Έχασε ένα σπουδαίο ταλέντο αλλά τουλάχιστον δεν διέλυσε τις ισορροπίες

Το σίριαλ ολοκληρώθηκε. Για να είμαστε ακριβείς, ολοκληρώθηκε για τον Παναθηναϊκό. Ο Γιώργος Βαγιαννίδης αποφάσισε πως το καλύτερο για την καριέρα του είναι να αποχωρήσει το καλοκαίρι από το Τριφύλλι και να συνεχίσει στο εξωτερικό. Η τελευταία σκηνή θα παιχτεί όταν μάθουμε το που θα συνεχίσει ο 18χρονος ακραίος αμυντικός. Η Ίντερ φαντάζει φαβορί. Μία σημαντική υποσημείωση γιατί βλέπουμε δεξιά και αριστερά διάφορα. Αν δεν αλλάξει ο κανονισμός της ΦΙΦΑ λόγω Covid19, καμία ομάδα δεν θα μπορεί να δανείσει ποδοσφαιριστή που μόλις απέκτησε! Οπότε αν ο Βαγιαννίδης πάει στην Βερόνα όπως γράφουν οι Ιταλοί, δεν θα πάει ως δανεικός, αλλά ως ποδοσφαιριστής της Βερόνα και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το πως θα ανήκει στην Ίντερ ουσιαστικά. Ειδικά στην Ιταλία έχουν διάφορους τρόπους να τα... βολέψουν.

Από κει και πέρα, τις τελευταίες ημέρες διαβάζουμε ολοένα και περισσότερα σχόλια του τύπου ᾽᾽γιατί τόση φασαρία για έναν 18χρονο που δεν έχει παίξει ακόμη ούτε ένα ολόκληρο παιχνίδι στον Παναθηναϊκό᾽᾽; Για τα ελληνικά δεδομένα, ναι είναι αφύσικη όλη αυτή η σκόνη που έχει σηκωθεί. Από την άλλη, όμως, μιλάμε για ένα παιδί που τα τελευταία χρόνια έχει αναγκάσει πολλούς σπουδαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους να τον παρακολουθήσουν από κοντά. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Βαγιαννίδης αποτελεί ένα από τα κορυφαία ταλέντα αυτή την στιγμή στην Ευρώπη για την θέση και την ηλικία του. Δεν το λέμε εμείς, δεν είναι ένα δημιούργημα του Τύπου αλλά μία πραγματικότητα που έχει προκύψει από την θέση του ποδοσφαιριστή στην αγορά. Για να φτάνουν στο σημείο η Ίντερ και η Μονακό να κάνουν επίσημες προτάσεις σημαίνει πως ο μικρός έχει κάτι ξεχωριστό, είναι το κάτι διαφορετικό και ας μην είναι ακόμη έτοιμος και ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής για αυτό το επίπεδο.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα σπουδαίο ταλέντο. Έναν ποδοσφαιριστή που στο κλαμπ γνώριζαν πως βρίσκεται στο στόχαστρο της... μισής Ευρώπης. Επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, ναι μεν το Τριφύλλι θα έπρεπε να είχε κλείσει αυτό το ζήτημα πριν φτάσει το συμβόλαιο του παίκτη στο εξάμηνο, ωστόσο, πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν δύο πλευρές. Δεν φτάνει μόνο να θέλει το κλαμπ. Πρέπει να θέλει και ο παίκτης. Και όσες προσπάθειες και αν έκανε ο σύλλογος, κατά την θητεία του Νίκου Νταμπίζα αλλά και τώρα επί Τσάβι Ρόκα, έπεσαν στο κενό. Ο Βαγιαννίδης είχε ειδική μεταχείριση, όπως έπρεπε, αλλά το παρά το γεγονός πως ήταν έτοιμος να συμφωνήσει πέρυσι το καλοκαίρι, δεν έμεινε ευχαριστημένος από την διαχείρισή του κατά την διάρκεια της προετοιμασίας και κάπου εκεί ξεκίνησε το πρόβλημα.

