Τώρα ξέρει ότι δεν μπορεί να το ξανακάνει…

Αναλόγως της θέσης του καθενός, διαφέρει και η οπτική ενός φιλικού αγώνα. Ο προπονητής δοκιμάζει πράγματα, πειραματίζεται, προσπαθεί να δώσει ρυθμό στους παίκτες και ουδόλως ασχολείται με το αποτέλεσμα, αλλά με την εφαρμογή πραγμάτων πάνω στα οποία δουλεύει (με το επιτελείο του) στην προπόνηση. Οι υπόλοιποι, γράφουμε το… κοντό και το μακρύ μας, εύκολα ενθουσιαζόμαστε και ακόμη ευκολότερα κατακεραυνώνουμε. Όπως μετά το φιλικό παιχνίδι με τη Σάλκε και την εντυπωσιακή εικόνα που παρουσίασε ο Άρης, στη συγκεκριμένη γωνιά, τονίσαμε τη σωστή διαχείριση συναισθημάτων, το ίδιο ισχύει και τώρα, μετά την κουραστικά κακή εικόνα που παρουσίασε με τον Βόλο.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι οφθαλμοφανές ότι το χθεσινό πείραμα δεν πέτυχε. Δηλαδή, αυτό της τοποθέτησης του Χαβιέρ Ματίγια στο βασικό σχήμα (σ. σ. ο Ισπανός είναι ανέτοιμος) και κυρίως μπροστά από τα δύο στόπερ διότι έστειλε τον Τζέιμς Τζέγκο σε μία θέση την οποία δεν μπορεί να υπηρετήσει. Έτσι η ομάδα έμοιαζε με χαμένο ταξιδιώτη στον χώρο της μεσαίας γραμμής με δυσκολία στη λειτουργία και κατ’ επέκταση στη δημιουργία. Αυτή η απόφαση συνδυάστηκε και με μια άλλη αγωνιστική λογική βάσει της οποίας ο Άρης δεν πίεσε τον αντίπαλο από το ύψος της περιοχής του, όπως έκανε στα προηγούμενα φιλικά παιχνίδια, αλλά περίπου από τη γραμμή του κέντρου, δίνοντάς του τη δυνατότητα της αναπνοής. Προφανέστατα, ο Μίκαελ Ένινγκ ήθελε να πειραματιστεί, λειτούργησε βάσει και του προγράμματος προετοιμασίας που ακολούθησε στη διάρκεια της εβδομάδας και αντιλήφθηκε παράλληλα ότι είναι απαραίτητο το φρεσκάρισμα της ομάδας έπειτα από διάστημα έντονης επιβάρυνσης.

Ο βασικός προβληματισμός του Γερμανού προπονητή (μάλλον) βρίσκεται αλλού και πιο συγκεκριμένα στο γεγονός ότι δύο παίκτες λειτουργούν καλύτερα όταν δεν αγωνίζονται στη φυσική θέση τους. Το έχουμε ξαναγράψει ότι ο Εμάνουελ Σάκιτς ανταποκρίνεται περισσότερο σε ρόλο κεντρικού χαφ (έχοντας ως πειστήριο την απόδοσή του στο φιλικό παιχνίδι με τη Σάλκε) απ’ ότι ως δεξιός οπισθοφύλακας. Είναι τρομερά αποτελεσματικός στην πίεση που ασκεί στον αντίπαλο, έχει έξυπνα και διαδοχικά τρεξίματα στο γήπεδο και με την αγωνιστική συμπεριφορά του «κουμπώνει» στα χαρακτηριστικά των Λούκας Σάσα, Τζέιμς Τζέγκο. Η δε ομάδα εμφανίζεται πιο ζωντανή κι ευκίνητη στη μεσαία γραμμή.

Ο δεύτερος παίκτης είναι ο Λίντσεϊ Ροζ ο οποίος δείχνει να βρίσκει τον εαυτό του όταν παίζει στο δεξί άκρο της άμυνας, παρά όταν βρίσκεται στο πλευρό του Τόνι Ντάτκοβιτς στο κέντρο της άμυνας. Ως στόπερ, ο Γάλλος προσπαθεί να «ελέγξει» τον ενθουσιασμό του, δεν (του) επιτρέπεται να αφήσει τη θέση του και να προωθηθεί κι αυτό τον «πληγώνει».

Έχοντας πλέον στο μυαλό του το χθεσινό δείγμα, ο Μίκαελ Ένινγκ είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει αυτό που του επιτάσσει η καρδιά και η αγωνιστική λογική του και φυσικά να προχωρήσει στις επιλογές που θα φέρουν αποτέλεσμα. Δευτερόλεπτα μετά το φιλικό παιχνίδι με τον Βόλο έδειξε με τις δηλώσεις του ότι ο συγκεκριμένος αγώνας βγήκε από το δικό του κάδρο. Μίλησε για τη διατήρηση του μηδέν στην άμυνα, στην πραγματικότητα όμως ήξερε ότι τουλάχιστον χθες, αυτό ήταν πλασματικό διότι ο Χουλιάν Κουέστα «έβγαλε» δύο φάσεις τις οποίες λίγοι τερματοφύλακες μπορούν να βγάλουν.

Ο Γερμανός προπονητής δεν θέλησε να σχολιάσει το (χαμηλό) επίπεδο δημιουργίας αλλά και τον βαθμό ετοιμότητας των δύο σέντερ φορ, προφανώς, για να μην προσθέσει πίεση στο μυαλό τους. Είναι πασιφανές όμως ότι ο Κριστιάν Λόπεθ δεν έχει μπει στην ομάδα και δεν έχει βρει χημεία με τους ακραίους επιθετικούς. Θα χρειαστεί χρόνο και η ομάδα θα του τον παρέχει. Τούτο καλλιεργεί ευκαιρίες στον Δημήτρη Μάνο, αρκεί ο νεαρός επιθετικός να τις αξιοποιήσει. Μέχρι στιγμής, δεν το κάνει…