Ο Μαρτίνς άργησε λίγο, αλλά πλέον έγινε κυρίαρχος στα ντέρμπι

Δεν είναι και τόσο…μικρό που ο Ολυμπιακός με τον Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο είναι αήττητος απέναντι στην ΑΕΚ.

Δεν λέω ότι είναι κάποιο φοβερό κατόρθωμα η, ότι δεν έχει ξαναγίνει, λέω όμως ότι δεν είναι και τόσο μικρό, να έχει σε οκτώ ντέρμπι με την ΑΕΚ πέντε νίκες (εκ των οποίων η μία στον τελικό του Κυπέλλου, οι τρεις στο Καραϊσκάκη και μία στο ΟΑΚΑ) και τρεις ισοπαλίες σε αυτά τα δυόμιση χρόνια του Πορτογάλου στο τιμόνι της ομάδας. Ας σκεφθούμε π.χ. τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ στα δέκα μεταξύ τους παιχνίδια προ Μαρτίνς: εφτά νίκες της ΑΕΚ, μία ισοπαλία και δύο νίκες του Ολυμπιακού, εκ των οποίων η μία σε αποκλεισμό του από το Κύπελλο…

Γενικά τον Πέδρο τον πήρε λίγο να βρει τη φόρμουλα για τα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά πλέον έχει γίνει κυρίαρχος! Στα τέσσερα πρώτα του ντέρμπι ο Ολυμπιακός δεν είχε καν νίκη: δύο ήττες από τον ΠΑΟΚ (0-1 εντός έδρας και 1-3 εκτός έδρας) και δύο ισοπαλίες (1-1 με την ΑΕΚ εκτός έδρας και 1-1 με τον Παναθηναϊκό εντός έδρας). Έκτοτε, έχουν γίνει 16 ντέρμπι πρωταθλήματος κι ο Ολυμπιακός έχει 10 νίκες, πέντε ισοπαλίες και μόλις μία ήττα, εκείνη στο 89^ο λεπτό, το 0-1 από τον ΠΑΟΚ για τα πλέι οφς μέσα στο Καραϊσκάκη. Παράλληλα, στο Κύπελλο έχει αποκλείσει τον ΠΑΟΚ (2-3, 2-0) στα ημιτελικά κι έχει νικήσει την ΑΕΚ (1-0) στον τελικό!

Μιλάμε για ένα διάστημα περίπου δύο ετών, από τα μέσα Φλεβάρη του 2019 έως σήμερα, στο οποίο ο Ολυμπιακός έχει ξεκάθαρα τον πρώτο λόγο στα παιχνίδια με τους παραδοσιακούς αντιπάλους του. Κερδίζοντας την ΑΕΚ πέντε φορές (4-1, 3-0, 2-0, 2-1, 1-0), τον Παναθηναϊκό τέσσερις φορές (3-0, 1-0, 1-0, 1-0) και τον ΠΑΟΚ τρεις φορές (2-0, 1-0, 1-0)! Και φέρνοντας ισοπαλίες με την ΑΕΚ δύο φορές εκτός έδρας (0-0, 1-1), με τον Παναθηναϊκό άλλες δύο φορές εκτός έδρας (1-1, 0-0) και με τον ΠΑΟΚ μία φορά εντός έδρας (1-1).

Και μην τα βλέπουμε όλα εύκολα. Για παράδειγμα, το 1-1 της Τετάρτης με την ΑΕΚ μπορεί να μην ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό, αλλά ας θυμηθούμε τι έχει κάνει σε όλα τα ντέρμπι τα οποία είχε δώσει Δεκέμβρη μήνα εδώ και μία δεκαετία:

16.12.2010 ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-1

1.12.2019 Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 1-1

3.12.2014 Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 1-2

9.12.2012 ΠΑΟ-Ολυμπιακός 2-2

Σούμα, τρεις ισοπαλίες και μία ήττα. Γιατί είναι πάντοτε δύσκολος μήνας ο Δεκέμβρης για τον Ολυμπιακό, γιατί αναπόφευκτα του βγαίνει η κόπωση από το φθινόπωρο που παίζει τα έξι παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Τώρα, οι παρατηρήσεις που έχουμε να κάνουμε για την εικόνα του Ολυμπιακού του Μαρτίνς στα ντέρμπι είναι κατά βάση τέσσερις:

Πρώτη, ότι σχεδόν όλες οι νίκες του στα ντέρμπι είναι με μηδέν παθητικό! Είναι ξεκάθαρο δηλαδή ότι έτσι ξέρει και διαχειρίζεται καλύτερα αυτά τα παιχνίδια, όταν κρατάει πίσω το μηδέν.

Δεύτερη, έχει μία μεγάλη ευχέρεια να ανοίγει πρώτος το σκορ κι έτσι να αποκτάει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Καταφέρνει να προηγείται στο σκορ σε ένα ποσοστό 90%!

Τρίτη, έχει θέμα όταν ο αντίπαλος ανοίγει αυτός πρώτος το σκορ. Σε αυτά τα λιγοστά παιχνίδια που βρέθηκε πίσω στο σκορ, έχασε δύο φορές από τον ΠΑΟΚ, ισοφάρισε μία φορά τον ΠΑΟΚ κι άλλη μία τον ΠΑΟ και το γύρισε μία φορά με την ΑΕΚ.