Άλλο το ειδική διαχείριση και άλλο το ᾽᾽σου δίνουμε αυτό που θες και κάτι παραπάνω᾽᾽που είχε επιλέξει να κάνει ο Αλαφούζος ΚΑΙ στην συγκεκριμένη περίπτωση, για να γράφουν οι... πιστοί του μεγαλομετόχου πως ᾽᾽με όποια υπόθεση ασχολήθηκε, έκλεισε θετικά᾽᾽. Το να δίνεις σε κάθε ποδοσφαιριστή το συμβόλαιο που θέλει χωρίς να κινείσαι πάνω σε συγκεκριμένες ράγες, χωρίς να διαθέτεις συγκεκριμένη λογική, οικονομική και ποδοσφαιρική, σου λύνει στο τώρα το πρόβλημα αλλά στο μετά, σου δημιουργεί περισσότερα.

Αν ο Βαγιαννίδης αποδεχόταν την πρόταση του Παναθηναϊκού, το κλαμπ θα είχε κρατήσει έναν σημαντικό νεαρό ποδοσφαιριστή, ωστόσο, θα είχε βάλει μία τεράστια... βόμβα στα αποδυτήρια. Για όποιον δεν το γνωρίζει, ας το ξαναπούμε: Οι εσωτερικές ισορροπίες σε μία ομάδα είναι το Α και το Ω. Αν αυτές διαταραχθούν... καληνύχτα. Ο πιο σημαντικός λόγος για να διαταραχθεί το περιβάλλον των ποδοσφαιριστών, είναι το οικονομικό. Δεν κρίνουμε αν είναι σωστό ή όχι. Συμβαίνει όμως. Σε όλες τις ομάδες, σε όλα τα επίπεδα. Από την Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι τον... Αίαντα Σαλαμίνας και όποιος υποτιμά τις ισορροπίες είναι πραγματικά άσχετος από ποδοσφαιρικά αποδυτήρια και τον τρόπο σκέψης της συντριπτικής πλειοψηφίας των παικτών.

Είναι ακόμη νωπό το παράδειγμα του καλοκαιριού του 2015 στον Παναθηναϊκό, όταν το μπάτζετ ανέβηκε κατακόρυφα, οι καινούριοι ποδοσφαιριστές πήραν πολύ μεγαλύτερα συμβόλαια από τους υπάρχοντες, δεν υπήρχε καμία ισορροπία και η γκρίνια ήταν καθημερινό φαινόμενο εκείνη την εποχή στο Κορωπί. Για τον Σάντσεθ της Πριμέρα και τον Εσιέν, έτσι;

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο Παναθηναϊκός κρατούσε ένα 18χρονο παιδί με συμβόλαιο που πήρε για παράδειγμα ο Μπουζούκης μετά από μία ολοκληρωμένη σεζόν ως βασικός. Φανταστείτε τι θα γινόταν εντός αποδυτηρίων, όταν η πλευρά ενός ποδοσφαιριστή ζητά ούτε λίγο ούτε πολύ εγγυημένο χρόνο συμμετοχής και τον παίρνει. Στα 18 του.

Δεν λειτουργούν έτσι οι σοβαρές ομάδες...

Το κεφάλαιο Βαγιαννίδης έκλεισε για τον Παναθηναϊκό πριν καν ανοίξει. Μακάρι το παλικαράκι να κάνει την καριέρα που έχει ονειρευτεί, μακάρι να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο και να τον καμαρώνουμε τα επόμενα πολλά χρόνια σε κάποια σπουδαία ευρωπαϊκή ομάδα. Το ταλέντο το έχει, η πρώτη του ύλη είναι φανταστική.

Θα λέγαμε πως η δουλειά για την μελλοντική του επιτυχία του είναι το Α και το Ω. Θα το λέγαμε αν δεν υπήρχε ένα περιβάλλον που σίγουρα θέλει το καλύτερο για τον ίδιο, αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί ποδοσφαιρικά, δεν επιτρέπει στους ανθρώπους που γνωρίζουν να βοηθήσουν τον παίκτη να έχει την σωστή νοοτροπία για να βάλει γερές βάσεις για μία σπουδαία καριέρα...