Από τα… κουρέλια του ’98 έως τον Άρη της Τούμπας

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να αντιληφθούμε (και) στην Ελλάδα ότι ο αθλητισμός είναι μια μορφή επιστήμης. Έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τους δικούς του κανόνες, η ψυχολογία διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο και η αντίδραση της ανθρώπινης ψυχής υπερισχύει κάθε νόμου πιθανοτήτων. Αν κανείς ταξιδέψει στα βάθη της ιστορίας θα διαπιστώσει ότι αυτή η αλήθεια αναδείχθηκε σε κάθε δύσκολη κατάσταση. Η πλέον χαρακτηριστική στη σύγχρονη ιστορία του Άρη ήταν τα… κουρέλια του ’98 που κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδας στο μπάσκετ σ’ εκείνο το Final Four της Θεσσαλονίκης. Μια ομάδα σε καθεστώς αποσύνθεσης, παίκτες με σοβαρά προβλήματα υγείας αλλά πλούσιοι σε αυταπάρνηση, μια… χούφτα αποφασισμένων ανθρώπων να ζήσουν το όνειρό τους. (Και) τότε αποδείχθηκε ότι τα χρήματα έχουν κυρίαρχο ρόλο στον επαγγελματικό αθλητισμό, πολύ μεγαλύτερο όμως έχουν οι αξίες που πρεσβεύει ένας αθλητής kαι η προσήλωσή του στην υπηρέτηση αυτών.

Αυτό επιβεβαιώθηκε και στο γήπεδο της Τούμπας. Πράγματι, μια ντουζίνα «Σπαρτιατών » (ο έξυπνος χαρακτηρισμός που απέδωσε στην 11αδα του Άρη ο Αλέξης Σπυρόπουλος) διαφύλαξαν την εστία της ομάδας τους όπως οι 300 του Λεωνίδα έπραξαν στις Θερμοπύλες. Με ενέργειες που υποδήλωναν αυταπάρνηση και θυσία. Κι εκεί που το πρόβλημα ήταν στους 11+1, ξαφνικά μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Τα δεδομένα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε λίγα λεπτά. Τούτο βέβαια δε σημαίνει ότι ο Άρης θα πρέπει να ξεχάσει ό,τι συνέβη στο προηγούμενο διάστημα και ότι είναι καλά.

Το έχουμε ξαναγράψει ότι θα πρέπει να διδαχθεί από αυτό που βίωσε στις τελευταίες 20 ημέρες. Αυτό το τέλος δεν άξιζε σε μια ομάδα η οποία επί 365 (ημερολογιακές ημέρες) έπαιζε στα όριά της και βρισκόταν συνεχώς σε φουρτούνα. Οφείλει να μην παρασυρθεί από τη χθεσινή υπερπροσπάθεια αυτών των έντεκα ποδοσφαιριστών, αλλά να ακτινογραφήσει τον εαυτό του για να καταλάβει, γιατί έφτασε σ’ αυτό το σημείο. Είναι απαραίτητο να μεταλλαχθεί ως αθλητικός οργανισμός, να επιβάλλει κανόνες στον εαυτό του, να διευρύνει το οργανωτικό πλαίσιό του και να αντιληφθεί ότι ομάδα δεν είναι μόνο τα πρόσωπα που φαίνονται στον αγωνιστικό χώρο, αλλά κι αυτά που λειτουργούν έξω από αυτό. Επί του προσωπικού, ουδέποτε με γοήτευσε αυτό που χρόνια ακούω περί αναγκαίας πρόσληψης τεχνοκρατών, φράση που λέει ο καθένας δίχως να ξέρει τι θέλει να πει. Μου αρέσουν πιο απλές εκφράσεις. Ο Άρης χρειάζεται ευθύνη. Ό,τι ισχύει δηλαδή σε κάθε εταιρία που θέλει να αναπτυχθεί στον χώρο της.

