Οι αριθμοί εξηγούν τα πάντα για τις φετινές ευκαιρίες των πιτσιρικάδων

Τον περασμένο Σεπτέμβριο θυμάμαι να έχω μία τηλεφωνική συζήτηση για πάνω από μία ώρα, με έναν άνθρωπο που όσο ήταν στον Παναθηναϊκό άντε να μιλήσαμε δύο ή τρεις φορές. Δεν έχει σημασία με ποιον. Θυμάμαι να διαφωνούμε για το κατά πόσο έχει ξεφύγει ο Παναθηναϊκός από το αρχικό πλάνο του καλοκαιριού του 2018. Από το πρότζεκτ της ελληνοποίησης και της αξιοποίησης των παιδιών από την ακαδημία.

Αφορμή για τον διάλογο στάθηκε ένα σημείωμα σε τούτη την γωνιά για τον λανθασμένο δανεισμό του Δημήτρη Εμαννουηλίδη στον Πανιώνιο για να έρθει ο Ούφε Μπεκ των δέκα παιχνιδιών στην πενταετία και της μηδενικής προσφοράς αλλά και για την απόκτηση δύο ξένων στόπερ που έκοβαν την εξέλιξη του Φάνη Μαυρομάτη, ο οποίος μαζί με τον Γιάννη Μπουζούκη είχαν καθιερωθεί στην σεζόν 2018-2019 όπου ο σύλλογος αναγκαστικά έπρεπε να στηριχθεί και σε κάποια νέα παιδιά.

Στις 6 Σεπτεμβρίου γράφαμε το εξής: ᾽᾽Η εικόνα δείχνει αλλαγή πλεύσης, ο Νταμπίζας το αρνείται, οπότε ας κάνουμε υπομονή μέχρι το τέλος της σεζόν για να διαπιστώσουμε το εξής: Πόσα νέα παιδιά από τα σπλάχνα του θα μας παρουσιάσει φέτος ο Παναθηναϊκός; Και με τι συχνότητα; Πόσοι θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο από τους περυσινούς… rookies? Στο τέλος της χρονιάς εδώ θα είμαστε για να κρίνουμε τι παρουσιάστηκε πάνω στο χορτάρι᾽᾽...

Από την άλλη άκρη της γραμμής άκουγα πως ο Παναθηναϊκός έχει στο ρόστερ πολλά παιδιά από την ακαδημία και πως ο Μαυρομμάτης θα είχε τον χρόνο που έπρεπε βάσει της πρώτης του χρονιάς. Η απάντηση ήταν πολύ απλή: Τι σημασία έχει ένας αριθμός παικτών; Σημασία είχε και έχει το κατά πόσο αυτοί οι ποδοσφαιριστές θα έβρισκαν χώρο και χρόνο για να εξελιχθούν, να παίξουν, να αναδειχθούν.

Οπότε, για να μην το κουράζουμε, ανανεώσαμε το... ραντεβού για το τέλος της ποδοσφαιρικής χρονιάς. Ο χρόνος συμμετοχής των μικρών θα έλεγε όλη την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλο σοβαρό κριτήριο για το κατά πόσο ο Παναθηναϊκός έδωσε ή όχι ευκαιρίες στους μικρούς.

Το να λες ᾽᾽πιστεύω σε κάποιους᾽᾽ στα λόγια και στις εκθέσεις και στο γήπεδο να εμφανίζονται μόνο όταν διαλύεται η βάση της ενδεκάδας που δεν άλλαζε ούτε με... αίτηση φέτος, είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Ο Γιώργος Δώνης στην διετία που έμεινε στον πάγκο του Παναθηναϊκού βελτίωσε αρκετούς από τους νεαρούς παίκτες που συνεργάστηκε(Πούγγουρας, Χατζηγιοβάνης, Διούδης, Χρήστος Δώνης) έκανε σε γενικές γραμμές καλή δουλειά και σε τούτη την γωνιά καταγράψαμε αρκετές φορές το πόσο λανθασμένη και δίχως ποδοσφαιρική λογική ήταν η απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου να τον απολύσει.