Τέταρτη και εξίσου σημαντική για εμένα παρατήρηση: ο Ολυμπιακός παίζει υπερβολικά για το 1-0. Δηλαδή, παίζει για να κερδίσει, έστω με το μικρότερο δυνατό σκορ. Συνήθως τα καταφέρνει, εξ ου και οι…υπερβολικά πολλές νίκες του στα ντέρμπι με 1-0 (έξι!), όμως έχω τη βεβαιότητα ότι εάν έπαιζε μετά το 1-0 πιο πολύ αποφασιστικά, με στόχο να κάνει το 2-0 και να σκοτώσει το ματς, τότε θα είχε αποφύγει τις πιο πολλές στραβές. Γιατί να θυμίσω ότι δύο φορές στο ΟΑΚΑ ισοφαρίστηκε στο τελευταίο λεπτό από την ΑΕΚ πρόπερσι (1-1) και από τον ΠΑΟ πέρυσι (1-1), ενώ μόλις προχθές ισοφαρίστηκε στο 80’ ξανά από την ΑΕΚ (1-1). Και να μην πάμε μόνο στα ντέρμπι: έτσι είχε ισοφαριστεί κι από τον Πανιώνιο πέρυσι 1-1 στη Νέα Σμύρνη.

Ας το πάμε, όμως, και λίγο πιο μακριά, στα ακόμη πιο δύσκολα παιχνίδια του, στα ευρωπαϊκά: στη Μασσαλία κέρδιζε 1-0 κι έχασε 1-2…Τη Γουλβς την κέρδιζε 1-0 κι έφερε 1-1…Τον Ερυθρό Αστέρα τον κέρδιζε 1-0 κι έχασε 1-3…Την Μπάγερν την κέρδιζε 1-0 κι έχασε 2-3…Την Ντινάμο Κιέβου την κέρδιζε 1-0 κι έφερε 2-2…Την Μπέρνλι την κέρδιζε 1-0 κι έφερε 1-1…Την Τότεναμ την κέρδιζε 2-0 κι έχασε 2-4…

Κοιτάξτε, εγώ δεν λέω ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να κερδίζει όλα τα παιχνίδια στα οποία προηγείται-αυτό είναι αδύνατο. Λέω, όμως, ότι από την στιγμή που ο Ολυμπιακός έχει αυτή τη μεγάλη ικανότητα όχι μόνο στα ντέρμπι του στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και σε αρκετά, ίσως και πολλά, παιχνίδια του στα Κύπελλα Ευρώπης να προηγείται στο σκορ, κάτι που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει τεράστια σημασία, θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει ένα καλύτερο μηχανισμό διαχείρισης. Διότι αλλιώς αυτό που θα γίνει θα είναι να συνεχίσουμε να λέμε ότι η ήττα στο Βελιγράδι ήρθε από μία την αποβολή στο 0-0, η ισοφάριση της Γουλβς από την αποβολή στο 30’, η ήττα στη Μασσαλία από τα δύο πέναλτι κλπ, κλπ. Όχι ότι δεν είναι αλήθεια αυτά, αλλά το ζήτημα είναι πώς να τα αποφύγει ο Ολυμπιακός. Να αποφύγει να δίνει δικαιώματα σε διαιτητές, να αποφύγει μεγάλα λάθη που του στερούν μεγάλες νίκες.

Να δεχθούμε κάτι. Π.χ. στο τελευταίο παιχνίδι, ότι και η ΑΕΚ θα αντιδράσει, από την στιγμή που βρέθηκε πίσω στο σκορ. Λογικό είναι. Λογικό, όμως, είναι και κάτι άλλο: εκεί που η ΑΕΚ είναι με κάτω την ψυχολογία της, από το γκολ που δέχθηκε, ο Ολυμπιακός δεν πάει να κάνει δεύτερο γκολ για να την τελειώσει, αλλά πάει να παγώσει το παιχνίδι, παίζει πασούλες. Κι όταν περνάει ένα δεκάλεπτο στο οποίο η ΑΕΚ ναι μεν δεν ισοφάρισε, αλλά απείλησε δύο φορές, ο Ολυμπιακός τότε βγήκε μπροστά κι απείλησε, χωρίς όμως να είναι killer στα τελειώματα των δύο φάσεων που έκανε μέσα σε ένα δίλεπτο. Και κάπως έτσι, ήρθε λίγα λεπτά μετά η ισοπαλία…

Το ότι ο Ολυμπιακός μετά την ισοφάριση της ΑΕΚ είχε δύο ευκαιρίες για γκολ, στο 83 (κλέψιμο Αραμπί από Νεντελτσιάρου, με τον Φορτούνη να μην βρίσκει σωστά τον Ραντζέλοβιτς) και στο 93 (κόρνερ Φορτούνη και κεφαλιά Εμβιλά που έδιωξε ο Τσιντώντας), δείχνει ότι αν μη τι άλλο οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πράγματα να δώσουν και στο φινάλε του αγώνα. Επέλεξαν, όμως, πρωτίστως να «σβήσουν» το ματς κι όχι να το «σκοτώσουν».

Και το πλήρωσαν, για άλλη μία φορά…

Άσχετο: ο Ολυμπιακός σε όλα τα ντέρμπι του με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ αυτά τα τελευταία χρόνια με τους ξένους διαιτητές δεν πήρε ποτέ σφύριγμα. Ούτε στο 1-1 από τον Δανό, ούτε στο 0-0 από τον Σλοβένο, ούτε στο 2-1 με τον Γάλλο. Αλλά δεν είχε αδικηθεί κιόλας. Αυτό με τον Λετονό θύμισε παλιότερες διαιτησίες επί εξυγίανσης. Απλά ήταν χειρουργείο με αναισθητικό, κι όχι όπως του Καλογερόπουλου που ήταν χωρίς αναισθητικό.