Υπάρχουν περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που περνούν απαρατήρητοι για όλους εμάς, πλην των προπονητών τους. Δεν βάζουν πολλά γκολ, μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και γενικότερα δεν είναι αυτό που λέμε «εμπορικοί». Ωστόσο κρίνονται υπεραπαραίτητοι για κάθε τεχνικό και ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα δεν είναι άλλο από τον Ισραελ Κολ. Ο Αργεντινός ξεκίνησε τη χρονιά στο rotation του Απόλλωνα Σμύρνης, μέχρι και τις αρχές Νοεμβρίου είχε βρεθεί μόνο μία φορά στο αρχικό της σχήμα, αλλά έκτοτε λογίζεται για «κολόνα» της. Σε παραπάνω από μία θέση μάλιστα, αφού τον έχουμε δει μεν στον άξονα που είναι η φυσική του, αλλά και υπό προϋποθέσεις στα άκρα. Ισως γιατί στα νιάτα του ήταν αριστερό μπακ και από πιτσιρικάς έμαθε να παίζει τόσο άμυνα όσο και επίθεση.

Με κύριο χαρακτηριστικό τα καλά τρεξίματα που διαθέτει αλλά και τα χτυπήματα στις στατικές μπάλες, ο 27χρονος «φτιάχνει» φάσεις μέσω κόρνερ και φάουλ που κερδίζει ο Απόλλωνας γύρω από τα αντίπαλα καρέ.

Βγάζει λοιπόν όλη την «αθόρυβη» δουλειά και μπορεί να ειπωθεί πως έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, αφού από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήταν με μια μπάλα στα πόδια και ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Είτε παίζοντας στους δρόμους της γειτονιάς του στην Κόρδομπα μαζί με τα αδέρφια και τους φίλους του, οργανώνοντας μικρά δικά τους τουρνουά, είτε στην Ατλέτικο Μεδέα, την ομάδα της ευαγγελικής κοινότητας από την οποία ξεκίνησε την καριέρα του σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Οι πρώτες του αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με αυτή την ομάδα, έχοντας βοηθήσει την κοινότητα εμπράκτως, χτίζοντας μαζί με άλλους συμπαίκτες του ένα οίκημα στην είσοδο της γειτονιάς που έμεναν. Το πάθος του για το ποδόσφαιρο ήταν έντονο, όπως σε όλους τους πιτσιρικάδες στην Αργεντινή που σκέφτονται τι άλλο; Να γίνουν ποδοσφαιριστές. Οι γονείς του εργάζονταν σκληρά για να μην λείψει τίποτα στη φαμίλια, είχαν τα βασικά και ήταν ευτυχείς γι' αυτό. Μια οικογένεια δεμένη, με τον πατέρα του να αλλάζει συνεχώς δουλειές για να βγάλει τα προς το ζην και τη μητέρα του να γυρίζει αργά το βράδυ. Ομως πάντα την περίμεναν για να φάνε όλοι μαζί.

Μέχρι που φτάσαμε στο 2018 και από τη Σεντράλ Κόρδομπα βρέθηκε στην Ελλάδα και στην Παναχαϊκή. Πάντα είχε κατά νου να αγωνιστεί στην Ευρώπη και όταν προέκυψε η δυνατότητα να περάσει τον Ατλαντικό, δεν το σκέφτηκε και πολύ. Παρά το γεγονός πως δεν ήξερε καλά αγγλικά και δεν γνώριζε τίποτα για τη ζωή στα μέρη μας, ήταν για εκείνον μία ευκαιρία που δεν ήθελε να αφήσει να πάει χαμένη. Αμέσως στην Πάτρα ένιωσε καλά και όπου βρεθεί λέει τα καλύτερα για την πόλη της Αχαΐας. Αλλωστε η πολύ καλή σχέση που είχαν αποδείχθηκε κα εμπράκτως, αφού η Παναχαϊκή δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην πρόταση που έκανε πέρσι ο Απόλλων ώστε να τον αποκτήσει. Την έκανε αποδεκτή και μετά από περίπου 1,5 χρόνο άλλαξε γειτονιά και έγινε κάτοικος Ριζούπολης. Με το «καλημέρα» καθιερώθηκε στο αρχικό σχήμα, έπαιξε και στα 2 μπαράζ με την Ξάνθη και πανηγύρισε την άνοδο στη Super League 1.

Πρόσφατα συμπλήρωσε ένα ημερολογιακό έτος στην «Ελαφρά Ταξιαρχία», που εύλογα λογίζεται ως η ευχάριστη έκπληξη της σεζόν. Οποιος τον ρωτάει για το «μυστικό» της, υπερθεματίζει την ενότητα που υπάρχει στα αποδυτήρια. Γενικότερα περνά όμορφα στη χώρα μας. Του αρέσει που ο κόσμος που μοιάζει με τους συμπατριώτες του στην Αργεντινή και έχει αρκετούς φίλους, τόσο από το ποδόσφαιρο όσο και εκτός του χώρου.

Θαυμαστής και εύλογα του Ντιέγο Μαραντόνα, έμαθε για τον θάνατό του στο ματς της Τρίπολης και δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Αλλωστε για όλους τους συμπατριώτες του και όχι μόνο, ο «θρύλος» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι ένα κομμάτι της καρδιάς τους.

Ετσι είναι ο Κολ. Ηρεμος, όπως και ο τρόπος που αγωνίζεται μέσα στο γήπεδο. Σα να μην υπάρχει και είναι παντού.