Από την άλλη, όμως, είναι ξεκάθαρο πως φέτος ο Έλληνας τεχνικός μπήκε στην διαδικασία να κάνει πρωταθλητισμό(στην πιο αδιάφορη και δίχως πίεση χρονιά στην ιστορία του συλλόγου λόγω της ποινής από την ΟΥΕΦΑ) να κοιτάζει μόνο τα αποτελέσματα και να μην δίνει ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες που όπως αποδεικνύεται, που όπως είναι γνωστό από τα χρόνια τους στην ακαδημία, είναι ποδοσφαιριστές που μπορούν να σταθούν άνετα στην πρώτη ομάδα, σε αυτόν τον Παναθηναϊκό.

Επαναλαμβάνουμε: Μιλάμε για μία σεζόν στην οποία ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία πίεση, λόγω έλλειψης στόχων. Μιλάμε για ένα ιδανικό περιβάλλον ανάδειξης και καθιέρωσης παιδιών από την ακαδημία. Αν όχι φέτος, πότε;

Πάμε, λοιπόν, στους αριθμούς. Με μία λεπτομέρεια γιατί κάποιες φορές οι αριθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέμματα. Πόσα λεπτά συμμετοχής είχαν οι μικροί μέχρι και την 3η αγωνιστική των πλέι-οφ και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό; Υπενθυμίζουμε πως από εκείνο το παιχνίδι και έπειτα αρκετοί ενδεκαδάτοι κούνησαν μαντίλι, καθώς έληγαν τα συμβόλαιά τους και η χρησιμοποίηση των πιτσιρικάδων ήταν σχεδόν μονόδρομος.

Ο Ξενόπουλος έπαιξε 90 λεπτά κάτω από τα δοκάρια, ο Χριστογεώργος και ο Κότσαρης μηδέν.

Ο Ζαγαρίτης 90 στο Κύπελλο και 90 στο πρωτάθλημα...

Ο Αλεξανδρόπουλος 51 στο πρωτάθλημα σε τρεις αναμετρήσεις ως αλλαγή(ο τραυματισμός στο χέρι τον άφησε τρεις εβδομάδες εκτός. 7.12 τραυματίστηκε, 2.1 είχε επιστρέψει) και 52 στο Κύπελλο. Αυτός ο παίκτης που είδαμε στην Τούμπα δεν πήρε ούτε ένα ματς ως βασικός υπό κανονικές συνθήκες. Τι να πει κανείς...

Ο Αθανασακόπουλος ούτε λεπτό, όταν για παράδειγμα ο Κολοβός έπαιρνε την μία ευκαιρία πίσω από την άλλη και εκθέτει μέχρι και σήμερα τον Δώνη για την επιμονή του.

Ο Σερμπέζης 63 λεπτά στο Κύπελλο...

Ο Θεοχάρης μηδέν...

Ο Βαγιαννίδης; 61 στο πρωτάθλημα και 27 στο Κύπελλο.

Ο Εμμανουηλίδης, ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια των τελευταίων ετών, παραχωρήθηκε δανεικός στον Πανιώνιο, όπου στο χειρότερο δυνατό περιβάλλον εξέλιξης(σε μία ομάδα πολύ χαμηλής ποιοτικής στάθμης που πάλευε να σώσει την κατηγορία) κατάφερε να ολοκληρώσει την σεζόν με 23 συμμετοχές, 6 γκολ και 2 ασίστ.

Ο Μαυρομμάτης που παραχωρήθηκε δανεικός τον Ιανουάριο στην Σοντερίσκε, είχε 46 λεπτά στο πρωτάθλημα και 180 στο Κύπελλο...

Ο Μπουζούκης παρέμεινε στάσιμος γιατί στην συντριπτική πλειοψηφία των φετινών παιχνιδιών έπαιζε στα άκρα και όχι στην φυσική του θέση. Οι εμφανίσεις του στα πλέι οφ όπου αγωνίζεται στον άξονα, τα λένε όλα για το... έγκλημα που έχει γίνει στην διαχείρισή του.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Η εικόνα είναι ξεκάθαρη. Όλα τα υπόλοιπα είναι για την δημιουργία ανούσιων εντυπώσεων, για δημόσιες σχέσεις. Το ζητούμενο είναι ο νέος προπονητής, ο Ντάνι Πογιάτος, να εκμεταλλευθεί το ταλέντο που θα έχει στα χέρια του. Αν δεν το κάνει, εδώ θα είμαστε. Τόσο για τον ίδιο όσο και για τον Τσάβι Ρόκα που όταν παρουσιάστηκε μίλησε και εκείνος για αξιοποίηση των ακαδημιών...