο σωστά, γιατί εσύ θα το έκανες και δεν θα αγκομαχούσες καν! Αγνή αγάπη η δική σου για την ΑΕΚ μας, αληθινή, όχι δημιουργημένη γύρω από επιτυχίες μόνο και «κατσαρολικά» όπως μου 'λεγες αν δεν τα κερδίζαμε εμείς (πόσο έξυπνα το έκανες). Άθελά σου μάλλον (και τα αδέρφια μου σε τεράστιο βαθμό) μου έφτιαξες μια ζωή με (και για) την ΑΕΚ.

Για σένα το γήπεδο και η ΑΕΚ ήταν μια ακόμη αφορμή για να περάσεις καλά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Άρχισα να το καταλαβαίνω αργά ρε μπαμπά... Και τώρα μου λείπει διάολε που δεν μπορούμε μαζί να το απολαύσουμε και θα με πονέσει ακόμη περισσότερο όταν θα μπούμε στο νέο γήπεδο και δεν θα κρατάς το χέρι του εγγονού σου, να τον οδηγείς κι αυτόν για πρώτη φορά, όπως με εμένα και τον Γιάννη και τον Κυριάκο, στο σπίτι μας, στο γήπεδό μας, στην πόλη μας...

Δέκα φορές να πέσεις, τόσες να σηκωθείς, να αντέξεις!

Μα θα μας βλέπεις από 'κει ψηλά εδώ και τρία χρόνια που πάμε σχεδόν καθημερινά. Έτσι δεν είναι μπαμπά; Θα βλέπεις δεν μπορεί, δεν γίνεται... Εκεί πάμε με τον Πανούλη, τον εγγονό σου... Στα ίδια μέρη, τα ίδια στενά, του λέω πράγματα που ζήσαμε και με κοιτάει με απορία. Πώς να καταλάβει ακόμη; Μα δεν πειράζει... Θα ρθει ο καιρός και θα δέσουν όλα στο μυαλό του. Θα τα εμπεδώσει και η αγάπη του για την ΑΕΚ θα 'χει γίνει αυτή που πρέπει, αυτή που μας δίδαξες με τέτοιο τρόπο που δεν σβήνει καθόλου, όσα κι αν ζήσει δίπλα Της, καλά και άσχημα, έτσι είναι η οικογένεια.

Κι εσύ έδινες πάντα προτεραιότητα στην οικογένεια. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο πάνω απ' αυτό για σένα και έτσι μας έμαθες να αγαπάμε -με ένα μοναδικό τρόπο διδασκαλίας- και την ΑΕΚ. Σα να είναι η οικογένειά μας... Έτσι θέλω να την αγαπήσει κι ο εγγονός σου και ελπίζω να το καταφέρω. Περνάμε απ' του κυρ Κώστα (έχει αλλάξει πατέρα ιδιοκτησία μα παραμένει σουβλατζήδικο) και του εξηγώ που καθόμασταν όλοι μαζί. Έπειτα περπατάμε από τα στενά, μπαίνουμε από τη Σμύρνης και πάμε ευθεία προς τη Σκεπαστή. Πάμε έξω απ' τα παλιά επίσημα, την ''21'' και όλο ευθεία για το άλσος...

Κι είσαι παντού μπαμπά... Παντού με εμάς... Χέρι – χέρι σε όλες τις βόλτες που δεν θα σταματήσω να κάνω (για όσο το επιθυμεί) με τον γιό μου - εγγονό σου στης Φιλαδέλφειας τα μέρη... Έχει γενέθλια η ΑΕΚάρα μας σήμερα και ενώ παλιά σκεφτόμουν τις στιγμές χαράς (αλλά και λύπης) που μας έχει προσφέρει, τις ένδοξες στιγμές που κι εγώ ευτυχώς έχω ζήσει (όχι όσες εσύ βέβαια), τώρα φέρνω στο μυαλό μου το πρόσωπό σου και μου λείπει μαζί με τόσα και τόσα άλλα που δεν έφυγαν κάποιοι αναμενόμενα ηλικιακά και κάποιοι τόσο νωρίς.

Κάντε ένα πάρτι για... πάρτη Της απόψε εκεί πάνω. Είστε τόσοι πολλοί που δεν μου αρκεί ένα κείμενο για να γράψω τα ονόματά σας. Είστε τόσοι πολλοί δυστυχώς... Το μεγαλείο της δεν τελειώνει, όπως ακριβώς έλεγες και είχες δίκιο πατέρα: «εμείς θα φύγουμε κι Εκείνη θα είναι εδώ να συνεχίσει να γράφει ιστορία και να σου διδάσκει να αγαπάς αγνά και αληθινά». Μα κύρια να σου μαθαίνει ότι μέσα στη ζωή είναι οι νίκες, σε αυτή και οι ήττες. Το θέμα είναι η προσπάθεια και το πιο σημαντικό: δέκα φορές να πέσεις, τόσες να σηκωθείς – να αντέξεις...

Σ' αγαπώ πολύ, μου λείπεις αφάνταστα, σ' ευχαριστώ που με έκανες ΑΕΚτζή... Χρόνια πολλά ΑΕΚάρα μου!

Υγ: Είναι δεδομένο ότι κάποτε θα μας καταλάβουν και δεν θα μας καταλάβουν ποτέ...

Photo Credits: Κώστας Τόπας