Το τελευταίο κανονάκι του Παναθηναϊκού!

• Αντιπαράδειγμα η φοβία κόντρα στην ΑΕΚ

Τα ψέματα τελείωσαν, περιθώρια πλέον δεν υπάρχουν. Το βράδυ της Κυριακής στο ντέρμπι κόντρα στον ΠΑΟΚ, το σύνολο του Λάζλο Μπόλονι παίζει την τελευταία του ζαριά για να μπει στο μίνι πρωτάθλημα των play offs με ρεαλιστικές πιθανότητες να προλάβει το τρένο της Ευρώπης.

Αυτός είναι ο στόχος του συλλόγου και αν τελικά τον πετύχει θα μιλάμε απλά για το μίνιμουμ. Για υποχρέωση που έγινε πράξη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Απλά το αυτονόητο. Για όσους το ξεχνούν η ομάδα με τα πράσινα και το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς, είναι ο Παναθηναϊκός. Όσο και αν ο πήχης των απαιτήσεων με την υπάρχουσα διοίκηση έχει πέσει στα τάρταρα και ξύνει τον πάτο του βαρελιού, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

Είναι τόσο σπουδαίος αυτός ο σύλλογος, τόσο μεγάλος, που όσα χρόνια και αν παραμένει κομπάρσος κανείς και τίποτα στο τέλος της ημέρας δεν μπορούν να το μικρύνουν. Απέναντι στον δικέφαλο του βορρά, λοιπόν, το Τριφύλλι με νίκη μειώνει στους δύο πόντους από την ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία και στην χειρότερη παραμένει στο -6 από τον Άρη και την ΑΕΚ. Καλύτερο σενάριο δεν θα μπορούσε να ζητήσει αν αναλογιστούμε πως έκανε το χειρότερο ξεκίνημα της ιστορίας του και παράλληλα η εικόνα του πάνω στο χορτάρι ήταν και είναι αποκρουστική.

Με ισοπαλία παραμένει αρκετά πίσω ενώ με ήττα θα πάει στο -8 από τον δικέφαλο του βορρά και πιθανότατα στο -9 από τους άλλους δύο διεκδικητές των ευρωπαϊκών εισιτηρίων, αν δεν γκελάρουν και κάνουν το... καθήκον τους. Με λίγα λόγια, απλά και κατανοητά, το Τριφύλλι παίζει για ένα και μόνο αποτέλεσμα. Για την νίκη. Η ισοπαλία και πολύ περισσότερο η ήττα αύριο στην Λεωφόρο, θα ισοδυναμούν με καταστροφή, καθώς αν οι διαφορές εκτοξευθούν, σε δέκα ᾽᾽ντέρμπι᾽᾽, φαντάζει απίθανο να μπορέσει να τις καλύψει αυτός ο Παναθηναϊκός.

Αντιπαράδειγμα η φοβία κόντρα στην ΑΕΚ

Στον δεύτερο γύρο το Τριφύλλι νίκησε τον Ολυμπιακό στην Λεωφόρο, σε μία αναμέτρηση όπου ήταν απόλυτα κυνικός και κατέθεσε αρκετά στο πνευματικό κομμάτι για να μπορέσει να πάρει το ματς.

Απέναντι στην ΑΕΚ, οι πράσινοι μπήκαν για να μην χάσουν και τα... κατάφεραν. Δεν έχασαν. Θα μπορούσαν, φυσικά, να έχουν πάρει το ματς αλλά δεν γίνεται σε κάθε παιχνίδι να βάζεις ένα γκολ και μετά να κάθεσαι πίσω, να αμύνεσαι μαζικά και να περιμένεις τον αντίπαλο, χωρίς παράλληλα να έχεις την δυνατότητα να βγεις σωστά στον κενό χώρο για να... τελειώσεις το ματς, εκμεταλλευόμενος το επιθετικό transition.

Το Τριφύλλι, όπως προείπαμε, δεν έχει τα περιθώρια. Αυτό το ματς πρέπει να το πάρει. Και για να το πετύχει θα πρέπει να το προσπαθήσει, θα πρέπει να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο έστω ανά διαστήματα, θεωρητικά το θέλει και πρέπει πάνω στο χορτάρι να το αποδείξει. Με φοβική νοοτροπία τύπου ΑΕΚ ή με... πούλμαν, όπως στο δεύτερο ημίχρονο κόντρα στον Ολυμπιακό, θα έχει βάλει για ακόμη μία φορά πολύ δύσκολα στον εαυτό του. Κάνεις δεν έχει την απαίτηση από αυτή την ομάδα να κάνει πράγματα που δεν μπορεί, γιατί πολύ απλά δεν τα έχει δουλέψει. Κανείς δεν έχει την απαίτηση για μπαλάρα, για κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Να βγει, όμως, ο Παναθηναϊκός και να δείξει πως παίζει για την νίκη.

Ως τακτική νοοτροπία, ως συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών, ως σύνολο σε όλα τα επίπεδα.

Υ.Γ1: Αν ισχύει, λέμε αν, το ότι ο Γιάννης Αλαφούζος δεν προχώρησε σε αλλαγή προπονητή για να μην κάνει το... δήθεν χατίρι των ποδοσφαιριστών και για να στηρίξει την δική του επιλογή, θα μιλάμε για ακόμη μία ποδοσφαιρικά παιδική απόφαση εις βάρος του Παναθηναϊκού. Το θέμα είναι να επιστρέψει ο σύλλογος στην Ευρώπη και να μην γράψει ιστορία. Αρνητική, όπως τις περισσότερες φορές τα τελευταία εννιά χρόνια. Πως θα είχε περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει αυτό; Το εξηγήσαμε σε προηγούμενο σημείωμα. Το θέμα δεν είναι να δικαιωθεί ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, ο Μπόλονι, ο Ντρεοσί, οι ποδοσφαιριστές, οι δημοσιογράφοι. Το θέμα ήταν και είναι να σωθεί έστω και στο φινάλε μία αποτυχημένη χρονιά και ο παντοτινός πρέσβης του ελληνικού ποδοσφαίρου, να μην παραμείνει για ακόμη μία σεζόν μακριά από την φυσική του θέση, από τα σαλόνια της Ευρώπης. Έστω και αν αυτά είναι στην τρίτη διοργάνωση της UEFA.

Υ.Γ2: Tα χρόνια περνάνε. Η αγάπη, όμως, κάποιων ανθρώπων για τον Παναθηναϊκό, το μεράκι, η τρέλα, το δέσιμο δεν αλλάζει ποτέ. Όπως κι αυτό που δεν αλλάζει ποτέ, είναι οι επιτυχίες, οι κούπες, το μεγαλείο. Μία συνάντηση το πρωί της Παρασκευής μου έδωσε μία τόσο μεγάλη... τζούρα κανονικότητας αλλά παράλληλα μου υπενθύμισε και το πόσο άτυχος και αυτοκαστροφικός είναι αυτός ο σύλλογος.