Μπορεί να ζωγραφίσει τον δικό του παράδεισο

Κανένα παιχνίδι (μήνα Δεκέμβριο) δεν έχει τη δύναμη να διαμορφώσει τον ετήσιο αγωνιστικό βίο μιας ομάδας. Ακόμη κι αν πρόκειται για παραδοσιακό ντέρμπι, ακόμη και το σημερινό όπου το επίπεδο μίσους έχει ξεφύγει από τα επιτρεπτά όρια με συνέπεια, η παραδοσιακή αντιπαλότητα και καζούρα που έχουν ενδιαφέρον να έχουν παραδώσει τη σκυτάλη στην αντιαισθητική κακεντρέχεια και τον φτηνό λαϊκισμό. Αυτό το ντέρμπι δεν θα αλλάξει τους στόχους κανενός, απλά θα του δείξει πόσο κοντά βρίσκεται για την υλοποίησή τους. Ειδικά στην περίπτωση του Άρη, ενδεχόμενη νίκη θα τον εδραιώσει στις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας και θα δικαιολογήσει την άποψη που διατύπωσε πριν από περίπου έναν μήνα ο Άκης Μάντζιος. Είχε πει ότι στόχος είναι η τριάδα του Πρωταθλήματος, ανεβάζοντας ψηλότερα τον πήχη σε σχέση με τη θέση στην οποία βρισκόταν πέρυσι.

Αυτό το ντέρμπι διαφέρει από τα αντίστοιχα της περασμένης διετίας και η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο επίπεδο δυναμικής που διαθέτει πλέον ο Άρης. Κακά τα ψέματα, παρά τα τέσσερα ισόπαλα αποτελέσματα στην Τούμπα (τρία για το Πρωτάθλημα κι ένα για το Κύπελλο), τις δύο νίκες του ΠΑΟΚ στο «Κλ. Βικελίδης» και την αντίστοιχη του Άρη τον περασμένη Γενάρη, ο ρυθμιστής των αγώνων ήταν κυρίως ο Δικέφαλος. Γιατί διέθετε ανώτερο υλικό, ο εκάστοτε προπονητής του είχε τη δυνατότητα αλλαγών δίχως να κινδυνεύει με πτώση ο βαθμός ποιότητας της 11αδας του, σε αντίθεση με τον Άρη ο οποίος δεν λογάριαζε περισσότερους από 14-15 παίκτες.

Βάσει των στοιχειών που παρουσίασαν οι δύο ομάδες μέχρι τώρα, δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε επίπεδο αγωνιστικής δυναμικής. Κι ας αποτυπώνεται μια (θεωρητική) απόσταση 45 εκατομμυρίων ευρώ στη συνολική αξία (των ποδοσφαιριστών) των δύο ομάδων. Στο γήπεδο, αυτή δεν φαίνεται.

Μπορεί να εκτιμώ λάθος, αλλά αυτός που θα διαμορφώσει την εξέλιξη του αγώνα είναι ο Άρης. Γιατί έχει παρουσιάσει συμπαγές σύνολο, με αξιοσημείωτη συνέπεια στα ανασταλτικά καθήκοντά του, ξεκάθαρη λογική στο παιχνίδι και μειονέκτημα την έλλειψη αυτοματισμών στην επίθεση. Κι έχει να αντιμετωπίσει μια ομάδα η οποία διακρίνεται για τις αρετές της στο ανοιχτό γήπεδο αλλά και τη δυσκολία (στη δημιουργία) σε κλειστούς χώρους.

Ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα που μπορεί να βάλει τέσσερα γκολ όταν βρει μια αφελή ομάδα όπως για παράδειγμα η Αϊντχόφεν την Τούμπα, αλλά και να δυσκολευτεί να κάνει φάση απέναντι σε κλειστές άμυνες όπως ο Αστέρας Τρίπολης του πρώτου ημιχρόνου στην Τούμπα. Στέκομαι αρκετά σ’ αυτό το σημείο γιατί ο Άρης δεν επιτρέπει πολλές τελικές προσπάθειες στον αντίπαλο, παίζει κλειστά στην άμυνα, χαρακτηρίζεται από τη συναδελφικότητα κι αν τον αντιπροσωπεύσει αυτό το στοιχείο στο ντέρμπι, θα έχει πετύχει τον έναν από τους αγωνιστικούς στόχους του.

Μια ακόμη διαφορά σε σχέση με τον πρότερο βίο αυτού του ντέρμπι έχει να κάνει με το (πραγματικό και όχι θεωρητικό) επίπεδο βοήθειας που έχουν οι ομάδες από τον πάγκο. Μέχρι στιγμής, ο Άρης καλύπτει τα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα του Ματέο Γκαρσία γιατί καθώς, όσες φορές ήρθαν από τον πάγκο οι Σιάντε Σίλβα, Ντανιελ Μαντσίνι έδωσαν ποιοτικές λύσεις. Ασχέτως της δαπάνης στην οποία προχώρησαν οι «κίτρινοι» για την επιστροφή του Αργεντίνου μεσοεπιθετικού, προσωπικά δεν βλέπω μεγάλες διαφορές σε επίπεδο ποιοτικών χαρακτηριστικών σε σχέση με αυτά που διαθέτουν οι αντικαταστάτες του. Αυτό σημαίνει ότι προϊόντος του χρόνου και δεδομένης της κούρασης που θα υπάρχει, ο Άκης Μάντζιος θα αποφασίσει με μεγαλύτερη ευκολία την αντικατάσταση ενός παίκτη στη μεσοεπιθετική γραμμή γιατί η διαφορά δεν θα είναι μεγάλη. Δηλαδή, έχει τη δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης στη ροή του αγώνα.

