Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ποντάρει στον Μπουζούκη

Από το περιβόητο επικοινωνιακό πρότζεκτ που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2018 και είχε ως κεντρικό άξονα την αξιοποίηση των παιδιών από την ακαδημία του συλλόγου, ο Παναθηναϊκός μπορεί να νιώθει ικανοποιημένος για δύο και μόνο λόγους. Πριν τους αναφέρουμε, μια απαραίτητη διευκρίνιση:

Το πρότζεκτ, δυστυχώς για το κλαμπ, παρέμεινε επικοινωνιακό και δεν μετατράπηκε σε ποδοσφαιρικό, μιας και οι πράξεις δεν ήταν ανάλογες των λόγων. Η παρουσία στο έμψυχο δυναμικό αρκετών νεαρών δεν λέει απολύτως τίποτα, όταν δεν υπάρχει σχέδιο, πλάνο και θέληση για την ανάδειξή τους. Δεν υπάρχει πρότζεκτ όταν για παράδειγμα ο Μαυρομμάτης που καθιερώθηκε την πρώτη σεζόν... εξαφανίστηκε την δεύτερη και πήγε δανεικός στην Σοντερίσκε ή όταν ο Εμμανουηλίδης πήγε δανεικός στον Πανιώνιο για να αποκτηθεί ο γυάλινος Μπεκ. Όπως επίσης δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πρότζεκτ στην πράξη όταν τον Ιανουάριο, ο Παναθηναϊκός απέκτησε δύο δανεικούς και... αγύριστους(4 εκατομμύρια η ρήτρα του Ανουάρ, 800.000 του Νάτζ σε μία ομάδα που δεν έχει την δυνατότητα να αγοράσει παίκτη με 200.000) όταν επί της ουσίας δεν είχε κανέναν απολύτως ουσιαστικό στόχο μέσα στην σεζόν, με εξαίρεση το Κύπελλο.

Οι λόγοι, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, είναι οι εξής:

1) Η καθιέρωση, η βελτίωση, η εξέλιξη του Τάσου Χατζηγιοβάνη. Η ανάδειξή του είχε γίνει από τον Στραματσόνι και τον Ουζουνίδη, όμως στα χέρια του Δώνη έγινε αυτό που είναι σήμερα. Δηλαδή ένας σημαντικός ποδοσφαιριστής για την ομάδα, ένα σημείο αναφοράς στην θέση που αγωνίζεται.

2) Η ανάδειξη και η καθιέρωση του Γιάννη Μπουζούκη την περυσινή σεζόν. Μέχρι την έλευση του Δώνη, ο νεαρός μέσος είχε ολιγόλεπτες συμμετοχές και την αγωνιστική περίοδο 2018-2019 συστήθηκε στο ευρύ ποδοσφαιρικό κοινό.

Το... καλησπέρα του Μπουζούκη ήταν εντυπωσιακό. Ο διεθνής άσος πραγματοποίησε αρκετές πολύ καλές εμφανίσεις, ήταν πολύ ώριμος, βρήκε γκολ, ασίστ, ήταν καθοριστικός στο καλό διάστημα της ομάδας στο πρώτο μισό της σεζόν. Οι αρετές του, δεδομένες. Άριστη τεχνική κατάρτιση που τον βοηθά να είναι σωστός στις μεταβιβάσεις του στο δεύτερο τρίτο, βλέπει κάθετα το γήπεδο, μπορεί να απειλήσει από απόσταση ενώ και ανασταλτικά δεν προσπαθεί να... κλέψει, παλεύει, μαρκάρει, προσπαθεί να ανακτήσει την κατοχή. Όχι σε υψηλό επίπεδο αλλά όχι και σε χαμηλό.

Δεν είναι γρήγορος στα πόδια όσο γρήγορος είναι στην σκέψη, θέλει δουλειά στην προστασία της μπάλας και όταν δέχεται πίεση, πρέπει να είναι πιο αποφασιστικός για να μην χάνει την κατοχή. Και φυσικά το ζητούμενο είναι η διάρκεια στις καλές εμφανίσεις. Όπως για κάθε νεαρό ποδοσφαιριστή.

Στην χρονιά που λόγω της πανδημίας είχαμε την διακοπή στα μέσα Μαρτίου, ο Μπουζούκης έμεινε στάσιμος. Δεν πήγε το βήμα παρακάτω που πήγε ο κολλητός του ο Χατζηγιοβάνης, δεν ανέβηκε level και η πρόοδός του δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε να είναι.

