Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα, ο καλύτερος της εικοσαετίας! (vid)

Σαν σήμερα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα απο την 1η Απριλίου του 2004. Σαν ψέμα. Μακάρι να ήταν.

Ο Γιάννης Κυράστας έφυγε από την ζωή, πριν από δεκαέξι χρόνια αλλά θα ζει για πάντα! Οι άνθρωποι, εξάλλου, πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσεις και τον σπουδαίο αυτό ποδοσφαιριστή, προπονητή και άνθρωπο δεν θα τον ξεχάσει ποτέ και κανείς.

Ο Κυράστας θα ζει αιώνια και θα ζει μέσα από τις αναμνήσεις, τις στιγμές, τις επιτυχίες που άφησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον κόσμο του Παναθηναϊκού οι ομαδάρες που έφτιαξε ως προπονητής του Τριφυλλιού.

Σαν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, σαν ένας φάρος φωτεινός για το πως θα πρέπει να είναι αυτή η ομάδα, πως θα πρέπει να είναι η φιλοσοφία του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο της. Η φράση ᾽᾽θα πεθάνουμε για αυτούς της αλήτες; Όχι ρε! Θα πολεμήσουμε᾽᾽ θα πρέπει να κοσμεί έναν τοίχο σε όποια αποδυτήρια και αν φιλοξενούν τον Παναθηναϊκού. Μαζί, φυσικά, με την φωτογραφία του. Είτε στο ΟΑΚΑ, είτε στη Λεωφόρο. Είναι ο ορισμός της μαχητικής ψυχής και της σωστής νοοτροπίας που πρέπει να διακατέχει όποιον υπηρετεί τον σύλλογο.

Στα πολλά αφιερώματα που έγιναν για την εικοσαετία που έφυγε, νομίζω πως μας ξέφυγε η καλύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού για την συγκεκριμένη περίοδο.

Για την ακρίβεια οι δύο κορυφαίες ομάδες που αμφότερες είχαν την υπογραφή του, όπου η μία επί της ουσίας ήταν συνέχεια της άλλης με ένα μικρό και αχρείαστο διάλλειμα την σεζόν 2000-2001, σε ένα απίστευτο λάθος της τότε διοίκησης. Ο Κυράστας δεν έπρεπε να φύγει ποτέ από τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2000. Πως γίνεται να μην κρατάς τον προπονητή μίας ομάδας που έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα; Το κλαμπ έπρεπε να ποντάρει, να επενδύσει πάνω του και να μην του ανοίξει τον δρόμο για την μυθική πρόταση από τον Ηρακλή του Μυτιληναίου. Όπως φυσικά δεν έπρεπε να φύγει και μεσούσης της δεύτερης θητείας του, όταν είχε τον Παναθηναϊκό περασμένο στους 16 του Champions League και μάλιστα ως πρώτο και καλύτερο σε όμιλο με Άρσεναλ, Σάλκε και Μαγιόρκα. Ένα από τα πολλά ποδοσφαιρικά εγκλήματα της τότε διοίκησης και της... αύλης της μέσα στην ψύχωση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά το 1996.

Όπως και να᾽χει και δίχως αμφιβολία, ο κορυφαίος Παναθηναϊκός της 20ετίας ήταν αυτός του Κυράστα μέσα από τις δύο εκδόσεις που είδαμε πάνω στο χορτάρι με τον αείμνηστο τεχνικό στα ηνία.

Αρχικά εκείνη του 1999-2000 που έπαιξε μεγάλη μπάλα, ήταν πρωταθλήτρια στο μυαλό και την συνείδηση των υγιών φιλάθλων και δεν σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή για τους γνωστούς λόγους, για τις γνωστές συνθήκες, για τους γνωστούς... περίεργους και κοκαλιάρηδες που έκαναν ότι ήθελαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να παραμένει κάθε χρόνο ίδιος ο κάτοχος της κορυφής. Μία ομάδα που όπου και αν έπαιζε δεχόταν τον θαυμασμό των αντιπάλων, με αποκορύφωμα το χειροκρότημα στην Τούμπα μετά το πέρασμα σαν... σίφουνας που έκανε ο Παναθηναϊκός.

Και στην συνέχεια η έκδοση της σεζόν 2001-2002 που έφτασε μέχρι και τα προημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και διεκδίκησε μέχρι το ντέρμπι του Ευθυμιάδη το πρωτάθλημα, έχοντας τον Σέρχιο Μαρκαριάν στον πάγκο που παρέλαβε μια έτοιμη πολύ καλή ομάδα και κατάφερε να της βελτιώσει την ψυχολογία με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η ομαδάρα που έκανε διπλό στην Σάλκε, το σύνολο που ανάγκασε την Μπαρτσελόνα να κάνει καθυστερήσεις στο Καμπ Νου για να... γλιτώσει και να περάσει στα ημιτελικά.

Το έχω γράψει κι άλλες φορές. Τέτοια μπαλάρα από το 1996 και μετά από τον Παναθηναϊκό δεν έχω ξαναδεί. Ζώντας κάποια πράγματα ως παιδί, ως έφηβος, είναι λογικό να τα μεγαλοποιείς στο κεφάλι, στην καρδιά και την ψυχή σου. Μεγαλώνοντας και συνομιλώντας με ανθρώπους που έζησαν σαφώς με μεγαλύτερη ωριμότητα την σεζόν 1999-2000, εκείνος ο Παναθηναϊκός ήταν πραγματικά καταπληκτικός, ήταν υπέροχος στο μάτι και αποτελεσματικός στο χορτάρι αλλά είχε την ατυχία να παραμείνει απροστάτευτος, σαν πρόβατο σε σφαγή στην Ελλάδα. Όπως και εκείνος του 2001-2002...

Και επειδή μέρες που είναι με έπιασε μια νοσταλγία, το βίντεο που ακολουθεί από το 1999-2000 είναι το καλύτερο... φάρμακο!