Ο Πάμπλο Γκαρσία δεν έχει αυτή τη δυνατότητα στη μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας του γιατί υπάρχει μεγάλη ποιοτική διαφορά μεταξύ των Τζόλη, Ζίβκοβιτς με τους άλλους ακραίους επιθετικούς της ομάδας. Γι’ αυτό εξάλλου ο Δικέφαλος στηρίζει συντριπτικό ποσοστό της δημιουργίας του αλλά και το σκοραρίσματός του σε αυτούς του δύο παίκτες. Στην περίπτωση που ο Άρης καταφέρει να περιορίσει τη δράση τους, θα κάνει ένα ακόμη βήμα. Εκεί που σίγουρα υπερέχει ο ΠΑΟΚ είναι στην κορυφή της επίθεσης, γιατί ο Άρης δεν έχει Σφιντέρσκι, έστω κι αν ο Πολωνός ψάχνει τα πατήματά του.

Το τρίτο βρίσκεται στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Δεν ξέρω αν ο Άρης είναι πιο γεμάτος ή ποιοτικός, σίγουρα όμως παρουσιάζει μεγαλύτερη ισορροπία. Το πρόβλημα του Άκη Μάντζιου εντοπίζεται στην επιλογή και είναι δεδομένο ότι κάθε βδομάδα, κάποιος θα αδικείται. Είτε ο Τζέιμς Τζέγκο που είναι η ραχοκοκαλιά της ομάδας, είτε ο Λούκας Σάσα ο οποίος ανέβασε στροφές ή ο Έργκους Κάτσε που έβαλε τον Άρη μέσα στο παιχνίδι, στο Περιστέρι. Ο Χαβιέρ Ματίγια έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους τρεις παραπάνω, δεν δίνει πολλά τρεξίματα, δίνει όμως πράγματα τα οποία δεν μπορούν να προσφέρουν οι άμεσοι «ανταγωνιστές του».

Η δύναμη του Άρη βρίσκεται στο κέντρο και ο ΠΑΟΚ θα αγωνιστεί χωρίς τον Ελ Καντουρί. Ο Μαροκινός δεν θα κριθεί βάσει των κακών αποφάσεων που είχε στα δύο τελευταία παιχνίδια του, αλλά από τη συνολική παρουσία του. Η απουσία του είναι σημαντική, δίνει σαφές προβάδισμα στον Άρη για να πάρει τη μάχη του κέντρου, εκτός κι αν οι υπόλοιποι μέσοι (πλην του Σβαμπ ο οποίος δεν κάνει άσχημη χρονιά) παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που μας έχουν συνηθίσει. Αν ο Άρης ελέγξει το κέντρο, θα ανταποκριθεί και στο τρίτο κριτήριο.

Πάμε στα μειονεκτήματα. Ο Λίντσεϊ Ροζ δεν πραγματοποιεί σπουδαία σεζόν, παραμένει όμως ο πιο γρήγορος στόπερ της ομάδας. Με τον Γιώργο Δεληζήση στο κέντρο της άμυνας έχουν βρει γραμμή επικοινωνίας, ισορροπία και ρόλους. Αν είχε δικαίωμα συμμετοχής, ο Γάλλος θα μπορούσε να δώσει πολύτιμες βοήθειες στον δεξιό οπισθοφύλακα στην αντιμετώπιση του Τζόλη καθώς διαθέτει τα αντανακλαστικά. Ο Μπεναλουάν δεν είναι τόσο αποτελεσματικός στο παιχνίδι… εδάφους. Διακρίνεται για τη δύναμή του, τον τρόπο που πάει στα μονομαχίες, όχι όμως για την ταχύτητά του. Με τον δε Γιώργο Δεληζήση δεν έχουν μετρήσει περισσότερα από 150 αγωνιστικά λεπτά συνεργασίας, στο Περιστέρι απέναντι στον Ατρόμητο αλλά και στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης. Αυτό το πρόβλημα καλείται να «κρύψει» ο Μάντζιος. Ένα δεύτερο μειονέκτημα είναι οι στημένες μπάλες. Ο Άρης έχει παρουσιάσει βελτίωση στον συγκεκριμένο τομέα, αλλά ο ΠΑΟΚ παραμένει επικίνδυνος κυρίως με τους Βαρέλα, Ίνγκασον.

Καταλήγοντας, αυτή τη φορά ο Άρης έχει στα χέρια του τα πινέλα και τα χρώματα για να ζωγραφίσει τον δικό του παράδεισο, όπως είχε γράψει και ο Νίκος Καζαντζάκης. Είναι στο χέρι του να ισχυροποιήσει τη θέση του στην ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ας μην διεκδικεί τα προνόμια των άλλων. Μπορεί να ενοχλεί, από την άλλη πλευρά όμως, το λες και «τίτλο τιμής» να μη συμμετέχει στην επιλογή προσώπων για την ηγεσία της ομοσπονδίας καθώς δεν μπήκε ποτέ σε διαδικασία ελέγχου των «ατού», για να κλείσουμε και με μια τζογαδόρικη λογική, σαν αυτή που λανσάρει η Κυβέρνηση με την προσδοκία να είναι όλοι χαρούμενοι.