Στο υπέροχο ντοκιμαντέρ «The Last Dance» ο παρεξηγημένος και «κακός» της όλης ιστορίας, Τζέρι Κράουζ, βρεγμένος από την κορφή έως τα νύχια από τη σαμπάνια αλλά και διατηρώντας νηφάλια όλα τα κύτταρα του οργανισμού του (παρά τη γλυκιά μέθη του αφρώδους γλυκού κρασιού), σε όλες τις κατακτήσεις τίτλων αποθέωνε τους λιγότερο (ή και καθόλου) προβεβλημένους. Αυτούς που ήταν σε εγρήγορση 24 ώρες το 24ωρο για τις παροχές των αθλητών, αυτούς που φρόντιζαν να διευκολύνουν την καθημερινότητα των τελευταίων και γενικώς δεν τους άφηναν το παραμικρό περιθώριο υπόδειξης άλλου υπευθύνου (πλην του εαυτού τους) σε περίπτωση αποτυχίας. Συνθήκες ανάπτυξης θα δημιουργηθούν όταν ο Άρης θα φτάσει στο σημείο να υπηρετήσει αυτούς τους κανόνες. Κι ας πάρει έναν παίκτη λιγότερο.

Η φετινή χρονιά είναι πετυχημένη γιατί εξασφαλίστηκε η ευρωπαϊκή συμμετοχή και αυτομάτως διατηρήθηκε το όνειρο της συμμετοχής στους ομίλους του Europa League, στόχος ο οποίος εφόσον επιτευχθεί θα αλλάξει το οικονομικό και αγωνιστικό status της ομάδας. Μόνο που η επόμενη σεζόν προμηνύεται δυσκολότερη, γιατί λιγοστεύουν τα ευρωπαϊκά εισιτήρια και παράλληλα αναδεικνύονται συμμαχίες με σκοπό το κοινό συμφέρον. Οι εχθροί ήδη σήκωσαν ολόκληρο το κορμί τους πάνω από το ανάχωμα, ο Άρης τους ξέρει και πρέπει να θωρακίσει τον εαυτό του. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με έναν τρόπο. Μέσα από την οικονομική αυτάρκεια και το βήμα παραπάνω από σεζόν σε σεζόν. Ο οργανισμός του Άρη μπορεί να διαχειριστεί μια κακή χρονιά, όταν διαπιστώσει συνθήκες ανάπτυξης και σταθερότητας.

Βήμα προς εξυπηρέτηση του τελευταίου είναι αυτό που θα συμβεί στις επόμενες ημέρες με την άρση της ποινής απαγόρευσης μεταγραφών κι έτσι θα επιστρέψουν οι συνθήκες κανονικότητας. Δεν γνωρίζω το τελικό ποσό της πληρωμής, έπειτα από έναν κύκλο διαπραγματεύσεων, ξέρω όμως ότι θα πληρωθεί από αυτόν που δεν δημιούργησε το χρέος. Ξέρω επίσης ότι κανείς από τους υπευθύνους δεν έχει ζητήσει έστω μια «συγνώμη» για το έγκλημα που διέπραξε εις βάρος της ομάδας.

ΥΓ: Ο Ματέο Γκαρσία ξεκαθάρισε στον αθλητικό διευθυντή της Ράσινγκ Κλουμπ, Ντιέγκο Μιλίτο, ότι δεν θέλει να επιστρέψει στην Αργεντινή κι έτσι η συμφωνία με τον Ερυθρό Αστέρα για την παραχώρηση του παίκτη έναντι 2.5 εκατομμυρίων δολαρίων είναι στον αέρα. Συνήθως, γίνεται αυτό που θέλει ο παίκτης και όχι η ομάδα. Ο Αργεντινός ήδη βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης σπιτιού στη Θεσσαλονίκη.

ΥΓ1: Μπράβο στον Γιώργο Δεληζήση για τη χθεσινή ενέργειά του με το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο σεβασμός μεταξύ των αθλητών είναι προϋπόθεση επιτυχίας. Δυστυχώς δεν τον είχαν όλοι όσοι αγωνίστηκαν φέτος στον Άρη με συνέπεια να χαθούν στη μετάφραση.

ΥΓ2: Στο επόμενο 48ωρο θα «τελειώσουν» οι υποθέσεις των Χουλιάν Κουέστα, Χαβιέρ Ματίγια. Στο τραπέζι βρίσκονται διετή συμβόλαια συνεργασίας. Η περίπτωση του Μπρούνο Γκάμα παραμένει εξαιρετικά δύσκολη γιατί ο Άρης δεν μπορεί να δώσει 350.000 ευρώ τον χρόνο. Αν τελικώς αποφασίσει να έχει ένα συμβόλαιο αυτού του επιπέδου, αυτό θα είναι για τον Αρμάντο Σαντίκου.