Σημαντικός παράγοντας σε αυτό το... φρενάρισμα ήταν η έλευση του Ζαχίντ στην θέση του επιτελικού μέσου και η μετατόπιση του Μπουζούκη στα άκρα, έστω και αν είχε συχνά την εντολή να κλείνει προς τα μέσα. Ο Μπούζου δεν είναι εξτρέμ, δεν έχει τα στοιχεία ενός καλού εξτρέμ. Δεν έχει ταχύτητα, δεν είναι δυνατός στο ένας εναντίον ενός, δεν μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα. Ήταν λογικό και επόμενο να μην μπορεί να ανταπεξέλθει, όπως ήταν λογικό και επόμενο να πάρει συνεχόμενα παιχνίδια στην θέση του για να βρει ρυθμό και πατήματα, κάτι που δεν έγινε μέσα στην χρονιά.

Ο Ζαχίντ θα επιστρέψει στο ΑΠΟΕΛ μετά το τέλος του δανεισμού του και ο Παναθηναϊκός με τα οικονομικά δεδομένα που διαμορφώνονται στον σύλλογο και γενικότερα στο ποδόσφαιρο, είναι υποχρεωμένος να ποντάρει πάνω στον Μπουζούκη. Είναι υποχρεωμένος να δώσει μία χρονιά στον Έλληνα μέσο, στην φυσική του θέση, εκεί που μπορεί να αποδώσει καλύτερα. Και κατά την ταπεινή μας άποψη, αυτή η θέση είναι πίσω από τον επιθετικό. Ως επιτελικός μέσος και όχι ως 8άρι. Εκεί που έπαιζε ο Νορβηγός.

Ο Μπουζούκης έχει αποδείξει πως έχει τα στοιχεία να κάνει καριέρα στο Τριφύλλι, να προσφέρει ως βασικός, να γίνει σημαντικός. Στην θέση του. Το απέδειξε την πρώτη χρονιά σε μία ομάδα με πολύ χαμηλό ποιοτικό ταβάνι. Είναι ένα σπουδαίο ταλέντο που ανέδειξε η ακαδημία αλλά αυτό δεν φτάνει. Αυτό που χρειάζεται είναι εμπιστοσύνη. Χώρο και χρόνο από τον σύλλογο και πολύ δουλειά πάνω στις αδυναμίες του από τον ποδοσφαιριστή, ο οποίος και την διάθεση και το μυαλό έχει για να γίνει καλύτερος. Εμπιστοσύνη, λοιπόν, η μαγική λέξη. Όπως έδειξε ο ΠΑΟΚ στον Πέλκα, όπως ο Ολυμπιακός στον Φορτούνη, όπως παλαιότερα έκανε η ΑΕΚ με τον Μάνταλο.

Υ.Γ1: Διάβασα αρκετά, αν όχι όλα, από τα σχόλια που ανέβηκαν(δεν τα ανεβάζω ή τα κατεβάζω εγώ) στο σημείωμα για τον Ινσούα. Κάποια από αυτά μιλούσαν για μία πολύ καθοριστική θέση στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο που δύσκολα βρίσκεις παίκτη(συγγνώμη αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου προπονητή να μιλά για το πόσο καθοριστική είναι αυτή η θέση αλλά όλες οι απόψεις είναι δεκτές και σεβαστές), διάβασα για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Ναι ο Ινσούα είναι στο top 3 των παικτών που έχει τώρα το Τριφύλλι, αυτό, όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να τον πληρώσει... χρυσό. Επίσης οι εποχές που πληρώνονταν ακριβά το πάθος, η τρέλα, η αυταπάρνηση όταν δεν συνοδεύονται από σημαντικά στοιχεία, όπως η δημιουργία, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και γυρίζουν το ποδόσφαιρο πίσω στα 80’s και στις αρχές των 90’s.

Θα έπρεπε όσοι σχολίαζαν στην λογική ᾽᾽μετά τον Ινσούα το χάος, μετά τον Ινσούα το τίποτα´´ να είχαν στο μυαλό τους το εξής, το οποίο λανθασμένα δεν ανέφερα, ώστε να γίνει καλύτερα αντιληπτό το νόημα του κειμένου. Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι του 2013, βρήκε ένα αριστερό μπακ που ήταν καλός ανασταλτικά, σούπερ δημιουργικά, στα τρία χρόνια που έπαιξε έβαλε 4 γκολ και μοίρασε 20 ασίστ, ήταν καθοριστικός στον τελικό Κυπέλλου του 2014.

Ο λόγος για τον Νάνο. Πόσο ήταν το συμβόλαιό του; 90.000 ευρώ ετησίως! Οπότε, όταν ξέρεις που να ψάξεις, μπορείς να βρεις παίκτες που να προσφέρουν περισσότερα, με λιγότερα χρήματα. Για αυτό και το να συζητά ο Παναθηναϊκός να δώσει το 10% του μπάτζετ σε αριστερό μπακ, είναι ποδοσφαιρική υπερβολή.