Δεν ξέρεις τι πρέπει να πιστέψεις

Το βασικότερο δίλημμα για τη φετινή ομάδα του Άρη είναι ότι δεν γνωρίζεις σε ποια πρέπει να πιστέψεις. Σε αυτή του πρώτου ημιχρόνου η οποία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ούτε στα στοιχειώδη και η εικόνα της ήταν (τουλάχιστον) αποκρουστική ή την αντίστοιχη του δευτέρου η οποία είχε νεύρο; Καλλιεργεί αισιόδοξη αίσθηση η αγωνιστική παρουσία της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο (όπως εκτίμησε ο Γιώργος Δεληζήσης) ή στάχτη στα μάτια και ήταν αποτέλεσμα της απελπισμένης προσπάθειας για επιστροφή αλλά και έλλειψης εμπειρίας του ΠΑΣ Γιάννινα στη διαχείριση μιας κατάστασης;

Προφανώς το μέλλον θα δείξει, όπως εξάλλου θα αναδείξει αν ο Άρης θα καταφέρει να μπαλώσει όλες τις τρύπες που έχει το καράβι του με συνέπεια να μπάζει νερά. Σαν αυτά που έτρεχαν στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου και προκάλεσαν προϋποθέσεις ναυαγίου. Τελικώς ήρθε το δεύτερο και κάπως μαζεύτηκε η κατάσταση, σε σημείο η γκέλα να έχει αποκτήσει τη μορφή νίκης, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Γιατί ο Άρης συνεχίζει να παρουσιάζει όλα τα στοιχεία μας αφελούς, δυσκίνητης και δυσλειτουργικής ομάδας με πολύ μεγάλη δυσκολία (ακόμη και για τους άριστους γνώστες του αντικειμένου) διάκρισης του αγωνιστικού πλάνου του, με σχεδόν μηδαμινή ικανότητας στην transition άμυνα. Συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από πανικό κάθε φορά που βρίσκεται γενικώς σε κατάσταση άμυνας με αρκετούς παίκτες οι οποίοι βγάζουν έλλειψη αυτοπεποίθησης γιατί πολύ απλά δεν έχουν εμπιστοσύνη στο σύνολο. Αυτό ισχύει από τον τερματοφύλακα (Χουλιάν Κουέστα) ο οποίος έκανε δεύτερο σοβαρό λάθος φέτος (μετά από αυτό με την Κοβαλίβκα) έως και τον Κριστιάν Λόπεθ.

Ουδέποτε ήμουν υπέρ των εύκολων θυμάτων και της μεταφοράς της ευθύνης σ’ ένα πρόσωπο, στην προκειμένη περίπτωση του Μίκαελ Ένινγκ, γιατί (προφανώς) ευθύνη υπάρχει και στους ίδιους τους παίκτες. Παραδείγματος χάρη, δεν είναι ευθύνη του προπονητή όταν ο Κριστιάν Λόπεθ βγάζει το ένα σπριντ μετά το άλλο παρότι μετρούσε 75-80 αγωνιστικά λεπτά συμμετοχής και ο νεοεισελθών Δημήτρης Μάνος δεν βγάζει την γλυκιά τρέλα, την κ..λα να τον μιμηθεί. Προφανώς, επίσης, δεν φταίει ο τωρινός (Άκης Μάντζιος) και ο πρώην (Ένινγκ) που ο Λούκας Σάσα δεν κατάφερε να βγάλει μια μπαλιά της προκοπής στη «φορτωμένη» περιοχή ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις τελικής προσπάθειας.

Κακώς αναφέρθηκα σε πρόσωπα γιατί αν το συνεχίσω στην εξίσωση θα μπουν πολλοί. Και το πρόβλημα δεν έχει να κάνει μόνο με τα καινούργια χαρτιά που δείχνουν αργοκίνητα, όπως ο Ντάτκοβιτς, αλλά και με τις παλιοσειρές της ομάδας που δεν έχουν φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο ετοιμότητας. Το σίγουρο είναι ότι ο Άρης παρουσιάζει την εικόνα μιας – ελαχίστως δουλεμένης – ομάδας. Και στην κουβέντα δεν μπαίνει καν ζήτημα αυτοματισμών, αλλά απλών κινήσεων που κάνουν ακόμη και μη επαγγελματικές ομάδες, αλλά στον Άρη δεν τις βλέπεις. Ανεξαρτήτως δηλαδή της απόδοσης στο δεύτερο ημίχρονο, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η συνολική εικόνα της ομάδας.

Είναι εξίσου πασιφανές ότι ο Άκης Μάντζιος έχει δουλειά μπροστά του, αλλά η αγωνιστική μεταμόρφωση της ομάδας δεν αποτελεί μονάχα δική του υπόθεση. Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να ολοκληρωθούν μεταγραφικές κινήσεις καθώς η επόμενη εβδομάδα προμηνύεται καταλυτική. Διότι ο Γιάννης Φετφατζίδης θα συνεχίσει την καριέρα του στο Κατάρ και ο Ματέο Γκαρσία θα επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, αν ο Άρης καταφέρει να εντάξει στο δυναμικό του παίκτη της ποιότητας του Άντε Τσόριτς θα αλλάξουν τα δεδομένα στη μεσοεπιθετική γραμμή, ενώ πολλά θα εξαρτηθούν και από την επιλογή στο κέντρο της άμυνας. Γενικώς, η διακοπή του Πρωταθλήματος θα είναι βάλσαμο για τους «κίτρινους», αρκεί φυσικά να καταφέρουν να καλύψουν τις αγωνιστικές αδυναμίες.